Rond de middag arriveerden we in Puebla, waar ze niet alleen de tweede grootste kathedraal van Mexico hebben, maar ook de misschien weelderigst versierde barokkapel, de Capilla del Rosario ofte Rozenkranskapel in de Santo Domingokerk. Na ons bezoek aan de kapel en het versterken van de innerlijke mens, flaneerden we wat op en rond de Zócalo, het centrale plein, een oase van rust.

Puebla, de stad van de engelen, werd door Franciscaner monniken gesticht in het jaar 1531 en dit keer niet op Indiaanse fundamenten, maar midden in de ongerepte natuur. Het vruchtbare dal ligt op 2.160 meter hoogte en wordt beschermd door twee bergketens waaruit drie vulkanen omhoogsteken.

Puebla werd al snel een belangrijk cultureel, wetenschappelijk en handelscentrum. Vooral de productie van keramiek werd tot groot vakmanschap ontwikkeld. De prachtige bouwwerken uit de bloeitijd, de fraai versierde gevels met azulejos, de zo typische tegels waarmee Puebla beroemd werd, we vinden ze dichtbij de Zòcalo terug. Zoals het Casa de los Muñecos, het Huis van de Poppen, dat je op de foto hierboven ziet.

En dan maar weer verder, opgejaagd door het tijdsschema. De busreis naar Oaxaca was adembenemend, slingerend en klimmend door de bergen, langs cactuswoestijnen en aardverschuivingen. In de vooravond bereikten we dan Oaxaca, de hoofdstad van de staat met dezelfde naam. En nu bevonden we ons echt in Indiaans gebied, nog altijd op een hoogte van 1.550 meter. We namen onze intrek in hotel Señorial, gelegen aan de Zócalo.