Een prikkelende voorstelling naar het verhaal van Harold Pinter
over bedriegen en bedrogen worden. Het willen maar niet kunnen en het kunnen
maar niet willen. Over onweerstaanbare aantrekkingskracht en het genot en de
leugen van het overspel. Emma, Jerry en Robert spelen een verleidelijk spel
waarin ze uiteindelijk hopeloos verdwalen en zichzelf in elkaar verliezen. Bedrog
is een passionele reis door de tijd langs situaties en emoties die heel wat
toeschouwers zullen herkennen.
2 huwelijken, 3 mensen en 4 buitenechtelijke relaties. In de
afgelopen 7 jaar is er veel gebeurd tussen Emma, Robert, en Jerry. Tot nu toe
zonder zichtbare gevolgen, maar ieder draagt het verleden als een loden last
met zich mee. De eerste scheuren beginnen zich te vormen onder de oppervlakte
waar liefde, genot en geluk hand in hand gaan met jaloezie, pijn en bedrog.
De tijd heeft hen eindelijk ingehaald.
Dit intense en doordringende stuk wordt algemeen aanvaard als
het meest toegankelijke stuk van Harold Pinter. Toen het in 1978 in première
ging, schreeuwden de critici dat Pinter zijn eigen talent bedrogen had door
een soap over de culturele elite op te voeren. Maar met de tijd kwam ook de
waarheid en de lof: Bedrog is een klassiek meesterwerk dat vele lagen blootlegt
onder de banale gesprekken tussen de personages.
regie: Paula Bangels
met: Jan Van Looveren, Katrien
De Becker en David
Cantens
lichtontwerp: Uri Rapaport
kostuumontwerp: Bernadette Corstens
decor: André Joosten, Rikkie Gorissen
muziek: David Cantens
affiche: Benny De Grove, Miek Uittenhout
grafische vormgeving: DUBOIS meets FUGGER
regieassistent: Marija Lupi
productieleiding: Lieve Maerschalck
publiciteit: Joep Grooteman, Peter Foubert
techniek: Danny Hoogveld, Nestor Poma Escalier, Luc Van Riel
artistiek kernteam Paardenkathedraal: Dirk Tanghe, Paula Bangels, Uri Rapaport
Speelperiode: van 10 november tot 23 december 2006
op 't Zuid. do-vr-za om 20u, matinee op do 7 december om 13u30 en elke zondag
om 15u . Geen voorstelling om woensdagen.
!!! Op donderdagen (19u) en zondagen (14u) wordt de
voorstelling voor de geïnteresseerden voorafgegaan door een inleiding door
regisseuse Paula Bangels. !!!
Van 4 januari tot 4 februari 2007 in de zaal van De
Paardenkathedraal in Utrecht
Bedrog is gebaseerd op waargebeurde feiten. Feiten
uit het leven van Harold Pinter zelf. Tussen 1962 en 1969 had hij een verhouding
met Joan Bakewell, televisie presentatrice, tijdens zijn rumoerige relatie met
actrice Vivien Merchant. Deze affaire vormde de directe aanleiding tot het schrijven
van Bedrog.
Men heeft altijd aangenomen dat het stuk uit 1978 gebaseerd was op de verhouding
tussen Dhr. Pinter en Lady Antonia Fraser, dochter van Lord Longford, die in
1975 startte.
Uiteindelijk verliet Pinter zijn vrouw voor haar, waarna zij in 1980 trouwden.
Maar in de biografie 'The Life and Work of Harold Pinter' onthult
mevrouw Bakewell de waarheid: “Bedrog gaat over mijn verhouding met Harold
en het is allemaal waar.” “De affaire zoals beschreven in het stuk
was zo intens dat je niet moet vergeten hoe beladen het was en vergeven van
morele dilemma's. Toch voelden we echt een morele verplichting om het
juiste te doen. Het was een serieuze zaak en ik denk dat Harold er een lange
tijd over heeft gedaan om het te accepteren door er over te schrijven.“
Toen de affaire begon had Pinter al naam gemaakt als auteur van stukken als
'De Huisbewaarder' en 'De Verjaardag'. Joan Bakewell
was net begonnen met haar televisiecarrière en getrouwd met Michael Bakewell,
een radio en televisie producent. Tegen het einde van de verhouding was zij
een van de populairste tv-persoonlijkheden: als presentator van 'Late
Night Line-Up' combineerde ze intelligentie met een onopvallende maar
onmiskenbare seksuele uitstraling. Dit leidde tot haar populaire toenaam “Het
intellectuele koekje”. Michael Bakewell ontdekte de affaire na twee jaar,
maar besloot te zwijgen.
Vreemd genoeg zag Pinter dit zwijgen zelf als een vorm van bedrog. Toch bleef
Michael Pinter altijd steunen. Hij zorgde er zelfs voor dat zijn voorstellingen
op televisie werden uitgezonden. “Natuurlijk hield onze vriendschap op
bij het verschijnen van Bedrog. Ik herinner me Harold's verontwaardiging
over het feit dat ik al zo lang afwist van de affaire en toch niets zei als
de dag van vandaag. Ik denk dat hij zich zelf bedrogen voelde.” Bedrog
gaat over de 7-jarige affaire tussen Jerry, een literair agent, en Emma de vrouw
van zijn beste vriend Robert, een uitgever. Emma komt redelijk ongeschonden
uit de strijd. Maar de twee vrienden, symbolen van de parasiterende, burgerlijke
zakenlui van middelbare leeftijd, zijn er geestelijk door gesloopt. Het moment
dat Jerry de baby van Emma tijdens een feestje in de lucht gooit en haar weer
opvangt staat in het gehele stuk voor een moment van puur geluk dat voor altijd
verloren gaat. Ook dit moment is volgens Joan Bakewell gebaseerd op waargebeurde
feiten. In een andere scène krijgt Robert een brief aan Emma in handen,
waarbij de adressering in het handschrift is van zijn beste vriend. Dit is het
moment waarop hij zich het verraad realiseert. Volgens de biografie van mevrouw
Bakewell werd op dezelfde wijze een brief van Pinter gevonden door haar echtgenoot.
Paula Bangels (1967)
Haar voorstellingen blinken uit in speelsheid en kleur. Grote verhalen die ieder
van ons herkent. Verhalen over relaties en de menselijke emoties die daarbij
komen kijken. 'De dagelijkse realiteit is daarbij voor mij de grote inspiratiebron.
De heftigheid van wat ik elke dag zie. Hoe wij krampachtig proberen met elkaar
om te gaan en hoe dat niet gaat. Het niet kunnen communiceren van mensen. Iemand
zegt iets, een ander luistert, en interpreteert dat helemaal anders.'
Paula Bangels was 21 jaar, kwam uit een klein plattelandsdorpje en wist niet
wat ze wilde worden. '..van de wereld wist ik niks af. Ik was 21 toen iemand
tegen me zei:'Ge zoudt toneel kunnen gaan studeren.'. Vier jaar later was ze
actrice.
In 1994 schitterde ze als Honey in Who's afraid of Virginia Woolf? van Dirk
Tanghe bij Theater Malpertuis. Toen Tanghe niet veel later de overstap maakte
naar de Paardenkathedraal in Utrecht, volgde ze hem 'ik wilde alleen nog maar
theater maken; op het toneel staan of in de zaal zitten en kijken hoe Dirk met
mensen repeteert.' Deze overstap hield voor haar echter ook in dat ze naar Utrecht
moest verhuizen om haar intrek te nemen in een piepklein kamertje in het gebouw
van de Paardenkathedraal. 'Op zondagen was daar niets. Ik verveelde me dood
en besloot om wat met die tijd te gaan doen.' De jongerenworkshops die hieruit
voortkwamen waren de eerste aanzet tot een nieuwe richting van haar carrière.
Uiteindelijk was het Dirk Tanghe die haar het laatste zetje gaf. Toen hij haar
bezig zag was zijn reactie gelijk 'Gij moet gaan regisseren.' En zo geschiedde.
Via een kleine omweg langs Publiekstheater Gent in 2002, waar ze de klassiekers
De Tramlijn die Verlangen heet en Bloedbruiloft regisseerde, kwam ze opnieuw
bij de Paardenkathedraal terecht. Ditmaal als volwaardig huisregisseur naast
Dirk Tanghe.
De voorstellingen van Paula Bangels ontstaan op de vloer, niet in haar hoofd.
Zij ontwikkelt gaande de repetities een vorm, een concept. Het begint met een
sfeer, een beeld, passie. Ook de keuzes die ze maakt voor stukken en acteurs
komen in de eerste plaats intuïtief tot stand. De repetitieperiodes starten
dan ook doorgaans met een periode van improvisatie. Het verkennen van de karakters
in verschillende situaties qua plek, emotie en tijd. 'Ik vind het moeilijk om
aan te tafel te gaan zitten en te praten over wat de schrijver bedoeld heeft.
Ik wil een stuk doen zoals ik denk dat het moet. Iemand anders mag het morgen
weer compleet anders doen. Dat is voor mij de magie van het theater.'
!!! Op donderdagen (19u) en zondagen (14u) wordt de
voorstelling voor de geïnteresseerden voorafgegaan door een inleiding door
regisseuse Paula Bangels. !!!
KATRIEN, JAN EN DAVID - vinden zonder
zoeken- EMMA, JERRY EN ROBERT
Katrien De Becker, Jan Van Looveren en David Cantens ontmoeten elkaar voor het
eerst in de repetitieruimte van het Raamtheater. Binnen 8 weken zullen ze Emma,
Jerry en Robert zijn, 3 mensen die samen een leven hebben, waarin de sporen
van het verleden onzichtbaar maar voelbaar onder de oppervlakte getrokken zijn
en het bedrog langs elk woord vloeit, zonder uitgesproken te zijn. Katrien De Becker, bij het Raamtheaterpubliek gekend
van haar rollen in o.a. Proof, en Drie versies van het leven, ging van een brave
nonnenschool naar Studio Herman Teirlinck, waarna ze met reizend gezelschap
Antigone door heel Vlaanderen toerde. Bij Arca in Gent stond ze in stukken van
Tsjechow, Arthur Miller, Dario Fo... Zij wordt Emma.
De acteercarrière van Jan Van Looveren begon met
Windkracht 10. In de academie speelde hij Shakespeare, Ionesco, Sartre....Naast
het vele televisie - en filmwerk, o.a. Kaat & co, Zone Stad, Trigger Happy,
Any way the wind blows van Tom Barman en De zaak Alzheimer van Erik Van Looy,
is hij ook op de planken te zien bij theater Froe Froe, het rock & roll theater
voor kinderen en volwassenen van de broers Maillard. Hij wordt Jerry. David Cantens studeerde aan het conservatorium van
Gent en werd Meester in de dramatische kunst in 2002. Sinds die tijd stond hij
onafgebroken op de scène voor Het Paleis, Publiekstheater Gent, De Kopergieterij
en de Paardenkathedraal, met intermezzo's voor televisie. De acteur schrijft
ook muziekcomposities voor theater. Hij wordt Robert.
De eerste weken van het repetitieproces worden de acteurs bloot gesteld aan
een reeks improvisaties, creaties die hen de mogelijkheid bieden om elkaar te
leren kennen, af te tasten, extreme emoties te verkennen. De tekst wacht, Emma,
Jerry en Robert ontstaan zonder restricties, zonder gebondenheid aan opgelegde
woorden. Zonder zoeken naar de invulling van hun personages ontstaan de juiste
keuzes, ontstaan dialogen en situaties die haast letterlijk in de tekst van
Pinter terug te vinden zijn.
De acteurs worden hun personages in de tekst en daarbuiten, in het leven voor
en na, in de niet geschreven bladzijden van bedrog.
Uit het dagboek van Katrien De Becker: 'Onze laatste week in de repetitieruimte.
Ik zal het wel missen, we hebben hier veel gelachen, veel ontdekt, elkaar echt
leren kennen... we zien elkaar echt graag, het wordt echt goed.' En zoals Jan
Van Looveren zei: 'Het verlangen om te spelen is zeer groot door het werkingsproces.'
( Sabine Mols)
Telegraaf 30 juni 2005 VREEMDGAAN IS NIET VREEMD
Hij zoekt seks, zij begrip
Is het nieuws over de ene ster die het niet zo nauw neemt met de huwelijkse trouw
net uit de media verdwenen, duikt de volgende bekendheid alweer het bed in met
de oppas. En het zijn niet alleen de sterren; de buurman is er ook niet vies van
en die keurig getrouwde mevrouw bij de kassa van de supermakrkt vlijt zich elke
woensdagavond kirrend van genot in de armen van haar collega. Vreemdgaan is zo
vreemd niet meer.
Eén op de vier Nederlanders gaat vreemd, zo blijkt uit onderzoek van psycholoog
Henk Noort. Dus als u het niet doet, en al uw vrienden zeggen ook van niet, moet
er iemand met de billen bloot - letterlijk. Het is geen eenduidig begrip, vreemdgaan.
De een noemt het pas zo als je met een ander geslachtsgemeenschap hebt, terwijl
de ander zoenen al te ver vindt gaan. In het woordenboek staat onder vreemdgaan
'seksuele omgang hebben met een ander dan de eigen partner'. Het is slechts schuiven
met begrippen, want wat is dan precies 'seksuele omgang'? U weet vast nog dat
ex-president van de Verenigde Staten Bill Clinton daar een ander idee bij had
dan zijn stagiaire Monica Lewinsky. Over het algemeen wordt echter pas van vreemdgaan
gesproken als het daadwerkelijk om seks gaat. Henk Noort onderzocht 1700 heteroseksuele
mannen en vrouwen tussen de 20 en 45 jaar. Van de mannen was 25 procent wel eens
vreemdgegaan en van de vrouwen 27 procent. Die cijfers liggen beduidend hoger
dan bij onderzoek uit 1991 van het Nederlands Instituut voor Sociaal Sexuologisch
Onderzoek (Nisso), waarbij 15 procent van de mannen en 9 procent van de vrouwen
wel eens een scheve schaats had gereden.
G E L E G E N H E I D
Volgens de psycholoog zijn mensen tegenwoordig vrijer dan vroeger en is er meer
gelegenheid om vreemd te gaan. "Vroeger kon een getrouwde vrouw hoogstens in bed
belanden met de melkboer, maar nu heeft zij evenveel kans als mannen om vreemd
te gaan." Wel benadrukt hij dat beide seksen verschillende redenen hebben om met
een ander naar bed te gaan. "Mannen gaan vooral vreemd voor de seks. Ze doen het
eenmalig met een ander en alleen als ze zeker denken te weten dat hun vriendin
of vrouw er niet achter komt. Vrouwen daarentegen gaan vreemd als ze zich niet
begrepen voelen door hun partner of als hij er niet genoeg voor ze is." De acceptatie
van seks buiten een vaste relatie groeit. Volgens gegevens van onderzoeksbureau
Trendbox vindt een minderheid van 39,3 procent van de Nederlanders dat je zonder
vaste relatie niet met iemand tussen de lakens moet kruipen en dat is ruim 10
procent minder dan in 1991. " De grotere acceptatie zou er zeker aan kunnen bijdragen
dat veel mensen vreemdgaan", denkt Henk Noort. In de media wordt steeds opener
en explicieter over seks gepraat. Series als Sex and the City en Desperate Housewives
pakken onderwerpen als overspel aan, waardoor het steeds meer uit de taboesfeer
raakt.
Onze maatschappij dicteert ons dat we alles moeten hebben: een carrière, kinderen,
een partner en tegelijkertijd opwinding, plezier en genot. Bovendien maakt nieuwe
technologie als chatten op internet en mobiele telefonie het eenvoudiger om mensen
te ontmoeten en affaires aan te gaan, terwijl langere werktijden ons meer dan
ooit van huis houden. Op televisie en in tijdschriften smullen we van bekende
mensen die buiten het potje pissen. Wekenlang halen slippertjes van beroemdheden
het nieuws: denk aan filmster Hugh Grant die een snel nummertje wilde maken met
prostituee Divine Brown totdat de politie daar een stokje voor stak en aan voetballer
David Beckham die het aanlegde met zijn persoonlijk assistente Rebecca Loos. Acteur
Jude Law is de laatste in een lange rij sterren die merkt dat zijn slippertje
voorpaginanieuws is geworden. Hoewel verloofd met de beeldschone Sienna Miller,
kon hij zijn handen niet afhouden van zijn 26-jarige babysitter. Als we de cijfers
van Henk Noort in gedachten houden, is het raar dat het vooral mannen zijn die
in het nieuws komen als ze vreemdgaan; vrouwen doen het immers net zo veel. "Ik
denk dat beroemde mannen gewoon vaker een misstap begaan omdat ze meer mogelijkheden
krijgen." Beelden van mannelijke popsterren bedolven onder gillende halfnaakte
meiden zijn inderdaad makkelijker voor te stellen, dan bijvoorbeeld Julia Roberts
of Kate Moss die het opdringerig mannelijk schoon met Prada-tasje van zich af
slaan. "Bovendien worden mannen oprecht gelukkig van seks", zegt Noort. "Het geeft
ze dus een motief om hun partner te bedriegen. Vrouwen zien seks niet als doel
op zich en mannen wel." Beroemde mannen verschillen dus niet veel van gewone,
behalve in de kansen die ze krijgen. "Als elke man eruit zou zien als Brad Pitt
en de vrouwen zich voor zijn voeten zouden gooien, weet hij het ook wel!"
