Dertien jaar ontwikkelingshulp – ervaringen en inzichten Bert & An
In 1994 kwam een van onze dochters in India terecht, geheel toevallig omdat Haïti en Rwanda, haar eerste en tweede keus, wegens geweld dienden geschrapt. Ze hielp mee het kliniekje te bouwen waar Willy en Frieda het in de vorige bladzijden over hadden. Later vertrok ze opnieuw met een tweetal vriendinnen, en later volgde onze jongste dochter met haar vriendinnen. Vermits medicijnen en zeep daar schaars bleken, gingen we op zoek naar bedrijven om hen voldoende van die dingen mee te kunnen geven. Op vraag van de dokter trokken we tenslotte zelf in 1997 naar Kolkata, met wat reagentia en een kleine hematocrietcentrifuge die we meekregen van de kliniek in Sint-Niklaas. Het leek goed wat die dokter deed. Zieken verzorgen in diverse dorpjes op het platteland ten zuiden van Kolkata en de ondervoede kindjes met de moeder meenemen naar zijn kliniekje voor een kuur zodat ze weer een tijdje verder konden. Bij onze terugkeer sloten we aan bij het IIMK dat in 1995 als vzw was opgericht. Wij waren enthousiast en begonnen geld in te zamelen om dat kliniekje draaiende te houden. De volgende jaren namen we telkens medicijnen en spuiten mee. Gesprekken met andere hulpverleners in België gaven ons meer inzicht in de ontwikkelingsproblematiek. En we stelden ons de vraag of we wel goed bezig waren. Het geld werd zeker goed besteed om de zieken en ondervoede kindjes te helpen en om het kliniekje uit te breiden, maar was dit wel de juiste manier, hier waren er ook zieken die hun doktersrekening niet konden betalen. Konden we niet meer doen, iets aan de bron om deze ziekten en ondervoeding te vermijden? En zo ontstond het idee om projecten op te zetten die aan de ontwikkeling van vrouwen werkten. Het begon met zelfhulpgroepen waarin de vrouwen hun problemen konden bespreken, waar de dokter hen kon vertellen hoe ziekten te vermijden, enz. Ze spaarden samen en leerden zelfs hun naam schrijven. Vrouwen konden hun woonst wat opknappen. Ook kooklessen hoorden erbij om meer dan alleen rijst met dahl (linzensaus) klaar te maken. Het was niet duurder, wel gevarieerder en gezonder. De moeders motiveren hun baby’s op de juiste wijze te verzorgen, te laten inenten en hun kinderen naar school te zenden, ook dat werd aangepakt.
Toen de dokter ook hulp uit Italië en Spanje kreeg was onze hulp niet echt meer nodig. Een naaste medewerker van de dokter begon zijn eigen project in Mankundu bij de vluchtelingen langs de spoorwegberm en startte Human Wave op. Het leek ons een goed idee om hem nu op zijn beurt te helpen. In Kolkata waren we ook met andere ngo’s in contact gekomen die onze hulp voor een projectje in Darjeeling vroegen en tijdens een bezoek aan Sikkim kwam ook daar de vraag om hulp voor de renovatie van een schooltje. En van Sikkim was het maar een kleine stap naar Meghalaya. En ook de vissersdorpen rond Kakdwip aan de Golf van Bengalen wisten ons te vinden. Organiseren zit ons in het bloed en zo herschreven we onze missie, doestellingen en werkwijze en pasten die ook toe op de projecten die we ondersteunden en begeleidden. Projectmatig werken gaf de meeste kans op slagen, immers de ingezamelde fondsen dienden zo goed mogelijk te worden besteed. Een slecht project richt veel schade aan en ontneemt de dorpelingen hun geloof in eigen kunnen! Samen met geld ook verantwoordelijkheid geven, niet vrijblijvend maar resultaatsgericht. Tijdens onze bezoeken trachtten we ook met de partner ngo’s onze ervaringen i.v.m. project- en budgetbeheer te delen zodat zij niet opnieuw het wiel moesten uitvinden. Vandaag zijn we zover dat onze partners niet alleen doel, budget en te verwachten resultaten beschrijven maar ook nadenken over kwaliteitsparameters en duurzaamheidsfactoren. Ook het actief opsporen van lokale beschikbare overheidsmiddelen wordt nu in de projecten opgenomen. Ons doel is immers hen te helpen starten en hen na enkele jaren los te laten. Dat is echt ontwikkelen, ze van onze steun onafhankelijk maken, ze op eigen benen leren verder gaan.	Planmatig werken èn met resultaatsverbintenis