|
DE KANS VAN EEN KWETSBAAR CHRISTENDOM Aardsbisschop (sedert 2002) Albert Rouet van Poitiers (Frankrijk)
publiceerde in 2001 een boek met als titel “La chance d’un christianisme
fragile”. Het boek behaalde de prijs van de “religieuze literatuur” in 2002. Eens kijken en luisteren over de eigen grenzen kan verrijkend en /of bevestigend zijn. Het boek behandelt vele onderwerpen, maar altijd heeft het te maken met het lezen van de tekenen van de tijd, zowel binnen kerkelijk als in de civiele samenleving. Monseigneur Rouet daalt af op het niveau van de mensen, hun existentieel geleefde leven, met de vele vragen die ze zich stellen en de perceptie die mensen hebben van het kerkgebeuren en de oorzaken ervan. Op de achterkant van de kaft vinden we een citaat terug dat in vrije vertaling luidt: “Ik hou van een kerk die haar kwetsbaarheid durft tonen. In het evangelie zien we dat Jezus honger had en men verhult niet dat Hij moe was. Maar soms geeft de kerk de indruk dat ze niets nodig heeft en dat mensen haar niets te bieden hebben. Ik zou een kerk wensen die zich plaatst op het niveau van mensen en niet verhult dat ze kwetsbaar is, dat ze niet alles weet en dat ook zij zich vragen stelt”. Opmerkelijk is hoe de auteur het liberale vrije denken, het groeiend individualisme en de drukkende rol van het economisme, dat leid tot consumentisme, aan de kaak stelt. Het is aanleiding voor de auteur om een paragraaf te wijden aan “La liberté dans une prison dorée” (vrijheid in een gouden kooi) verstikkend is voor iedere vorm van utopie die de mens kan stimuleren zichzelf te overstijgen. Het kon niet anders, ook de dialoog met mensen tot wie de kerk zich richt
komt ter sprake: de dialoog van woord en wederwoord. Al willen de mensen niet zo
meer weten van een afgehandeld woord, waaraan niets is toe te voegen of te
veranderen, het mag het woord van waarheid dat we spreken niet “verzoeten”
of afzwakken maar het plaatsen in het kader van het “mal de vivre” van de
mens. De kerk moet het woord dat ze spreekt formuleren naar te hebben geluisterd
naar de moeilijkheden, de schreeuw en het lijden van mensen van vandaag. Men
geeft onvoldoende de indruk een kerk van de dialoog te zijn met hen tot wie wij
ons richten. Uiteindelijk wordt “het volk van God niet geleid als een kudde
koeien”. Mensen zijn subjecten van het woord, vrije mensen en men mag zich
slechts tot hen richten met respect voor hun autonome beslissingen en hun
denkvermogen. Het diocees van Mgr Rouet heeft ook te kampen met het priester tekort. De praktische oplossing is : om de twee zondagen een eucharistieviering in iedere parochie en de zondag dat geen priester beschikbaar is komen de gelovigen samen om te bidden. In iedere parochie is het een ploeg (équipe de base) van 5 leken die de parochie dragen samen met nog andere vrijwilligers. In het boek wordt duiding gegeven bij de pastorale en theologische achtergronden van deze beslissing. We hebben hier maar een tip van de sluier van het boek opgelicht. Het is veel omvattender dan we hier hebben vermeld. Natuurlijk is Vlaanderen Frankrijk niet. Frankrijk het land waarvan men al jaren geleden zei en schreef: “La France pays de mission”, in vertaling “Frankrijk missieland”. Wij hebben er geen kennis van of dit boek in het Nederlands is vertaald. Het is een uitgave van: Editions Bayard, Paris. Een boek de moeite waard om eens door te nemen. |
|
U kunt vragen of opmerkingen over deze website
verzenden via deze knop: www.londerzeel.tk
|
