Mei 2010 Grensgeschillen tussen India en China
Tussen de twee meest bevolkte landen ter wereld, de grootste democratie ter wereld India en de Volksrepubliek China, blijven regelmatig grensgeschillen de kop opsteken. Samen tellen zij een 2,5 miljard inwoners, wat bijna 40% van de wereldbevolking omvat en 50% van de Derde Wereld bevolking. De helft van de armen leeft in deze twee landen. De ontwikkelingen in India en China zullen bepalen of de wereld tegen 2015 de Millenniumdoelstellingen haalt: het percentage armen in de wereld met de helft verminderen, het basisonderwijs veralgemenen en de voornaamste basisgezondheid met tweederde verbeteren... Als essentieel onderdeel van elke beschaving speelt hierbij ook de godsdienstervaring mee voor het sociaal-economisch denken en ontwikkelen.
Maar nu het huidig ’border conflict’ tussen India en China belichten: India en China hebben een lange grens in het erg bergachtig Himalaya gebied. Het grootste deel van Arunachal Pradesh (Ar.Pr.), door China Zuid Tibet genoemd en voor India als deelstaat van India, heeft een 1,1 miljoen inwoners d.w.z. 13 inwoners/km², hoofdstad is Itanagar. Het grootste deel van Ar.Pr. wordt geclaimd door het naburige China dat noch deze staat noch zijn noordelijke grens, de Mc Mahon-linie erkent. Zo plaatst China dit gebied, gelegen op zowat 3.500 m. hoogte in het Himalaya gebergte onder haar jurisdictie als betwist gebied. Ladakh en Kashmir aan de westkant van Nepal, eveneens in de Himalaya, meer richting Pakistan en Afghanistan met het Karakoram gebergte, blijven eveneens betwist gebied. Tot 1987 maakte Ar.Pr. deel uit van de Indische staat Assam. Er ontstond een controverse over de indertijd door Engeland eenzijdig vastgestelde grens, de Mc Mahon grens. Deze betwisting mondde uit in een gewapend conflict met langs beide zijden veel slachtoffers. Eerste Minister Nehru richtte een verzoek tot gewapende steun aan de U.S.A. President Kennedy zei dat hij India zou steunen en zond een vliegdekschip naar de Golf van Bengalen.
Op 19 november 1962 kondigde de Chinese leider Zhou Enlai een eenzijdig staakt-het-vuren af, het Chinese leger trok zich terug achter de Mc.Mahon linie, om verdere onderhandelingen af te wachten. Sindsdien kwam het nog steeds niet tot een definitieve regeling en China blijft nog steeds Ar.Pr. claimen. Zo blijft ook langs de Tibetaanse grens het Indiase leger onvermijdelijk aanwezig omwille van de Indische bezorgdheid over de eventuele Chinese intenties en hebben buitenlanders steeds een speciale vergunning nodig om de grens tussen Assam en Ar.Pr.over te steken. De Mc.Mahon linie is dus de demarcatielinie overeengekomen tussen Brits-Indië en Tibet tijdens de Simla conventie in 1914. Dit voorlopig akkoord werd geparafeerd maar niet door China ondertekend. Deze grens, 890 km lang, loopt van Buthan in het westen naar de grote kromming van de Bramaputrarivier in het oosten. De juridische status van deze grens tussen India en China blijft een onopgelost probleem. Anderzijds speelt de vrijheid van spreken en bewegen, welke India de Dalai Lama in India toestaat, een grote rol in de huidige relatie met China. Recentelijk uitte dit zich nog bij het bezoek van de Indiase president Singh aan het district Tawang in Ar.Pr. alsook bij het bezoek van de Dalai Lama aan Tawang, als historisch centrum van het Tibetaanse Boeddhisme.(cfr. onze IIMK Nieuwsbrief Oktober 2009: het ‘Mahayana Buddhist Monastery, the Tawang Monastery, gebouwd rond 1580). Het is na de Potala in Lhasa het grootste Boeddhistische klooster in Azië. Laat ons hopen dat het gezond verstand ooit zegeviert.	De Gorsum Chorten (tempel met de twee ogen) – zo bestaan er maar drie – bevindt zich in Zemitangh, aan de grens met China en Buthan.