DE DOOD VAN EEN HANDELSREIZIGER
Death of a salesman
van Arthur Miller

't Klein Raamtheater

Het stuk begon met deze ene vooropgestelde idee: Willy Loman zou zichzelf vernietigen. Hij is het soort man die in een goedzittend pak op de metro of tram in zichzelf zit te mopperen. Als uitgangspunt werd verondersteld dat iedereen Willy Loman kende. In dit stuk zijn geen flashbacks, alleen de ineenvloeiing van heden en verleden... omdat Willy Loman in de wanhopige poging zijn leven te verrechtvaardigen, de grenzen tussen toen en nu heeft vervaagd. Veranderingen van plaats en handeling gebeuren met woorden ogenblikkelijk. Het stuk ontstond uit eenvoudige beelden. Een huisje in de rij dat eens vol was met rumoer van opgroeiende jongens en daarna leeg en stil is, en uiteindelijk bewoond door vreemden die niet kunnen weten met welke vreugde van overwinnaars Willy met zijn zoons het dak vernieuwde.

Het kwam tevoorschijn uit nietige beelden - de stille zondagmiddagen wanneer de wagen gepoetst werd. Waar is de wagen nu? En de eindeloze, kronkelige discussies, de verrassingen, argumenten, betuttelingen, kleineringen, aanmoedigingen, trotse beslissingen, capitulaties, thuiskomst en vertrek, reizen heen en weer, de geweldige kansen en de kleine, schrille uitkomsten - en dit alles in de keuken die nu in bezit genomen is door vreemden die niet kunnen horen waarvan de muren spreken. Het beeld van het ouder worden. Zovele vrienden die je al voorgingen in de dood. Vreemden in de stoel van de machtigen die je niet meer kennen en niets weten van je triomfen en je onschatbare waarde. Het beeld van de kille blik van je zoon die niet langer onder de indruk is van je mythe, en niet beseft dat je voor hem geleefd en geleden hebt. Het beeld van de wreedheid waarmee liefde iets anders wordt en er toch nog is, ergens in de kamer voor iemand die haar zou weten te vinden. Vooral het beeld van een behoefte die groter is dan honger, seksualiteit of dorst, de behoefte onsterfelijk te zijn en in dit besef, te weten dat op een snikhete zomerdag iemand zorgvuldig je naam schreef in een ijstaart.

GVDS in de Gazet van Antwerpen van 16 mei 1987: “Pathetische tragiek in 'Dood van een handelsreiziger' (…) pathetische sonate …subtiele lichtregie, wat echter geen organisch 'symfonisch' geheel oplevert (…) Luc Philips speelt zijn rol op een aandoenlijke manier, hij is de spilfiguur in een keihard, tragisch stuk dat bulkt van de passionele conflicten.”
WSB in Het Nieuwsblad van 21 mei 1987: “ Briljante Luc Philips” “Met de dood van een handelsreiziger is het Raamtheater andermaal in zijn opzet geslaagd. Indrukwekkende 'Dood van een handelsreiziger'. Het Raamtheater sluit hiermee een uiterst geslaagd seizoen af.”
BV in De Nieuwe Gazet van 18 mei 1987: “Psychologisch realisme in het Raamtheater” “Je zit naar het stuk te kijken met de soort vertedering die een mens ook overvalt bij de oerversie van 'The postman always rings twice'. In zijn regie heeft Walter Tillemans het stuk niet de injectie
gegeven die het vandaag dramatisch interessant zou maken. Sleuteltheater is een probleem geworden in tijden van Yale-sloten!”
WJA in Het Volk van 20 mei 1987: “Alweer een schot in de roos” “Sobere enscenering die des te aangrijpender overkomt bij het publiek, uitstekende lichtregie.”
RBA in De Standaard van 21 mei 1987: “Raamtheater speelt afgewerkte Dood van een handelsreiziger” “Voor deze moeilijke rol werd een beroep gedaan op Luc Philips en niet zonder succes.”
Monique La Roche in De Morgen van 18 mei 1987: “Ondanks het feit dat het stuk op sommige plekken een achterhaalde tijdsmentaliteit vertoont (1949), doet dit geen afbreuk aan de inhoudelijke kracht en het Raamtheater heeft er een sterke productie van gemaakt. Tillemans doet Miller alle eer aan. Hij heeft Artur Miller perfect gediend bij het ineenschuiven van heden en verleden en hij heeft een subtiele, maar daarom niet minder indrukwekkende lichtregie uitgekiend.
Julienne de Bruyn levert alweer een overrompelende topprestatie als Linda Loman.”
WSB in Het Nieuwsblad van 21 mei 1987: “Met 'Dood van een handelsreiziger' is het gezelschap andermaal in zijn opzet geslaagd (…) dat is tijdens deze productie in niet geringe mate te danken aan Luc Philips die de figuur van Willy Loman op briljante manier gestalte geeft. Walter Tillemans heeft andermaal het uiterste (en soms meer ) gehaald uit zijn cast en uit de unieke ruimte.”

Regie: Walter Tillemans
Vertaling: Josephine Soer
Decor:Marc Cnops
Kostuums: Erna Siebens
Techniek & belichting: Chris Van Goethem
Muziek: Jan Leyers
Klank: Hugo Moens
Met: Luc Philips, Julienne de Bruyn, Riet van Gool, Jacqueline Mac Aulay, Bert André, Eric Kerremans, Jean Verbert en Yves Bombay