Twintigste dag: dinsdag, 30 januari - Dar Es Salaam, Tanzania

Vanmorgen om acht uur aangekomen. Het is een bewogen dag geweest! Eerst ontbijt, dan wat zonnen, maar om negen uur begon het te gieten, mensen! Ik ben me dan binnen maar gaan herkleden en dan in het salon wat gaan lezen in de hoop Willy te zien. Maar om tien uur was Willy nog steeds niet te bespeuren. In zijn cabine was hij niet en boven ook nergens. Om halfelf heb ik het opgegeven. Hij had waarschijnlijk het schip verlaten.

Maar ik had geld omgewisseld en wou dus ook naar de stad. Ik zag echter niemand meer op het schip die ik kende. Ik trok dus mijn stoute schoenen maar aan en ging met een klein hartje naar buiten de stad in. Ik wist niet in welke richting ik moest gaan. Ze waren aan alle kanten aan 't werken. Ik heb dan maar iemand aangesproken met de vraag waar ik een taxi kon vinden. Toen ik wat verder op de grote baan kwam was er echter nergens een taxi te bespeuren. Ik sloeg dan maar een willekeurige richting in, maar je kunt je wel voorstellen, een blanke vrouw alleen tussen al die zwarten! Vrouwen, van welke kleur ook, waren er trouwens nauwelijks te zien. Ik sprak een van de zeldzame geslachtsgenoten toch maar aan, en die wees me een taxi aan die net voorbij kwam gereden. Wuifwuifwuif! En gelukkig stopte hij.

Ik had de vorige avond horen spreken over het Kilimandjaro Hotel, dus ik vroeg de chauffeur me daar naartoe te brengen. Hij weg met mij, terwijl ik met een bang hartje in zijn taxi zat. Enkele dagen ervoor was een vrouwelijke passagier nog afgetuigd en van haar geld beroofd.

Gelukkig maar was het een correcte kerel en zette hij me aan het hotel af. Toen ik uit de auto stapte hoorde ik mijn naam roepen en ja hoor, wie zat daar op de eerste verdieping ? Willy, Wendy en Geoffrey, stomverbaasd dat ik er aankwam. Zij hadden me ook gezocht en niet gevonden en dachten dat ik met de andere passagiers op uitstap was. Je kunt je niet voorstellen hoe opgelucht ik was ze daar te zien!