Dag vijf: bezoek aan de Monte Albán

De stad ontwaakt om zeven uur. Het is er nog behoorlijk koel. Rondom de markt is de werkdag al begonnen. Huisvrouwen bieden zelfgemaakte tamales aan, in bananenbladen gestoomde maïsbrij met pikante of zoete vuliing. Groenten en fruit worden smakelijk uitgestald, opgestapeld als kunstige piramides. Traditioneel kunsthandwerk, hier vooral weef- en breiwerk, wordt aanlokkelijk in het zicht gehangen. Het ruikt hier al heerlijk naar vers brood en chocolade.

Om acht uur wordt zoals in elke Mexicaanse stad de nationale vlag aangedragen door een handvol soldaten en begeleid door trompetgeschal en tromgeroffel de blauwe lucht in gehesen. En wij, toeristen, wachten op onze bus die ons naar de Monte Albán zal brengen, de Witte Berg, het ceremonieel centrum van de Zapoteken en later van de Mixteken.

We ontmoeten onze gids, Horatio, die we al snel zullen leren kennen als een goedlachse man, fier op zijn Zapoteekse afkomst, die ons tijdens ons verblijf in Oaxaca zal blijven bestoken met zijn enthousiasme om alles wat met zijn volk te maken heeft.

De bus klimt langzaam uit de hoogvlakte naar de top van de heuvel die als Monte Albán bekend is. Alleen... heeft deze heuvel geen top. Hoeveel moeite hen dat gekost heeft valt bij benadering niet te schatten, maar hier hebben de Zapoteken indertijd (500 tot 200 voor Christus) vijf heuvels kunstmatig afgevlakt, zodat er een plein van 700 op 250 meter ontstond.

Om onze honger naar de site nog wat aan te scherpen bezoeken we eerst een graf dat graf 104 wordt genoemd, vooraleer we een zicht krijgen op het ceremonieel centrum. Hoog in de muur van het graf zien we een beeld van Pitao Cozobi, de god van de maïs, met de handpalm van zijn rechterhand naar boven gericht, wachtend op regen. Bovenaan zijn hoofdtooi zit Cocijo, de god van de regen, klaar om het levenbrengend water te schenken.

Als we na het bezoek aan graf 104 eindelijk het hoogste punt van de heuvel beklommen hebben, valt onze mond open en stuiteren onze ogen tegen onze neus.