Klassevijandstartpagina

KLASSEVIJAND
Class Enemy

van Nigel Williams

Raamtheater op 't Zuid

In een door God en maatschappij vergeten schoolklas, besluiten de zes leerlingen, in afwachting van weer een nieuwe leraar die niet komt opdagen, zéif les te geven. De leider van de klas wijst de 'leraars' aan. leder om beurt proberen ze in hun eigen brutaal taaltje hun medeleerlingen iets te leren: over seks, bloemen, gastarbeiders, gehaktballetjes, zelfverdediging ...

In elk lesonderwerp klinken dezelfde gevoelens door: angst voor en onvrede met de wereld, met het systeem, maar ook met zichzelf en hun toekomstperspectieven.

Het liefst van al zouden ze de stad willen intrekken en de boel kort en klein slaan. Hun agressiviteit stijgt, door het hopeloze wachten op een reddende hand, naar een climax en mondt tenslotte uit in doodslag.

Alle problemen van onze tijd zijn in dit geëngageerde stuk, waarin 'klasse' zowel naar een maatschappelijke stand als naar een plaats van confrontatie tussen leerling en leraar verwijst, op hun scherpst gesteld: migrantenproblematiek en racisme, werkloosheid, marginalisering, perspectiefloosheid, en - heel concreet in Klassevijand - de onmacht van het onderwijssysteem.

Klassevijand (Class Enemy) veroorzaakte veel ophef bij de première in het Royal Court Theatre (Londen, 1978) en leverde Nigel Williams de titel van toneelauteur van het jaar op. Sindsdien behoort het tot de meest tijdsgevoelige stukken van het laatste kwart van de 20ste eeuw.

W.S.B. in Het Nieuwsblad van 22 april 1993: “Stroom van Schuttingtaal eerder tijdsdocument dan artistiek hoogstandje” “Ondanks de prima acteerprestaties krijgt de toeschouwer na een tijdje een indigestie van het gevloek, het getier, de schunnigheden en de vechtpartijen, hoe waarheidsgetrouw die ook zijn.”
Lili Lebeau in de Gazet Van Antwerpen van 28 april 1993: “Klassevijand, brutaal vertoon voor zinvolle boodschap”
Linda Berghmans in De Standaard van 24 april 1993: “goede acteerprestaties (…) maar de voorstelling van het Raamtheater is mij iets te gechargeerd”
Filip Decruynaere in Het Volk van 23 april 1993: “De voorstelling barst van de agressie, die de jonge acteurs heel realistisch en geloofwaardig oproepen. Storend is alleen de wat al te nadrukkelijke boodschapperigheid, die het stuk meer dan de bedoeling kon zijn een schoolse inslag geeft.”
In De Nieuwe Gazet van 28 april 1993: “Het stuk is door regisseur Leo Madder hyperrealistisch aangepakt. De acteurs spelen de sterren van de hemel.”

Regie:Leo Madder
Vertaling: Paul Goris
Decor en kostuums: John Bogaerts
Productieleiding: Dirk Meul
Met: Jan Bijvoet, Robert De la Haye, Koen De Sutter, Wim Opbrouck, Hans Van Cauwenberghe, Bernard Verheyden, Ali Wouters, e.a.

Speelperiode: 16 april - 8 mei en 26 mei - 12 juni 1993