DE GRIEKEN
de vloek op het huis van Atreus
naar Euripides, Aischylos en Sofokles

Raamtheater op 't Zuid

Het drieluik Iphigenia, Agamemnon en Electra in een bewerking van Oded Kotler

Agamemnon, zoon van Atreus, is gehuwd met Clytamnestra en vader van Iphigenia, Electra en Orestes. Hij is de opperbevelhebber van het leger en de vloot die Helena, de vrouw van zijn broer Menelaus, moet terughalen uit Troje. Maar op het moment dat zij Aulis willen verlaten, draait de wind. Maanden houdt de noordenwind hen vast. Ten einde raad zegt de profeet Calchas dat de woede van de godin Artemis moet gesust worden door het offeren van de maagd Iphigenia. Dat gebeurt en inderdaad, de wind keert. De belegering van Troje duurt 9 jaar. In die tijd is Aegisthus Clytamnestra's minnaar geworden. Zij koestert een grote haat tegen haar man omwille van de dood van haar dochter. Wanneer Agamemnon terug komt wordt hij vermoord. Uit angst dat Aegisthus Orestes zou vermoorden, stuurde zijn zus Electra hem weg uit Argos. Orestes, elf toen zijn vader werd vermoord, krijgt - eens volwassen - van het orakel van Delphi de opdracht om zijn vader te wreken. Electra zint eveneens op wraak. Vermomd keert Orestes terug naar Argos en samen met Electra volbrengt hij zijn opdracht en worden Clytamnestra en Aegisthus vermoord.

Door het samenbrengen van de drie verhalen krijgen we een afgeronde familiegeschiedenis en worden de filosofische, morele en psychologische dilemma's relevant voor vandaag. Kern is de universele tweespalt tussen leven en dood, eer tegenover oneer, schoonheid en goddelijkheid tegenover lelijkheid en kwaad.

In deze Griekse trilogie wordt de vraag gesteld van de persoonlijke verantwoordelijkheid, noodlot en vrijheid; misdaad en recht. We zijn verantwoordelijk voor onze daden, zelfs al zijn we niet verantwoordelijk voor de omstandigheden die tot deze daden leiden. Orestes is schuldig aan het doden van zijn moeder, al zijn het de goden die hem tot de moord aanzetten. Clytamnestra begaat een moord ondanks het feit dat Agamemnons wandaden en hoogmoed vragen om bestraffing.
Het thema van elke tragedie is het sombere van het leven en het universele van het kwaad. Dit betekende voor de Grieken niet dat het leven niet waard is geleefd te worden maar integendeel, dat leven het overwinnen van de obstakels waard is. De vraag naar de verantwoordelijkheid van mensen in een politieke situatie, voor je eigen vlees en bloed als je loyaal wil zijn aan je land, en de vraag waar en wanneer je je leven moet riskeren voor deze kwesties, is een eeuwigdurend dilemma zowel voor de moderne mens als voor de Grieken.

Ingrid Vander Veken in De Nieuwe Gazet van 13 januari 1995: “Dynastie en de Golfoorlog” “Mooi oogt de productie wel in een decor van John Bogaerts. (…) De Grieken is een verhaal van vandaag, zoveel maakt deze voorstelling wel duidelijk.”
Lili Lebeau in de Gazet van Antwerpen van 10 januari 1995: “Wispelturige Grieken in het RaamTeater” “Met deze Grieken krijg je wel de intrige, maar mis je de lyrische taal en louterende kracht van de treurspeldichters.”

Regie en bewerking:Oded Kotler
Vertaling: Stefaan Van den Broeck
Decor en kostuums: John Bogaerts
Belichting: Yehiel Orgal
Muziek: Wannes Van de Velde
Met:Anneleen Cooremans, Julienne De Bruyn, An Nelissen, Christel Vanschoonwinkel, Eric Kerremans, Dirk Lavrysen, Hans Van Cauwenberghe, Roger Van Kerpel, John Willaert, Rob Karreman e.a.

Speelperiode: van 6 januari tot 4 maart 1995