Leer mij dit land beminnen of verachten
mijn trotse torens waar de herfst in klaagt,
mijn kathedralen, ruinen, heuvelen en grachten,
mijn golvend zeeschuim waar de wind in jaagt.

O land van zon en storm, waar de onterfden dwalen,
melaats en uitgehold, verzuurd van wrok en spijt.

De wolken drijven toe, ik zie Gods schaduw dalen
over mijn somber land dat in de nacht verglijdt.

Maar door de wortelgrond van onze nederlagen
en door het striemend zeer dat ons de roede slaat,
breekt altijd weer opnieuw het onverganklijk zaad:
het donker smeulend vuur dat 't leven nooit verraadt.

Wij zullen het nooit vergeten. 
Ons kerstconcert in het kleine Doel; 
Het vredige dorp aan de Scheldeoever. 
Zijn naam geeft ons een wrang gevoel.

Geofferd, verkocht aan het groot kapitaal; 
Industrie krijgt steeds voorrang op mensen. 
Geldgewin, dat nooit rekening-houdt, 
Met die mensen hun innigste wensen.

Mocht Kerstmis ook hier de vrede brengen, 
Die bitterheid uit ons hart doet verdwijnen. 
We hopen, we bidden dat het tij ooit zal keren, 
Dat het licht van de stal over Doel mag schijnen.

Wonen in Vlaanderen

Ludo Dirks

Mijn stek was Ruisbroek, aan de Vliet, 
Daar brak de dijk, met groot debiet,

Ik verhuisde, naar Rupelmonde,
Daar, liep hij over, wat een zonde,

Dan maar naar Merksem, aan het Schijn,
Dat zat vol slib, wat een venijn,

De maat was vol, ik kocht in Doel,
Dat moet nu verdwijnen, wat een boel,

Maar in Vlaanderen, geen nood,
Nu. woon ik veilig, op een boot...

Zijn naam: "De zandzak"

Auteur onbekend

De aarde hebben we misbruikt,
grond, water, bos en bomen.
De vrucht smaakt wrang, noch bloem die ruikt,
Naar 't land waar kinderen van dromen.

Wat geven we een kind nog mee
Behalve dan geweld of kogels ?
Niet eens het zuivere zout der zee,
Noch 't fluiten van de vogels.

Maar wel vergif en wapenkruit
en haat die overal kan passen.
Sinds nu doven de lentes uit
't ontkiemen van gewassen.

Belofte wordt meer ongeduld !
Voor hen geen toekomst meer bewaren.
Zijn wij dan toch die grootse schuld,
bedriegers en barbaren ?

Deze aarde, wij hebben ze opgebruikt:
grond, wateren, beemden, bomen,
de vrucht die smaakt, de bloem die ruikt,
en 't land waarvan wij dromen.

Wat geven wij onze kinderen mee
behalve spreuken en kogels?:
niet eens het zuivre zout van de zee
en 't zingen van de vogels.

Maar wél het gif en het haastige kruit,
en haat die alom kan passen

Sindsdien doven de lentes uit
en dorren vroeg de grassen.

Belofte slaat voer in ongeduld
voor wie geen hoop meer bewaren.

Wat zijn wij onder zoveel schuld?:
bedriegers of barbaren?

Iemand stelt de vraag
(tweede deel van het gedicht)

Remco Campert
(tweede deel van het gedicht)

Verzet begint niet met grote woorden
maar met kleine daden

zoals een storm met zacht geritsel in de tuin
of de kat die de kolder in z'n kop krijgt

zoals brede rivieren
met een kleine bron
verscholen in het woud

zoals een vuurzee
met dezelfde lucifer
die de sigaret aansteekt

zoals liefde met een blik
een aanraking iets dat je opvalt in een stem

jezelf een vraag stellen
daarmee begint verzet

en dan die vraag aan een ander stellen

Het doel is Doel

Een kennismaking met een dorp in de verdrukking

De toegang met bouwterreinen en lege vlaktes

Geeft een raar gevoel

Wat kun je nog verwachten

Maar toch mooie huizen en een idillische kerk

Is dit Doel, dat moet verdwijnen?

Leuke cafeetjes en vrolijke mensen.

Zelfs een kermis en dan de Schelde en de molen

Dit kan niet waar zijn

Café Restaurant "de Jagersrust" ligt er verlaten bij

Door gebroken glas wappert vitrage

Het roept om hulp

Een verder terras zit vol

De mensen drinken hun glaasje

Bewust of onbewust van hun doel

Wielrenners maken zich klaar

Winnen of verliezen het lijkt niet belangrijk

Maar ze beginnen aan hun strijd

Strijd dat is echt Doel

Een deel van je leven, je hele leven

Je vecht er voor, je kraakt er voor

Een dorp met een nieuw elan

Het is je hele leven, de zin van het leven

Onzin genoeg, lege dokken en havens

Onteigeningen, bedreigingen, huis en haard

Waarom die onzekerheid, die verwarring

Die mooie polders, die boerderijen, die eindeloze fietsers

Zijn die nu allen wakker?

Wie slaapt er noch met deze zin en onzin?

Slapen kan pas weer

Als de gasten uit de Jagersrust zijn uitgerust

En de vitrage weer netjes achter het glas hangt.

John Ettema
Stichting Behoud Buitengebied Moerdijk

SBBM ging met en bijzonder gevoel
Op bezoek bij haar collega's vandaag in Doel

Beide goed georganiseerde groepen
Voelen zich tot actie geroepen

Twee groeperingen werken voor het goede Doel
Dat geeft voor de buitenwereld weer eens "smoel"

Doel, het dorp aan de Scheldedijk
Voelt zich al jaren negatief te kijk

Men vecht daar, oor een plek aan het water
Maar voorlopig wordt dit tegengewerkt en voelt als een kater

Daardoor is Doel al voor de helft geslonken
En lijkt het bij de overheid al beklonken

Maar schijn bedriegt, de actie bereidheid is groot
De Doelenaren zetten zich in tot aan hun dood

Wij hopen dat dit niet zover zal komen
Dat Doel blijft bestaan, waar men rustig kan dromen

Regering en provincie luister naar ons geluid
Laat staan ons "Doel": over en uit!

In het dorpje waar ik geboren werd,
 en waar iedereen, iedereen kende,
waar moeder mij als kind verwende;
de straat was ons paradijs,
maar nu lijkt alles grauw en grijs.

Geen dorpje op deze aarde,
is voor mij van zoveel waarde
als mijn dorpje aan de Scheldekant,
waar ik mijn hart heb aan verpand.

In het dorpje waar mijn ouders de grond bewerkte,
waar de vogels in het riet, en de haan de dag opriep,
waar ze God dankte voor hun dagelijks brood,
en vredig hun oude dag beleefden,
en hun dorpje trouw bleven tot in hun dood.

Wij vergeten niet het verleden.
Maar! Denken aan de dag van heden,
en vechten voor de dag van morgen,
om te houden, waar wij bouwde,
voor ons dorpje aan de Scheldekant.

Ons dorp heeft veel te lijden,
door de moderne tijden,
wij vroegen er niet om,
en zullen ervoor strijden,
of ge mij gelooft of niet,
uit dat dorpje krijgen ze ons niet!

Polder met jouw witte wegen
En jouw sloten aan den kant,
Met jouw wijde, allerzijde
Vredig bloeiend waterland,
Met den droomerigen zegen
Van jouw welig zachte vee,
Voel ik mij jouw ziel genegen,
Deelt hij zich de mijne mee.

Polder met jou ben 'k verwant:
Wij zijn dingen van een land!

Polder - van de duinen dalen
Weer mijn voeten naar jouw kant -
Ach wat restte mij ten leste
Dan jouw kleine waterland!

Dan te droomen en te dwalen
Door de bloemen van jouw wei,
Dan te leven en te stralen -
En te sterven zooals zij!

Polder met jou ben 'k verwant:
Ziel van 't eigen lieve land!

Ik vraag me af met welk schijnheilig spel 
men hier in België bezig is.

Al meer dan twee maanden 
medelijden opdringen langs de media
 voor Kosovaren die uit hun huizen worden gezet
 en hier naast de deur wordt een heel dorp vernietigd.
 Waar ligt het verschil?

Ik vraag het mij af.

Servië werd plat gebombardeerd, Doel wordt verdronken.
Waar is dat bestuur hier nu eigenlijk mee bezig?

Zoals bij Hitler, in naam van het Germaanse ras, 
al de rest kapot moest,
 zo moet hier in naam van de vooruitgang 
alles worden vernietigd.

Wat gaan we later aan onze kinderen zeggen; 
Ik was erbij en ik keek ernaar?
Geen zinnig mens kan dit aanvaarden!

Lutgarde Lievense-Nauts, Zoutelande (NL)

Vol vertrouwen klinkt de kerkklok

terwijl de malle molen draait

en de tijdgrens ongenadig nadert.

Scheldepolders schreien

mensen huilen.

Onnozele hunkering naar troost.

Schaduwspel van schepen

wijst Doel de wrange weg

naar de ondergang.

Wat is een mens nog waard

dat hij zal moeten vertrekken

van huis en haard?

Wat is de waarde van een dorp

dat de vervlogen eeuwen

levend begraven moeten worden?

De levensader van Antwerpen lokt en lonkt.

God nog aan toe:

hoe kan iemand ooit zichzelf dit

onvergeeflijke vergeven?