Mijn afscheid van de Mirages.

Dit klein verslagje van een memorabele dag te Weelde, wanneer de eerste uit gebruik genomen Mirages er landden, is wel heel bijzonder. Het is de spontane getuigenis van een jonge spotter, die destijds behoorde tot de spottersgroep van de Red Lion spotters, die het levenslicht zag in een periode dat de eerste officiële spotterscorner in België te Kleine Brogel werd opgericht. Lees zijn verhaal en beleef nogmaals wat er zich in de harten van vele aanwezigen die dag afspeelde.

Mijn verhaal begint daar waar het voor de Mirages (voorlopig) eindigt.
Ik had immers nooit gedacht dat ik het einde van dit prachtige toestel van zo dicht zou kunnen meemaken.
Daar het officiële afscheid van de Mirage reeds plaats had in september te Bierset, en ik daar door omstandigheden niet aanwezig kon zijn, was dit voor mij de enige kans om een laatste glimp op te vangen van dit toch wel merkwaardig toestel.
Voor sommigen onder u misschien ronduit belachelijk voor mij een MUST, al was het maar uit respect, wat die sommigen dan ook weer niet begrijpen.
Het afscheid dus….samen met drie andere "Red Lions" vertrok ik die maandagmorgen, 10 januari 1994 naar het reservevliegveld van Weelde.
Hoe dichter we bij Weelde kwamen hoe meer we naar boven keken, het weer weet je wel !
Eenmaal ter plaatse was het onze bedoeling om naar een rustig plekje te zoeken waar we rustig konden "kijken".
Tot onze verbazing stonden er langs de weg reeds aanwijzingsborden voor onze spotters, wat natuurlijk een aangename verrassing was.
Wie zijn idee was dit ?? Onze gedachte ging unaniem naar de man waaraan we reeds zoveel te danken hebben, denk maar aan de eerste spottersdag in België, de eerste spotterscorner te Kleine Brogel en Florennes…of waren jullie hem al vergeten ?
Daarom via deze weg nogmaals bedankt Kee Bee’er .
Ter plaatse aangekomen waar de spottersplaats er een beetje drassig bijlag, nog vlug even enkele bewoners uit hun nachtrust halen om te vragen of onze auto op het droge kon blijven staan, dit om erger te voorkomen. De Mirages mogen dan al "Mud Movers" zijn, wij toch liever niet.
Enkele minuten na onze aankomst kregen we versterking van een vijfde en zelfs zesde "Red Lion", die later op de dag duidelijk liet horen dat hij aanwezig was.
De slapende basis werd stilaan wakker, de mobiele toren, brandblussers, personeelsladders en beschermkappen, genoeg voor tien Mirages te ontvangen, werden aangebracht .
Na enkele ogenblikken kwam er nog meer volk opdagen, journalisten van een of andere krant, enkele noorderburen en zelfs VTM.
Deze laatste werden verwelkomd met slagzinnen als "ik ga het zeggen Walter" of "Hey Super Mike" .
De spanning steeg, terwijl de barometerdruk net het tegenovergestelde bleef doen.
 

In de verte weerklonk plots het rustige gefluit van een al even rustig toestel, een Fouga.
Dat is "onze Dré" riep iemand in het Kempense dialect, en hij kon het weten.
De fototoestellen werden bovengehaald, lenzen gemonteerd en de batterijen nagekeken,godver…
Gelukkig maakte Dré nog een overvlucht en gaf hij me zo de tijd om mijn fototoestel van de nodige spanning te voorzien.
Enkele minuten na de landing van de Whistling Turtle, MT-26 hoorde we het geluid van enkele ronkende propellers wat sommigen onder ons luidkeels deed roepen "Tora Tora", een herinnering aan 7 december 1941.
Zo erg was het gelukkig niet, het waren de Marchetti’s die de Mirage Drivers terug naar Bierset zouden brengen voor een volgende Last Flight.
Eindelijk, ook al had ik het persoonlijk liever niet, doken aan de horizon twee Mirages op, overvlogen het veld en maakte een laatste Tactical Break. De wielen werden neergelaten, de laatste bocht gedraaid en bij mezelf dacht ik: is dit nu de laatste keer dat ik je zo door de zoeker van mijn fototoestel zal zien. Tot mijn verbazing liep het toerental van de Atar 9C plots terug op, werden de wielen binnengehaald en maakte de Mirage een overshoot, iets wat trouwens alle toestellen die dag zouden doen, tot groot jolijt van de spotters natuurlijk.
 

Maar het onvermijdelijke moest en zou gebeuren, opnieuw deed de piloot de nodige handelingen voor de laatste Touch Down van de BR-08 .
Met lede ogen keken we naar de landing, het ontplooien van de Brake-chute en het aftaxiën gevolgd door het stilleggen van de motor. De eerste Mirage was nu klaar om weggesleept te worden naar een voor hem voorziene loods.
Terwijl we toekeken hoe de piloot van het eerste toestel een rouwkrans omgehangen kreeg vroeg een journalist ons: hoe weten jullie dat dit vandaag stond te gebeuren en wat betekend het voor jullie? Veel wijzer is de brave man echter niet geworden, hij deed dit voor zijn job en wij …. ja waarom ? Was het uit respect, plichtsgevoel of voor de kick van de laatste keer ?
Iedereen zal zo wel zijn reden gehad hebben, die van mij ken je al.
 

 

 

Na de landing van de tiende Mirage werd begonnen met het binnenslepen van de toestellen in de voorziene loodsen. Wij dus met ons allen naar de poort van het opslagdepot waar reeds enkele kijklustigen hadden postgevat.
Op de openbare weg werd het verkeer tegengehouden, en daar was het eerste toestel, BR-08, dat nu met hulp van buitenaf de weg overstak en het depot werd binnengebracht op weg naar zijn voorlopig laatste rustplaats.
De andere toestellen ondergingen hetzelfde lot .
Even was het stil onder de "Red Lions" en naar de verdwijnende Mirage kijkend zeg ik tegen hen: Ik ben er zelf bij, ik zie het gebeuren en nog kan ik het niet geloven.

Bye Bye Mirage !

Greetz, Geert