Zou het kunnen dat God toch de snoeischaar hanteert? Dat Hij ons niet alleen tot leven roept maar ons ook een vorm wil geven? Om ons andere en betere vruchten te laten voortbrengen?

Kan verdriet en tegenslag geen weg zijn naar een liefde die veel dieper gaat ?

Is tenslotte sterven niet een geboren worden tot een andere wijze van mens-zijn? Geloven is nooit een afgedane zaak. Het is een verhaal, een procesmatig gebeuren dat zich afspeelt met hoogten en laagten, langs ervaringen van vreugde maar ook van vertwijfeling en verdriet.

Het blijft geloven als we ons maar met God verbonden weten ook in opstandigheid, maar steeds in overgave aan Diegene die niets anders wil dan dat we vruchten dragen en wel in overvloed.

Manu Verhulst.

Vijfde Paaszondag.                         Joh. 15, 1-8.

Dankviering vormelingen.

Het mooiste zinnetje uit het evangelie is volgens mij:

“Hij die mij gezonden heeft, is altijd bij mij. Hij laat mij nooit alleen.” Joh. 8, 29.

Die sterke Jezus die de storm trotseerde, die de massa bespeelde, die de melaatse aanraakte… die sterke Jezus is gelijk het jong van de adelaar dat nog moet kunnen terugvallen op de vleugels van de moeder adelaar. En Hij is niet te groot om dat te bekennen.

Daar kunnen wij een puntje aan zuigen. Wij die in onze overmoed denken dat we alles uit eigen kracht aankunnen. Uit eigen kracht is een mens twee keer niets.

Een weeskindje in Roemenië, één van de velen, dat toevallig in een psychiatrische inrichting terechtkomt, wordt aan zijn lot overgelaten. Door personeelsgebrek wordt het nooit op de arm genomen, wordt nooit aangesproken, wordt alleen maar gevoed. Dat kind zal nooit kunnen spreken, zal nooit kunnen lopen, zal nooit kunnen liefhebben.

Op onszelf teruggeworpen kunnen wij niets. Wij hebben alles, maar dan ook alles te danken aan anderen. Aan dat veilig nest dat het gezin is, aan die velen die ons uit dat nest duwen en ons leren vliegen.

Onze groeikracht komt niet uit onszelf, die komt van anderen.

Dat wil Jezus ons duidelijk maken in die parabel van de wijngaard. Net zoals die jonge ranken zegt hij, zit gij vol leven en vol belofte. Morgen komen daar de druiventrossen aan.

Maar uw verborgen groeikracht komt van die knoestige oude stam. Ik ben de wijnstok, gij de ranken. Gij kunt maar vrucht dragen, gij kunt maar mens worden, gij kunt maar vliegen als ge met mij verbonden blijft.

Er zijn mensen die de band met Jezus willen doorknippen, die dat maar niks vinden. Dat geloof in Hem zien zij als een beperking van uw vrijheid. Laat u die groeikracht nooit afnemen.

Denk aan het gras. Het simpele gras heeft een onvoorstelbare groeikracht, soms door het asfalt heen boort het zich een weg naar het licht. Wij zijn die kleine grassprietjes, in een wereld die Jezus verdacht maakt en zijn boodschap verstikt, leven wij uit zijn groeikracht.

Ook over Hem kunnen we zeggen:

“Hij die mij gezonden heeft, is altijd bij mij. Hij laat mij nooit alleen.

Manu Verhulst.

Jo. 15. 9-17.        6pa/b

‘’t Is alsof ze een stuk van mijn lijf hebben gesneden’ Zo verwoordde een vrouw het gemis en de leegte na de dood van haar man. Waarop de kinderen verwonderd reageerden: ‘Maar ma, ge hebt heel uw getrouwd leven ruzie gemaakt, zo erg soms dat wij als kind dachten: ‘nu gaat het gebeuren, nu gaan ze mekaar vermoorden.’ ‘Jullie verstaan dat niet’ was haar antwoord.

Inderdaad, als het over liefde gaat, is het niet meer te verstaan, liefde kent geen logica.

Moesten we kunnen kijken in het hart van de mens we zouden een onontwarbaar kluwen ontdekken van liefde en eigenliefde, van sympathieën en antipathieën, van middelpuntzoekende en middelpuntvliedende krachten. Liefde en haat liggen vaak zo dicht bij mekaar als de roos en haar doornen.

Als liefde tussen mensen al zo ’n raadselachtig en dubbelzinnig gebeuren is, wat dan met de liefde tot God, waar dit evangelie het voortdurend over heeft? Is de liefde tot God een begoocheling. Is het geen verkapte eigenliefde om onze eigen psychische zwakheden te verdoezelen? Is de liefde Gods geen vluchtweg als de wereld rondom ons ontgoochelt? Is godsdienst de opium van het volk, dwz. de goedkoopste drug?

Het evangelie van vandaag zet ons op weg naar een antwoord. Jezus reikt ons een meter aan om het waarheidsgehalte van onze liefde tot God te meten Er zijn twee criteria zegt Hij.

De eerste is: dat mijn vreugde in u mag zijn en uw vreugde volkomen mag worden. Onze liefde tot God is maar betrouwbaar echt als ze gelukkig maakt, niet onrustig of droefgeestig, een vreugde die tegelijk intiem en kosmisch is, een vreugde die uit het putteke van ons hart komt en toch alle mensen omvat.

Een tweede manier om te weten dat onze liefde tot God geen zelfbegoocheling is, moeten we zoeken in het gebod dat Jezus daaraan vastkoppelt om elkander te beminnen, en wel zoals Hij ons heeft liefgehad. En dat is duidelijk een liefde die een voorkeur heeft voor de zwakste.

Dit kenmerk is niet toevallig. Onze sympathie gaat van nature uit naar de sterkste, de schoonste en de machtigste. De sterkste wint. Daar is heel onze biologische evolutie op gebouwd. De sterkste overleeft en de zwakste verdwijnt. Op dat beginsel is het leven gebouwd. Christus is de revolutie in die evolutie. In plaats van het recht van de sterkste, brengt Hij de zorg voor de zwakste, zelfs als het uw vijand is.

Als de liefde tot God zich op die manier mag uitleven, zal het zeker geen zelfbegoocheling zijn, maar een enorme kracht die ons leven en ons samenleven mogelijk en menselijk maakt.

Manu Verhulst

Jo. 15, 9-17 (2)        6PA/B

Hoe ziet gij de toekomst?

Een vraag die dikwijls terugkomt. Een vraag die onrustig maakt. Het gaat immers niet zozeer over de toekomst van de economie, of het een goede of een slechte tijd gaat worden. Daaronder schuilt de eigenlijke vraag : zullen de mensen in de toekomst gelukkige mensen zijn? Zullen zij in staat zijn om mekaar gelukkig te maken?

In andere woorden: zullen zij kunnen beminnen? Zullen zij liefdesbekwaam zijn? Alleen het feit dat die vraag aan de orde is, is bedenkelijk.

Liefhebben is geen vak dat kan aangeleerd worden. Dat moet je meekrijgen, wordt je gratis cadeau gedaan. Van thuis, ja, maar ook van uw omgeving, dus ook van de media, van de reclameboodschappen. Zij leren onze jeugd wat liefhebben is.

Er worden veel inspanningen geleverd opdat de jeugd de kunst van het liefhebben zou aanleren. Er is de vroege en volledige sexuele voorlichting. Er zijn  de vele campagnes voor veilig vrijen, Er zijn de vele faciliteiten voor de fuifcultuur.

En toch groeit het aantal mislukkingen onrustwekkend. Het aantal echtscheidingen liegt er niet om. Plus al diegenen die er niet meer aan willen beginnen.

Is men dan verkeerd bezig? Of heeft men een verkeerd gedacht van wat liefhebben is?

Ken jij het verschil tussen een vlot en een boot?

Een vlot kun je niet besturen, je moet je laten drijven zonder enige inspanning.

Een boot heeft een roer, die kun je besturen en een koersrichting meegeven, echter niet zonder inspanning.

Ik vermoed dat men liefde te veel ziet als een vlot. Laat je maar drijven op de emoties van het ogenblik. We zien wel waar we uitkomen.

Te weinig wordt de liefde voorgesteld als een engagement voor het leven, waarbij je de bestemming bepaalt en er de inspanningen voor levert.

De liefde naar Jezus model heeft altijd iets te maken met zo een engagement voor het leven : ‘Geen groter liefde kan iemand hebben dan deze, dat hij zijn leven geeft voor zijn  vrienden.’

Manu Verhulst.

Zesde Paaszondag                           Joh. 15, 9-17.

“Hoor je die vogels fluiten?”

“Ja, ik hoor die wel, maar dat doet me niets.” Ik verschoot van dat antwoord.

Het geluid ging blijkbaar wel tot in het oororgaan maar niet tot in het hart van die mens. Het hart was doof geworden.

Zolang het over vogels gaat is dat niet erg. Maar als het over mensen gaat…

Als iemand niet meer beroerd wordt door het aangezicht van de andere, door de lach of de tranen van de medemens. Als de anderen u koud laten. Als de weg naar het hart volledig versperd is.

Mensen kunnen perfect functioneren in onze moderne maatschappij en toch ijskoud door het leven gaan.

Zij kunnen perfect hun job doen, een relatie aangaan, een gezin stichten zelfs en toch ijskoud blijven. Is dat een verschijnsel van onze tijd, of zou het niet altijd zo geweest zijn?

Toen reeds heeft Jezus gewaarschuwd: Blijf in mijn liefde, zoals ik in de liefde van de Vader blijf. Hij wil ons behoeden voor die ijskoude blik en die harde agressie.

Blijf in mijn liefde en dan zul je met open oor en open hart en open handen door het leven gaan.

Als je dan naar de vogels luistert zal het je wel iets doen. Ge zult uw zelfde job verrichten, maar er zal een warmte uitgaan en er zal geen dag voorbijgaan of je hebt iemand gelukkig gemaakt.

Dan ben je geen knecht meer, maar een vriend  en dat is een hemelsbreed verschil. 

Dan doe je uw werk met enthousiasme, letterlijk wil dat zeggen: door God begeesterd. Dan kun je pas volop deugd hebben aan het leven.

Maria was zo iemand. Gevoeliger dan wie ook, kon zij genieten van het gratis concert van de vogels, maar meer nog kon zij beroerd worden door de mensen op haar weg.. Ook al heeft zij veel meegemaakt en misschien juist daarom, kon zij zeggen: “God wat ben ik gelukkig” Magnificat !

We horen haar op deze meidag zeggen:  .

“Zet het deurtje van uw hart eens open voor mijn zoon. Dan ontdek je een vreugde die de wereld niet kent, waar de wereld zelfs geen woorden voor heeft.

“Opdat die vreugde in u moge zijn en uw vreugde volkomen moge worden.” Een woord om van te leven, elke dag van deze meimaand.

Manu Verhulst.

Jo,17,11        7pa/b

‘Ik kan onmogelijk vergeten dat de beulen van de concentratiekampen bijna allemaal catechese hebben gevolgd.  Dit woord van Emmanuel Levinas snijdt ons in het vlees en juist daarom is het goed om er dieper op in te gaan.

Dat woord is voor ons een aanzet tot bescheidenheid.  Geloofsonderricht en ook geloof is geen garantie voor een onberispelijk leven.  Is geen paspoort naar gerechtigheid...

Het is maar een zaadje, een kiem.  En een zaadje haalt zijn groeikracht niet uit zichzelf.  De groei hangt af van de grond waarin het terecht komt, van de aarde, en het water en de zon.

Catechese, geloofsopvoeding is maar een zaadje, de wasdom hangt van andere dingen af.  De grond waarin de kiem van het geloof wordt neergelegd is doorslaggevend.  En die grond is niet alleen het gezin, de school en de parochiegemeenschap.  Maar dat is ook de wijde wereld met zijn opiniemakers, en met zijn geldmakers

Die wereld laat zich niet gezeggen door het evangelie.  Die kent maar één meester : het geld.  Dat geld regeert vanuit de driehoek : wapen- drug- en vrouwenhandel.  Van daaruit wordt onze wereld vergiftigt tot in onze samenleving, tot in elk gezin, tot bij elk kind.  Het is een klimaat, een gezindheid van… geld is het belangrijkste, winst om de winst, nooit genoeg.

In die zin zegt Jezus : Gij christenen zijt niet van de wereld, zoals ik niet van de wereld ben.

En Hij voegt er onmiddellijk aan toe : gij moet die wereld niet ontvluchten, integendeel.  Ik zend er u naar toe.  Dat is wat Cardijn in zijn tijd ook dikwijls heeft benadrukt : wij moeten de vissen niet genezen, wij moeten het water gezond maken.

Daarom moeten christenen mekaar vinden in gemeenschappen, mekaar vinden boven en buiten alle verschillen om.  Opdat allen één zijn.  Die eenheid was de droom van Christus, niet de uniformiteit.  We mogen niet allemaal hetzelfde denken.  Iedere mens is uniek en anders.  Maar we moeten ons wel voeden aan dezelfde droom : de droom van God over deze wereld.

Manu Verhulst

Feest van Kristus-Koning / B        Jo. 18, 33b-37.

In 1925, de tijd dat er nog heel wat koningen waren in Europa,  heeft de kerk dit feest ingesteld met de bedoeling om de inspraak en de invloed van Christus te doen gelden op alle domeinen van het openbare leven.

De heerschappij van Christus moest zichtbaar zijn in de school, op het arbeidsmidden, in de pers, en niet in het minst in de politiek. Van die heerschappij, van die bedoeling schiet vandaag niets meer over.

Ook de koning Christus is afgezet of herleid tot een symbolische functie. Stuk voor stuk werden alle domeinen van het openbare leven onttrokken aan de godsdienstige invloedssfeer.

Wij staan voor dezelfde vraag die Pilatus stelde : Zijt Gij dan wel koning ?

Het antwoord is tweeledig : Ja, maar ! Die ‘ja’ is belangrijk maar vooral die ‘maar’ toont ons dat het gaat over een heel aparte vorm van koning zijn : een koning zonder leger, zonder macht, zonder kapitaal, een koning die terechtstaat, die veroordeeld wordt.

Die Jezus is altijd de bergen in gevlucht als de mensen hem tot koning wilden kronen, alleen op het moment dat Hij geboeid en geslagen voor de romeinse rechter staat, het hoogste gezag in zijn land, dan zegt Hij vlakaf dat Hij koning is.

Uit die paradox is het christendom geboren. Vandaag stelt zich die kwestie scherper dan ooit. Hoe kan die Christus enige macht of invloed uitoefenen zonder militaire macht, zonder partij, zonder kapitaal, zonder media ? Het antwoord hierop ligt in het antwoord dat Hij aan Pilatus geeft : « Koning ben ik, hiertoe ben Ik in de wereld gekomen om getuigenis af te leggen van de waarheid. »

Het enige waar zijn koningsschap op steunt is het feit dat Hij van God is uitgegaan. Alleen zij die gevoelig zijn voor die waarheid kunnen zijn koningschap erkennen.

Zijn invloed en zijn macht speelt zich af in de gedachten en in de gewetens van die mensen.

Wie niet gevoelig is voor zijn zending van godswege zal, net zoals Pilatus, blijven hangen bij de vraag : « Wat is waarheid ? » Wat is dat voor een goddelijke herkomst ?

Maar wie in die Christus diegene ziet die van God is uitgegaan, zal zich in zijn diepste en belangrijkste beslissingen van zijn leven laten leiden door zijn boodschap. Voor die mensen blijft Hij de paradoxale koning die op zijn grootst is als Hij berooid en geslagen voor de wereldse rechter terechtstaat.

Manu Verhulst.

Mc. 16. 15-20        Hmv/B.

Als straks de laatstejaars afscheid nemen van hun school, dan is dat voor hen geen treurnis, wel een feest. Als twee jonge mensen een gezin stichten, dan is dat geen treurnis, wel een feest.

Als mensen op pensioenleeftijd komen en afscheid nemen van hun werkmidden, is dat geen treurnis, wel een feest.

Afscheid nemen is een kunst, het, is de kunst van gevoelig te blijven voor het nieuwe, voor andere uitzichten en nieuwe vergezichten. Afscheid nemen is nieuw worden.

Als de elf afscheid nemen van de Heer Jezus, is dat geen treurnis, maar een feest. Zij trokken uit over de hele wereld, ontdekken nieuwe horizonten.

Gelovigen van vandaag moeten de kunst verstaan om afscheid te nemen van een geloof naar de letter, een geloof dat uit traditie wordt beleefd, dat geformuleerd is in dogma’s en belijdenissen, dat voorgeprogrammeerd is in voorschriften.

Om het geloof naar de geest te ontdekken, het geloof dat persoonlijk bevochten wordt, het geloof als een waagstuk met slechts die ene zekerheid dat de Heer Jezus behoort tot een andere wereld, maar ons blijft bezielen tot nieuwe uitzichten en nieuwe vergezichten. Zijn afwezigheid is geen treurnis, maar een feest.

Dat geloof is als een vogel die zingt als de nacht nog donker is.

De gelovige vandaag staat in een wereld die eenzijdig op het materialisme is gericht. Daarin wil hij een brug leggen van de aarde naar de hemel, van het tijdelijke naar het eeuwige, van het nu naar het altijd. Dat moet niet gebeuren met grote woorden. Het moet te zien zijn in onze ogen, in onze levensmoed, in onze onverstoorbare innerlijke vrede. Zoals Dante die tot zijn Beatrice zegde: ‘Gelooft gij dat ik zo naar God zou verlangd hebben, als ik zijn trekken niet eerst in uw blik had gezien.?’

Een gelovige is diegene die, zonder dat hij er zich van bewust is, van God vertelt in een wereld die God heeft dood verklaard: Hij is die vogel die zingt als de nacht nog donker is.

Manu Verhulst.

Pinksteren        Cyclus B. 2003

Pinksteren is een hoogfeest. In alle kerken zingen en bidden  gelovige mensen om de komst van de Geest, om zijn begeestering die in het leven inslaat als een stormwind en een vuur.

Maar het zijn allemaal brave mensen die gelovigen. Zij zijn niet direct het publiek dat de straat optrekt om te betogen. Ik zie ons morgen nog niet op de barricaden staan en nog minder de nodige vernielingen aanrichten om media aandacht op te wekken.

Zijn we dan lauwe christenen? Wat is er aan de hand met ons christendom? Hebben wij de Geest verraden? Is zijn vuur uitgeblust?

Ik denk het niet. De stormwind en het vuur, de begeestering is nog niet alles. Wat ze teweegbrengen is belangrijk. Waar wil de Geest met ons naar toe? En dan komen we uiteindelijk terecht op de weg van Jezus, de meester van de zachte waarden.

Hij roept niet op tot agressie, wel tot vergeving. Hij roept niet op tot vernieling, wel tot werkzame hulp. Hij nodigt ons uit tot een tedere zorg voor het kleine en het kwetsbare.

Een voorbeeld. Als christen worden wij ten diepste geraakt door het feit dat in Afrika mensen er toe gebracht worden mekaar af te slachten door het feit dat er diamanten in hun ondergrond zitten.

Als christenen zijn wij niet blind voor dat onrecht in de wereld. Maar daarom gaan wij nog geen winkelruiten insmijten. Maar kijk Memisa, de organisatie van kerkelijke missie is nu nog als enige aanwezig in dat gebied om voedsel en medische hulp te bieden. Dat is het werk van de Geest.

Christenen staan misschien niet als eersten op de barricaden maar de cijfers van Broederlijk Delen zijn niet minder efficiënt als antwoord op de ongelijkheid in de wereld.

De stormwind en het vuur van de Geest is niet vernietigend. Maakt van de andere geen vijand, integendeel, maakt van een mens nooit een fanaticus, zet geen mensen tegen mekaar op.

Pinkstervuur vernietigt niet. Maar men kan er zich wel aan verwarmen.

Manu Verhulst.

Drievuldigheidszondag B        Mt. 28, 16-20.

Als je vanavond uw kind te slapen legt en het je plots de vraag zou stellen: “Mama, of papa, zal ik altijd gelukkig zijn, een leven lang? Zal ik het altijd goed hebben?”

Dan zul je waarschijnlijk twijfelen om te antwoorden. Met veel goesting om ‘ja’ te zeggen en het kind te laten inslapen met de mooiste dromen. Maar dan bekruipt je de schrik. Je gaat jouw kind toch geen illusies meegeven. De ontgoocheling zou wel eens te groot kunnen zijn.

Je voelt dan zeer goed dat het leven niet maakbaar is. Het gaat onze mogelijkheden te boven.

We weten immers niet wat de 21° inhoudt aan terreur, aan revoluties, aan conflicten. Of de sociale zekerheid zal standhouden. We weten ook niet hoe de gedragspatronen verder zullen evolueren: naar een moreel herstel of naar een morele ontbinding?

Misschien kun je aan je kind dan enkel zeggen: “Kijk, Er is nog Iemand. Iemand bij wie je altijd terechtkunt, Het is God, maar je mag Hem Vader noemen.

Als je Hem niet vergeet zal er in jouw hartje altijd vrede zijn, vrede met jezelf en met al de andere mensen.”

Op zo’n momenten kun je uw kind leren wat een kruisteken is. Dat kunnen ze in de klas niet leren. Want het gaat om veel meer dan het kruisteken. Het gaat om de fundamentele levenshouding die er achter zit. Uw leven in Gods handen leggen: ‘in Zijn Naam.’

‘In de naam van de Vader, de Zoon en de H. Geest’. Het zijn schamele woorden uit onze menselijke leefwereld geplukt om het onzegbare uit te drukken, dat God een wervelwind van liefde is, heel en al relatie. Dat is voelbaar in zijn schepping, dat is voelbaar in de persoon van Jezus en in zijn boodschap, dat is voelbaar in de Geest die zijn mensen bezielt.

Heel bewust het kruisteken maken is zich afstemmen op die liefde die eens onze voltooiing zal zijn. Pas dan zal de vraag: ‘zal ik altijd gelukkig zijn?’ een definitief antwoord hebben.

Drieëenheid 06.                           Mt. 28, 16-20.

“God, wat moet ik me daarbij voorstellen?” Jullie liggen waarschijnlijk niet wakker van die vraag, maar als je een ogenblik durft nadenken over de oneindigheid van de kosmos, over het wonder van je bestaan, dan kun je er niet onderuit om te zeggen: “Er moet toch iets bestaan.”

Voor velen is daarmee de kous af. Maar daarmee is de kous niet af.

De vragen worden alleen maar groter:

Waarom is er schoonheid en geen chaos? Het kleinste insect tot het grootste sterrenstelsel is een wonder van kleur en vorm. Het kleinste schelpje dat je op het strand opraapt is een wonder van harmonie in de tedere tinten van de zee.

Waarom is er zoiets als liefde en goedheid die mensen aan elkander bindt en zin geeft aan het leven? Verstandhouding tussen mensen: zo transparant en zo subtiel. Waarom en vanwaar en waartoe?

Er moet wel ‘iets’ bestaan  is als verklaring een beetje te mager. Mijn intuïtie zegt dat het veel meer moet zijn dan een domme kracht of een verborgen dynamiek die in de materie zit. Zouden wij dat ‘iets’ niet beter ‘Liefde’ noemen?

Jezus heeft het nog een mooiere naam gegeven: ‘Vader’. Neen, sterker Hij koos voor ‘abba’ dat was de koosnaam voor vader die in het aramees alleen binnenhuis werd gebruikt.

Als je iemand zo aanspreekt, treedt je binnen in een relatie, dan wordt het een ontmoeting, dan is er sprake van genegenheid, wederzijds.

Als wij in het spoor van Jezus ook ‘onze vader’ durven zeggen, dan komen wij in diezelfde relatie, dan delen we aan diezelfde geest en zullen we scheppend, liefhebbend in het leven staan.

De stap zetten van ‘iets’ naar ‘Vader’ is een stap naar meer menswording.

Alles kan samengevat worden in dat ene gebaar: ‘In de naam van de Vader, de Zoon en de heilige Geest.’

Om daar in te komen moet je van Jerusalem naar Galilea gaan, had Jezus gezegd. Dat was niet bedoeld als uitstap. Daar zit een hele symboliek achter. Jerusalem is de tempel, de priesterkaste en de politieke macht. Galilea is het land van de vissers en de gewone mensen die geraakt werden door de boodschap van de acht zaligheden.

Eigenlijk zegt Jezus tot ons allen: als je God echt wilt ontmoeten ga dan van Jerusalem naar Galilea: van de wet naar de geest, van de macht naar de dienstbaarheid. “Tot weerziens in Galilea.” Het is dé uitdaging voor de kerk van vandaag.

Manu Verhulst.

Lc. 24, 35-48.        3pa/b

‘Parijs ligt vlakbij, de andere kant van de wereld is iets verder…’

We mogen een tijd beleven van onbeperkte mogelijkheden op alle terreinen waar de technologie mee gemoeid is. Dit is de tijd van het welslagen. Het welslagen, het succes volgt een eigen logica : we hebben de middelen om alles beter en sneller te doen, en als we het dan ook beter realiseren vergroten onze middelen nog eens enz. we krijgen een sneeuwbaleffect tot we uitmonden in de duizeling van het welslagen.

Voeg daarbij de tirannie van de perfectie en je staat voor je ’t weet in aanbidding voor de almacht van de mens, dwz. een beetje in aanbidding voor je eigen almacht.

De logica van het welslagen loopt uit op een verre, nog onbepaalde einder. Geen mens weet wat er achter zit, in welke wereld de kinderen van vandaag zullen leven als zij volwassen zullen zijn.

Deze logica van het welslagen wordt echter doorkruist door de dwarsliggers. Er zijn te veel dingen in het leven die onze almacht in vraag stellen, onze kwetsbaarheid aan het licht brengen. : er komt een ongeluk, een afscheid van iemand die ons lief is, een ontrouw, een sterven, een crisis, een depressie. Dat zijn de breuklijnen in het landschap van ons leven. De moeilijke, bijna dagelijkse momenten van een moeilijke doorgang, ‘een pascha’ ; De duizeling van het welslagen kan plaats maken voor de angst van de mislukking. De chemische industrie heeft haar Bhopal, de nucleaire industrie heeft haar Tchernobyl,

We varen voortdurend tussen de twee hoge rotsen van succes en mislukking. De rots van de mislukking is zo hoog omdat de rots van het succes zo hoog opgetrokken is.

We zijn kinderen van deze tijd, gegrepen door de duizeling van het succes en de angst voor de mislukking. Maar we zijn ook christen. Wat is de betekenis van Christus voor ons ? Laat Hij ons gewoon verdervaren ?

Eigenlijk niet. Hij zet een groot vraagteken achter de logica van het welslagen. En Hij mildert de angst voor de mislukking. Hij is de verrezene die zijn littekens toont. Die verwijzen zowel naar het lijden als naar de overwinning.

- De verrezene met de littekens zet een groot vraagteken achter de logica van het welslagen en wil ons gevoelig maken voor diegenen die niet meekunnen, voor de zwaksten en de kleinsten.

- Hij bevrijdt ons uit de tyrannie van de perfectie, uit de kramphouding van de ‘streber’ en maakt ons gevoelig voor de zorgeloosheid van de kinderen Gods.

- Hij trekt ons mee in de eeuwenoude zoektocht naar de diepere zin van ons leven. Telkens en telkens weer zegt Hij « zo moesten de schriften vervuld worden », stelt Hij zich in de lange rij van Mozes, de profeten en de psalmen.

- Maar Hij is ook een nieuw begin. Als het stemmen van de instrumenten voor een uitvoering horen wij reeds de eerste multiculturele klanken : ‘de verkondiging aan alle volkeren’.

In de mate dat wij met Hem aan tafel durven gaan zullen wij onze kwetsbaarheid bewust worden maar zal ook onze angst en onze twijfel plaats maken voor een moedige inzet. Zo wordt zijn verrijzenis ook in onze tijd zichtbaar.

Manu Verhulst.

Mc. 2, 23 - 3, 6.        9j/b

Oude catechismus : « Gij zult u onthouden van slafelijke arbeid. » De slavernij is van gedaante veranderd. Nu zijn er fitness-. tv. Internet, en vooral werkverslaafden, mammonverslaafden,

Er waren slaven die bang waren van de vrijheid. Ook vandaag zijn er mensen bang van de zondag, bang van de vrijheid : liever slaaf.

Zondag is een uitdaging om een ander mens te worden, een mens die rechtop loopt, die zich voor geen meester moet buigen, en die spelend kan omgaan met de dingen en niet op rooftocht gaat.. Met de ogen van een vogel, niet met die van een roofdier. Een zondagse blik staat open voor alles, onbevooroordeeld, ontvankelijk, nieuwsgierig, de blik van een kind.

Jezus overtreedt de sabbatwet, niet om deze af te schaffen maar om ze terug te brengen naar de oorspronkelijke bedoeling, nl. de bevrijding van de mens om de verlamming ongedaan te maken. Om de kwetsuren van de week te genezen. Cfr. Tagore : Als ik voor u sta, aan het eind van de dag, dan zult gij mijn littekens zien en weten dat ik gewond werd, maar ook dat ik genas. Een zondag krijgt zijn volle betekenis als we voor God gaan staan, Hem de littekens laten zien en vertellen hoe we gewond werden, maar ook hoe Hij ons genezen heeft.

Mc. 14, 12-16-26.        Sacramentsdag/b

Ons geloof cirkelt rond de eucharistie. Als we van iemand zeggen: ‘Hij gaat alle weken naar de eucharistieviering…’ Dan weten we dat we te doen hebben met iemand die gelovig is. Het bijwonen van de eucharistie is zowat de graadmeter van ons geloof geworden.

Maar als een buitenstaander u zou vragen: wat die eucharistie wel inhoudt, wat daar gebeurt dan zouden wij misschien terugvallen op die catechismus van weleer en dan zouden wij aarzelend zeggen: brood en wijn worden lichaam en bloed van Jezus Christus. Misschien zouden we het wat eigentijdser zeggen: brood en wijn worden teken van zijn aanwezigheid.

De vraagsteller zal u gegarandeerd verwonderd aankijken. Hij zou die taal nooit verstaan. Eigenlijk zouden we moeten beginnen bij de bron, van waar het begonnen is. Eucharistie wordt maar verstaanbaar van binnenuit. Als we die woorden ‘Neemt en eet dit is mijn lichaam’ uit hun oorspronkelijk verband rukken, dan komt dat over als een hocus-pocus en dat was zeker hun oorspronkelijke bedoeling niet.

Maar keren we even terug naar het ogenblik waarop zij zijn uitgesproken. Het avondmaal dat Jezus met zijn vrienden nam was niet zo maar een etentje, niet zomaar een afscheidsmaal. Het was het paasmaal, het vieren van de pesach, een symbolisch geladen maaltijd zoals wij dat niet kennen. Een herinneringsmaaltijd aan de bevrijding uit Egypte. Met op de tafel het pasgeslachte lam.

Wetend dat het zijn laatste avond was, gaat Hij dieper in op de symboliek van dat gebeuren en ziet Hij in dat geslachte lam zichzelf.  Een zinloos geweld zal Hem ter dood brengen. Dat zinloos geweld brengt Hem niet tot wedergeweld, niet tot verbittering of wanhoop of woede maar wel tot een gebaar van liefde. Hij blijft als mens overeind. Dat is de grote verandering die daar plaatsgrijpt. Die ommekeer wil Hij doorgeven in een tastbaar teken. Hij ziet die matzes daar op tafel liggen, die ongedesemde broden en de beker met de wijn van de zegening. Daarop zegt Hij, Dit ben ik voor u: gebroken brood en gedeelde beker. Dat is de verandering die Jezus brengt met dat gebaar: zelfs zinloos geweld beantwoorden met liefde. De geestelijke ommekeer voltrekt zich.

We kunnen dit niet losmaken van dat andere woord: ‘Doe dit tot mijn gedachtenis.’ Gij, op uw beurt, moet  op dezelfde wijze reageren op zinloos geweld: Dit ben ik voor u: gebroken brood en gedeelde beker. De eucharistie staat inderdaad centraal in ons leven als gelovige als we dit beleven als een omzetten van zinloos geweld in liefde. Slechts van hieruit kunnen we de eucharistie verstaan. Als een oproep om geweld te beantwoorden met liefde. Is dat redelijk. Neen, zeker in onze maatschappij is dat niet redelijk. Maar liefde is toch nooit redelijk. Als liefde tussen twee mensen redelijk wordt dan is het geen liefde meer.

Gods liefde is ook niet redelijk, ook niet in zijn schepping, ook niet in zijn vergeving. Gelukkig maar voor ons.

Eucharistie vieren wat is dat? Dat is binnentreden in die wondere wereld waar zinloos geweld, onder welke vorm dan ook, beantwoordt wordt met liefde. Waar dat gebeurt komt de Heer Jezus tastbaar, lijfelijk aanwezig. Eucharistie is geen hocus-pocus maar wel een levenskeuze die zeer diep ingrijpt in het leven van elke dag. Uiteindelijk zijn wij het die moeten veranderen in het mystiek lichaam van Christus.

Manu Verhulst.

11° Zondag door het jaar     Cyclus B.     Mc. 4, 26-34.

Eén van de taken die een pastoor bij zijn aanstelling meekrijgt is de verkondiging van het woord Gods.

Op het eerste gezicht een bovenmenselijke, een bijna magische opdracht. Gods woord in zijn mond nemen… Straffer kan toch niet.

Maar het is juist het tegendeel: het woord van God is een eenvoudige parabel die een kind kan verstaan, het is een wonderverhaal of een flard van een gebed.

Het wordt ons op een zondag voorgelezen, het krijgt een menselijke verpakking, wordt gebrekkig gecommentarieerd door iemand die zelf moeite heeft om er de rijkdom van te ontdekken.

Het woord van God schijnt zo klein in vergelijking met al die andere boodschappen die de wereld worden ingestuurd.

Het woord van God werkt niet met mediatechnieken. Het is niet opdringerig, voert geen reclame.

Het is als een klein onooglijk zaadje. Of het zal ontkiemen hangt alleen af of ons hart er voor openstaat, of ons hart een vruchtbare voedingsbodem is.

Het woord van God wordt niet alleen verkondigd. Het is ook vlees geworden. In Nazareth, een dorpje in Galilea, een uithoek van het Romeinse rijk, een meisje in een grotwoning wordt zwanger. In haar schoot zal het zaadje ontkiemen tot een jongetje, zal opgroeien tot een religieus bewogen mens, met een boodschap zo eenvoudig en zo transparant dat de machthebbers bang worden voor hem. Hij wordt uitgeschakeld, gekruisigd en begraven en als een zaadje in de aarde neergelegd.

Even daarvoor houdt Hij een maaltijd. Hij breekt het brood als een broos gebaar van zelfgave en zegt daarbij: zo wil ik bij jullie blijven. Eeuw na eeuw wordt dit gebaar herhaald tot op vandaag. Een stukje brood wordt als een klein zaadje in onze handpalm gelegd. Vergeleken met de eetcultuur van onze dagen is dit zo miniem, zo petieterig. God dringt zich niet op. Ook hier zal de voedingsbodem van ons hart beslissend zijn of dit zaadje zal ontkiemen.

Zo groeit het rijk van God en niet anders. Heel klein en bescheiden vanuit het hart en de goedwil van de mens. Ook in deze tijd, voor mensen die leven in een megacultuur waarin alles zo groot en zo opvallend mogelijk moet zijn.

Het woord van God blijft dat kleine zaadje. Hij moet wel heel groot zijn dat Hij alle zogezegde grootheid van de wereld kan missen.

Manu Verhulst.

Mc. 5, 21-43.        13j/b

‘Talita Koemi’, één van de weinige aramese woorden die we in het evangelie terugvinden.

Meisje, ik zeg u sta op. Het evangelie voegt erbij. Zij was 12 jaar. De ouderdom waarop een meisje officieel volwassen werd in Israël.

Jezus steekt zijn hand uit. Als wil Hij zeggen: ‘Ik begrijp je angst om groot te worden, je angst om op eigen benen te staan je bent altijd zo afhankelijk geweest, zo onderdanig,. Je bent als kind opgegroeid in een cocon, veilig beschut. En nu valt dat allemaal weg.’

Hoe herkennen wij in dat meisje niet de jeugd van vandaag, die ondanks al de mogelijkheden die zij ter beschikking heeft en al de vorming die zij mag genieten, angst heeft om de verantwoordelijkheid van het volle leven aan te gaan.

Het definitieve engagement in het beroepsleven en in het huwelijksleven schuiven zij voor zich uit. Eerst nog een jaartje studeren, eerst nog wat samen wonen. Ook de ouderdom om vader of moeder te worden komt hoger en hoger te liggen.

Talita koemi. Jezus zegt niet: kom, ik zal je optillen. Rechtveren moet zij zelf doen. Zij zet haar eerste stappen in de kamer, neen het zijn de eerste stappen in haar durf om persoonlijk te leven..

‘Geef haar wat te eten’ zegt Jezus, Ook al zal zij haar eigen leven leiden, dat ontslaat haar ouders niet van een blijvende zorg en aandacht.

Als ’s avonds die ouders nog eens over het gebeuren nadenken gaan zij beseffen dat dit voorval verder reikt dan hun dochter, of hun gezin. Daar zit een boodschap in voor de hele wereld en voor alle mensen.

‘Hebt gij gehoord’, zegt die vader, ‘hoe kordaat Jezus zegde: Zij is niet dood, zij slaapt’. Dood is slechts schijn. Hij wilde zeggen: als dood het einde is van ons leven, het definitief einde van onze liefde, dan is het inderdaad om angst te hebben om te leven, angst om te beminnen. Dan gaat iemand zoals ons dochter weigeren om te eten, weigeren om te beminnen, weigeren om te leven.

Ja, de mensen lachten hem vierkant uit. Ook dat is van alle tijden. Want als je daarmee naar buiten komt, dan lachen zij u uit. Ook vandaag. En nochtans daar raken wij de kern van het christendom

Leven zonder uitzicht op de eeuwigheid is gelijk leven in een sarcofaag. Die mag dan nog zo comfortabel en luxueus zijn. Het blijft een sarcofaag

‘Talita koemi’ Meisje sta op. Het leven is nog mooier dan je denkt want leven is onsterfelijk. Is er een mooier woord  om de vakantie te beginnen: Talita koemi!

Manu Verhulst.  

Dertiende zondag door het jaar Cyclus B.  Mc. 5, 21-43.

Het drama van de vermoorde kinderen in Luik achtervolgt ons. Het is niet voorbij als we de krant dichtvouwen of de televisie uitschakelen. Het blijft knagen van binnen.

Is dat nu de tijd, waarin wij leven? Is dat nu het land dat wij bewonen.? Is dat nu de maatschappij die we met z’n allen hebben tot stand gebracht en waarin onze kinderen moeten opgroeien?

Die vragen maken ons angstig en verdrietig tegelijk.

Angstig omdat wij ons afvragen: Is dat nu het werk van een geïsoleerde psychopaat? Of is onze tijdsgeest en onze gemeenschap ook niet ziek in hetzelfde bedje, dat zij zo’n mensen kan voortbrengen? In dat geval zullen Nathalie en Stacy niet de laatste slachtoffers zijn.

Verdrietig vooral omdat kinderen het heiligste bezit zijn van een volk. Zij zijn niets dan belofte. Zij zijn toekomst. En als zelfs kinderen in een riool worden gedumpt, waarvoor zal men dan nog wel eerbied kunnen opbrengen.

Uitgerekend op deze dag komt het evangelie met een verhaal van een ander meisje van twaalf, dochtertje van Jaïrus.

“Talita koemi” “Meisje, sta op.” Jezus laat haar niet doodgaan. Integendeel, Hij staat aan de kant van het leven. Ge moet hier niet treuren en weeklagen. Doe iets. “Geef haar te eten.”

Dit evangelie is een wegwijzer voor ons. De kinderen van vandaag moeten wakker gemaakt worden. Zij moeten opstaan en groot worden, want zij moeten de wereld van morgen tot stand brengen, een wereld die beter moet zijn dan de wereld waarin zij terechtgekomen zijn.

“Geef hen te eten”, zegt Jezus. Zij moeten voedsel krijgen, opgevoed worden tot gave en sterke mensen, met schouders die de weelde wel kunnen dragen.

De grote les die wij uit deze gebeurtenissen kunnen trekken is niet: nog eens een politiehervorming, maar misschien wel een hervorming van ons opvoedingssysteem.

Begaan wij niet de fout van te veel vrijheid en te weinig discipline? Van te veel weelde en te weinig diepgang?

Er gaat een sterke beïnvloeding uit van de media en van de sector van de ontspanning. Zij dragen een grote verantwoordelijkheid. Het gezin en de school zullen die beïnvloeding voortdurend moeten verwerken tot positieve ervaringen. Een zware opdracht.

De boodschap van het evangelie is: “Geen misbaar en weeklagen.” Geef hen liever te eten zo dat zij kunnen rondlopen op onze aarde en ons zullen verbazen met de rijkdom die zij in zich dragen..

Manu Verhulst.

Mc. 6, 1-6.        14J/B

“Hoe kom ik over?” Die vraag is belangrijker geworden dan: “Wat heb ik te zeggen?”

De eerste minister heeft een communicatie deskundige die hem influistert hoe hij van elke mededeling een goed nieuws show kan maken.

Vedetten hebben een legertje deskundigen in dienst die hen voorschrijven  hoe zij zich moeten kleden of niet kleden. Met welk een spel van klank en licht zij zich moeten omgeven om het gebrek aan inhoud en melodie te verdoezelen.

Men noemde Toon Hermans een klein kunstenaar, maar eigenlijk was hij een groot kunstenaar omdat hij soms maar alleen een zakdoek of een stoel nodig had om zijn boodschap over te brengen.

God is een nog groter kunstenaar. Hij nam een doodgewoon mens, een jongeman uit Nazareth - ‘Zijn broers en zussen wonen bij ons in de straat ‘-. Een jongeman uit een gewoon gezin, met een adres en een beroep om zijn boodschap over te brengen.

Nu neemt een stukje brood dat we op onze hand nemen, om te zeggen wat Hij voor ons betekent.

En het strafste van al. Hij toont zijn gelaat in het gelaat van mensen die niets betekenen, van die mensen die geen telefoon of geen auto hebben en overal nevens pakken. Wat je aan die mensen doet, dat heb je aan Mij gedaan zegt Hij.

Wij noemen die mensen: kansarmen, maatschappelijk achteruit gesteld. We maken ze tot een probleem dat ergens moet opgelost worden. Maar het gelaat van God? Laat ons serieus blijven.

Wij zijn net zoals die inwoners van Nazareth, we nemen er aanstoot aan.

God is verwonderd over ons. Het wonder kan niet geschieden. Mensen zoals wij laten zich niet genezen.

Manu Verhulst

Veertiende zondag door het jaar   Cyclus B.   Mc. 6, 1-6.

Aan je eigen mensen, in je eigen dorp waar je bent opgegroeid iets willen brengen van wat diep in je leeft… en dan bots je op een muur van wantrouwen. Ze kijken vanuit de hoogte op je neer zo van: “Wat kom jij hier doen?”

Zij ergerden zich aan hem: Wat moet die ons de les komen spellen. Kijk eens naar zijn zussen en zijn broers. Hij is toch maar de zoon van… Hij heeft niet eens gestudeerd, hij is geen rabbijn. Dat hij gewoon doet en blijft wie hij is. Wij zullen ook blijven wie we zijn en ons niet storen aan zijn woorden.

De reactie van de Nazoreeërs is niet verwonderlijk. Onze eigen tijdgenoten reageren immers nog altijd op dezelfde wijze:

Die Jezus van Nazareth? Hij zal toch ook maar een mens geweest zijn. In het evangelie is toch duidelijk spraak van zijn broers en zussen. En die waren ook niet akkoord met zijn optreden. En die Maria Magdalena? Het fijne weten wij er toch ook niet van. Welke rol heeft die gespeeld? Akkoord, zeggen ze. Hij heeft mooie dingen gezegd. Maar ik ga mijn leefwijze niet veranderen om zijnentwille. We blijven zoals we zijn en dat Hij ook maar een sterveling blijft. Het is net dezelfde reactie als die van de mensen van Nazareth.

De kernvraag is en blijft: Is die Jezus in al zijn gewoonheid, in al zijn kwetsbaarheid, een teken dat God ons niet vergeten is. Komt in de persoon van Jezus God ons rakelings nabij? Is in dat leven van die Man God werkzaam, zodanig dat Hij beeld, verschijningsvorm, ja woord van God, sterker nog: liefde van God is voor elke mens die in Hem gelooft. Wil God ons op die manier duidelijk maken dat Hij ons liefheeft en blijft liefhebben, ook al verraden wij Hem, ook al kruisigen wij Hem.

Die vraag is geen intellectuele vraag, geen vrijblijvend weetje. Maar een vraag waarvan het antwoord heel ons leven verandert, tot het sterven toe.

Zolang wij in Jezus niet de Christus zien, de gezondene van de Vader, zolang kan Jezus in ons geen enkel wonder doen.

Zolang de wereld Jezus niet erkend als een teken van God, midden onder ons, zolang blijven wij sukkelen van de ene crisis naar de andere.

Wij hebben veel wetenschap, wij beschikken over veel kennis. Meer dan Jezus ooit bezat. Maar wij missen zijn wijsheid, zijn weg van verzoening en liefde. Wij missen de vrede die van Hem uitgaat.

Manu Verhulst.

Mc. 6, 7-13.        15J/B

Geloven! Dat moet je toch van huis uit meekrijgen.

Dat was inderdaad eeuwen lang de normale weg.

Dat is nu voltooid verleden tijd. Elke ouder voelt aan de lijve de onmacht, om zijn of haar geloofsovertuiging over te dragen op de kinderen. Net zoals elke leerkracht, elke catecheet, elke priester diezelfde onmacht ervaart.

Is het allemaal de schuld van de tijdsgeest? Van de media, van het ontspanningsleven?

Of mogen we ook eens in eigen boezem kijken?

Wat is onze geloofsoverdracht gewoonlijk: ‘ge moet naar de mis gaan.’

We beginnen waar we zouden moeten eindigen.

Geloofsoverdracht is vertellen, maar dan vertellen uit je eigen leven, vertellen van je eigen twijfels en je eigen zekerheden. Vertellen wat God voor u betekent en wat Hij voor u betekent heeft in de meest moeilijke en duistere momenten van je leven.

Geloven is een bron van vreugde. Het is een blijde boodschap. En wij hebben er zo vaak een probleem van gemaakt, een serieus probleem dan nog. We kunnen er niet meer om lachen. En dat is onze armoede.

De armoede van heel de westerse samenleving.

We lachen niet meer en als we lachen is het zo beleefd en soms zo groen. Geloven is een vreugde, vreugde om het leven, vreugde om elkaar, vreugde om Hem die ons aan elkaar gegeven heeft. ‘Dit zeg Ik u opdat mijn vreugde in u moge zijn en uw vreugde volkomen moge worden.’

Geloofsoverdracht moet niet beginnen waar ze moet eindigen: eucharistie vieren. Belangrijker is wat er aan voorafgaat: geleidelijk ontdekken dat het leven een geschenk is, dat wij onze eigen oorsprong en ons eigen einddoel niet zijn maar dat er Iemand is die wel onze oorsprong en wel ons einddoel is, dat die ons nooit in de steek laat omdat Hij de liefde zelf is.

Elk jaar worden er in Frankrijk tussen de 2 à 3.000 volwassenen gedoopt. Het zijn stuk voor stuk allemaal mensen die thuis nooit over het geloof hebben gehoord, tenzij om het af te breken. Zij mochten het geloof ontdekken in gesprekken met mensen, gewone mensen die wilden vertellen wat God voor hen betekende.

De tijd dat Jezus zijn mensen uitstuurt, mensen zonder veel bagage, om de blijde boodschap te brengen, is nog niet voorbij. Misschien horen ook wij zijn uitnodiging.

Manu Verhulst.  

Vijftiende zondag door het jaar   Cyclus B.   Mc. 6, 7-13.

De katholieke kerk in ons land heeft geen eigen persagentschap meer. Zij beschikt ook niet over een eigen krant. Zij heeft geen eigen televisiekanaal, geen eigen radiozender.

De kerk beschikt niet over een reclamebureau, zelfs niet over een studiedienst.

Zij moet het stellen met een parochieblad en een beetje KTRO dat steeds maar naar een onmogelijk uur wordt verschoven.

Misschien is het dat wat Jezus bedoelde  toen Hij zei: een stok is voldoende, geen reistas, geen geld in de gordel, geen reservekleding. Alleen de kracht van uw woord, de kracht van de boodschap moet volstaan.

Geloofsoverdracht mag niet overdonderen, alleen maar overtuigen.

Als iemand de boodschap niet aanvaardt, dring ze dan ook niet op. Ge moet u dan niet kwaad maken, ge moet geen amok maken: Ga dan stilletjes weg en veeg het stof van uw voeten.

In ’t Vlaams zouden we zeggen: Kuist uw schop af.

Als een godsdienst dient om macht te verwerven, dan komen er moeilijkheden van. Dan wordt er gevochten, dan vloeit er bloed. Het evangelie stuurt aan op tolerantie, niet op fanatisme.

Als christenen worden uitgezonden naar hun medemensen toe, dan is het om hen te genezen, niet om ze in te lijven en te onderwerpen.

Vandaag leven wij meer dan ooit in een mozaïek van overtuigingen. In elke vriendenkring, in elke familie, op elke werkvloer staan we als christen tussen vrijzinnigen, of moslims, boedhisten,  getuigen van Jehova en vooral heel veel mensen die geestelijk dakloos zijn. Zij hebben het geloof van hun jeugd verloren maar er is niets in de plaats gekomen, alleen een grote onverschilligheid.

Geen van hen zal overtuigd worden door de pracht en de praal van een machtige kerk, integendeel.

Christenen moeten hen alleen maar nieuwsgierig maken, hen de vraag doen stellen: Maar waar halen die christenen de kracht vandaan om ook in de moeilijke omstandigheden de moed niet te verliezen en te blijven vertrouwen? Waar halen zij de kracht vandaan om ook in tegenwerking en verraad te blijven liefhebben?

Elke christen kan een medicamentje zijn om deze wereld te genezen van het zinloze, van het wanstaltige, van het vernietigende dat onze beschaving aantast.

Niet in de macht van de organisatie ligt de vitaliteit van het geloof. Wel in de warmte van het hart, en in de rijkdom van de geest van elke eenvoudige gelovige.

Manu Verhulst.

Mc. 6, 13-34.        16J/B

Antoine de Saint Exupéry, franse piloot in de pionierstijd van de luchtvaart, had op zijn vlucht Toulouse-Dakar een noodlanding moeten maken met zijn postvliegtuig. Hij was terechtgekomen in de woestijn waar hij de nacht doorbracht.

“Ik voelde me als een verdwaalde sterveling, tussen het zand en de sterren, met mijn adem als enige zachte zekerheid.”

Met die woorden tekent hij ons menselijk bestaan ten voeten uit.

Waarom die adem en die hartenklop? Wat betekent dat stukje zelfbewustzijn in de oneindigheid van de kosmos? Wie ben ik?  Waar ligt mijn bestemming?

Eeuwenlang hebben mensen zich die vragen gesteld. Ook al hadden zij alle moeite om materieel te overleven, toch gingen zij ook dan op zoek naar antwoorden, gingen zij op zoek naar een profeet, naar een goeroe, naar een kluizenaar.

Ook die mensen uit het evangelie die Jezus achterna liepen, leefden in barre omstandigheden en toch hadden zij honger naar een woord om van te leven.

Vandaag is de grote massa in dit westen anders ingesteld. De zoektocht naar de zin van het leven is stopgezet. Men heeft ons wijsgemaakt dat er geen antwoord is, dat er dus geen vraag moet gesteld worden.

“Maar maak er ondertussen maar het beste van” voegt men er aan toe. En men overstelpt ons met allerlei consumptie, en elektronische spullen die vaak overbodig zijn, maar die toch onze aandacht van de levensvragen afleiden. Men dwingt ons te kijken naar programma’s en te luisteren naar muziek die alle nadenken stillegt. En als dat nog niet helpt zijn er nog altijd de middelen die ons in een roes brengen, sterk genoeg zijn om alles te doen vergeten en op te gaan in niets.

Schapen zonder herder? Of veeleer schapen die geen herder wensen?

In die tijdsgeest trachten wij staande te blijven als gelovigen, misschien nog meer dan anderen overtuigd dat wij inderdaad verdwaalde stervelingen zijn tussen het zand en de sterren, maar stervelingen die toch zichzelf durven bevragen en durven zoeken naar de zin van het leven en intuïtief die zachte zekerheid verwerven dat wij meer zijn dan stof, meer dan een bundel genen maar dat wij wezens zijn die in het bestaan zijn geroepen door Iemand die niets dan Liefde is.

Eucharistie vieren is samen plaats nemen in dat bootje met Christus die ons zegt: vaart nu naar de overkant. Naar de overkant varen is zich afstoten van de oever, zich losmaken van de oppervlakkigheid van deze tijd om even op te gaan in zijn aanwezigheid, en te ervaren dat wij geen verdwaalde stervelingen zijn, maar dat we de zachte zekerheid hebben dat we in zijn liefde ons altijd mogen thuis voelen.

Manu Verhulst.

Zestiende zondag door het jaar Cyclus B    Mc. 6, 30-34.

De koning heeft in zijn toespraak t.g.v. 21 juli, de jeugd aangemoedigd om meer wetenschappen te gaan studeren. Die aansporing zal wel heel doordacht en goed bedoeld zijn.

De gedachte dat wetenschap de wereld kan redden stamt uit de negentiende eeuw. Toen leefde men in de illusie dat de wetenschap op korte termijn alle problemen zou oplossen: technische, medische, psychologische en sociale problemen: Met de wetenschap zou de mens alle problemen onder controle kunnen krijgen en tot een oplossing kunnen brengen. De wetenschap zou de hemel op aarde brengen.

Met de twintigste eeuw is de ontnuchtering gekomen: De wetenschap stond in dienst van twee wereldoorlogen, van een mechanische uitroeiing van een volk, van een alles verwoestende atoombom.

Tot op vandaag heeft de wereld door diezelfde wetenschap te kampen met een levensbedreigende vervuiling van water, aarde en lucht. Net door de wetenschappelijke ontwikkeling is nu elke oorlog zo bedreigend voor mens en milieu en dat voor heel onze planeet.

Daarnaast heeft de wetenschap ons ongetwijfeld enorme voordelen gebracht.

Focussen op wetenschappelijke ontwikkeling kan economisch interessant zijn, maar kan ook de kloof tussen arm en rijk op de wereld nog groter te maken.

Wetenschappelijke ontwikkeling is één. Wat je er mee doet, is twee. Zouden wij naast de wetenschappers nog niet meer nood hebben aan mensen die de weg wijzen naar een grondige verandering in ons denken en in onze manier van leven? Is de tijd niet gekomen dat we niet meer gaan denken in termen van rijk worden, maar van verantwoordelijk zijn voor elkanders geluk?

Hebben wij geen herders nodig? En bij mijn weten wordt die vraag nooit gesteld van hogerhand en wordt de jeugd daartoe nooit uitgedaagd.

“Toen Jezus aan land ging zag hij een grote menigte. Hij voelde medelijden met hen, want zij waren als schapen zonder herder.”

Uitgerekend op die locatie, in het noorden van Israël, komen nu de raketten neer van de Hezbolah. De wereld is er sindsdien niet veiliger op geworden.

Toen was er blijkbaar nog voldoende ruimte en vrijheid om hen uitvoerig te onderrichten.

Jezus weet wat er in de mens is, Hij weet dat zijn diepste honger niet kan gestild worden door materiële vooruitgang alleen, maar dat hij behoefte heeft aan zingeving, aan begrip en aan liefde.

Jezus is geen uitvinder, hij is een herder en roept mensen op om in zijn spoor herder te zijn voor anderen.

Manu Verhulst.

Jo. 6, 1-15.        17J/B

Na jaren van ontbering heeft de naoorlogse generatie er alles aan gedaan om de economie te herstellen, om terug brood op tafel te krijgen.

Zij is daar wonderwel in gelukt. Nog geen vijftien jaar later was er reeds sprake van de gouden zestiger jaren, the golden sixties.

Diezelfde dynamiek naar steeds grotere welvaart zet zich door tot op vandaag, in een maatschappij waarin dienstverlening zoveel mogelijk gratis moet worden. Gratis werd een toverwoord tot in onze sociale omgang.

‘Een drankje en een hapje gratis’ anders komen de mensen niet.’

Maar gratis komt gevaarlijk dicht bij verspilling en bij de spanning wie er uiteindelijk moet betalen.

Er is een gezegde: ‘Geef de mensen brood voor niks en ze zullen er om vechten en ruzie maken, maar laat ze een toren bouwen en ze worden vrienden.’

Vandaag hebben wij te veel goederen en te weinig visioen om naar toe te leven.

We zitten nog altijd vast aan die naoorlogse trend van ‘economie voor alles’.

We hebben nood aan dingen die niet gratis zijn, die zelfs niet betaalbaar zijn.

We hebben nog niet begrepen dat wij een samenleving mogen uitdenken: het materialisme voorbij.

Met aandacht voor schoonheid. Niet alleen in onze leefomgeving, maar ook in onze omgang met elkaar. Brutaliteit en agressie moet plaats maken voor beleefdheid en fijngevoeligheid.

Met aandacht voor ontroering en tederheid, voor de ontwikkeling van de innerlijke kwaliteiten van de mens, voor beschouwing, stilte en bezinning.

Aandacht voor een echte en zuivere gebedscultuur.

De ouders van de oorlogsjaren hebben gezworen dat hun kinderen het beter zouden hebben. Zij zijn er in gelukt

De ouders van vandaag zouden moeten zweren dat hun kinderen schonere mensen zouden worden dan de exemplaren die hen nu als idool worden voorgeschoteld. Dat zou pas een wonderbare broodvermenigvuldiging zijn.

17° zondag door het jaar            Cyclus B. Jo. 6, 1-15.

Als we dit evangelie lezen zouden we het woordje brood, best kunnen vervangen door olie. Aardolie betekent vandaag wat brood betekende voor de landelijke bevolking van het toenmalige Israël. Brood was voor hen levensnoodzakelijk. Onze energievoorziening en onze economie draait op olie.

Onze planeet heeft reusachtige ondergrondse olievelden, afkomstig van de voorhistorische regenwouden. Opgespaarde zonne energie, miljarden eeuwen oud.

Nu komen we langzaam tot het besef dat deze velden, hoe reusachtig ook, beperkt zijn, zoals toen het brood.

In het evangelie vraagt Jezus aan Filippus: “Hoe gaat gij aan brood geraken voor zoveel mensen.?” De vraag is dezelfde:”Waar halen wij de nodige olie vandaan voor de hele wereldbevolking?”

Het verbruik van olie zoals wij dat in onze industrie en in onze leefwijze gewoon zijn, is niet mogelijk voor de hele wereldbevolking. “Wat betekent dat voor zo’n aantal?”

I.a.w. Er is een grens in tijd en in hoeveelheid aan onze welvaart, en wij hebben die grens overschreden. Er is niet genoeg voor allemaal en we zitten met zijn allen op hetzelfde ruimteschip “aarde”. We zullen dus samen overleven of samen ten onder gaan.

Het is een simpel gegeven, een nuchtere vaststelling waar iedereen mee akkoord kan gaan. Alleen de reactie daarop zal verschillen: paniek en hebzucht of vertrouwen en solidariteit.

Een gelovig mens plooit met een andere gezindheid zijn krant open. Slechte tijdingen, blijven slechte tijdingen maar een gelovige zal daarop niet paniekerig en niet hebberig reageren.

We zijn als de mensen die mogen plaats nemen op het grasveld aan het meer van Genesareth, vertrouwend zonder te zien. Vertrouwend dat alles terecht komt. En eigenlijk is dat niet zo dwaas want het verleden leert ons dat elk probleem uiteindelijk toch naar een oplossing gaat, meer nog, dat elk probleem en elke crisis oorzaak is van vooruitgang.

Zijn er dan geen grenzen aan ons vertrouwen? Is een gelovig mens dan blind in zijn vertrouwen? Neen, gelovig zijn is vertrouwen maar ook zich verantwoordelijk weten.

Geloven is niet passief ondergaan.

Als de mensen Jezus tot koning willen uitroepen, als zij zich aan Hem willen vasthechten als diegene die maar voor alles moet zorgen, dan trekt Hij zich in de bergen terug, geheel alleen.

Voor de volgende maaltijd zullen ze zelf moeten zorgen. Als ze hun verantwoordelijkheid op Hem willen afschuiven, dan verdwijnt Hij.

Ook in de energievoorziening zal de mens zijn verantwoordelijkheid moeten opnemen in het zoeken naar nieuwe mogelijkheden en in een rechtvaardige verdeling.

Laat dit evangelie over ons komen als een glimlach van God die ons geruststelt, dat Hij ten gepaste tijde ingrijpt maar dan ook weer verdwijnt. Hij heeft nu eenmaal zijn wereld aan onze handen toevertrouwd.

Manu Verhulst.

Jo. 6, 24-35.        18J/B

Als bij u thuis een plaats aan tafel onbezet blijft, of een bed onbeslapen, dan komt onvermijdelijk de vraag: ‘Waar zou die nu zitten?’

Nu in de kerk veel stoelen onbezet blijven, moeten wij ons dan die vraag niet stellen? Waar zouden zij nu zijn, waar zouden zij brood halen om van te leven, waar zouden zij geestelijk onderdak vinden?

We zouden de vraag ook kunnen omkeren: ‘Waarom is mijn stoel wel bezet?’ Wat is dat voor een brood dat ik hier kom zoeken, brood om van te leven?

‘Ik laat mijn geloof niet schieten, zei die man anders voel ik me een verloren voorwerp dat aan niemand toebehoort.’

Misschien hebben wij er nog niet dieper op in geweest, maar voor iemand die ooit echt gelovig is geweest, is het niet simpel om dat geloof vaarwel te zeggen. Het gaat hem over iets dat zeer diep in het leven ingrijpt.

Afhaken wil zeggen: van binnen een beetje eenzaam worden. Als we alleen de wetenschap volgen dan is een mens inderdaad slechts een verloren voorwerp, een tijdelijk en bijkomstig verschijnsel.

Als we ook het geloof volgen dan zijn we geen verloren voorwerp maar een verloren schaap dat gekoesterd wordt en op de schouder van de herder getild wordt op weg naar huis.

Door het leven mogen gaan met de innerlijke zekerheid dat er Iemand is die ons nooit vergeet, is een grote morele kracht in het leven als brood om van te leven.

God is voor ons als de Einder heel ver en toch bereikbaar, de einder waar hemel en aarde samenkomen, tijd en eeuwigheid in mekaar overgaan.

Als we in ons gelovig zijn zouden doordringen tot die kern, ons niet zouden blind kijken op de details of op de minder fraaie kanten van het kerkgebeuren, dan zouden wij het gesprek met diegenen die afgehaakt hebben, weer kunnen opnemen en samen met hen tot nieuwe verrijkende inzichten kunnen komen.

Manu Verhulst.

Jo. 6, 41-51.        19J/B

Het is onder mensen een alledaags gebeuren: een woord dat er te veel aan is, dat hard aankomt en een wederwoord dat nog schever aanslaat, en dan een woord dat slaat als een slag in het gezicht en een woord dat terugslaat en de vrede ligt aan scherven.

En dan haalt men er dingen bij die er helemaal niet aan te pas komen “en uw vader was toch ook…” en voor de zoveelste keer wordt dan een oude familiegeschiedenis opgedist.

Wat in een gezin, op een werkmidden, in een bestuur van een vereniging, in een gemeenschap gebeurt, was dus ook het geval in de kring van Jezus.

De joden morden onder elkaar: Wat verbeeldt die man zich? En je kent zijn vader toch, en zijn moeder? En dat beweert een zending te vervullen uit de hemel?

In plaats van in te gaan op de klein menselijke bezwaren over zijn afkomst, over zijn vader bevestigt Jezus heel rustig zijn echte afkomst. Spreekt Hij duidelijk over zijn Vader in de hemel. ‘Ik ben het brood dat uit de hemel is nedergedaald.’

Hij gaat in tegen het oeroude vooroordeel dat God zich moet vertonen in buitennatuurlijke fenomenen, in bliksem en donder. Alsof een gewoon mens niet goed genoeg zou zijn om Gods boodschap uit de dragen, en alsof gewoon brood geen teken kan zijn van zijn aanwezigheid in ons leven.

Als we eucharistie vieren zitten wij ook vol klein menselijke bezwaren: we vitten over woorden, we vallen over sfeer en versiering, of we liggen ook overhoop met onszelf, of met elkaar.

‘Ik ben brood voor onderweg’ zegt Jezus, bedoeld om je op te tillen uit die rotzooi van ruzie en misverstand, uit de klein geestige naijver, uit die domme veinzerij tegenover elkaar.

Daartegenover opent Hij een venster op onze echte bestemming, op de toekomst die tot in de eeuwigheid reikt.

‘Wie gelooft heeft eeuwig leven’. Hij zegt niet ‘die zal het eeuwig leven bezitten’ neen, ‘die heeft het eeuwig leven’.

Dat leven in God begint hier en nu. De hemel begint hier, telkens wij uitstijgen boven onze kleingeestigheden en ruzies die het leven verzuren. Elke eucharistie zou een stukje hemel moeten waarmaken. Weer mogen op weg gaan als verrezen mensen. Als we eucharistie gevierd hebben, als we gevoed werden met het brood uit de hemel, dan kunnen we ook op een andere manier aanzitten aan de tafel thuis. De maaltijd thuis ligt in het verlengde van de maaltijd die we hier nu samen gaan beleven: een oase van vrede.

Manu Verhulst.

Negentiende zondag door het jaar Cyclus B. Jo. 6, 41-51.

“De Joden begonnen te morren”.

Morren is een gek woord, dat wij niet meer gebruiken. Wie zegt dat nog? Vandaag spreken wij liever van verzuring en dat is net hetzelfde.

Het is een modewoord geworden tot in het parlement.

We horen bijna elke dag dat onze samenleving aan verzuring lijdt. Eigenlijk een veel te zacht woord om een maatschappelijk fenomeen aan te duiden dat gekenmerkt wordt door stijgend aantal depressies, partnergeweld, ruzies tussen buren, soms met dodelijke afloop, agressie en zelfmoorden.

Men noemt dat de verzuring alsof het over de zuurtegraad van uwe moestuin gaat. En zoals men die kan verhelpen met toevoeging van een beetje kalk, zo wil men de verzuring van de samenleving oplossen met premies en cheques, en gratis barbecues, vuurwerk en evenementen allerhande.

Geef ze wat amusement en de verzuring is opgelost.

Ik vraag me soms af: zouden ze dat nu echt zelf geloven ?

Antoine de Saint Exupéry schreef het reeds: “Geef de mensen brood voor niks en ze zullen er voor vechten. Maar laat ze samen een toren bouwen en ze worden vrienden.”

Gratis is altijd plezierig maar als de dag daarna de kraan dichtgaat, begint de miserie.

Het is niet toevallig dat de joden beginnen te morren, een dag na de broodvermenigvuldiging. Dan wordt het hoog tijd dat Jezus hen duidelijk maakt dat het hem niet om de gratis broodbedeling te doen was. Het ging om zijn persoon: “Ik ben het brood!”

Als we de verzuring willen doorbreken, hebben we meer nodig dan een vadertje staat die amusement uitdeelt. Het zit hem veel dieper. We hebben Iemand nodig die de moeite waard is om voor te leven.

Heb je ooit de stap gezet om persoonlijk vriendschap te sluiten met de verrezen Christus? Ja, met een morgen en een avondgebed. Ja, met een bewuste omgang met Hem in moeilijke maar ook in vreugdevolle momenten.

Père Duval zong het op zijn manier: « Seigneur, mon ami, tu m’as pris par la main. J’irai avec toi, sans effroi, jusqu’au bout du chemin. »

“Heer, mijn vriend gij hebt me bij de hand genomen. Met u ga ik zonder schrik tot het einde van de weg.”

Leven, met uw hand in zijn hand, en uw zuurtegraad wordt zoet als honing.

Manu Verhulst.

O.L.VROUW TEN HEMEL OPGENOMEN.     Lc. 1, 39-56.

De restauratie van een antiek Mariabeeld in massieve eik is een hele onderneming.

Om de oorspronkelijke vlam van het hout weer zichtbaar te maken, moeten alle verflagen zorgvuldig verwijderd worden.

Maar het beeld van Maria dat wij meedragen in onze verbeelding en in onze devotie, zouden we dat ook eens niet moeten restaureren? Gedurende twintig eeuwen hebben mensen dit beeld beladen met allerlei titels en eigenschappen.

Zouden wij niet durven terugkeren naar de stoere vlam van het evangelie. Op zoek gaan naar de vrouw die zij is geweest.

En zoals bij de meeste mensen is ook dat beeld niet eenduidig.

Het is begonnen met een rebelse, een opstandige jonge vrouw, een feministe avant la lettre.

We hoorden het in dit evangelie. Zij wil de sociale orde omverwerpen, de machtige van de troon stoten en de geringe verheffen.

Het leven zal haar anders leren. In de rest van het evangelie zal zij zwijgen en braaf zijn.

De woorden die zij spreekt zijn schaars en veeleer een uitspreken van haar vragen en twijfels.

Het begon al met de vraag: “Hoe zal dit geschieden.” En een beetje later: “Kind, waarom heb je ons dit aangedaan?”

In Kana meldt zij schuchter en bescheiden: “Zij hebben geen wijn meer.“ en dan moet zij het brutale antwoord incasseren: “Vrouw ( en niet moeder), wat is er tussen ons?”

Als zij een poging doet om haar zoon terug naar huis te halen hoort zij zijn antwoord: “Wie is mijn moeder? Zij, die naar mij luisteren, zij zijn mijn moeder en mijn broeders en mijn zusters.”

Als we alle hoogdravende eretitels opzij zetten die de mensen haar hebben toegedicht verschijnt het gelaat van een vrouw die gekneld zit tussen haar goede wil en het niet verstaan, tussen haar droom en de harde werkelijkheid. Tragisch!

Dat belet haar nochtans niet om trouw te blijven tot onder het kruis. Daar staat ze dan als de moeder van een gearresteerde, van een terechtgestelde.

Haar grootheid ligt niet in haar titels. Haar grootheid ligt in haar nabijheid: zo menselijk zo doorleefd. Daarom mogen wij ook zeggen: “Dag, moeder.”

Manu Verhulst.

Jo. 6, 51-58.        20° zondag /jaar B

Het moeilijkste gesprek dat een mens kan beleven is het gesprek met iemand die zegt : "Ik ga er een eind aan maken.  Ik zie het niet meer zitten."  Dan voel je maar pas hoe armzalig onze woorden zijn.  Op wanhoop schampen woorden af.  Dan kun je met woorden niets doen, dan heb je iemand nodig, een mens van vlees en bloed.  Zodat die andere kan zeggen : "Voor hem of haar vind ik het de moeite, voor hem of haar wil ik leven."

Als puntje bij paaltje komt, haal je de levensmoed niet uit woorden, zelfs niet uit een of andere overtuiging.  De moed om te leven hangt van mensen af.  Het zijn de anderen die ons doen leven, ook al beseffen wij dat niet.  Wij zijn elkanders brood om van te leven.

Het is niet voor niks dat Jezus juist dat beeld gebruikte.  Brood is wel gewoon maar toch zo onmisbaar, het werkt zo onopvallend maar is toch zo kostbaar.

Ik ben het brood zegt Jezus.  Als we dat letterlijk zouden verstaan, als de lichamelijke Jezus, dan zitten we op dezelfde golflengte als de joden die naar hem luisterden en ongelovig weggingen : "Hoe kan  dat ? Hoe kan Hij ons zijn vlees te eten geven ?"  De zin is niet letterlijk te verstaan, om de eenvoudige reden dat de zin veel en veel dieper is.  Namelijk dat die Jezus diegene is die ons doet leven.  Hij geeft ons de fundamentele blijdschap om het bestaan.  En als Jezus over ‘leven’ spreekt, is het altijd met een knipoog naar de overkant, een knipoog naar de eeuwigheid.  Leven krijgt bij Hem altijd de betekenis van een leven in Gods liefde.  Een leven waar de dood geen vat op heeft.

Zoals brood in ons leven een dagelijkse noodzaak is, zo is ook de eucharistie iets dat we als christen niet kunnen missen.  Daar geeft Jezus ons dat teken dat Hij er is, zo nabij als iemand van vlees en bloed.  Nabij als iemand die de moeite waard is om er in blijdschap voor te leven.

Dat wilde Jezus zeggen : Hou me vast en dan zul je leven in de volle en de eeuwige zin van het woord.

De enige reden dat wij hier bijeen zijn, dat is die Christus die ons uitnodigt om Hem te eten zodat we van Hem kunnen leven.

Manu Verhulst.

Jo.6, 60 - 69.        21°Jaar/B

Reginald Moreels zegt vaarwel aan het politieke bedrijf.

Het tragische is dat juist een idealist en omwille van zijn idealisme zo’ n besluit moet nemen.

Heel dat geval zegt iets over de mens Moreels. Maar het zegt nog veel meer over onze samenleving. Een samenleving die de weg volgt van de economie en niet de weg van de menselijkheid. De markt is belangrijker dan de mens. Dat is geen slogan, dat ondervindt je van zodra kinderen hun weg moeten vinden in die samenleving.

Als je straks schoolgerief gaat kopen, zul je moeten rekening houden met dat merk en dat figuurtje of uw kind is niet mee. Als ze hun eerste opstel krijgen over de vakantie dan zullen ze moeten kunnen schrijven over verre landen of ze zijn niet mee. Als ze thuis geen telefoon en geen computer hebben en geen aansluiting op internet, dan zijn ze niet mee. Als ze dan ook nog geen gsm hebben dan zijn ze niet mee. En dan spreken we nog niet over het ontspanningsleven.

Je zult misschien zeggen: dat is toch maar gewoon meegaan met zijn tijd. Inderdaad, maar wij mogen niet blind zijn voor het maatschappijbeeld dat daarachter zit.

Er zit een maatschappijbeeld achter waarin alles afgestemd is op de economische groei, op een steeds grotere materiële welstand. En daar hebben wij met z’ n allen voor gekozen.

Als we dat maatschappijbeeld naast het evangelie leggen. Dan zien wij onze samenleving als de groep die zich afgekeerd heeft van Jezus “Wie is nog is nog in staat naar die Man te luisteren met zijn woorden van ‘geest en leven.’ Een samenleving die zich nog enkel interesseert  voor ‘brood en spelen’.

En is er hier en daar nog een idealist die het anders wil, dan komt die alleen te staan.

De bittere vraag van Jezus ‘wilt ook gij heengaan?’ is ook tot ons gericht.
Leven in geloof vraagt een voortdurende keuze, soms in kleine, soms in grote dingen.

Christen zijn is meer dan gebed en sacramenten. Het is een manier van leven en soms tegen de stroom in varen. Om dat te kunnen, hebben christenen elkaar nodig. Met elkaar een andere mentaliteit scheppen, dat is pas eerst kerk zijn.

Manu Verhulst.

Eénentwintigste zondag doorheen het jaar   Jo; 6, 60-69.

‘Saluut en merci’. Met die woorden nam Gerard Walschap in zijn tijd afscheid van zijn katholiek verleden.

Velen zijn hem gevolgd, geruisloos, zonder saluut en vooral zonder merci.

Ik heb het niet over de mensen die niet meer naar de kerk gaan. Maar wel over die bekende en onbekende Vlamingen die werkzaam zijn in de media: de televisie, de radio, de geschreven pers, in het vormingswerk, in de culturele sector, in de ontspanningswereld, in het onderwijs.

Velen onder hen hebben hun hele katholieke opvoeding, van zich afgeschud, zoals een hond zich afschudt als hij uit het water komt.

Dat is de echte kerkverlating. De mensen die wegblijven uit de zondagmis lopen gewoon gedwee in hun spoor.

De kerkverlating is een proces dat nog lang niet ten einde is. Het gaat onverstoorbaar verder in elke parochie, in elke familie, in elk gezin. Godsdienst mag niet meer zichtbaar zijn in de samenleving. Men wil het tot een louter privé – zaak maken. In de praktijk wil dat zeggen: Godsdienst is kinderspel tot 12 jaar en dan basta, zoiets als Sinterklaas.

Dat gebeurt geruisloos. Zonder kerkvervolging, zonder revolutie zijn wij terechtgekomen in een wereld waarin God en elke religieuze verwijzing verdwijnt en vervangen wordt door een ideaal van materiële vooruitgang, door een voortdurende aansporing om te genieten van het leven, en door een complete onverschilligheid wat de levensvragen betreft. We weten daar geen antwoord op en we zoeken er ook niet achter.

Hoe zou Jezus reageren op de kerkverlating?

Zou Hij zeggen: ‘Gij zijt allemaal verdoemd, van onder mijn ogen.’

Neen, volgens het evangelie klopt dat niet. Zijn enige reactie zou zijn: Wilt ook gij soms weggaan? Bijna zegt Hij: ‘Doe maar.’

Het is één van de mooiste woorden uit het evangelie. Hij bevestigt de koninklike vrijheid van elke mens.Niemand is verplicht mij te volgen, zegt Hij. Iedereen is vrij om te geloven of niet te geloven. Voor ons schijnt dat normaal maar dat is niet overal vanzelfsprekend. In de islam riskeert iemand die ongelovig wordt de doodstraf.

Geloven is voor Jezus persoonlijk kiezen voor Hem, niet op 12 jaar maar een leven lang. De vraag:Wilt ook gij weggaan? Blijft ons een leven lang achtervolgen. Zonder een antwoord op die vraag, geloven wij niet echt. Wie nog nooit getwijfeld heeft, heeft ook nog niet geloofd.

In het antwoord van Petrus ligt de perfecte verwoording van de motivatie waartoe wij, soms heel moeizaam zijn gekomen: ‘Gij hebt woorden van eeuwig leven.’

We geloven niet omdat we zo opgevoed zijn. Wij geloven om de woorden, om de boodschap die er achter zit.

Wat we intuïtief aanvoelen als zinvol, als gerechtig, als schoon, als menselijk, vinden we terug in de boodschap die ons wordt aangereikt. Woorden om van te leven, om een gelukkig mens te zijn en om als gelukkige mensen te kunnen samenleven.

Het proces van kerkverlating, dat volop bezig is, geeft nieuwe kansen aan de kerk. Wie in de toekomst gelovig zal zijn, zal het niet doen om aan te leunen bij de maatschappelijke invloed van de kerk, maar enkel en alleen omwille van het woord uit de mond van Jezus. Anders is het beter dat we inderdaad zeggen: ‘Saluut en merci.’

Manu Verhulst.

Mc. 7, 1-8. 14-15. 21-23.        22° jaar/B.

Ge kunt er niet naast kijken en de statistieken liegen er niet om: Er zijn minder en minder kerkgangers. Het wondere is: hoe traditioneler een parochie zich opstelt hoe groter de kerkverlating. Ons seminaries staat leeg en in de kloosters doet men ’ t licht uit.

Alles wat zich vroeger zo graag als uitgesproken christelijk manifesteerde, particulieren zowel als organisaties, probeert dat nu  weg te moffelen. Wat vroeger gezien werd als hun vlag en hun uithangbord  daar hebben ze het nu moeilijk mee.

Wat is er aan het gebeuren?

Het evangelie van vandaag kan misschien verhelderend zijn. Doorheen dit evangelie loopt het subtiele onderscheid tussen een volk dat God eert met de lippen en een volk dat God eert met het hart.

Vandaag maken we de verhuis mee van het geloofsleven: van de lippen naar het hart. Van de buitenkant naar de binnenkant. Veel dingen zijn in de verhuis gebleven: gebroken of vergeten. En voor wie het geloof alleen de buitenkant van het leven betrof, die hebben er nu genoeg van gekregen.

Maar als de verhuis naar de binnenkant voltrokken is, als het geloof zich genesteld heeft in het hart van de mens waar het eigenlijk thuishoort, dan leeft het geloof veel  sterker op dan vroeger:  In het zoeken naar zingeving, in bezinning en meditatie. De wereld-jongeren-dagen in Rome geven een beeld van een generatie die zich terug de vragen durft stellen naar de zin van het leven.

Het geloof leeft vandaag niet meer in de processies en de devoties maar in de groeiende honger naar sociale rechtvaardigheid  wereldwijd, uit welke hoek en onder welke vlag dat dit dan ook mag geschieden. Het geloof zit hem nu in de aandacht voor diegenen die de minste kansen kregen in het leven. Geloof vandaag is wat minder wierook voor de Allerhoogste en wat meer rechtvaardigheid voor de allerkleinsten.

Dat leert ons het evangelie van vandaag. Het laat ons niet toe te treuren over al wat weggevallen is maar geeft ons de goesting om te ontdekken hoe rijk het geloofsleven wordt als het vertrekt vanuit de gezindheid van het hart, als het zich niet bekommert om uiterlijke gebruiken, en ook niet om de getalsterkte, maar des te meer gevoelig is voor de splinternieuwe uitdagingen van deze tijd en van deze wereld.

Manu Verhulst

22° Zondag doorheen het jaar - Cyclus B - Mc; 7, 1-8, 14-15, 21-23.

“Hou je toch niet bezig met al die onnozelheden.” Zo kunnen we ongeveer verstaan wat Jezus zegt over het wassen van de vingertoppen en het reinigen van bekers en koperen vaatwerk als religieuze reinigingsrituelen bij uitstek.

Zich toespitsen op het nauwgezet vervullen van uiterlijke formaliteiten om zichzelf te bewijzen dat je correct leeft… Hou je daarmee niet bezig zegt Jezus. Dat zijn waardeloze praktijken: de ziel is er uit.

Dat is een taal die we verstaan. We leven in een fase van de kerkgeschiedenis waarin we juist afgerekend hebben met het religieuze formalisme. In deze tijd wordt vrijmoedig omgesprongen met voorschriften en geboden.

De vraag is wel of we ook het vervolg van dit evangelie ter harte nemen? Goed dat we God niet willen dienen met de lippen, maar dienen we Hem ook met hart? En wat betekent dat?

Eigenlijk kan dat in één woord gezegd worden: de gave van zichzelf.

Dat is een groot woord voor heel kleine dingen. Staat de naald van je innerlijk kompas gericht op jezelf of op de andere? Dat zit reeds in de manier waarop je de andere aankijkt, in je blik, je glimlach, je handdruk, je attentie, je dienstbetoon, je werk, in de manier waarop je een beroepstaak invult.

Zelfgave is bereid zijn tot vertrouwen, eerder dan tot wantrouwen.

Die manier van in het leven staan, is ons niet ingeboren, zit niet in onze genen.

We kunnen maar met open hart en open handen de andere tegemoet gaan als we eerst geproefd hebben van de liefde die God ons persoonlijk toedraagt. Zich bemind weten door God, Hem durven aanspreken en zich door Hem aangesproken weten is een bron van blijdschap.

En daarom is een wekelijkse samenkomst op deze plek geen uiterlijke formaliteit maar een innerlijk gebeuren waar we niet enkel met de lippen, maar met heel ons hart aan deelnemen

Manu Verhulst.

Mc. 7, 31-37.        23° j/b.

Ik had hem gekend als een flapuit, als iemand die een heel gezelschap kon boeien en nu was hij een gesloten man geworden, dichtgeklapt.

Ik heb zelfs het spreken verleerd, zei hij. Er zijn dagen dat ik mijn mond niet opendoe. En toen volgde een verhaal van vernederingen, pesterijen tot uitstoting toe. Hij was er ziek van geworden.

We weten allemaal wat een gigantisch bedrijf de gezondheidszorg is, hoeveel miljarden er naar toe gaan. Maar toch zijn er nog nooit zoveel mensen ziek geweest. En elke zieke heeft zijn dossier waarin heel duidelijk de kwaal wordt beschreven en de oorzaak wordt aangeduid. Maar wat in het dossier niet te vinden is, is die eerste oorzaak.

Ligt de echte oorsprong van de ziekte soms niet veeleer op het werk, in het gezin, in de vriendenkring? Als het sociaal weefsel kapot is, is dat even erg als dat zieke bindweefsel in het lichaam. Als mensen niet meer durven spreken, niet meer durven opengaan. Als mensen stom gemaakt worden door andere mensen. We maken mekaar ziek door onze ruzies en onze vetes, door onze uitstoot en onze geraffineerde spot. Daar worden mensen ziek van en komen terecht in een isolement dat niet meer menselijk is.

Maar, als dat waar is, als mensen mekaar kunnen ziek maken, is het omgekeerde ook waar. Mensen kunnen mekaar gezond maken, mensen kunnen mensen genezen. Dat is Christus navolgen in zijn bevrijdend gebaar: Effeta: ga open. Breek uit je isolement.

Hebben wij niet allemaal genezing nodig? Laat je aanraken door Christus, Laat je door Hem bevrijden. Effeta zegt Hij. Het is als het opengaan van de moederschoot, als het herboren worden tot een nieuw bestaan. Effeta met open hart en open handen naar elke mens toegaan. Dat is christen zijn.

Mc. 8, 27-35.        24 z./j. B.

Ik hoorde een vroedvrouw zeggen: “de laatste tijd vragen ze bij de bevalling allemaal verdoving. “

De schrik voor de pijn is een kenmerk van onze welvaartsmaatschappij. Pijnstillers behoren tot de top tien van de farmaceutica.

Dat is niet alleen zo voor de lichamelijke pijn. Ook verdriet mag een mens niet hebben. Men gaat er onmiddellijk met antidepressiva tegenaan. De grootste pijn ligt echter op het morele vlak. Dat is het kwaad dat mensen mekaar aandoen. En daarvoor kweekt men zich een olifantenvel.

Pijn, verdriet en wanhoop duiken onvermijdelijk in elk mensenleven op en we kunnen er  toch zo moeilijk mee overweg.

Christus de mensenzoon heeft ons leven gedeeld. Zowel de pijn als het verdriet als de teleurstelling tot in de wanhoopskreet. “Mijn God, mijn God waarom heb jij mij verlaten?”

Meer nog Hij zag in dit delen in de pijn een stuk van zijn zending.

De Messias zal veel moeten lijden, zal verworpen worden en ter dood worden gebracht.

Met Petrus zijn we geneigd om te zeggen dat niet! Liever een Messias die triomfeert over het kwaad dat ene die er aan ten onder gaat. Maar dan hadden wij nooit de afgrond van Gods liefde gezien.

Als we ons eigen leven bekijken is er een onvermijdelijke portie pijn en verdriet  En we hebben ook de neiging om te zeggen: Dat niet.

Maar, misschien behoort die donkere zijde van ons leven juist tot onze eigenlijke zending. Misschien zit daar juist de kans om echt lief te hebben. We moeten het lijden niet zoeken maar we moeten het ook niet willen ontlopen ten allen prijze.  Jezus roept ons op om Hem te volgen. Neem je kruis op zegt Hij dwz. Blijf er niet onder llggen maar veer recht en draag het naar de voleinding.

24° Zondag door het jaar  Cyclus B. Mc. 8, 27-35.

“Pas op, ’s avonds niet te rap opendoen’ zegt men tegen de mensen van de derde leeftijd.

Je kunt niet gelijk wie en gelijk wanneer, zo maar binnenlaten.

De tijd dat men te pas en te onpas kon binnenvallen langs de achterdeur is voorbij. Mensen zijn voorzichtig, ja wantrouwig geworden.

Niet alleen voor het binnenlaten in huis, meer wantrouwig nog zijn we geworden om iemand binnen te laten in onze gedachtewereld. We zijn uitermate kritisch geworden.

We vragen ons voortdurend af: wat zit er achter? Wie heeft hier profijt bij? Waar zit de verborgen agenda? Of: Is men mij niet aan ’t manipuleren? Wordt hier getrukeerd?

Dezelfde achterdocht, hetzelfde wantrouwen speelt mee ten overstaan van godsdienst en geloven. Vandaag stellen wij de vraag: “Christus, wie ben jij?” “Wat kom jij doen in mijn leven?”

Het evangelie van vandaag toont ons dat we kritisch mogen zijn. Hij heeft die vraag zelf uitgelokt: “en gij, wie zegt gij dat ik ben.” Vragen en doordenken wie hij in wezen is, is niet alleen toegelaten, het is een plicht.

Het gaat hier niet over de historische vraagstelling, ook niet over een theologisch probleem. Het is de vraag: “Als ik mij tot u bekeer, waar kom ik dan uit?”

Misschien was het dit wat Petrus bezighield en waarover hij met Jezus eens serieus wilde klappen. Wat zijn verwachtingen waren, kunnen we alleen maar vermoeden. Maar feit is dat Jezus hem met een krachtwoord tot de orde riep en hem elke illusie heeft afgenomen.

Neen, Jezus is niet een persoonlijke omnium verzekering tegen alle risico’s, Hij beschermt ons niet tegen ziekte, tegenslag en ongeluk. Hij levert ons geen enkel persoonlijk voordeel op in materiële zin.Hij maakt ons het leven niet gemakkelijker, niet comfortabeler. Misschien wel integendeel.

Maar wat is Hij dan wel?

Wat Christus in ons leven komt doen, ligt op het vlak van de relatie. Het heft iets met liefde te maken. Zich tot Christus bekeren, is nooit meer alleen zijn: geen verloren stofje in de kosmos, geen vergissing in de evolutie, maar een mensenkind, dat met liefde gedragen wordt naar de voltooiing.

Dat besef, zich verbonden te weten met God die liefde is, is sterker dan het lijden en sterker dan de dood.

Christus in je leven binnenlaten is anders leven in de diepste betekenis van het woord, is herleven: in Jezus verbonden met God die liefde is en nog meer verbonden met je medemensen, dienstbaar en trouw.

Manu Verhulst.

24° ZONDAG DOOR HET JAAR  Cyclus B. Mc. 8, 27-35.

“Pas op, ’s avonds niet te rap opendoen’ zegt men tegen de mensen van de derde leeftijd.

Je kunt niet gelijk wie en gelijk wanneer, zo maar binnenlaten.

De tijd dat men te pas en te onpas kon binnenvallen langs de achterdeur is voorbij. Mensen zijn voorzichtig, ja wantrouwig geworden.

Niet alleen voor het binnenlaten in huis, meer wantrouwig nog zijn we geworden om iemand binnen te laten in onze gedachtewereld. We zijn uitermate kritisch geworden.

We vragen ons voortdurend af: wat zit er achter? Wie heeft hier profijt bij? Waar zit de verborgen agenda? Of: Is men mij niet aan ’t manipuleren? Wordt hier getrukeerd?

Dezelfde achterdocht, hetzelfde wantrouwen speelt mee ten overstaan van godsdienst en geloven. Vandaag stellen wij de vraag: “Christus, wie ben jij?” “Wat kom jij doen in mijn leven?”

Het evangelie van vandaag toont ons dat we kritisch mogen zijn. Hij heeft die vraag zelf uitgelokt: “en gij, wie zegt gij dat ik ben.” Vragen en doordenken wie hij in wezen is, is niet alleen toegelaten, het is een plicht.

Het gaat hier niet over de historische vraagstelling, ook niet over een theologisch probleem. Het is de vraag: “Als ik mij tot u bekeer, waar kom ik dan uit?”

Misschien was het dit wat Petrus bezighield en waarover hij met Jezus eens serieus wilde klappen. Wat zijn verwachtingen waren, kunnen we alleen maar vermoeden. Maar feit is dat Jezus hem met een krachtwoord tot de orde riep en hem elke illusie heeft afgenomen.

Neen, Jezus is niet een persoonlijke omnium verzekering tegen alle risico’s, Hij beschermt ons niet tegen ziekte, tegenslag en ongeluk. Hij levert ons geen enkel persoonlijk voordeel op in materiële zin. Hij maakt ons het leven niet gemakkelijker, niet comfortabeler. Misschien wel integendeel.

Maar wat is Hij dan wel?

Wat Christus in ons leven komt doen, ligt op het vlak van de relatie. Het heeft iets met liefde te maken. Zich tot Christus bekeren, is nooit meer alleen zijn: geen verloren stofje in de kosmos, geen vergissing in de evolutie, maar een mensenkind, dat met liefde gedragen wordt naar de voltooiing.

Dat besef, zich verbonden te weten met God die liefde is, is sterker dan het lijden en sterker dan de dood.

Christus in je leven binnenlaten is anders leven in de diepste betekenis van het woord, is herleven: in Jezus verbonden met God die liefde is en nog meer verbonden met je medemensen, dienstbaar en trouw.

                                                                                              Manu Verhulst.

Mc. 9, 30-37.        25°j/B.

Als een pasgeboren baby jou in de handen wordt gelegd… Wat gaat er dan door je heen? Ik kan hierbij niet uit ervaring spreken maar ik kan me wel voorstellen wat een overweldigend gevoel voor verantwoordelijkheid dan over jou komt. Het geluk en het welzijn van dat kleine wezentje ligt immers helemaal in jouw handen.

We staan hier voor een grondwet van het leven, een grondwet van de schepper. Hij heeft ons aan elkander toevertrouwd.

Deze grondwet gaat verder dan het moment van de geboorte. Ge zult u verantwoordelijk blijven voelen een leven lang, ook als dat kind van jou is weg gegroeid

Die grondwet, dat wij aan elkander zijn toevertrouwd, gaat ook verder dan de persoon van vader en moeder, het betreft alle mensen, ook diegenen die kwade bedoelingen hebben, ook diegenen die gevaarlijker zijn geworden dan een dier. Ook dan geldt die grondwet: ‘Hij heeft ons aan elkander toevertrouwd.’

Jezus heeft dat ten diepste beleefd in het verraad, in de miskenning, in de foltering en de verwerping van mensen. Hij heeft dit bewust beleefd als een deel van zijn zending. Solidair met alle mensen die als mens ten onder gaan aan verdrukking en foltering, aan honger en armoede omdat zij overgeleverd zijn aan de handen van mensen die hun macht, hun bezit willen versterken, een derde van de wereld is voor zijn welzijn overgeleverd is aan de transacties en de speculaties van de westerse beurzen.

We zijn aan elkander toevertrouwd, of aan elkander overgeleverd ook voor ons geestelijk welzijn, overgeleverd aan de handen van de mediawereld, die vaak grijphanden geworden zijn meer gedreven door commerciële motieven dan door zuivere communicatie. Zij kiezen de muziek die onze oren teistert of behaagt, zij lanceren de ideeën en de gedachten die onze geest zullen bewonen.

Gelukkig wordt de luisteraar, de kijker en de lezer meer en meer volwassen, wordt hij meer kritisch en op zijn hoede.

Het feit blijft dat wij ook voor onze kijk op de wereld, de mens en God op mekaar zijn aangewezen, aan elkaar zijn toevertrouwd. Het is een grondwet die reeds uitgedrukt ligt in dat oude artikel: ‘ik geloof in de gemeenschap der heiligen’. Dat wil zeggen dat wij door onzichtbare draden met elkaar verbonden zijn, maar ook dat wij ondanks alles blijven geloven in elkander.

Manu Verhulst.

Vijfentwintigste zondag door het jaar. Cyclus B.             Mc. 9, 30-37.

De geschiedenis van het christendom is gelijk een medaille met twee kanten.

Aan de ene kant is er de boodschap van Christus: “Als men u op de ene wang slaat, bied dan ook de andere aan.” Een boodschap van geweldloze heldhaftigheid. Hij heeft die boodschap zelf beleefd. Zonder enige weerstand te bieden of er toe aan te zetten heeft Hij zich overgeleverd aan de handen van de mensen: gekruisigd als een slaaf.

De andere zijde van de medaille in de geschiedenis van het christendom is het feit dat zijn christenen te gelegener tijd wel geweld hebben gebruikt. Dat pausen, in de loop van de geschiedenis, wel politieke macht hebben uitgeoefend en met de wapens hebben verdedigd. Dat er in Gods naam oorlog werd gevoerd. En dat ook wij als gewone christenen nog altijd niet minder agressief zijn dan de doorsnee burger.

Die twee zijden van de medaille zijn reeds in kiem aanwezig in het evangelie dat we zojuist beluisterd hebben.

De Christus die met handen en voeten probeert uit te leggen dat lijden en dood bij zijn zending horen en dat ook zijn volgelingen daar zullen in delen.

En anderzijds de leerlingen die zo heel andere verwachtingen hebben. Zij zijn zo bezig met hun eigen positie dat zij die boodschap zelfs niet horen en er ook geen vragen over stellen. Integendeel, zij zijn onder mekaar reeds bezig met de worsteling om de macht. “Wie heeft hier het meest te zeggen, wie is hier de tweede in bevel?.”

Zou het in onze dagen anders zijn? Wij noemen ons wel christenen, deelgenoten van de boodschap van vrede en geweldloosheid, maar de oerdrang om zichzelf te affirmeren, de schrik om slachtoffer te zijn, zit er zo diep in.

Hoe gaan wij om met het geweld in ons eigen hart? Hoe keren wij dat om tot verdraagzaamheid? Waarom bekeren wij ons niet tot de Christus?

Dat kan in twee fasen gebeuren.

Vooreerst door het gebed. Dat kan een zone van vrede scheppen in ons hart waardoor wij milder en zachter worden. ‘Verlos ons van het kwade’ bidden wij in het Onze Vader.

Ten tweede is er de raad van Paulus: ‘Overwin het kwade door het goede.’ Als we dat maar over ons hart konden krijgen. Als we ne keer heel kwaad zijn op iemand en die juist een hartelijke en oprechte attentie geven. Dan gebeurt het wonder. Dergelijk gebaar is een sleutel naar de vrede.

Geweld ombuigen tot vrede, is de grote boodschap die Christus heeft gelanceerd. Aan ons om die in kleine daden waar te maken.

Manu Verhulst.

26° Zondag door het jaar. B.  Mc. 9, 38-43, 45, 47-48.

Mekaars beeld en gelijkenis terugvinden in uw kinderen… Het is nog altijd de vervulling van een diep menselijk verlangen. Geen wonder dat kinderen in elke beschaving gekoesterd worden als het kostbaarste bezit. Geen wonder dat zij van natuur uit omringd worden met tedere bescherming en alle kansen krijgen die voorhanden zijn om open te bloeien.

Ook de ouders en de mensen in Bunia, in N-O Congo waren van dat gedacht.

Maar dan kwamen de krijgsheren. De huizen werden in brand gestoken, de ouders werden afgemaakt en de verschrikte kinderen werden willoos opgeleid tot kindsoldaten, moordmachines.

Achter die verschrikking zitten machthebbers die de controle willen over die gronden waar diamanten te vinden zijn. Achter die verschrikking zitten de democratisch verkozen gezagsdragers van Amerika en Europa die toekijken.Achter die verschrikking zitten de mensen die de diamanten morgen zullen dragen als een sieraad om mee uit te pakken.

Het drama van N.O. Congo staat niet alleen: Er is de kinderarbeid in de ontwikkelingslanden, er is de kinderprostitutie in Thailand, er is de pedofilie in onze overbeschaafde landen…

Het zijn zo’n toestanden die van alle tijden zijn die aanleiding waren voor Jezus om zijn opgekropte woede lucht te geven: “Ze moesten ze met een molensteen aan de hals in ’t diepte van de zee smijten, ze moesten ze de handen afhakken de ogen uitsteken…” Hier wordt duidelijk dat Jezus een volksmens was. Dat zijn geen afgewogen woorden van een voorzichtige intellectueel, dat zijn de woorden van een man aan den toog.

De woorden van Jezus moeten ook ons aan het nadenken zetten: Zijn onze kinderen zo gelukkig? Die kinderen met hun zware boekentassen en hun overvolle agenda’s. Hebben zij nog tijd om te spelen, om te dromen, om kind te zijn? Kennen ze nog de nestwarmte van een echt gezin? Of wordt die leemte opgevuld uit de portemonnee van de ouders, de groot ouders en de ex-ouders?

Worden zij niet meegesleurd door de media? Krijgen zij nog een juist beeld van het echte leven als zij overdonderd worden door Eurosong for kids en de reality-shows à la Pfaffs? Sturen wij hen niet in de richting van de steeds hardere rivaliteit op de weg naar het klatergoud van het succes?

Waar ligt het tegengewicht?

Het meedoen in de eucharistie, en de eenvoudige catechesemomenten zouden wel eens belangrijker kunnen zijn dan we denken.

En thuis, dat gesprekje op de rand van het bed, kostbare momenten. Gebruik je handen om ze vast te houden, je ogen om ze aan te kijken en vooral je oren om te luisteren. Dat is de frisse beker aan menselijkheid die je in zijn naam mag aanbieden en waarvan het loon je niet zal ontgaan.

Manu Verhulst.

26° zondag door het jaar    Cyclus B.  Mc. 9, 38-43, 45, 47-48.

« Leven vanuit uw buik » Zoiets klinkt ons vertrouwd in de oren. Het buikgevoel is in.

Geen hersenspinsels, geen vergezochte redeneringen, geen hooggestemde idealen; neen, gewoon leven met al uw zintuigen wagenwijd open. Dat is de boodschap.

Nog niet zo lang geleden was dat anders. Vorming tot volwassenwording ging samen met het onderwerpen van het lichaam aan de geest. Het zinnelijk lichaam was het paard en het geestelijke in de mens was de ruiter. Het kwam er op aan het paard te doen gehoorzamen aan de dressuur van de geest: Gevoelens moesten beheerst en zelfs verdrongen worden. De geest boven de drift: Apollo en niet Dionysius moest gevolgd worden. Dat was mens worden, vijftig jaar geleden.

Nu leven wij in een tijd dat het zintuiglijke en het zinnelijke voorrang heeft op het geestelijke.

Alles zien, in kleuren, in drie dimensies, maar vooral zonder taboes en zonder grenzen.

Alles horen met zoveel mogelijk decibels zo dat je de muziek kunt voelen tot in uwe buik.

Alles voelen, alles meemaken, alles beleven tot de roes en de bedwelming toe.

Dat is volwassen worden vandaag.

Het is tegen die achtergrond dat wij het evangelie kunnen lezen. Aan welke kant staat Jezus met zijn boodschap? Wantrouwt Hij het lichamelijke en het zintuiglijke? Ik denk het niet maar Hij kijkt wel verder. Een mens is meer dan zijn buik, meer dan zijn zintuigen.

Jezus verkoopt zijn waarheid in heel brutale bewoordingen. Hier laat Hij zien dat Hij geen kamergeleerde is, maar een volksmens, die de brute en ongezouten taal van het volk gebruikt.

In zinnen als mokerslagen zegt Hij heel fijnzinnige dingen: Zintuigen zijn kostbare geschenken van de Schepper, maar zij blijven slechts een weg. Waarheen zij ons leiden, is belangrijker. Uiteindelijk komt het er op aan dat uw hart rust vindt in een serene omgang met God en met de medemens. Elke avond uw hoofd kunnen neerleggen in het besef dat je niemand hebt gekwetst, geen van deze kleinen hebt zeer gedaan, maar dat je zo’n mensen gelukkig hebt gemaakt.

Met de kleinen bedoelt hij niet alleen de kinderen, maar iedere mens die zich klein voelt omdat hij arm is, omdat hij minder sterk is, omdat hij minder aantrekkelijk of minder begaafd is.

Eigenlijk is dat een goeie gedachte voor een startdag. Het is een signaal: In een tijd dat het genieten van het leven zo wordt gepromoot als iets dat ieder voor zich moet bereiken, moeten wij als christenen een dieper evenwicht en een dieper geluk nastreven: Bedacht zijn op anderen, vooral op diegenen die altijd het minst aan bod komen en de minste kansen krijgen.

Er worden enorm veel initiatieven genomen op het vlak van ontspanning en vorming en cultuur. Als kerk, dat wil zeggen, als gemeenschap van Jezus, moeten onze initiatieven de andere initiatieven niet overtroeven maar zij moeten zich afstemmen op die mensen, die dikwijls het meest vergeten worden.

‘Leven vanuit uw buik’ maar dan wel met een instinctmatige voorkeur voor diegenen die Christus noemt: de minsten der mijnen.

Manu Verhulst

Mc. 10, 2-16.        27 z j/B

De meesten onder ons komen uit een tijd dat het gezin een veilige thuis was. Als kind kon je er van op aan dat je ouders zouden samen blijven. Ook al werd er soms gekibbeld of geruzied het zou nooit in ons hoofd zijn opgekomen dat ze elkaar zouden verlaten.

Vandaag is dat anders, zelfs van in de kleuterschool horen kinderen dat de papa van een vriendje niet meer naar huis komt. En bij de minste kibbeling van hun eigen ouders zijn ze dan ook bang en bezorgd. De thuis is niet meer dat veilig nest.

Het meest verontrustende hierin is niet zozeer het stijgend aantal echtscheidingen, mar wel het feit dat echtscheiding op den duur als normaal wordt gezien. Echtscheiding wordt zelfs al ingecalculeerd van bij de verloving. En in heel wat programma’s op televisie wordt ontrouw en echtscheiding voorgesteld als de normale gang van zaken. Wie daar niet aan meedoet is  hopeloos conservatief.

Wat is het antwoord van Jezus op deze delicate kwestie? Want in zijn tijd kwam echtscheiding ook reeds voor.

Eigenlijk, zegt hij, zit de mens anders in mekaar. ‘In het begin, bij de schepping…’ Hiermee verwijst Hij niet naar een ver verleden, Hij verwijst niet naar een paradijselijke toestand. Het is een verwijzing naar de oorsprong van de mens, het oorspronkelijke van de mens, datgene wat in elke mens aanwezig is als een bron, de mens op zijn best.

Hij verwijst naar Gods bedoeling : Laat ze één worden, en laat ze één blijven. Een mens is niet gemaakt voor al de miserie die een echtscheiding voorafgaat en op een echtscheiding volgt. Het antwoord van Jezus is de vaststelling dat een echtscheiding eigenlijk niet zou mogen. En diegenen die er bij betrokken zijn zullen de eersten zijn om dat te onderschrijven.

Maar dat antwoord van Jezus gaan mensen nu gebruiken om elkaar te veroordelen en dat is niet christelijk. “Elke keer als dat evangelie in de kerk wordt voorgelezen, krimp ik ineen.”, hoorde ik een vrouw zeggen die gescheiden was. Dat is zeker niet de bedoeling van de blijde boodschap van Jezus. Als christen mogen wij de echtscheiding spijtig vinden, maar tegelijk moeten wij alle begrip opbrengen voor mensen die uiteindelijk tot die beslissing gekomen zijn na een hele worsteling, na heel veel teleurstelling en verdriet.

De bedoeling van Jezus boodschap is wel dat we de hand op eigen hoofd leggen en beseffen dat niemand volkomen is.

Manu Verhulst

Mc. 10, 17-30.        28 j/ B.

Wat is gelukkig zijn ? Maakt rijkdom echt gelukkig ?

Als je soms de beelden ziet van de beursactiviteit in Brussel of in Tokio en de gezichten van die mensen gaat vergelijken met de gezichten van bv. vrijwilligers die met minder-validen bezig zijn, dan treft u een enorm verschil.  Aan de ene kant zijn de gezichten krampachtig vertrokken, alsof hun leven op het spel staat.  Aan de ander kant : zijn de gezichten ontspannen, en één en al blijdschap.

Zijn de jonge mensen die zich uitleven in een megadancing dan zo gelukkig ? Waarom moeten ze dan nog spul slikken ?

Rijkdom is een woord dat vele ladingen dekt.  Van bezit en geld en juwelen tot gezondheid en vriendschap.  Als kinderen zeggen : ‘moeder, wij zijn we rijk ?’, dan gaat het niet over aandelen of bankrekeningen.

Met rijkdom is het zoals met vrijheid.  Niet de rijkdom zelf is beslissend, wel wat wij er mee aanvangen.

Wat doen wij er mee ?

En op die vraag geeft het evangelie ons een antwoord : Laat rijkdom en bezit voor wat het is, maar geef aan je leven een inhoud, een soort overgave heb je nodig.  Dat is nog wat anders dan een zorgvuldig onderhouden van geboden en verboden.  Ga die grens voorbij en laat je verleiden tot een algehele toewijding.  Niet wat ‘moet’ ik doen, maar wel : ‘wat vraagt de liefde van mij ?’

De bedoeling van het evangelie is niet het spectaculaire uitdelen van zijn bezittingen.  We zouden ten andere zelf vlug ten laste vallen van het OCMW.

De bedoeling van het evangelie is dat de grote drijfkracht van ons leven liefde is en geen berekening.  En een liefde die haar vuur ontvangt van een intieme relatie.  Toen keek Jezus hem aan en begon van hem te houden.  Als je ooit die blik van Jezus gevoeld hebt dan heb je meteen ook zijn uitnodiging gevoeld om te leven uit liefde en niet uit berekening.  En dat kan je leven een heel andere, een gelukkige wending geven.

Manu Verhulst.

28° zondag door het jaar Cyclus B.        Mc. 10, 17-30.

Binnen enkele weken gaat de boekenbeurs open. Het aanbod zal in de lijn liggen van de vorige jaren: huis, tuin, keuken, hobby, reizen, sporten, auto’s … zoveel je waar wilt. Er gaan al stemmen op om te zeggen dat de literatuur waarmee de boekenbeurs eigenlijk begonnen is, ondervertegenwoordigd is. Alles draait rond: weten, kunnen en genieten. Je gaat gemakkelijker iets vinden over de psychologie van uw huisdier dan over de weg naar je eigen innerlijkheid.

Als de rijke jongeling uit het evangelie vandaag op de boekenbeurs zou  rondwandelen, zou hij identiek dezelfde vraag kunnen stellen: “Ik kan hier alles kopen, maar wat doe ik met die innerlijke aandrang in mij die zegt dat er iets meer moet zijn in ’t leven? Wat moet ik doen om de volheid van leven te bereiken?“

Want dat is de vraag die hij aan de Meester stelt: Eeuwig leven gaat niet alleen over het hiernamaals. Eeuwig leven is de kiem van levensvervulling die reeds in dit bestaan in ons binnenste sluimert. En soms worden we dat gewaar.

De momenten dat we even van onder de vetlaag van het banale uitstijgen naar een ervaring van Gods aanwezigheid en daar diep gelukkig om zijn.

Als een hert in het woud na een lange tocht zijn dorst kan laven aan een bergstroom, dan heeft dat dier een volkomen verzadiging. Bij een mens is dat anders. Ons verzadigingspunt ligt verder, veel verder Het zou fout zijn aan die levensvervulling te verzaken en zich te nestelen in de banaliteit van het bestaan..

De kindertijd is een wondermooie fase in ons bestaan: het is een ontdekkingstocht, een lente van hart en geest. Maar de kindertijd moet voorbijgaan. Kind blijven is niet goed, we zijn geroepen tot volwassenheid. Zoals we het kind zijn moeten loslaten om volwassen te worden zo moeten wij de banaliteit loslaten om volop mens te worden. Zo moeten we onze eigen verlangens, ons eigen bezittingen,  ja, ons eigen levensverhaal kunnen loslaten om die volheid van leven te verwerven.

Is dit minachting voor het gewone, banale bestaan? Helemaal niet, integendeel. Het spoort ons aan om nog meer van dit leven te houden in het besef dat het aanloop is. Zoals de kindertijd aanloop is naar de volwassenheid, is het bonte bestaan op onze wereld in al zijn schakeringen, in al zijn rijkdom een aanloop naar een diepere wijze van mens zijn.

De kindertijd loslaten is niet simpel. Dat gaat gepaard met al de spanningen en de pijnen van de puberteit. Het banale leven loslaten om de kiem van de levensvervulling tot groei te brengen is nog minder gemakkelijk. Gaat gepaard met loslaten wat je dierbaar is, met loslaten waar je hard voor gewerkt hebt. Uiteindelijk is het vinden van de levensvervulling: sterven, steven jawel maar niet doodgaan.

Dood wordt noodzakelijk om de volheid van leven binnen te gaan. De mens sterft wel, maar verdwijnt niet. De kiem van eeuwig leven; een serene en sublieme omgang met God, in ons binnenste, is zo kostbaar, is zo ongelooflijk dat het ons lichamelijk bestaan en ook ons stoffelijk overschot overstijgt.

Manu Verhulst.

Mc. 10,46-52.        30 zj / B.

Er zijn twee soorten blinden : Vooreerst de visueel gehandikapten, de echte blinden en de tweede soort, de mensen met gezonde ogen maar die ‘het’ niet meer zien zitten.

Er is een groot verschil tussen beide.  De echte blinden hebben niet de indruk in het donker te leven,  de andere wel.  Zij zien de zon, maar voor hen schijnt ze niet. Zij kunnen wegzinken weg in de depressie, in de melancholie.

Dergelijke duisternis is dikwijls het gevolg van een verfijnd en intens waarnemen van de werkelijkheid, van een intens aanvoelen ervan, van een grondig nadenken over zichzelf en de wereld rondom.

De geestelijke nood groeit aan tot een ervaren van de afgrond.

Niet alleen grote denkers en kunstenaars maken het mee ook zoveel gewone mannen en vrouwen.

Het geloof is niet altijd een remedie.  Soms kan het geloof aanleiding zijn tot de innerlijke duisternis als al het goede dat men ooit gedaan heeft zinloos schijnt, tevergeefs, als het verleden geen aansluiting meer vindt bij het heden.  Zo komen mensen tot die geestelijke nacht.

Zij blijven in gezelschap afzijdig aan de gesprekken hoewel zij veel te zeggen hebben. Zij verkiezen de afzondering, de duisternis zelfs.  Zij komen geleidelijk in de marge terecht als stille en bange wezens.  De marginalen zijn niet altijd de mensen uit de vierde wereld of de criminelen of de aids-patiënten.  Het zijn zo vaak mannen vrouwen die uiterlijk normaal functioneren maar van binnen één groot verdriet zijn.

‘Heer, maak dat ik zien kan.’  Dat is de wanhoopskreet in het evangelie.  Dat is de kreet die onuitgesproken leeft in het hart van mensen in depressie en melancholie.  Laat me terug de zon zien schijnen, laat me weer het wonder zien achter de dingen.

De depris en de melancholici zijn geen aparte groep in de samenleving.  Wij zijn allemaal heel kwetsbaar.  Wij lopen allemaal op het randje van de afgrond van het niets.  En er is echt niet veel nodig om ons te laten wegzinken.

Het verhaal van de blinde moet ons de ogen openen voor mensen die in duisternis leven en die daarom zo vaak in de marge terechtkomen.

Wij mogen hen niet nog verder in de stilte duwen, integendeel, we moeten dat bevrijdend woord in de mond durven nemen : ‘Schep moed, Hij roept u’.  Christus roept elke mens om gelukkig te leven en gelukkig te maken.  Dat is toch de bedoeling van de Schepper.  Daartoe heeft Hij ons tot leven gekust.  Een gemeenschap die zich christen noemt zal in tedere gevoeligheid openstaan voor elke mens in nood, vandaag vooral voor mensen in geestelijke nood, voor mensen die moeten leven in het donker.

Manu Verhulst

Dertigste zondag door het jaar B.           Mc. 10, 46-2.

Ik heb het gezien in de laatste nieuwsberichten… Ik heb het gelezen in de krant van deze morgen, in een magazine… Ik heb gehoord op de radio…

We bekijken de wereld door de kanalen van de media. We slikken informatie in overdosis, geraken er zelfs aan verslaafd en worden er door verdoofd.

De beelden, de berichten, zijn voor ons “de werkelijkheid” geworden en we beseffen minder en minder dat die beelden en die berichten maar een afkooksel zijn van de werkelijkheid, op smaak gebracht en ingekleurd door de keuze, de interpretatie en de opvattingen van de producer.

Het aanbod aan informatie is zo enorm groot – een kat vindt er haar jongen niet meer in terug – dat het moeilijk is om het onderscheid te maken tussen realiteit en fictie, tussen waarheid en leugen, tussen zin en onzin. Willen ze ons iets bijbrengen of willen ze ons iets doen vergeten?

We kijken haast uitsluitend door de bril van de media en voor de echte realiteit zijn we blind geworden.

Net als Bar Timeus zitten we ergens langs de weg van de 21° eeuw. Christus komt langs, maar niet langs de gewone kanalen van krant en tv. We moeten Hem zelf ontdekken en tegemoet gaan.

Net als Bartimeus moeten we de zware mantel afwerpen, de mantel van de mediabevoogding om vrij te kunnen denken en te kunnen antwoorden op zijn vraag: Wat wilt ge dat Ik voor u doe? Wat is uw diepste wens? Bij Jezus gaat het niet over de bevrediging van voorbijgaande behoeften. Integendeel, wat is uw diepste wens?

Rabboeni, zegt de blinde, maak dat ik zien kan. Geef mij het juiste inzicht, zouden wij vragen. Leer me kijken met mijn eigen ogen, leer me kijken met mijn hart, leer me de echte rijkdom van het leven zien? Gevoelig worden voor het echt nieuwe dat mijn leven kan veranderen.

Leer me kijken niet in het scherm, maar in de ogen van de mensen.

Rabboeni, maak dat ik zien kan. Maak me vrij van de mediaverslaving, van de mediabevoogding. Laat me kijken naar de mensen en de dingen, een beetje zoals Gij naar ons kijkt.

Ziende door het leven gaan. Het maakt een groot verschil. Voor Bartimeus begon een nieuw leven. Hij sloot zich bij Hem aan op zijn tocht.

Zich niet laten plat rijden door de pletwals van de media is zijn hart en zijn geest vrijmaken voor de blijde boodschap van de Heer en de wereld bekijken vanuit zijn gezindheid: dankbaar, met vreugde en ontvankelijk voor de echte signalen van het leven.

Manu Verhulst.

30° Zondag door het jaar. Cyclus B.       Mc. 10, 46-52.

Onze ogen worden verwend, of moet ik zeggen overbelast?

Wat mogen zij niet allemaal verwerken? Langs de kleine en grote schermen van televisie of internet of bioscoop kijken wij zoveel verder dan onze eigen mogelijkheden.

De technologische ontwikkeling laat ons kijken tot in de diepzee, tot in het dichte regenwoud, tot in de kraters van de planeten, tot binnen in het menselijk lichaam  tot in de geheimen van het atoom.

We kijken, we fotograferen, we scannen. En hoe meer we in ons opnemen hoe sterker de indruk dat we maar een heel klein fragmentje van de werkelijkheid onder ogen krijgen. Ons leven schijnt veel te kort om alles te zien.

Omdat er zoveel te zien is, en omdat onze tijd zo beperkt is, gaan we minder en minder de tijd nemen om te kijken naar de samenhang van de dingen, hoe het één met het ander te maken heeft, we stellen ons minder de vraag naar de betekenis van de dingen, naar het waarom van licht en schaduw, van geluk en lijden, naar het waarom en de laatste zin van ons bestaan.

De oude vragen blijven nochtans aan de orde. Op dat vlak zijn we even onderontwikkeld, even primitief als in de tijd dat ze zelfs nog geen spiegel hadden om hun eigen gezicht te zien.

Op het vlak van zingeving staan we even hulpeloos als de man uit het evangelie die het uitschreeuwt: “Heer, maak dat ik zien kan.”

We moeten weer in de leer gaan, de leerschool van het kijken.

Die leerschool loopt over de verwondering. Kijken voor een mens is meer dan een prikkeling van het netvlies, het hart mag meespelen, er komt vreugde en verrassing aan te pas, als van een kind dat verwonderd is.

Verwondering kan bewondering worden als we liefde vermoeden achter het wonder. Dan worden we dankbaar, dan wordt kijken een innerlijk schouwen: contemplatie is een vorm van wijsheid, een manier van liefhebben, een vorm van bidden.

Het innerlijk schouwen verandert een mens. Daar begint reeds de verrijzenis van ons lichaam.

Manu Verhulst.

Mc. 12, 28b-34.        31°j/B.

Straks gaan mensen weer op pad en zetten zich op vele manieren in voor de 11.11.11.-aktie, voor mensen die hen totaal onbekend zijn en wiens lot zij willen verbeteren.

11.11.11. is geen kerkelijke organisatie.

Er is Amnesty International. Zoveel mensen die zich inzetten om de rechten te beschermen van de meest kwetsbaren van de wereld. Dat is ook geen kerkelijke organisatie en veel van die mensen zullen zich ook niet gelovig en zeker niet kerkelijk noemen.

Artsen zonder grenzen stelpen het acute menselijk lijden in de brandhaarden van de wereld. En dat is evenmin iets van de kerk. Er nu ook architecten zonder grenzen, advocaten zonder grenzen.

We zien een waaier van zoveel schone en goede dingen die op de wereld gebeuren ten bate van de zwakken en de kwetsbaren. Er groeit een wereldwijde geest van menselijke verbondenheid, helemaal in de geest van het evangelie en toch niet uitgesproken gelovig.

Dit is de gunstige tijd waarin een christen zich kan inzetten en kan bijdragen in zoveel goede en waardevolle initiatieven zonder dat er een kerkelijk etiket op geplakt is.

Het etiket zit nu in het hart. Een christen heeft zo zijn eigen reden om te zeggen dat een mens, wie dan ook, het waard is om bemind te worden. Zijn inzet en zijn liefde is dezelfde maar zijn motivatie ligt heel dicht bij zijn geloof in God. De motivatie, de reden waarom die christen zich inzet, zit hem naast zijn menselijk aanvoelen ook in het feit dat hij zich door God bemind weet en dat laat hem in elke mens wie dat ook is en waar ook ter wereld, een broer of een zus zien, een kind van dezelfde vader.

In de gedachtengang van Jezus en in heel de joods-christelijke traditie zijn de twee onafscheidelijk met mekaar verbonden : ‘Bemin God bovenal en uw naaste als uzelf.’

Een oude rabbijn vroeg eens aan zijn leerlingen hoe zij konden weten dat de dag begon en de nacht ten einde was. De antwoorden waren velerlei… als je een hond van een schaap kunt onderscheiden, als je een dadelboom van een vijgenboom kunt onderscheiden. Neen, zei de rabbijn. Als gelijk welk menselijk gelaat voor jou het gelaat is van een broer of een zus dan is het dag geworden, als je dat niet kunt zien dan is het nog donker in jouw hart.

31° zondag door het jaar. Cyclus B.      Mc. 12, 28b-34.

365 voorschriften, zoveel als er dagen in een jaar zijn… Daar moesten de joden rekening mee houden als zij in Jezus’ tijd de wet wilden onderhouden. Sommigen schriftgeleerden hielden het zelfs bij 631 voorschriften.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat een schriftgeleerde bij Jezus komt met de vraag: Wat is nu eigenlijk de kern van de zaak. Waar gaat het om?

En dan spreekt Jezus die oeroude woorden: “Luister, Israël, God is de enige Heer. Ge zult hem beminnen met heel uw hart, met heel uw verstand en met al uw krachten. En uw naaste als u zelf.”

Vandaag zouden wij in het vel willen kruipen van die schriftgeleerde en de vraag stellen: Meester hoe zit dat met ons geloof? Er wordt zo veel getwijfeld, beleden en geloochend.

Geloven in God. Het is vandaag zo beladen en bezwaard met een ballast van eeuwen.

Zijn naam wordt gebruikt en misbruikt, wordt vereerd en verwensd, wordt aanbeden en vervloekt. Wordt bejegend met onverschilligheid en met fanatisme.

Wat is de kern van de zaak?

Laat ons God eens zien, ontdaan van alle versieringen en alle vooroordelen.Toon ons God in al zijn naaktheid: de naakte God.

Wellicht zou Jezus op die vraag dezelfde oeroude woorden gebruiken. “Luister mensen, God is, God bestaat, God is het bestaan zelf. Dat maakt hem de moeite waard om lief te hebben. Doe het met geheel uw hart, met geheel uw verstand en met al uw krachten. En met diezelfde liefde heel veel houden van jezelf en van je naaste.”

Een gelovige mens is iemand die zoals God, houdt van het leven, houdt van de mensen. En dat gaat boven alle brand- en slachtoffers. Dat gaat boven alle rituelen, boven alle boetedoeningen en boven het martelaarschap.

Moeten we dan niets doen voor God, moeten we ons niet uitsloven voor Hem, onszelf niet prijsgeven? Moet het ons niet kosten?

Ik zou denken: God is gratis. Hij is zo kostbaar en alles wat kostbaar is, is gratis: de lucht, het leven, de vriendschap, de liefde. God is ook gratis. Om het met een oud woord te zeggen: God is genade. Dat is hetzelfde.

“Zich bemind weten door God en daarom zelf heel veel van het leven en van de mensen kunnen houden.” Zo’n geloof  is onze echte rijkdom.

Ze kunnen ons veel afpakken, maar dat kunnen ze ons nooit ontnemen.

Manu Verhulst.

Mc. 12. 38-44.        32° z.j/B.

Er zijn mensen die met een scherpe blik een samenleving kunnen doorlichten, die de verwaandheid kunnen ontmaskeren en show kunnen onderscheiden van een eerlijk gebaar.

Jezus moet zo iemand geweest zijn.  Pas op voor die mensen in lange gewaden, die belust zijn op de voornaamste zetels in de synagogen en de ereplaatsen op de maaltijden…

Zijn striemende woorden gaan over mensen die juist een groot aanzien genieten, mensen die algemeen geëerd worden… die zet Hij in hun hemd.

Wat zou Hij in onze tijd zeggen ?

Misschien zou Hij met dezelfde scherpe blik naar het kleine Tv-scherm kijken naar al die bekende Vlamingen die hun leegheid moeten wegsteken achter zoveel show en glitter, grootspraak en gegoochel met miljoenen.  Hij zou de geestelijke armoede aanklagen waarmee de goegemeente dag in dag uit wordt getreiterd.

Hij zou ons attent maken op die onbekende Vlamingen die gewoon hun werk doen en daarbij een zieke vrouw of man oppassen en trouw blijven.  Hij zou ons wijzen naar die vele heldhaftige mannen en vrouwen die hun zorgenkind met al hun toewijding, blijven opvoeden.  Hij zou wijzen naar al die mensen die zich door het leven slaan met hun gebroken dromen en gekwetste idealen en die daarin gegroeid zijn tot zuivere edelmoedigheid.  Hij zou ons wegwijs maken in de vierde wereld, ons bij mensen brengen die door omstandigheden aan de grond zijn geraakt en toch mekaar nog blijven helpen.

Het rijk Gods speelt zich immers af in het hart van de kleine mens die zichzelf wegschenkt.  De weduwe staat model.  Zij geeft niet zo maar.  Zij geeft al wat zij had, alles waar zij van leven moest.

Is er in onze kerk wel ruimte voor de echte kleine mens ? Ge moet niet rondom u kijken, gij weet zo ook wel dat het publiek dat naar de kerk komt, hoofdzakelijk, zo niet uitsluitend is samengesteld uit begoede mensen, de welvarende middenklasse.  Zouden de echte kansarmen, de kleine mensen van bij ons, zich wel thuis voelen in ons midden, in onze organisaties, in onze besturen ? Het gevaar zit er in dat wij wel de liefdadigheid willen beoefenen, maar niet de gelijkheid nastreven.  Wij moeten niet zoals de weduwe onze laatste frank geven, we moeten onszelf durven engageren in de droom van het Rijk Gods waarin de armsten en de kleinsten de eersten zijn.  En die solidariteit opbrengen is misschien  moeilijker dan een aalmoes.

Het evangelie is een appel tot bekering, niet alleen die persoonlijke bekering, maar de bekering van onze christen gemeenschap : van de voorkeur voor de machtigen naar de voorkeur voor de kleinsten.

Manu Verhulst.

Mc. 13, 24-32.        33j.B.

‘Er is tegenwoordig heel veel vraag naar boeken over doodgaan en rouwverwerking’ hoorde ik een standhouder op de boekenbeurs zeggen.

Eigenlijk is dat niet verwonderlijk.  Naarmate ons leven hier in het westen boeiender wordt, zal de dood ook des te beangstigender worden.  Wij vieren het feest van het leven maar doodgaan fascineert ons.

De eindigheid van ons bestaan, de eindigheid van onze wereld, is dan ook de sleutelvraag vandaag.

Met heel veel wetenschap en door heel veel en hard werk zijn we er in geslaagd te voorzien in al onze behoeften, en nog zoveel meer.  Denk aan onze mogelijkheden van communicatie en verplaatsing.  Denk aan de mogelijkheden om onze vruchtbaarheid te beheersen en morgen zelfs onze erfelijke eigenschappen.

Al onze dromen kunnen werkelijkheid worden behalve als het op sterven op aan komt.  Dan staan we daar met al onze kennis, met al onze wetenschap, met al onze culturele bagage, met al onze relaties, met al ons geld.  Dan rest ons alleen de wanhoop of de gelatenheid, de innerlijke opstand of de berusting.

Het evangelie geeft ons een andere kijk op de toekomst.  De wanhoop wordt doorbroken : Gij moogt niet leven zoals mensen die geen hoop meer hebben. De christen heeft een andere kijk op de toekomst.  Een toekomst die geopend staat op het oneindige.  De verschrikking van het einde blijft.  De menselijke zekerheden vallen weg : als een zon die verduistert en een maan die geen licht meer geeft.  Een beeld van die elementaire zekerheden die wegvallen als een mens zijn eigen lichaam moet afgeven. De verschrikking blijft maar in plaats van wanhoop stelt Jezus een bijna poëtisch gebaar.  Hij gaat voelen aan de takken van de vijgeboom.  Hij streelt het leven.

In Israël komt de lente van de ene dag op de andere met een speling van amper een paar weken.  Maar weken van tevoren kondigt de lente zich geruisloos aan in het zwellen van de botten van de vijgeboom.

Als een christen het einde op één of andere wijze voelt naderbij komen, dan zal hij de verschrikking van de dood niet wegpraten, maar dan zal hij in het aanschijn van die verschrikking het zachte signaal opvangen : de lente is op komst.  Nu begint het pas, de zomer is in aantocht.

Dit betekent dat uit het chaotische moment van de dood het echte leven geboren wordt.  Ook de bladzijde in het evangelie over het einde met al de verschrikking is blijde boodschap.  Aan ons om dit zachte signaal op te vangen.

Manu Verhulst.

Kruisverheffing                              Jo. 3, 13-17.

Zoals de Amerikanen het nu lastig hebben met de Taliban in Afghanistan en met de rebelerende groepen in Irak, zo stonden de Romeinen, die andere grootmacht in Jezus’ tijd, voor dezelfde moeilijkheden in Juda waar zij als bezettende macht in een ver afgelegen gebied moesten afrekenen met godsdienstige fanatieke groepen. Elke verdachte beweging, elke bendevorming werd dan ook in de kiem gesmoord. Duizenden joden zijn door de Romeinen gekruisigd geworden.

Jezus is één van die vele nameloze doden. Hij heeft niets verkeerds gedaan, zal zijn compagnon aan het kruis zeggen. Hij heeft zich inderdaad politiek niet geëngageerd. Was zijn dood dan een vergissing, een tragisch  resultaat van een complot tussen Judas, het Sanhedrin en Pilatus? Hoe dan ook, Hij moest al lang vergeten zijn.

Hoe komt het toch dat zijn kruis in het collectieve geheugen van de mensheid is blijven hangen? Ja, zelfs een teken van hoop is geworden voor wie zich christen noemt.?

Het moet iets te maken hebben met de zoektocht van de mens naar de zin van leven en van sterven. Is zijn kruisdood een antwoord daarop?

Ieder mens weet dat hij zal sterven. Wij hebben er schrik van. Want vanuit ons onderbewustzijn vermoeden we een ontmoeting met Iemand die ons zal oordelen en wellicht zal veroordelen. Wij vrezen die laatste afrekening.

En nu zegt dat evangelie naar aanleiding van Jezus’ dood dat God ons die lieve mens gezonden heeft, niet om de wereld te oordelen maar om de wereld te redden.

Redden van wat? Van de angst voor een dagvaarding. Ieder mens die in Hem gelooft, die zijn manier van leven tracht na te volgen, zal niet ten onder gaan, maar zal het eeuwig leven bezitten.

In die zin is dat kruis een sleuteltje dat de weg naar het geluk kan openmaken. Omdat het hoop geeft op leven na dit leven.

Hoe komt het toch dat vandaag zoveel mensen zich ongelukkig voelen zonder reden? Men heeft hen wijsgemaakt dat God niet bestaat, dat de mens een toeval is in de evolutieketen, een pakketje erfelijk materiaal dat zich voortplant en vergaat.

Maar diezelfde mens heeft zo’n geluksverwachting, zo’n enorme honger om alles mee te maken dat dit korte leven niet volstaat. Zo wordt leven één wanhopige, krampachtige poging om geluk te veroveren en het vast te houden in het nu: een onmogelijke opgave.

Echt menselijk geluk veronderstelt dat we onze begrenzing kennen, dat we weten dat het geluk niet voor vandaag is, maar dat we op weg zijn. En dat het echte geluk aan de andere oever ligt. Als we die hoop opgeven, lopen we het gevaar dat we het inderdaad niet meer zien zitten.

Geluk voor een christen is een spanning tussen nu en hierna, tussen hier en ginder, tussen de onvolmaaktheden en de zonden van vandaag  en het vooruitzicht, de openheid naar de uiteindelijke voltooiing van morgen. De zin van ons leven is gekoppeld aan wat wij nog niet zijn maar zullen worden.

Manu Verhulst.

Startdag.                                        Mc. 4, 1-9.

Chips, die kleine elektronische wonderen hebben ons leven veranderd. De geïntegreerde schakelingen worden almaar kleiner en doeltreffender. Een vingertopje groot, maar er kan een programma in zitten om een raket naar de maan te sturen.

Nog kleiner dan een chip is een zaadje. Het is nog veel complexer. Er zit ook een programma in. Uit zo’n een klein zaadje kan er een boom of zelfs een mens uit groeien.

Zaad is van een andere orde als een chip: veel kleiner en veel complexer Geen mens kan het maken. Zaad is vruchtbaar. Het wordt een verhaal.  Hierin verschilt het van een chip. Een chip blijft een chip maar zaad leeft, plant zich voort en sterft er aan.

Jezus vergelijkt zijn boodschap met zaad. Even klein en bescheiden, Het zijn maar woorden maar zij kunnen tot honderdvoudige vruchten dragen.

Als we naar de kern van dat zaadje gaan, de kern van Jezus’ boodschap, verschieten we er van hoe klein en compact die kern is: “Mens, zegt Jezus, God heeft je lief.“ Meer is dat niet. Maar dat besef kan ons leven meer veranderen dan alle elektronische wonderen.

Christenen zijn mensen die zich bemind weten, wat er ook gebeurt. Zij zijn dragers van een verborgen blijdschap, van een geheime bron aan levensmoed. Want zij weten dat hun leven een antwoord is, dat zij aan Iemand toebehoren die met hen van doen heeft.

Die innerlijke rijkdom willen zij doorgeven, op de eerste plaats aan hun kinderen, aan de volgende generatie. En hier loopt het zo vaak spaak. Ouders lukken er niet altijd in.

Hoe komt dat? 

De boodschap van Jezus doorgeven is zaaien. En zaad ontkiemt niet in alle omstandigheden. Zaad vraagt humus, een goede grond en een geschikt klimaat.

Vandaag valt het zaad vaak op de rotsgrond van een harde, drukke en kunstmatig opgepepte samenleving. Het valt tussen de distels en doornen van een kerkvijandig klimaat.

De oplossing is niet dat we willen terugkeren naar vroeger, wel dat we terugkeren naar de kern van de zaak. In het doorgeven van het geloof moeten we afstand doen van uiterlijke vormen en structuren die voor een voorgaande generatie zo belangrijk en onmisbaar schenen: de bijkomstigheden buiten beschouwing durven laten en terugkeren naar de oorspronkelijke geloofservaring:”God houdt van ons en ons leven mag een antwoord zijn op zijn liefde.”

Dat we ons door God bemind weten en dat dit zo natuurlijk is als ademhalen… Als de komende generatie dit van ons mag erven, dan is dat meer dan genoeg. Zij zullen het verder wel invullen met vormen en belevingen op hun manier.

Dat kleine zaadje laten ontkiemen in alle mogelijke werkgroepen en bewegingen, in catechese en leerhuis, in ziekenzorg en vormingswerk, in duizenden menselijke contacten doorheen de week en op de wijk.

De verborgen blijdschap van de christen mag nu en dan aan de oppervlakte komen als een klein zaadje dat wordt uitgezaaid voor wie het horen of zien wil en dat zonder aanzien van persoon. Want voor God zijn alle mensen gelijk, door Hem bemind en door Hem gedragen.

Manu Verhulst. 

ZIEKENDAG 03                            Joh. 5, 1-9.

“Dat hij zijn plan trekt” zullen zijn kinderen gezegd hebben.

“Ik heb niemand” zegt hijzelf, een beetje beschaamd.

Er zijn vandaag mensen in verzorgings- en bejaarden tehuizen die ook moeten zeggen: “ik heb niemand.” Maar zij zeggen liever: “mijn kinderen wonen een eind van hier, zij hebben zo veel werk.”

Ziek worden, aftakelen, lelijk worden, hulpbehoevend worden in zijn lichamelijke behoeften… het mag feitelijk niet in onze samenleving. Als je in die situatie komt, moet je u erg gedeinsd houden.

Het kan ook anders: een zoon komt met zijn verlamde vader zijn bouwproblemen bespreken. Hoe zou jij dat oplossen, vader? Dat is geen genezing, maar toch. Op dat moment voelt die man zich weer iemand. De vraag van de zoon gelijkt een beetje op het woord van Jezus: “Sta op.”

Een ziekte is veel meer dan de diagnose. Het is een verhaal, een verhaal met een verleden en een toekomst,  waarin veel personages meespelen. Ziek zijn, dat doe je nooit alleen. De ziekte wordt ingekleurd door je omgeving die je laat vallen, of die achter je blijft staan.

In het verkeer is er al veel te doen geweest rond de dode hoek spiegel, en terecht. Weerloze fietsers worden overhoop gereden omdat zij vanachter het stuur van de vrachtwagen niet zichtbaar waren.

Maar in het dagelijks verkeer tussen mensen is er misschien nog meer behoefte aan een dode hoek spiegel. Zieken zitten vaak in een dode hoek: wij zien ze gewoon niet. En omdat zij ook zoveel gevoeliger zijn weten we zelfs niet hoeveel zeer wij hen daarmee doen.

Jezus had een heel goede dode hoek spiegel. Hij had een oog voor  wie aan de kant van de samenleving gedumpt werd, voor de uitgesloten mensen. “Sta op” zei hij. Dat is echt een scheppend woord, een woord van God, de trouwe bondgenoot van ieder die weerloos is en aangewezen op hulp en meeleven van anderen.

Zalig diegenen die in hun ziekte een spontane omgang beleven met God. Hun nachten zijn een beetje minder eenzaam en minder donker. Zij weten wel: Morgen komt Hij zeker. En zij zijn er niet bang voor.

Manu Verhulst.

ALLERHEILIGEN 2003                          Mt; 5, 1-12.

Een mens zit wonder in mekaar! Hoe dikwijls zeggen we dat niet als het gaat over de werking van onze organen of over de fijne structuur van ons skelet.

Dat wonder wordt nog veel groter als het gaat over onze hersenen, over onze gedragingen, over onze emoties: een mens zit inderdaad wonder in mekaar.

En we gaan helemaal de mist in als het gaat over onze bestemming, dan komen wij op een terrein waar zelfs de wetenschap het laat afweten.

Dan hebben we nog enkel bijbelwoorden die ergens onze intuïtie bijtreden, woorden met een herkomst die niet louter menselijk is.

In zijn diepste zijn is de mens beeld en gelijkenis van God. “God schiep de mens als zijn beeld, als het beeld van God schiep Hij hen.” Gen. 1, 24.

Zo zit de mens dus in mekaar: beeld en gelijkenis van God. Geen kloon, geen outprint, want dan zouden wij allemaal dezelfde zijn. Maar stuk voor stuk, originele exemplaren. Zoals kinderen beeld en gelijkenis zijn van hun ouders, maar toch hun eigen identiteit en hun eigen karakter hebben, geschikt om hun eigen weg te gaan.

Zo zijn wij net als God, creatief, maar vrij en autonoom. De mens kan “neen” zeggen tegen God. Hij kan Hem afwijzen. Zo heeft Hij ons gewild. Want alleen dan, tussen vrije en autonome wezens is liefde mogelijk.

Ieder mens is een eigen verhaal, als een wandtapijt dat met schering en inslag verweven is met zoveel andere verhalen. Met zoveel onzichtbare draden zijn wij met elkaar verbonden, lichamelijk, economisch, maar vooral emotioneel en geestelijk. God weeft ons, naar het lichaam in de moederschoot, Hij weeft ons maatschappelijk om volop mens te worden doorheen het leven.

Samen met zoveel anderen wil Hij ons op weg zetten naar de voltooiing. En die weg loopt over de onvolkomenheid, over armoede in zovele vormen, armoe aan geld, of armoe aan liefde, armoe aan erkenning. Die weg loopt over verdriet, verdriet in al zijn vormen, loopt over leugen en schijn, over ongerechtigheid en vervolging: Naar de uiteindelijke voltooiing, als wij zullen worden als de verrezen Christus.

Dit is de dag dat wij rustig en sereen terugdenken aan zoveel medemensen die dezelfde weg zijn gegaan, vanuit hun onvolkomen bestaan, vanuit hun armoe, vanuit hun verdriet, vanuit hun zonde naar de uiteindelijke en volkomen menswording verenigd met de verrezen Christus.

Manu Verhulst.

ALLERHEILIGEN Cyclus B. 06.

Allerheiligen, een triestige dag zeggen sommige mensen. Zij zijn blij als die droevige dag  weer eens gepasseerd is. Het is inderdaad een dag dat de vraag frontaal op ons afkomt: Is er leven na de dood?

Meer en meer mensen zullen hierop negatief antwoorden. Volgens een laatste onderzoek in Nederland gelooft nog 39% in een leven na de dood. Een ruime meerderheid vindt dat het geloof in een hiernamaals afgedaan heeft.

Meer en meer mensen gaan Allerheiligen vervangen door Halloween. Liever eens lekker griezelen dan zich bezinnen over een leven na de dood.

Of er na de dood nog iets komt? Dat meer en meer mensen twijfelen of ontkennen, dat heeft zijn redenen. Want de vraag of er leven is na de dood, heeft maar zin als je in God gelooft.

Als het leven op onze planeet zuiver toeval is, als de mens niet meer is dan een uitschuiver in de evolutie, dan is de mens zuiver materie, een weliswaar ingewikkelde biologische structuur met vezels en bloedvaten, met zenuwen en klieren, maar ook niets meer. Als die structuur in mekaar valt, dan is het gedaan met die mens: dood is dood.

De vraag is dus niet: geloof je in een leven na de dood? De vraag is: geloof je in God?

Geloof je dat het menselijk bestaan geen toeval is, geen uitschuiver in de evolutie maar een creatie van God.

De bijbel noemt de mens beeld en gelijkenis van God. Het evangelie zegt het nog straffer: we zijn kinderen van God. Daarmee is gezegd dat de mens niet te herleiden is tot materie.

Liefde is voor ons meer dan een spel van hormonen. Onze gezindheid om deze wereld te maken tot een tehuis waar het goed is om wonen, om voorrang te geven aan de zwaksten, aan de rechtelozen dat gaat onze biologische structuur te boven. Dat komt niet van ons. Wij hebben de acht zaligheden niet uitgevonden.

Er is een goddelijke vonk in elke mens en die brengt zo’n dingen teweeg, en dat is de reden waarom we durven geloven dat de dood niet het einde is maar een begin: een andere wijze van deelhebben aan dat goddelijk leven.

De vraag of er leven is na de dood is geen theoretische vraag. Het antwoord is geen conclusie op een redenering. Het antwoord is een ontdekking. De ontdekking dat je als mens heel kostbaar bent, dat iedere mens van bij zijn ontstaan een vonk van goddelijk leven is, bestemd en geroepen om Gods glimlach te zijn voor iedere andere mens die onze levensweg kruist.

Er zijn mensen die op deze wereld zo’n goddelijke glimlach geweest zijn. Zalige mensen met de hemel reeds in hun hart. Zij leefden onder ons, onopvallend hebben zij de waardeschaal van de acht zaligheden toegepast. Het is goed dat we ons vandaag, in deze eucharistie, met hen bijzonder verbonden voelen en dat we ook elkander durven bekijken als kinderen van God.

Manu Verhulst.

ALLERZIELEN 03

Het belangrijkste moment, in de bevalling, het meest symbolische ook, is het doorknippen van de navelstreng: een ingreep in de intieme relatie tussen moeder en kind.

Met het doorknippen van de navelstreng wordt de relatie tussenbeide echter niet verbroken, integendeel. Zij wordt pas mogelijk door het feit dat het kind zelfstandig mag leven.

Dit gebeuren is tekenend voor heel het mensenbestaan. Het doorknippen van de navelstreng zal zich nog dikwijls herhalen.

De puberteit, de aanloop naar de volwassenheid  met al de spanningen en de conflicten die dat tussen ouders en kinderen meebrengt is de tiener loslaten om die een stukje meer volwassen terug te krijgen.

De eigen weg mogen gaan, het zelf kiezen van studie, beroep, vrienden en partner is een voorwaarde om mekaar ooit als volwassen mensen te kunnen ontmoeten.

Het ouder worden is een langzaam doorknippen van de eigen navelstreng. Het is een loslaten van maatschappelijke mogelijkheden en bindingen, een loslaten van leeftijdsgenoten, vrienden en geliefden. Ook dat loslaten is een noodzakelijke voorwaarde om te groeien naar meer innerlijkheid en op zoek te gaan naar Diegene die zin en betekenis geeft aan het leven.

Sterven tenslotte is alles loslaten: zijn geliefden, zijn vermogens, zijn eigen lichaam. Het is de laatste navelstreng doorknippen.

Zou dat niet de voorwaarde kunnen zijn om in een diepere, definitieve relatie te treden met de Vader die ons als een moeder altijd gedragen heeft.

Hou mij niet vast, zegt Jezus tot Maria van Magdala. Loslaten! De enige weg om vader te kunnen zeggen tegen God.

Paulus vergeleek het sterven met het neerhalen van een tent, het opgeven van iets voorlopigs om zijn intrek te nemen in een duurzame woning.

Sterven als het loslaten van het leven om het echte leven in God te bereiken. Nu zien we nog vaag, als in een spiegel, maar dan van aangezicht tot aangezicht.

Als je straks langs de graven loopt en de namen prevelt van zoveel dierbare, schone mensen die je moest loslaten, denk er dan aan dat dit loslaten de voorwaarde is opdat zij zouden kunnen groeien naar de volkomenheid in God.

Manu Verhulst.

ALLERZIELEN        Rom. 8, 14-23        Joh. 14, 1-6

Nadenken over doodgaan en sterven. Het is misschien een uitnodiging die heel vreemd overkomt.

Want de meeste mensen zullen spontaan zeggen : Liever niet, niet aan denken. Pluk de dag en zet de gedachte aan de dood zo ver mogelijk van je af. En als ze toch op je afkomt, zoek dan afleiding of beter nog speel met de dood. Bekijk een horrorfilm of speel wat haloween. En als de dood onontwijkbaar toch op je weg komt, dan moet je er maar in berusten, je neerleggen bij het onvermijdelijke. Dat is het klimaat van onze tijd dat wij in- en ook wel uitademen. Dat is ook onze geestelijke armoede. Wij weten geen weg met doodgaan.

Als christen de dood onder ogen nemen, de dood tegemoet gaan, dat  gebeurt niet langs filosofische weg.

Paulus toont ons een andere weg, de weg van een dagdagelijks, innerlijk leven : allen die zich laten leiden door de geest van God zijn kinderen van God.

Achter die oude woorden schuilt een diep doorleefde en heel persoonlijke vriendschap met God.  Alleen als je in je leven Zijn liefde hebt ervaren, kan sterven de zin krijgen van een thuiskomen.

Alleen als kind kun je ook een thuis hebben. Als kind van God is sterven een thuiskomen.

De omgekeerde geboorte : Bij de geboorte doet een mensenkind de overstap van een uiterste intimiteit, een allerinnigst verbonden zijn met het wezen van de moeder naar een bestaan dat geleidelijk aan zelfstandig en misschien zelfs eenzaam wordt. In het sterven echter treedt een mens uit dat zelfstandig en eenzaam bestaan om verzwolgen te worden in de schoot van God, een éénworden met Diegene die niets dan liefde is.

Sterven is uit de tijd treden om dat ene moment van eenwording zo intens te beleven dat het een eeuwigheid schijnt, hoewel de tijd heeft opgehouden te bestaan.

Wat zich voordoet aan die andere kant behoort tot een zo andere wereld dat wij er niets kunnen over weten. Wij hebben alleen dat geloof dat op het moment dat alles anders wordt, ons een grote liefde zal opwachten.

Ook in deze eucharistie mogen wij iets van die liefde ervaren.

Manu Verhulst

ALLERZIELEN 2006 cyclus B.

Mensen in Noord Afrika bekijken onze tv uitzendingen. Zij bekijken vooral de Amerikaanse soapseries en… de reclamespotjes. Aan de hand daarvan vormen zij zich een beeld van onze beschaving, een vertekend beeld uiteraard. Alsof wij in een luilekkerland leven waar alles mogelijk en alles toegelaten is.

Dat beeld klopt niet met de werkelijkheid.

Maar wijzelf, die bijna dagelijks horen van indrukwekkende medische prestaties, wij die voortdurend de nieuwste snufjes van de technologie voorgeschoteld krijgen, die het leven aangenamer maken. Wij die ondergedompeld worden in een verfijnde woon- en eetcultuur… Hebben wij soms geen vertekend beeld van wat het is, mens te zijn op deze wereld? Pijn, lijden en doodgaan passen niet meer in ons mensbeeld.

Klopt ons mensbeeld nog met de werkelijkheid?

De bijbel tekent een ander mensbeeld: God  boetseert de mens uit aarde. Geen sprake van brons of marmer, neen, aarde, klei, een minderwaardige materie. Wat uit aarde is gemaakt, is broos en niet bestendig. Dit beeld staat dichter bij de werkelijkheid dan dat van de reclamespotjes.

Ons bestaan wordt immers mede getekend door pijn, lijden en doodgaan. Dat alles behoort tot onze natuur. Dat wil echter niet zeggen dat lijden, pijn en dood ons noodlot is. Integendeel het is onze opgave lijden en doodgaan te vermenselijken, zoals we dat met alle andere uitzichten van ons menszijn hoeven te doen.

Eten is voor een mens toch meer dan voedsel innemen: het wordt maaltijd houden.

Onze stem gebruiken is toch meer dan zich laten horen, het is communicatie, het kan kunst worden, het kan bidden worden.

Seksualiteit is toch meer dan voortplanting. Het wordt de innigste uiting van liefde.

Zo moet ook lijden en sterven vermenselijkt worden doordat we mekaar liefhebben.

Van menselijke nabijheid tot en met het wetenschappelijk onderzoek, het zijn allemaal uitingen van vermenselijking. Lijden kan liefde worden zowel voor diegene het ondergaat als voor diegenen die de lijdende bijstaat.

Dat liefhebben houdt niet op met de dood maar deint verder uit in herinnering, gedachtenis en gebed. Laat ook deze viering zo een gebaar van liefde zijn.

Manu Verhulst.

NAAMOPGAVE VORMELINGEN

Het zou wel eens kunnen gebeuren dat er onder deze toekomstige vormelingen kinderen zitten die het hun ouders later kwalijk zullen nemen dat zij gevormd werden.

“Ma, waarom heb jij me laten vormen? Je wist toch dat ik er niet achter stond en jij stond er eigenlijk ook niet achter.”

Het probleem is: we kiezen voor de plechtigheid, voor het feest, misschien nog voor de voorbereiding. Maar eigenlijk zit er veel meer achter. Zich laten vormen is kiezen voor een levenshouding, voor een leven waarin God mag meespelen, een leven naar het model Christus. Alleen maar kiezen voor de plechtigheid, voor het feest om te doen zoals iedereen. Dat is geen keuze maken.

Abel Herzberg heeft het concentratiekamp van Bergen-Belsen overleefd. Bij één van zijn spreekbeurten na de oorlog vroeg een vrouw uit het publiek hem: ‘Wat moeten we doen opdat onze kinderen niet weer het slachtoffer zullen worden?’ Hij antwoordde: ‘Dat is het probleem niet, mevrouw. Het probleem is: hoe kunnen wij voorkomen dat onze kinderen weer beulen worden?’

Hebben de beulen van toen er voor gekozen? Ik denk het niet. Zij zijn er ingeluisd en zij hebben laten gebeuren. De beulen van Breendonk waren mensen van bij ons: Zij kwamen met hun fiets naar het kamp van Bornem en Wintam en Willebroek, elke dag om hun werk te doen. En als zij thuis kwamen vroeg hun vrouw: ‘Hoe was ’t vandaag?’ ‘Zoals altijd’ zegden ze dan, ook al hadden ze gevangenen opgehangen.

Het drama is dat mensen niet kiezen om onmenselijk te zijn.

Denk je dat een drugverslaafde daar voor kiest? Integendeel.

Denk je dat de daklozen die in een kartonnen doos slapen daarvoor kiezen. Integendeel.

Maar om zichzelf in handen te houden, om karakter te hebben. Dat vraagt wel een keuze. Om een goed mens te zijn, om een gelovig mens te zijn. Dat vraagt een bewuste keuze.

Dat is de uitdaging die zich moet laten gevoelen als kinderen zich engageren voor de voorbereiding op het vormsel.

Durf te kiezen.

Manu Verhulst.

Christus Koning                            Jo. 18, 33b-37.

“En toch ben ik Koning”.

Het zijn sterke karakters die op het moment van de grootste vernedering, op het moment van de foltering kunnen zeggen: en toch sta ik er koninklijk boven.

Christus heeft ons hier een voorbeeld gegeven: zich koning voelen ook als uw handen gebonden zijn., ook als uw volgelingen gevlucht zijn, ook als uw naaste medewerker u verraden heeft, ook als je moederziel alleen staat voor diegene die kan beslissen over leven en dood.

Teken van een sterk karakter? Neen, hier is meer aan de hand. Hier stoten wij op het diepste geheim van Jezus: zijn verbondenheid met de Vader.

Sterk karakter? Zoals elke mens heeft hij water en bloed gezweet van angst om wat komen ging. Maar die angst werd geen paniek. Integendeel, van dan af wist Hij zich verbonden met zijn God en vanuit die verbondenheid kon Hij vanuit de hoogte neerkijken op wat mensen Hem aandeden.

Van dat ogenblik af kon Hij de weg gaan naar de volledige gave van zichzelf: als een vrij soeverein mens. Als een koning ging Hij de weg naar het kruis, naar het volslagen duister van de dood, in het vaste vertrouwen dat God ooit zijn licht en zijn nieuwe paasmorgen  zou zijn.

Hij heeft voor ons, voor elke mens, de weg gebaand, zoals Hij ooit gezegd had: Ik ben de weg, de waarheid en het leven.

De echte diepe verbondenheid met God komt na de grote angst, na de bedreiging, na de ineenstorting van alle menselijke zekerheden. Dan is het geen kwestie meer van een sterk karakter, dan is er meer aan de hand. Dat is het moment dat stervende mensen zeggen: “ik ben gereed”.

Ons christen - zijn is gewoonlijk verborgen en latent aanwezig, ook voor onszelf. Pas onder de dreiging van de volslagen duisternis komen we tot het besef hoe sterk we ons eigenlijk met God verbonden voelen, hoe Hij ons bij de hand houdt tot het licht wordt.

Manu Verhulst.