Goedemorgen,

Ik ben Adjudant Bracke Wendy en tewerkgesteld in het 31ste Sqn op de Vliegbasis Kleine Brogel.

Ik ben al 22 jaar beroepsmilitair en tevens ook echtgenote en mama van 2 zonen die respectievelijk 15 en 11 jaar zijn.

Dit was mijn eerste langdurige ontplooiing in Afghanistan.

Oktober 2012

De beslissing is gevallen, samen met een honderdtal militairen zal ik mij inzetten voor een opdracht van 4 maanden in het zuiden van Afghanistan, Kandahar. Het vraagstuk over hoe pak ik dit nu aan, zowel op professioneel en persoonlijk vlak is dan al voor een stuk opgelost maar er zijn nog wat euveltjes die moeten worden weggewerkt. Wat volgt op deze beslissing is een intense periode van voorbereiding, maar eind Maart 2013 is alles voltooid en ben ik ‘GOOD TO GO’, klaar om te vertrekken.

Mijn taak omvat het opvolgen van contracten, realiseren van aankopen en uitbetalingen aan het personeel.
Het detachement bestaat overwegend uit personeel van de vliegbasis van Kleine Brogel  en personeel uit de vliegbasis van Florennes. Ook een klein detachement Luxemburgers logeert en werkt binnen onze gemeenschap waarbij wij instaan voor de logistieke behoeften.

Vertrek nadert…

Ik kan nu voor “de laatste keer” verlof nemen, en ik geniet dan ook tijdens de paasvakantie met mijn gezin van een zonnige bestemming.

Vanaf dan vliegen de dagen  voorbij en op 09 Mei, “het weekend van moederkesdag”, om half drie in de ochtend sta ik op en neem ik afscheid van mijn gezin. Een tweetal uren later sta ik in Melsbroek, gepakt en gezakt, klaar voor het vliegtuig met bestemming Kandahar. Ik vertrek met gemengde gevoelens. Snel toch nog een sms naar huis dat ik hen ga missen.

De reis is gepland over twee dagen met een overnachting in Masar I Shariff. Het is middernacht wanneer we daar geblindeerd landen. Snel worden we van het vliegtuig gehaald en op de bus gezet;  een collega geeft onze de praktische regelingen door en vervolgens krijg ik samen met nog 2 dames 1 slaapcontainer toegewezen; Na een verkwikkende douche kruip ik snel in bed. Ik val als een blok in slaap. Na een korte nacht stappen we beschermd door een helm en een scherfwerend vest op de C130. Maar tijdens het taxiën laat een motor het afweten waardoor we al snel terug zijn aan de container. Het Commando doet er alles aan om te zorgen dat we zo snel mogelijk op onze eindbestemming geraken maar het zal toch pas 4 dagen later ‘13 Mei’ zijn als we landen in Kandahar.

Tijdens deze lange heenreis werd natuurlijk heel wat gepraat en ik ondervind dat we maar met weinig mensen zijn die voor de eerste maal zo’n lange opdracht uitvoeren. Het merendeel van de mensen komen al voor de derde of vierde keer naar Afghanistan. Zij delen hun ervaringen en ik probeer me een beeld te vormen van hoe het eraan toe zal gaan. Er ontstaat toch een vreemde kriebel in de buik en elke minuut groeit de nieuwsgierigheid.

KAF, Kandahar AirField

Luchthaven Kandahar, het is valavond en nog vrij warm. We worden vriendelijk ontvangen en , opgelijnd in één rij, stappen we de bus die ons vervolgens naar onze slaap- en leefvertrekken brengt.  Het wordt onze thuis voor de komende vier maanden.

Ondertussen mogen we de helm en het scherfwerend vest uittrekken en ik stuur snel een sms naar huis dat alles ok is.

Na de noodzakelijke veiligheidsbriefing krijgen we allemaal een ‘aide memoire’ die we gedurende de gehele opdracht bij ons zullen houden. Dit kaartje vermeldt heel wat info over onze te nemen acties in geval van incidenten, ongevallen of aanvallen. Al snel wordt duidelijk dat het “headcount number” toch vrij belangrijk is. Het laat het Comdo toe om op vrij snelle manier een nominatieve lijst op te stellen na zo’n incident.

We ontmoeten ook onze voorgangers en iedereen wordt wat tijd gegund om zich te installeren in zijn voorlopige slaapvertrekken. Ik denk dat mijn voorgangsters blij waren dat ik kwam, want mijn bed was netjes opgemaakt.

Het logement ziet er trouwens zeer goed uit, en we hebben alle nodige sanitaire voorzieningen. De leefblokken zijn gebetonneerd en verstevigd waardoor we relatief veilig zijn tegen raket- of mortieraanvallen.

Tijdens onze rotatie zullen we toch ’s nachts een aantal keer getrakteerd worden met raketten.

De volgende dagen na onze aankomst zijn zeer druk, we zitten immers met 2 volledige detachementen op een kleine oppervlakte. Wij willen snel beginnen aan onze opdracht en de voorgangers kunnen niet snel genoeg naar huis.
Ze hebben er immers ook 4 maanden opzitten en eens je naar huis mag gaan, dan kan het niet snel genoeg gaan.

Overgave overname

15 Mei om 0900 ‘s morgens, we staan opgesteld in een reeds goed brandende zon voor een korte parade waarbij het wimpel van Operation Guardian Falcon,   de benaming van onze opdracht, wordt overgedragen van detachement 14 naar detachement 15.

Ik stel vast dat het op het vliegveld zeer druk is, er zijn dan ook 25000 personen en 15000 wagens die zich verplaatsen op een oppervlakte van 1600HA of 3 keer de oppervlakte van onze vliegbasis in Kleine Brogel. Om ervoor te zorgen dat het verkeer onder controle is, moeten we allemaal in het begin van onze rotatie een test afleggen, een KANDAHAR rijbewijs. Er is een algemene snelheidsbeperking tot 20km/hr. Er zijn enkele stroken waar dat je al eens ‘gas’ mag geven en dan is de toegelaten maximum snelheid 40km/hr. Militaire politie is talrijk aanwezig en ruim verspreid over het terrein om overtreders te beboeten. Dit is natuurlijk niet geldelijk, maar er is een systeem waarbij er gaatjes geknipt worden in het rijbewijs en wanneer je er zes hebt verzameld, wordt het Kandahar rijbewijs een jaar ingetrokken en dit is natuurlijk een zware straf. We maken deel uit van een geoliede machine die enkel kan draaien als elke schakel op tijd werkt.

Rotatie ….

Na enkele weken zijn we volledig ingewerkt en ik besef dat ik mijn kalender nodig heb om te weten of het nu weekend of week is. Ik vraag me af waarom ik niemand kan bereiken op onze basis en mijn collega maakt er mij attent op dat het een zondag is. Er is één dag in de week die we als “weekend” zouden kunnen beschouwen, maar lang niet voor iedereen. Het is de dag wanneer er het onderhoud van de vliegtuigen is. Voor mij is het een dag waarop ik de noodzakelijkste mails behandel,  mensen verder help die anders geen tijd hebben om langs te komen, en de dag waarop ik mijn kledij strijk en de slaapkamer poets.

Eén keer per week wordt het omroepsysteem over het gehele vliegveld getest. De alarmsignalen galmen dan luid door de boxen vooraf gegaan door de mededeling “TEST”. Hierbij sta ik telkens weer stil hoe mijn reacties moeten zijn. Bij een alarm raketaanval, ga je onmiddellijk op de grond en ga je na enkele minuten schuilen in de bunker en rapporteer je eigen situatie en die van anderen.  Soms hoorden we de ‘test- aankondiging’ niet. Zo zaten we eens in een wagen en niemand had de aankondiging gehoord. De auto onmiddellijk aan de kant, wij uit de wagen en daar liggen we dan met drie in de gracht. Je beseft al gauw dat het een test is, als andere militairen voorbij rijden en je wat vreemd aankijken.

Er zijn ook momenten waarop minder wordt gelachen. Zo herinner ik mij een moment waarbij een jonge Amerikaanse militair om het leven was gekomen bij een ontploffing buiten de basis. De jongen was amper 21 jaar…
Om een laatste eer te betuigen zijn we met een groep Belgische militairen ’s morgens zeer vroeg afgezakt naar de plaats waar de ceremonie plaatsvond. Alle naties sturen een delegatie. Ondanks alle drukte rondom ons, wordt het plots heel erg stil wanneer de last post wordt geblazen op trompet door een Amerikaanse collega.
De kist wordt eervol en sereen op het transportvliegtuig gehesen en menig soldaat krijgt een krop in de keel of er vloeit een traan. Het besef dat mensen hun leven geven om de vrede te verkrijgen in een ander land …Het raakt ons allemaal… 

Maar gelukkig zijn er ook andere momenten. Ik ben nu twee maanden terug en als ik aan mijn missie denk, denk ik aan hoe we als groep één geheel vormen  ondanks alle verschillen, hoe gezellig het is op maandelijkse gezamenlijke BBQ, hoe een collega ons regelmatig opvrolijkt met zijn gitaarmuziek en waarbij we spontaan beginnen mee te zingen, hoe groot ons plezier was tijdens een bingo avond of quiz.
Voor mij is het een topdag wanneer er postpakketten toekomen. Het is een stukje België dat naar Afghanistan komt. Een brief, postkaart of een pakket gevuld met allerlei persoonlijke spullen, daar kan een militair ver weg van thuis, van genieten.

Ik heb tijdens deze rotatie heel veel geleerd op professioneel gebied, en ook op persoonlijk vlak.

Ik ben zowel mijn collega’s, mijn gezin en familie dankbaar voor de samenwerking en steun.

Ik ben fier dat ik mocht deelnemen aan deze opdracht en dat ik mijn bijdrage kon leveren aan de vrede in Afghanistan , het land waar ‘onze troepen’ elke dag nog strijden en vechten… om vrede…vrede ‘van anderen’….

Wendy Bracke

Adjudant

Executive Officer 31SQN

10W Tac