HET EINDE VAN DE WERELD
Fino del mundo
van Dario Fo

Zaal Hoogstraat

Dario Fo is wel een der meest illustere toneelauteurs van Italië. Of moeten we zeggen van Europa? Want de laatste jaren worden zijn stukken over heel het oude continent gespeeld, zowel in "Oost" als in " West".

Fo en Corso. Het Vlaamse theaterpubliek is al een tiental jaar vertrouwd met het werk van Fo. De KNS te Antwerpen speelde hem in 1970-71 het eerst: "Het 7de Gebod, steel... wat minder", en het seizoen daarop "Harlekijn, kies je meester!". Beide werken werden geregisseerd door de Italiaanse regisseur Arturo Corso, één van de naaste medewerkers van Dario Fo (die benevens auteur ook, en misschien vooral, een begenadigd acteur is). Beide producties kenden een groot succes. Dé klap op de vuurpijl echter, was de productie van Mistero Buffo tijdens het seizoen 1972-73 in de Muntschouwburg te Brussel (eveneens in een schitterende regie van Arturo Corso), waaruit in 1973 dan het nieuwe gezelschap "Internationale Nieuwe Scène" is ontstaan, dat deze produktie enkele honderden keren in het Vlaamse land en in Nederland zou spelen, en dat hiermee ook in het buitenland een benijdenswaardig succes heeft geoogst. De jaren nadien zou dit gezelschap ook nog een aantal andere stukken van Fo op het getouw zetten.
Met al deze Fo-produkties was Vlaanderen eens een keertje een stap vóór op het grote theaterland bij uitstek: Duitsland, waar de Fo-rage pas in de late jaren '70 zou losbreken.
Een van Fo's meest recente stukken is "Het Einde van de Wereid" (EI Fino del Mundo). Het werd onlangs kersvers uit Italië meegebracht door Arturo Corso, die in maart-april «Wij betalen niet!» van dezelfde Fo in het NTG regisseerde.
Het Raamtheater te Antwerpen kon Arturo Corso ertoe overhalen, om "Het Einde van de Wereld" in Antwerpen te monteren.
Het einde ...
Na een enorme natuurramp, is de mensheid op de aarde totaal uitgeroeid. Op enkele exemplaren na, die toevallig zich ergens diep in een riool hadden opgehouden. Aanvankelijk blijken het maar twee exemplaren te zijn: een man en een vrouw (om het spannend te maken). De grote moeilijkheden beginnen echter pas, wanneer er nog een tweede man de grote ramp blijkt overleefd te hebben ... Bovendien blijken er op de aarde allerlei geheimzinnige dingen te gebeuren: de katten zijn bezig zich in een sneltempo te beschaven, want ze kunnen praten en houden reeds politieke en religieuze meetings. En de dag en de nacht, gaan alsmaar sneller op elkaar volgen ...
Uiteraard is dit een komedie. Maar Fo zou Fo niet zijn, als deze komedie niet doorspekt was met een ruime dosis maatschappijkritiek. En Corso zou Corso niet zijn, als hij niet opnieuw voor een verrassend spektakel zou zorgen!

Gerd de Ley in Het Nieuwsblad van 12 mei 1980: “enthousiaste ploeg jongeren “, “acteerprestaties mochten er wezen” “dynamiek, beweeglijkheid en vaart die je uitzonderlijk in het Vlaamse theater tegenkomt” “regie van Corso: niets dan lof: schitterende vondsten perfecte timing”
Monique La Roche in De Morgen van 13 mei 1980: “Lollig Einde van de Wereld, vermakelijke voorstelling…resultaat is levendig, lollig en opbeurend”
In Het Nieuwsblad van 12 mei 1980: “Dario Fo's 'Einde van de Wereld': verrassend sprankelend theater. Een origineel levendig sprankelend spektakel”
Ingrid Vander Veken in Het Laatste Nieuws van 13 mei 1980: “Ondanks zwakke kanten is dit heerlijk theater.”

Regie en belichting: Arturo Corso
Decor: Marc Cnops
Kostuums: Trees Colruyt
Met: John Willaert, Anneleen Cooreman, Eric Kerremans en Moniek de Beun

Speelperiode: mei - juni 1980