Toen de eerste drie bussen vol waren moesten we vertrekken. De anderen zouden volgen als iedereen er was. Het was nog een uur rijden voor we aan het schip zouden komen. We hadden een inlandse gids die uitstekend Duits sprak en uitleg gaf over het land, zijn bevolking en de bezienswaardigheden onderweg. We reden over de hoofdbaan, die je echter absoluut niet kon vergelijken met onze wegen: bulten en blutsen te koop. En overal reed iedereen maar door elkaar, in alle richtingen, met alles wat maar wielen kan hebben, net vooroorlogse wrakken. De gids zei dat de Duitse wagens heel goed waren. Zelf had hij een Kever van 20 jaar oud die nog reed als de beste...

Eindelijk kwamen we aan bij het schip. Daar was het terug aanschuiven, want er mochten maar enkele mensen tegerlijk naar boven. Willy was niet te zien. De stewardess bracht me naar mijn kajuit, wat verwonderd dat die al bezet was. Wat zou er door dat mens haar hoofd gespookt hebben op dat ogenblik? Ze kon natuurlijk niet weten dat ik Willy's schoonzus was en niet zijn vriendin of een of andere lellebel. In ieder geval hingen Willy's kleren er, dus ik zat goed. Ik was zo bezweet van al dat gesjouw en dat wachten in de zon. Het was ondertussen al dertig graden, en dan gepakt en gezakt... Ik besloot maar om direct een douche te nemen. En deed dat deugd, jongens en meisjes!