Deze tekst is een overname  van de brochure "De augurkenteelt" 
uitgegeven door het Ministerie van Landbouw, 3de uitgave,1987 
De augurkenteelt heeft ondertussen aan belang verloren voor de beroepstuinder.

1 Plantkundige beschrijving

De augurk behoort, samen met de komkommer, meloen en pompoen, tot de familie van de komkommerachtigen of Cucurbitacea

Augurken zijn afkomstig uit warme gebieden en de stamvorm wordt aangetroffen in VoorIndië. Het gewas is éénjarig en heeft een ondiepe doch sterk verspreide beworteling. Boven de grond worden tot 3 m lange vierkante stengels gevormd. Alhoewel de augurk klimranken bezit, is het geen echte klimplant; de stengeltoppen groeien telkens weer horizontaal. Bij de teelt onder glas of in plastiekwarenhuizen moet men de stengels daarom rond de koorden draaien.

De bloemen zijn éénslachtig, d.w.z. ofwel mannelijk ofwel vrouwelijk. De mannelijke bloemen verschijnen eerst en een sterke groei van de planten houdt de vorming van vrouwelijke bloemen tijdelijk tegen. De vrouwelijke bloemen zitten in de bladoksels en bloeien ongeveer 48 uur. De bestuiving gebeurt uitsluitend door insekten, overwegend door honingbijen.

Augurken zijn sterk herbloeiend. Indien de vruchten regelmatig in een jong stadium geplukt worden, dan ontstaan voortdurend nieuwe vruchten. Dit heeft tot gevolg dat de oogstperiode lang duurt. Plukt men de vruchten niet dan ontwikkelen er zich slechts enkele vruchten terwijl de rest in groei achterblijft. De vruchten zijn min of meer driehoekig en lang van vorm. Meestal verdienen gladde vruchten, zonder stekels en met een uniforme kleur, de voorkeur. Door de sterke neiging tot éénhuizigheid leent het gewas zich bij de veredeling goed tot het maken van praktisch volledig vrouwelijk bloeiende hybriderassen. De laatste jaren bestaat het sortiment uitsluitend uit deze vrouwelijk bloeiende rassen. Bij deze rassen moet voor een goede vruchtzetting 10% van een ras met mannelijke bloemen toegevoegd worden. Bij teelt onder glas en in plastiekserren kunnen vruchtzettingsmoeilijkheden optredend het is daarom gewenst bij deze teelten goede bijenvolken te plaatsen.

Bij de veredeling wordt de laatste jaren aandacht besteed aan het zoeken naar parthenocarpe rassen, d.w.z. rassen die vruchten geven zonder voorafgaandelijke bevruchting en die dus geen zaden bevatten. Dergelijke vruchten worden theoretisch trager groot. Hierdoor kan het aantal plukbeurten gereduceerd worden, terwijl de plukprestaties flink verhoogd worden. Bovendien zou dit perspektieven kunnen openen voor een éénmalige machinale oogst waarbij een voldoende hoge produktie moet gekombineerd worden met een redelijke sortering.

Op dit ogenblik zoekt men bij de veredeling daarom vooral naar volledig genetisch parthenocarpe rassen, d.w.z. volledig vrouwelijke rassen die toch nog goed vruchtzetten.

Men ervaart evenwel dat deze parthenocarpe augurken na verwerking een minder goede kwaliteit en smaak hebben dan de klassieke hybride-rassen. Parthenocarpe augurken kennen daarom voorlopig geen doorstroming naar de praktijk. Veredelingsbedrijven zoeken intussen naar meer bruikbare parthenocarpe rassen.

Deze tekst is een overname  van de brochure "De augurkenteelt" 
uitgegeven door het Ministerie van Landbouw, 3de uitgave,1987 
De augurkenteelt heeft ondertussen aan belang verloren voor de beroepstuinder.