De Beaujolais

Het afscheid van Taizé is een sterk emotioneel ogenblik, zowel voor Roger als voor mezelf. Nu we mekaars adres hebben kunnen we contact houden. Op 29 september wordt hij priester gewijd, dus ben ik die dag in gedachte met hem verbonden.

Een korte halte in Cluny om wat post te versturen naar huis, naar de collega's en de mensen te Leuven; ook de kaarten die de heer B. me geleend heeft stuur ik hem terug, vergezeld van een dankwoordje. Dan bezoek ik de oude abdijkerk, of dat wat ervan overgebleven is na de Franse Revolutie. Hier liggen de wortels van de Cluniacenzer orde, honderd kilometer noordelijker ligt de abdij van Citeaux (waar ik vorige maandag, 20 mei even de kerk bezocht voor een kort bezinningsmoment). Daar werd de regel van de H. Benedictus verstrengd en takten de Cisterciënzers zich af van de Benedictijnen. En in deze zelfde streek stichtte broeder Roger zijn gemeenschap, in dat kleine dorp Taizé. Wat maakt Boergondië nu toch zo speciaal? Ik overweeg sterk om tijdens mijn terugreis opnieuw langs Taizé te passeren.

Voorbij Cluny verandert het landschap van laag- tot middengebergte: de hoogte van de toppen ligt rond de duizend meter, en het kost mij de hele middag om drie cols te overwinnen: twee van meer dan zevenhonderd meter en één van achthonderd en drieënvijftig meter. Ik vermoed dat dit tot nu toe het hoogste punt is van de hele reis. In dit gebergte vloeit het water aan oostelijke kant naar de Rhône, en zo verder naar de Middellandse Zee; de westelijke zone draagt af naar de Loire die zich in de Atlantische Oceaan werpt.

Toch kosten deze bergen me minder moeite dan onze Hoge Venen: ofwel zijn de hellingen minder steil dan in eigen land, ofwel is mijn conditie gewoon prima en heb ik een goede klimtechniek.

De laatste vijfentwintig kilometer zijn weer veel vlakker, en dalend. Ik leg ze tegen hoge snelheid af en bereik Roanne, waar een sympathieke herbergier me ontvangt.

Heel wat foto's tijdens de rit tonen adembenemende vergezichten. Het lijfelijk, driedimensionaal aanwezig zijn in dit machtige natuurdecor, het zien, horen, voelen, ruiken, ja zelfs smaken: dat is het voorrecht van voetgangers en fietsers, niet van autobestuurders. Deze indrukken kan ik niemand mee-delen. Ik kan anderen slechts de raad geven om deze streek te voet of per fiets te verkennen.