Familiereünie te Taizé

In het oude treinstation van Cormatin, drie kilometer van Taizé, slapen we rustig en erg goed. We delen alleen de gebedsdiensten en de maaltijden met de Taizé-gasten. Op dit ogenblik is mij het bezoek, de aanwezigheid van mijn familie immers oneindig veel belangrijker, zodat het wonder van Taizé nu wat aan me voorbijgaat. Wanneer we naar buiten de kampplaats wandelen houdt een jongedame ons tegen: “De broeders hebben het niet graag dat we ons buiten begeven.” Onder de gegeven omstandigheden geloof ik niet dat de broeders het ons kwalijk zouden nemen; Boergondië is tenslotte een prachtstreek, en nu de zon schijnt beleven we Gods bestaan meer in een mooie wandeling, dan wel in het lezen van Bijbelteksten, waarop mijn familie overigens niet is voorbereid. Ik kan – noch wil – de mijnen daartoe forceren: tenslotte leggen zij zevenhonderd kilometer af om mij te zien. En dat we elkaar hier in Taizé getroffen hebben is toeval, euh… dat is de Voorzienigheid. Voor mij is het al voldoende dat zij nu begrijpen en ervaren dat mijn bedevaart niet zomaar een plezierreisje is…