In het 2de Smaldeel op F-84F.
Nog negen maanden op
F-84F.
Met
zijn vieren van de 68 C promotie vervoegen we het 2de smaldeel. Ons
smaldeelgebouw en de parkeerplaatsen van de vliegtuigen liggen aan de noordzijde
van de vliegbasis, goed verscholen in de bossen. Om de startbaan te bereiken
moeten we zelfs een burgerbaan kruisen, waarop het verkeer regelmatig
vertrekkende en terugkerende F-84F's voorrang moet verlenen.
Al vlug hebben we ons aangepast aan het echte smaldeelleven en is de
"squadronspirit" ook voor de nieuwkomers een begrip met inhoud. Door
dik en dun verdedigen we onze smaldeelkleuren. Onze steun aan de grondtroepen is
de best mogelijke. De andere smaldelen benijden ons voor onze scores op het
schietveld. We kennen onze oorlogsopdracht (een vliegveld in Oost-Duitsland) tot
in de puntjes. Onze formatievluchten zijn van een airshowkwaliteit. Ook tijdens
de sportcompetities zijn we te duchten tegenstanders. En zelfs tussen pot en
pint (af en toe!) staan we ons mannetje.
Nochtans is niet alles
rozengeur en maneschijn. Zo eindigt mijn slalom op een watergladde landingsbaan
in het vangnet, gelukkig zonder erg voor mens en machine. Meer dramatisch is
echter een ongeval, waarbij één van onze jonge collega's om het leven komt.
Volgetankt heeft zijn F-84F kort na het opstijgen te kampen met
stuwkrachtverlies. Hij slaagt er niet meer in om zijn schietstoel te gebruiken.
Een zwarte rookpluim op de horizon is voor ons het pijnlijke bewijs dat we een
makker hebben verloren.
Verder verloopt onze eerste winter in Florennes zonder noemenswaardige
problemen. Ondertussen zijn echter al wel de eerste piloten van het smaldeel
begonnen met hun omscholing op Mirage V. Te vlug breekt het moment aan om afscheid te nemen van onze goeie
ouwe F-84F. Begin april 1971 mag ik een adieutrip maken. Onze eerste halte is
Gioia del Colle, gelegen in de hiel van Italië. Gedurende de vlucht van 2 uur
50 herinner ik mij nog alleen het pinkend navigatielicht van mijn
formatieleider. We vliegen immers onafgebroken in de wolken. Na de landing
stellen we een defect vast aan de micro-schakelaar van zijn landingsgestel. De
Italiaanse mecaniciens vinden nog een bedrijfszeker onderdeel in één van hun
vroegere F-84F's, die als vliegtuigmonument dienstdoet aan de ingang van de
vliegbasis. Met één dag vertraging op het schema kunnen we onze tocht naar
Centraal-Turkije verder zetten.
In de nabijheid van Konya,
onze eindbestemming, is het nu mijn oude tante die wat moeilijk doet. Door één
of ander elektrisch of hydraulisch probleem kan ik mijn luchtremmen niet meer
intrekken. Dit euvel heeft een nadelige invloed op mijn brandstofvoorraad, die
zienderogen slinkt. In een audio-omgeving van vooral Turkse radioprocedures kan
ik mijn F-84F toch bijtijds aan de grond zetten. De Turkse mecaniciens
herstellen de panne feilloos. Het defecte onderdeel, dat zich ergens in de
staart bevindt, hebben ze op de basis in voorraad. Konya is trouwens ook een
F-84F gebruiker. Met een dag vertraging wordt de terugreis via de Vesuvius en
via Corsica aangevat, die volgens plan verloopt. Op het einde van de maand doe
ik mijn laatste vlucht aan boord van de FU-113. Vanaf de volgende maand stappen
we het supersonische tijdperk binnen. Voortaan zullen we bij een familiebezoek
uit de verre Kempen de Mirage V kunnen tonen.
Dit korte videoverslag
geeft een impressie over een formatievlucht op de dag dat het 2de smaldeel niet
meer is toegewezen aan de NAVO op F-84F (1 maart 1971). Enkele videobeelden op
het schietveld van Diane en op het vliegveld van Solenzara in Corsica
tijdens de eerste schietperiode op Mirage V (november,december 1971) kunnen
tevens worden bekeken.