marie.bartholomees.be

Aankomstkaartje

Hieronder sfeerfoto's en het reisverslag van onze reis naar China (november 2005).

Reisverslag door Evaline(klik hier) en reisverslag door Peter

Dag 1: 13/11/2005

Zaterdag zijn we dan dus eindelijk kunnen vertrekken om onze derde dochter te halen. Langs deze weg ook bedankt aan allen die aanwezig waren om ons uit te wuiven.
Qua reis is het voor mezelf niet zo vlot verlopen. Met mijn gestalte van meer dan twee meter is het noodzakelijk dat ik een speciale plaats toegewezen kreeg. Alles was geregeld in Brussel, ik hoefde me geen zorgen te maken. De reis naar Kopenhagen verliep dan ook zeer vlot, beenruimte voldoende. Wanneer we dan echter incheckten voor Beijing kregen we te horen dat we andere plaatsen waren toegewezen. Gevolg, alle vier zaten we op een rij middenin het vliegtuig met de normale beenruimte. Voor mij dus een hel. Mijn benen lagen over de ganse lengte van de rij en dat voor een tijdsduur van 9 uur. Dat was het gevolg doordat iemand van onze groep blijkbaar een doktersbriefje mee had waarin stond dat ze spataders had. Van de ganse reis heb ikzelf geen oog dicht gedaan, Wendy daarentegen heeft wat kunnen slapen net zoals de kinderen die toch een goed tukje gedaan hebben. Enfin, nu genoeg gemopperd. De reis dan van Beijing verliep weer vlekkeloos met voldoende beenruimte. Bij aankomst in Wuhan moesten we nog met de bus een vijftigtal minuten rijden vooraleer we aan het hotel waren. Het hotel valt reuze mee. We zijn twee kamers toebedeeld met een interne tussendeur. Luxe met drie kinderen hoor. De gids valt ook zeer goed mee. Zij kreeg in de provincie de assistentie van nog een vrouwelijke gids die in Hubei voor de nodige assistentie zal zorgen bij de formaliteiten. De maaltijd zijn we gaan nuttigen rond 20.00 uur. Ik mag zeggen een prima restaurant. Evaline heeft zich volgepropt met rijst en ook Elise heeft zich tegoed gedaan aan de chinese keuken. Enfin, nu gaan we met zijn allen een beetje pitten zodat we flink uitgerust zouden zijn voor de grote dag morgen. Indien het lukt krijgen jullie morgen terug een verslagje met, jawel fotootjes van ons …… .

 

Dag 2: 14/11/2005

Ziehier het verslag van dag 2. Alvorens verder te gaan kom ik toch nog eens terug op gisteren. Bij de douane zowel in Zaventem als in Beijing hadden we wat problemen. In Zaventem is Wendy half uitgekleed, tot op haar onderhemd, omdat er in haar verborgen geldtasje een sleuteltje zat. Men moest weten wat dat object was. In Beijing keken ze raar op van de medicijnen, het mineraal water en van de vitamines die we bij hadden. Alles werd, wat verdacht leek, opengedraaid, grondig visueel gecontroleerd en besnuffeld. Ik denk dat ze dachten dat we de vogelgriep mee brachten. Dat dus nog aangaande gisteren. Nu aangaande vandaag. Deze morgen om kwart na zes werden we reeds wakker gezongen door het plaatselijke legerkorps die met hun honderden uit volle borst zongen. Goede morgen, zou ik zo zeggen. Ik hoop dat dit niet elke dag zo gaat zijn. De kinderen hebben er gelukkig doorheen geslapen. Enfin, om 8.00 uur zijn we aan het ontbijt begonnen, want om 9.45 uur werden we opgepikt om naar de "civil affaires" toe te gaan.Vijf minuten zou onze busrit duren, na tien minuten rijden, vertelde onze gids dat we nog een vijftal minuten te gaan hadden, uiteindelijk werden iets later 5 zenuwachtige koppels ter plaatse afgezet. In een grote ontvangstruimte werden we onthaald. De deur ernaast hoorden we wenende baby's, onze baby's. Af en toe kwam er eens eentje om het hoekje piepen, daar er reeds oudere kinderen bij waren. Wij ook maar wat opgeschoven om toch maar een glimp op te vangen van wie daar binnen was. En ja hoor, Wendy kreeg ze als eerste in het oog "Shi Xiao Min" . Wendy riep verrukt haar naam uit naar degene die haar op de arm hield. Bevestigend werd er geknikt. Daarop ging de deur toe. We kregen toen een ganse uiteenzetting die netjes vertaald werd door onze tolk. Daarop moesten we een papier ondertekenen waarop stond dat we onze dochter 24 uur mochten bijhouden, onder onze hoede en verantwoordelijkheid. Dit is trouwens de eerste keer dat we dit moesten doen. Daarop ging de deur terug open en één voor één werd onze naam afgeroepen en werd het kind aan ons gegeven. Onnodig te zeggen dat dit het moment is die je zowel kippenvel geeft als enorme voldoening. Onze dochter is vanaf dat ogenblik beginnen huilen dat we ze er rode wangen van kreeg. Ze is maar gestopt als we met haar gaan shoppen zijn. Dat belooft al voor later. Daarna terug concert tot ze ging slapen. Het is een bijdehandse want tijdens het wenen wijst ze constant naar de deur en wuift ze met haar handje. Als je dat dan ook doet is ze tevreden. Net alsof ze op zoek wil naar degenen die haar weer maar eens achterliet. Ook frapant is het volgende, ze zat van kop tot teen in de nieuwe kleedjes en schoentjes. Op een bepaald ogenblik doet Wendy haar een schoentje af en is ze niet meer te kalmeren vooraleer haar schoentje terug aangaat. Als vader heb ik natuurlijk ook weer geleden. In den beginne was ik en de kinderen haar vriend niet. Ze wou alleen bij Wendy en wou door ons zelfs niet aangeraakt worden. Kijken naar haar was al voldoende om haar aan het wenen te krijgen. Wat wil je, staat daar opeens zo een boomlange man voor je met een voor hun gigantische neus. We hebben het kunnen bijleggen tijdens ons shoppingmoment. Ze zat toen bij me op de arm en dat gaf haar een goed uitzicht. We hebben haar toen niet horen klagen. De kinderen konden toen ook al wat meer met haar doen. Rond 18.00 uur is toen de sirene weer van Shi Xiao Min aangegaan. Ik heb toen een uur met haar gezuld op mijn arm. Ze had de ogen toe, net alsof ze sliep. Ik veegde constant door haar haren. Het moment dat ik stopte nam ze met gesloten ogen mijn hand en met een kleine kreun maakte ze me duidelijk dat ik moest doorvegen. Ik heb haar toen net als Evaline destijds op mijn borst gelegd en zo heeft ze verder geslapen tot een uur of negen. Toen hebben we ze in bed gedeponeerd. De gelijkenissen met Evaline zijn enorm. Ook zij heeft destijds zo geweend. Het ceremonieel met het haar gewrijf en het slapen op mijn borst zijn identiek. Eigenlijk wat akelig. De kinderen zijn zeer lief met haar , maar komen eigenlijk wat te overrompelend over waardoor zij de boot afhoudt. Desalnietemin mag Evaline op het eind van de dag haar zus ook al eens dragen tot groot jolijt van haar. Elise is geduldig en het is zo precies van: "als ik ze vandaag niet mag vasthouden dan mag het morgen wel". Ook mag gezegd dat het hotel zeer kindvriendelijk is. Een ganse verdieping wordt voor ons vrijgehouden en is volledig op kinderen afgestemd.
Morgen moeten we terug naar "civil affairs" voor de echte plichtplegingen. Het ontvangen van de aktes en het betalen van de nodige dollars en yans. Enfin meer daarover morgen.

Peter.

Nog een klein woordje uitleg van de verse fiere moeder : Jullie mogen het allemaal weten dat ik zeer, maar ook zeer content ben, jongens het is toch een hele opluchting wanneer je daar voor de derde keer je groot lot in handen krijgt, onze kers op onze slagroom( Elise)-taart (onze Evaline). Met SMOG - gebaren heb ik me verstaanbaar kunnen maken toen de deur open ging: te gek als je dan plots oog in oog staat met je toekomstige dochter. "Kan ze lopen?" En wat de kinderen hoopten is uitgekomen, Yes, wij mogen haar nog leren lopen ! En ze is echt nog klein, ik was een beetje misleid door de foto's en dacht dat ze groter was, alle kleren die ik bij heb zijn véél te groot op enkele na. Maar we zijn allemaal blij dat ze nog zo klein is. Wel onze kers, het is me er eentje, een dame die zonder woorden haar wensen zeer duidelijk kan maken. Ook al is ze nog zeer klein ze weet wat ze wil.
En wat mij ook zeer goed meeviel is dat ze goed eet, ze weent veel, jullie zouden denken ze vergeten ze eten te geven, maar dat is niet waar. Rijst met gestoomde eieren als middagmaal werd gereserveerd in 5 sterrenrestaurant, banaan, speculaas en een plattekaasje als 4-uurtje en een overheerlijk boterhammetje met verrukkelijke pap, die op een seconde gehalveerd was, als avondmaal. Tussen het wenen en het eten heeft ze ook nog tijd gehad om een dut te doen van maar liefst twee volle uren weliswaar op de beste schoot die een kind zich wensen kan namelijk die van haar grootste vadertje.
Ik ga jullie allemaal een goede nacht toe wensen, want met onze zingende soldaten in ons achterhoofd zullen we maar vlug onder de wol kruipen.
Slaap wel.
Wendy

Dag 3 : 15/11/2005

Zo, hier zijn we dan weer met onze dagelijkse verslaggeving. De nacht was voor mezelf en Wendy zeer kort. Onze Shi Xiao Min was dus netjes ingeslapen op mijn schoot, doch rond 0.30 uur ging de sirene voor de eerste keer af. Wendy heeft haar toen bij zich genomen, maar desondanks is ze constant wakker geschoten om te controleren of we er nog wel waren. De volgende huilbui was omstreeks 3.30 uur. Daar ik wat had kunnen slapen tijdens Wendy haar waakuren, heb ik toen onze kleinste pruts bij me genomen. Ik heb haar op mijn borst gelegd en direct was ze vertrokken en heb ik haar niet meer gehoord tot…. Ja inderdaad onze soldaten terug om 6 uur uit volle borst begonnen te zingen. Iedereen met uitzondering van Elise wakker. Het humeur van onze allerkleinste was danig omgeslaan. Ze weende niet meer zolang als ze bij mij was. Ze wou bij niemand anders meer gaan en dit tot grote spijt van ons Evaline. Wanneer ze bij iemand anders ging begon ze te wenen en ging ze met uitgestrekte armpjes naar mij. Omdat we dat voorlopig wilden respecteren, hoe moeilijk het voor de anderen ook is, neem ik haar dan ook steeds bij mij. Mijn arm is daar niet zo gelukkig mee. Die voelt helemaal verstijfd en verzeerd aan. Langs de andere kant is het natuurlijk een geweldig gevoel. Ook haar neer zetten bij speeltjes wil ze niet. Enkel bij mij op de arm.
's Morgens terwijl de soldaten hun serenade gaven, heeft ze ook voor de eerste keer gelachen; Een piepspelletje met mama vond ze danig amusant zolang ze maar op mijn arm zat. Ze is geweldig als ze lacht. Twee kuiltje in haar wang verraden haar vriendelijke opgewektheid. Echt haar zien lachen is voor ons het grootste geschenk na haar verdriet van gisteren. Ondertussen wijst ze , wanneer ze weent nog steeds naar de deur. Ik heb die opmerking gemaakt bij de gids en ik ben op die manier tot een verklaring gekomen. Ze wist me te vertellen dat ze , bij het onthaalgezin, steeds na het ontbijt buiten gingen spelen. Dat is dus wat ze wil, weg van die kamer naar de buitenlucht. Je merkt dan ook haar tevredenheid wanneer ze buitenkomt. Ook opmerkelijk is het feit dat ze graag met het busje meerijdt dat we ter onzer beschikking hebben. Deze ochtend stapte ik met haar als laatste op, ze begon dan ook heel fel te schreeuwen en met haar vinger te wijzen naar de deur van de bus. Eens opgestapt maakte ze een tevreden bromgeluid.
Tijdens het ontbijt deze morgen was het ook fantastisch. In China, bestaat het ontbijt ook uit warme gerechten. Ik was mijn bordje gaan halen en met haar vinger wees ze aan wat ze wou. Liefst van al wou ze het zelf van mijn bord pakken, doch om praktische reden sta ik dat hier toch maar niet toe. Wanneer ik iets warms naar haar mond wil brengen, begint ze zelf te blazen of wijst ze met haar vinger naar mij en begint ze te blazen. Straf, wij denken dat ze zich in het verleden eens goed verbrand heeft en dat dit zo in haar geheugen geprent staat.

Enfin, zakelijk was vandaag de belangrijkste dag. We zijn terug geweest naar "civil affairs" . Daar moest elk koppel om de beurt binnengaan samen met de tolk bij de ambtenaar. Het is daar een echte "kids factory". Het zit daar vol met wachtende ouders en huilende en spelende adoptiekinderen. Je hoort er Nederlands, Engels, Frans,… door elkaar praten. Daar wordt dan ook door middel van vingerafdrukken de akte officieel gemaakt. Onze kleinste spruit haar rechtervoetje wordt daar dan ook afgedrukt op de papieren. Achteraf zijn we gaan wandelen in het park van Wuhan aan het meer. Het was frisjes maar droog. Een elektrisch voertuigje heeft ons door het enorme park gereden zodat we toch een totaal beeld kregen van het park. We hadden een vrouwelijke chauffeur, onze gids had ons net verteld dat er tegenwoordig zeer veel vrouwen met de bus rijden én dat ze harder én ook gevaarlijker rijden dus dat beloofd, wij stappen in en na een tijdje zakt ons open- bus-treintje weg in de berm na een uitwijkmanoeuvre. We hingen heel scheef gezakt. Zien jullie het gebeuren. Iedereen er uit en duwen maar.
Daarna zijn we gaan eten in de buurt. Zoals steeds een niet te versmaden maaltijd. Voor mij eet het nu wel een stuk moeilijker met die kleine kadee op mijn schoot. Maar ja, moeilijk gaat ook niet? De namiddag hadden we vrij. We zijn aangekomen in het hotel rond 14 uur. Onze kleinste was toen in de bus in slaap gewiegeld en heeft een middagdutje gedaan tot 16.30 uur. Ondertussen is mama met de andere twee het zwembad van het hotel gaan uitproberen. Wakker geworden heeft ze haar fruitpapje gegeten. Ze is toen weer niet meer van mijn arm afgeraakt en na weer een half uur naar de deur wijzen zijn we een wandelingetje gaan maken op het plein tegenover het hotel. Het was net alsof ze het wist dat we terug richting hotel gingen , want op dat ogenblik is ze opnieuw beginnen zeuren. En toen is het gebeurd, terug op de kamer hebben we ons bij elkaar gezet. Van het een is het ander gekomen en opeens was ze heel los, goedlachs en speels. Tot groot plezier van vooral de kinderen. Ze hebben zich nog rot geamuseerd. Evaline had bij het slapen gaan nog een belangrijke vraag namelijk: "zou ze ons morgenvroeg nog wel herkennen?" Die hebben we gerust kunnen stellen dat alles vanaf nu wel oké zou zijn en blijven. Straks gaan we terug roomservice laten aanrukken en hoop ik dat we een goede nacht tegemoet gaan en dat we hier samen nog verschillende mooie dagen kunnen beleven. Normaal gezien tot morgen voor het volgende verslag.

Peter.

Dag 4: 16/11/2005

Voila, we zijn er weer. De nacht was al iets langer dan de vorige. Onze levende wekker liep af om 4.30 uur. Het was weeral vader die het bed uit kon , want mama kreeg haar niet getroost. De zetel in dus maar met haar , want neerliggen kreeg ik ook van deze keer niet gedaan. Onze wienerzangerknapen waren braaf laat deze ochtend. Ze begonnen pas hun serenade rond 6.30 uur. Deze ochtend ging Wendy met haar en met de kinderen eerst naar de ontbijtzaal. Wendy liet Evaline met onze kleinste apart naar de tafel toegaan. Daarop heeft ze in de zaal heel hard M AAA M AAA geschreeuwd. De zaal werd er eventjes stil van schijnt het. Tijdens het ontbijt is onze kleinste heel mededeelzaam. Ze laat iedereen eerst proeven van datgene wat ze gaat eten om het dan met een brede glimlach zelf op te eten. Ze eet zich ook rond. Yoghurt vind ze verrukkelijk. Ze neemt het potje in de handjes en zet het zelf aan haar mond. Yoghurt natuurlijk over haar ganse gezicht. Ik zeg het hierbij nog eens, het hotel is top. Zowel qua kamer (dubbele kamer met tussendeur), qua accommodatie als qua maaltijd. Wij logeren op de twaalfde etage, ook de baby-etage genoemd, je kunt er niet naast kijken, disneyfiguren op deuren en muren, gordijnen en donsdekens aangepast, speelgoed en microgolfoven op de gang.

Normaal zouden we vandaag een toeristische dag krijgen. Na het ontbijt echter zat er een briefje van de gids onder de deur met de melding dat er een verandering was van programma. De officiële aktes waren aangekomen en de gids zei dat we vandaag de aktes zouden doorfaxen naar het ministerie van justitie zodat zij het nodige zouden kunnen doen zodat we maar twee weken hoeven te blijven. Ik merkte de gids wel op dat de centrale administratie ook het paspoort van het kind nodig heeft en dat we dus eigenlijk deze papieren niet compleet konden verturen. Amarna , het adoptiebureau, had gezegd dat we ten laatste donderdag alles moesten doorfaxen. Volgens de gids konden we het paspoort pas vrijdag verkrijgen. We hebben dus de papieren maar op die manier verstuurd en erbij vermeld dat we het paspoort vrijdag zouden nasturen. Hopelijk gaat dit goed en begrijpen ze dat in Brussel. Voor de zekerheid heb ik direct mijn contact via Karel Pinxten per mail gecontacteerd om dit te melden zodat hij eventueel het nodige kan doen. Daar het vandaag, rond de 15 graden is en af en toe de zon tevoorschijn komt zijn we een wandeling gaan maken in een park net langs de Yangtze-rivier. Als je breedte ziet van die stroom en daarbij vergelijk je onze Schelde, dan is dit bij ons toch echt maar een stroompje hoor. Zo nu en dan treed deze ook buiten haar bedding. Als je ziet tot hoe hoog de dammen opgetrokken zijn , dan sta je toch wel even versteld tot wat een breedte deze stroom in extremis kan aannemen. Op die manier hebben we ook het commerciële deel van Wuhan gezien, het hotel bevindt zich in het universitaire deel van de stad. Daarna richting restaurant voor alweer een uitstekende maaltijd. 's Middags heeft onze allerkleinste weer tegoed gedaan aan de chinese keuken. Zaken waar wij gezichten van trekken omdat het te sterk is , eet zij op zonder haar gezicht te vertrekken, maar ook de soep viel erg in de smaak. Dan met zijn allen weer de bus op richting hotel voor het dagelijkse schoonheidsslaapje. Maar dat was aan onze allerkleinste niet besteed. Ze sliep in de bus tot aan het hotel, dat was het dan voor haar. Spelen met de zussen was veel leuker. We willen haar ook stimuleren om te kruipen omwille van haar algemene ontwikkeling. Dat ging in den beginne niet want de dame staat liever recht en loopt liever aan een handje. Het lukt ondertussen toch al aardig. Evaline en Elise doen alles voor hun zus. Evaline zeult er her en der mee rond. Ze maakt fruitpap, ze kleed ze aan, ze speelt ermee, wast ze… Onze allerkleinste heeft ook weer wat kunstjes laten zien. Wanneer ze de telefoon hoort, houdt ze het handje direct aan haar oor om te luisteren. Ze probeert ook zelf haar sokken aan te doen. Qua aanpassing zijn we vandaag weer een forse stap vooruit. Ze huilt niet meer op momenten die we zelf niet kunnen thuis wijzen. Het naar de deur wijzen is ook sterk verminderd. Direct gaan we met een aantal groepsleden shoppen in de stad. Dat wil dus weer zeggen dat we veel bekijks zullen hebben. Evaline wil niet dat haar mama nog vriendelijk goedendag zegt tegen de chinezen ,want dan komen ze steeds naar Evaline toe om met haar te praten. Evaline zelf stormt dan naar mij toe om zo die mensen te ontvluchten. Ik kan me voorstellen dat dat voor haar niet fijn is. Sommigen zitten dan ook aan haar haar wat ze ook niet leuk vindt. Elise heeft er geen last van , maar ja ze is dan ook kleiner dan Evaline he.
Zo, tot morgen.

Peter.

Dag 5: 17/11/2005

Zo, hier zijn we terug. Alvorens te starten met mijn dagelijks verslag wil ik toch nog eens iedereen bedanken die op onze verslagen reageert. Ik hoop dat ik dit volgende week ook kan aanhouden. Nu maak ik voor een stuk het verslag in de namiddag terwijl onze kleinste haar dutje doet. Het programma in Beijing is wel zwaarder dan het programma in de provincie. Ook 's namiddags hebben we daar toeristische uitstapjes. Ook moet ik afwachten of de accommodatie het daar toelaat. Maar ja dat zijn zorgen voor later. In ieder geval probeer ik zeker foto's door te sturen.
Vandaag is onze kleinste ontwaakt om 7 uur net zoals ikzelf², met een brede glimlach. Wat doet het deugd om dat te zien. Moeder Wendy en de andere kids waren reeds wakker om 6 uur. Geen ochtendgezang dus voor mezelf en mijn jongste. Dan maar samen met papa het bad in. Dit vond ze een geweldige ervaring. Kommetjes omgieten, handjes onder de kraan houden, papa nat spatten,… Eruit komen vond ze niet zo geweldig. Dan was het alweer tijd voor ontbijt. Vader zijn dagelijks "scrambled egg " met tomaat, paprika en ajuin. Daarbij een goede portie spek, Amerikaanse worstjes, 2 kommen fruit en 5 glazen fruitsap. Zo kan vader zijn meer dan 2 meter lange lijf er weer even tegen. De kleinste eet zich ook rond en gezond. Vandaag was dus een voormiddagje toerisme. We hebben in Wuhan het museum bezocht. Daar ligt de opgegraven graftombe van een 2400 jaar geleden overleden "Marquis Yi of Zeng". In de graftombe was ook een koperen drumstel begraven. Het originele is te bewonderen in het museum met daarbij ook een kopie die opgesteld staat in een aanpalende concertzaal. Daar kregen we een concert te horen op dat koperen drumstel. Prachtig. Onze kleinste had wel wat schrik want ze kroop heel dicht tegen me aan. Daar buitengekomen zijn we naar een zaakje geweest die spulletjes verkoopt die in Wuhan specifiek gemaakt worden. Daaraan vast zat dus ook een parelkwekerij. Bij het binnenkomen mochten we een oester kiezen waarin parels gekweekt werden Er werd ons gevraagd hoeveel parels er volgens ons zouden insteken. Deze werd dan opengemaakt en nageteld. Gemiddeld blijken er 10 à 15 in te zitten. De parels die in de oester zaten werden verdeeld over de groep. Daar dan maar wat inkopen gedaan voor de grootouders. Daarbuiten gekomen was het lunchtime. Weer maar eens naar een ander restaurant en weer maar eens heel lekker gegeten. In de namiddag was jammer genoeg weer niks voorzien. Op mijn vraag om de pagode te gaan bezoeken kreeg ik te horen dat deze in de steigers stond en dat dit moeilijk bereikbaar was voor mensen met een buggy. Eigenlijk moeten wij hier boeten omdat anderen geen draagzak mee hebben maar wel een buggy. Dan zijn we zover en dan krijgen we bijna niks te zien.
Enfin, hier aanvaard ik het nog, maar als dit in Beijing er ook zo aan toe gaat dan neem ik voor mijn gezin in de namiddag een taxi. Dan maar de namiddag gespeeld met de zussen en een duik genomen in het zwembad.
Onze kleinste zus heeft wel wat last gekregen van diaree. Ze zit ook wel veel met haar vingertje in de mond, we denken dat ze dus eventueel tandjes gaat krijgen. Ze wordt door ons dus tijdelijk op een sober dieet geplaatst. Dat is niet altijd met de goesting. Ondertussen voelt ze zich ook helemaal ok in ons gezinnetje. Ze lacht en kraait dat het een lust is om te zien. Frappant was ook een anekdote in het zwembad , Wendy plaatste haar op de grond om Elise en Evaline uit te kleden. Een chinese dame wou haar toen optillen, daarop begon ze heel hard te gillen en wees ze met haar vingertje naar Wendy . Wanneer de bel van de hotelkamer gaat komt ze heel ongerust naar me toe of maakt ze me duidelijk dat ik haar direct moet optillen.
Ook leuk is dat wanneer haar iets niet lukt, zoals een schuif openen, of een verpakking openen, ze je hand ernaar toe brengt zodat je het voor haar kan regelen. Ze weet hoe ze het aan boord moet leggen om iets gedaan te krijgen. Ook is ze echt zuinig op haar kledij, wanneer ze koek eet doet ze teken dat haar mouwen moeten opgestroopt worden. Nog een leuk weetje is dat ze dezelfde WC-manieren heeft als ons Evaline. Ze gaat namelijk ook al naar de grote WC. Je ziet er haar amper op zitten. Je merkt wanneer ze begint, je plaatst haar op de grote WC en ze is apetrots wanneer haar drolletje in de WC dobbert. Wendy dacht dat ze gedaan had, maar toen ze naast de wc stond, hief ze haar beentje omhoog en ja hoor toen ze terug op de wc zat, begon ze onmiddellijk te plassen. Het doorspoelen is natuurlijk de climax.
Wendy heeft zonet roomservice besteld. We hebben ons een ongeluk gelachen. Ze wou namelijk 2 zaken extra die niet op de menu stonden, namelijk een extra portie friet voor de kinderen en rijstwater voor de ukkepuk. We kregen het via de telefoon maar niet aan zijn verstand. Wendy begon ons nationaal product in geuren en kleuren uit te leggen en de man begreep het maar niet, laat staan dat we rijstwater uitgelegd kregen. Dan kwam de brave man in zijn chic kostuum maar naar de kamer. Na volle 5 minuten kregen we het hem toch uitgelegd. We mogen toch ook eens lachen hé, hijzelf kon er trouwens ook om lachen. Je had het moeten zien, ze slokte het rijstwater op en kreunde van contentement. Een uurtje later zagen we dat ze eens naar het toilet moest gaan en tot onze blije verbazing, wordt alles weer wat steviger. Het gaat dus de goede kant uit.
Zo tenslotte nog even meegeven dat onze kleinste 8,5 kg weegt. Normaal gezien tot morgen.

Peter.

Ja jongens, ik ben er ook nog eens. Jullie horen het, het gaat zéér goed met ons. Ook met de grote zussen, eigenlijk hoef ik niet veel te doen, hé, iedereen neemt mijn taak over en kan ik lekker genieten van ons klein aapje ( haar chinese horoscoop). En het is een aapje, jullie mogen gerust zijn. Letterlijk en figuurlijk. Wanneer ze je vast heeft, laat ze je niet meer los. Dat geeft wel een heel goed gevoel. En haar haar, moet je dat zien, net een monchichi, daar gaat nog werk aan zijn. De grote zussen vinden hun zus natuurlijk te tofste, de leukste ook al eet ze hun koek op wanneer ze nog maar even hun rug draaien. En ook omdat ze nog zo weinig haar heeft, ze lijkt volgens hen nog een beetje op een baby, maar dat is ze niet meer hoor, een echt mini-mensje dat het al goed weet duidelijk te maken. In het zwembad stak ze de hele tijd haar tong uit naar mij, ik had naar Evaline en Elise gekeken die in het water zaten,dus ik wist niet wat er scheelde, uiteindelijk plukte ze aan haar knuffel en wees naar haar mond, ja, ze had pluche in haar mond en ik moest dat weg doen. Je ziet maar we begrijpen elkaar zonder woorden. De grote zussen gedragen zich als echte moeders. Het is tof om ze bezig te zien.
Stel het wel allemaal.

Veel liefs,

Wendy

Dag 6: 18/11/2005

Vandaag is niet zo goed begonnen. De nacht was voor mij wat te kort. De eerste keer maakte onze kleinste me wakker om 23.30 uur. Eventjes later was ze weer ingeslapen. Om 3.30 uur was ze echter terug wakker. Inderdaad maar iemand waar ze wat rustig mee was, dat was ik. Bijna niet meer geslapen dus. Onze dame heeft het ontbijt weer lekker laten smaken. De yoghurt hing tot in haar haar. Daarna ging de rit terug naar "civil affairs", afspraak was daar om 10.00 uur . We kregen daar het paspoort van Shi Xiaoming overhandigd , samen met het boekje met daarin de familiefoto. Daarna ging het richting steenmuseum en bonsaimuseum. Vervolgens gingen we naar de bhoedatempel. Daar was de grootste vrouwelijke boedha van China te zien. De kinderen hebben er wierookstokjes mogen aansteken en daarbij een wens mogen doen. Hopelijk komt die ook voor hen uit. Daarna weer richting restaurant waarna we druk aan de slag moesten om de koffers te gaan pakken. Morgenvroeg worden we gewekt om 5.15 uur. Morgenvroeg trek ik hier het raam op de 12° verdieping open en zing ik hier eens de Vlaamse leeuw. Zal ik die soldaten eens wakker zingen. Om 6.00 uur worden we verwacht in de eetzaal voor het ontbijt en om 6.40 uur zitten we in de bus. Rond 9.00 uur vertrekt het vliegtuig richting Beijing. Zo tot morgen.

Peter.

Dag 7: 19/11/2005

Laat ons beginnen met te zeggen 5.15 uur opstaan tijdens je verlof vrij vroeg is. We zijn dan met de groep gaan ontbijten en na het uitchecken zijn we om 6.40 uur vertrokken richting luchthaven. Op de luchthaven namen we afscheid van Rosaling onze gids en van onze chauffeur. Om stipt 9 uur hebben we de provincie van ons kleintje verlaten met als bestemming Beijijng. De vlucht verliep vlekkeloos. Onze allerkleinste heeft geen gil geslaakt. Heel rustig zat ze op mijn schoot. Op deze vlucht met"China eastern" was alles voor mij perfect geregeld. Een plaats met voldoende beenruimte. Ik met …. op mijn schoot en naast me de twee kinderen. Maar voor Wendy was er geen plaats meer, zij moest tevreden zijn met de rij achter ons. Anderhalf uurtje vliegen bracht ons op onze bestemming. Juliette , onze "Beijing"-gids, zou ons tot aan het hotel brengen, vanaf dan krijgen we een nieuwe gids "Stephanie". Het hotel , mag gezegd , is enorm luxueus. Er stelde zich echter wel een probleempje. We konden niet beschikken over twee kamers met een tussendeur. Jammer, wel kregen twee kamers net naast elkaar, maar dat zagen we niet zo goed zitten. Na wat over en weer gepraat, was er nog een suite vrij. We mochten een kijkje gaan nemen of ze ons wel zou bevallen. En ja hoor, we waren dik tevreden.

Boven gekomen moesten ze nog wel voor de extra bedden en het kinderbed zorgen. Ondertussen hebben we dan maar roomservice genomen en zijn ikzelf en Evaline de omgeving van het hotel gaan verkennen. Op de avenue waar het hotel gelegen is was er braderie en dus een massa volk. We zijn gewandeld tot op de laan die uitkomt op het Tianmenplein. Ik denk dus dat we op een 35 minuten wandeltijd van het plein afzitten.
Terwijl wij wandelden heeft onze allerkleinste haar schoonheidsslaapje gedaan. Terwijl Elise en haar mama fijn gespeeld hebben. Rond zes hebben we afspraak in de lobby zodat we de papieren in orde kunnen brengen om naar de ambassade te gaan. Om half zeven zien we de andere koppels met hun Mongoolse kinderen.

Peter.

Dag 8: 20/11/2005

verslag door Evaline Bartholomees


Liefste juffen, meesters en klasgenootjes,


In de voormiddag zijn we een jadefabriek gaan bezoeken. We zijn met de bus ernaar toe gereden, toen is mijn zusje op mijn schoot in slaap gevallen.. De mensen werken meestal 15 dagen aan één beeldje. Ik heb een armbandje gekocht van zwarte jade.
Daarna zijn we gaan wandelen op de muur. De muur is al trappen, trappen en nog eens trappen, smalle trappen en brede trappen, hoge trappen en hele hoge trappen. De muur is meer dan 6000 km lang. Ze loopt zo ver je kijken kunt over de bergen. De zon scheen, maar het was er wel een beetje fris. In het restaurant heb ik m'n zusje op m'n schoot mogen houden. Er waren frietjes en loempia's. Elise was zo moe, ze heeft bij mama op de schoot geslapen. Ik ben ook in slaap gevallen in de bus. Elise en mama hebben ondertussen een verhaaltje gemaakt over mus, mop en de drolletjes. Ook heeft Elise flink geteld in de bus. Ondertussen dat we nu aan het typen zijn is Elise haar dictee aan het schrijven. Ik wou mijn armbandje opbergen in de kluis. Ik kreeg de kluis open maarwist niet hoe ze dicht moest. Ik dacht dan typ ik maar een andere code. Ik wist niet dat ik toen per ongeluk de code had verwisseld. De kluis piepte, papa gromde. Hij zei ik bel iemand van het hotel. Daarna zei hij , ik heb een leuk strafje voor jou. Weet je wat het was? Ik moest 100 keer schrijven : " ik ga nooit meer met de kluis spelen." En nou ben ik er mee bezig. Stom hé?

Groetjes Evaline

Dag 9: 21/11/2005

Ziezo, hier zijn we weer. Na het ,voor mij, toeristische hoogtepunt van gisteren: "The Great Wall" Kregen we vandaag nog zo een topper geserveerd, doch laat ons starten bij het begin. De nacht viel best mee. Deze morgen zijn we opgestaan om 7.00 uur en we hadden afspraak om 9.40 uur in de lobby van het hotel voor onze toeristische uitstap. Het mag gezegd dat het eten hier ook immens goed meevalt.'s Morgens liggen er zelfs aardappelkroketten, dimsum, Chinese warme gerechten,… enfin als je dit allemaal niet lust dan is dit onbegrijpelijk. Ik probeer daar zoveel mogelijk calorieën en fruit te verorberen, zodat ik er een tijdje tegen kan en zodat ik me gezond kan houden. Dat laatste, gezondheid, is niet iedereen van de groep gegeven. Reeds 3 koppels zijn ziek gevallen. Twee waren er vandaag terug bij , een ander lag nog te bed. Het komt er dus op aan van ons zeer goed te verzorgen. De dag kondigde zich mooi aan, stralende zon. Het ideale weer om "The forbidden city" een bezoekje te brengen. Voor degene die het meegemaakt hebben , hoeft hier geen uitleg. Voor de anderen in één woord: "adembenemend". Doordat het enkele dagen geleden geregend had en er ook veel wind was, hadden we nu helemaal geen last van smog. Je kon immens ver kijken. Verrukkelijk. 's Middags gingen we eten in een restaurant aan het Tianmen-plein. Dit restaurant hebben we tijdens onze twee vorige adopties ook bezocht. Het is gelegen aan het nationaal museum. Hier hebben we de plaatselijke specialiteit kunnen proeven namelijk "Peking Duck". Lekkel lekkel lekkel , zouden de chinezen zeggen. Het moet ook gezegd dat onze kleinste een echte soepboer is. Een tasje is niks voor haar. Na iedere slok kreunt ze van contentement. Zittend op de schoot van grote zus. Evaline zo fier als een gieter en mama kan dan drie monden vullen. Een gezellige drukte, zou ik zo zeggen. Wanneer het voor onze kleinste spruit niet vlug gaat, begint ze te grommen als een beer. Na de maaltijd maar terug de bus in. Op de terugweg zagen we het hotel waar we verbleven hadden met de adoptie van Elise, net zoals we bij aankomst in Beijing het hotel herkend hadden waar we verbleven hadden met de adoptie van Evaline. Voor hen even spannend, in welk venstertje sliepen we? vroeg Elise zich af. Ja, de planning zoals sommigen onder jullie doorgekregen hadden per dag is een beetje door elkaar gegooid mede doordat onze vriend "Bush" op bezoek is en mede doordat sommige historische gebouwen een facelift moeten ondergaan omdat hier binnen 3 jaar de olympische spelen doorgaan. Overal in de stad zie je dan ook bouwwerven waar zaken voor de olympische spelen gebouwd worden. Wat me deze keer enorm opvalt is het aantal bedelaars. Vroeger zagen we zulke taferelen zelden, doch nu krioelt het ervan. Ik denk dat dit deels te wijten is aan het feit dat de verpauperde buurten afgebroken zijn en dat deze mensen nu gewoon op straat moeten leven. Een triest zicht.
Vandaag zijn dus ook de documenten naar de ambassade gebracht om het visum te bekomen van onze jongste. Ook werd vandaag de retourreis bevestigd. Voor al degenen die we dus vrijdag op de luchthaven zullen zien, tot nu toe blijft dus alles nog bij het normale.
Zo , nu nog even aangaande ????? . Onze dame heeft ons weer eens verrast. Normaal gaat ze dus op de grote pot om haar grote behoefte te doen. Gisteren waren we dus te laat. Wat doet onze kleinste dame dan: ze gaat op haar hurken zitten in de badkamer, ze legt een papiertje onder haar poepje en legt dan haar drolletje. Vervolgens neemt ze weer een papiertje en veegt ze er haar poepke mee af. Ze is niet te geloven. Ze verrast ons nog elke dag.
Zo direct ga ik onderhandelen met een plaatselijke kleermaker die me nog tegen een prijsje hemden en een kostuum kan maken tegen a.s. donderdag en dat aan een zacht prijsje. Normaal gaan we dan nog een plonsje in het zwembad nemen en vervolgens gaan we roomservice bellen, onze inwendige mens versterken en gaan we pitten.
Normaal tot morgen en geniet van de foto's.

O ja, we kunnen nu aan jullie, select publiek, al een tipje van de sluier oplichten inzake de voornaam van onze kleinste. De naam bestaat uit 5 letters en er schuilt ook ergens een "E" in. Ra ra.

Peter.

Dag 10: 22/11/2005

Laten we zeggen dat we vandaag iets meegemaakt hebben wat we nog nooit meegemaakt hadden. Maar beginnen bij het begin. We hadden een goede nacht. Onze oogluiken openden zich rond 7 uur. De staalblauwe hemel liet al blijken dat we een mooie dag zouden krijgen. Dan maar snel ontbeten want vandaag stond iets heel leuk op het programma. Om 9.45 uur hadden we afspraak om met zijn allen naar het oude stadscentrum van Beijing te gaan. Daar zijn we gaan rijden met de "pousse- pousse". De meesten onder jullie trekken nu waarschijnlijk een verwonderde frons?

Wel dat is dus de riksja met daarvoor een fiets. We werden dus per twee rondgereden door het oude stadcentrum in zo een riksja fiets. Voortreffelijk. Ocharme de man die mijn luttele 113 kg en daarbovenop nog eens ons Evaline moest verder fietsen. Wel we hebben dingen gezien die we nog nooit gezien hadden. We zijn gestopt op een openbare markt waar zowel vlees, fruit , vis als kleding,… verhandeld werd. Daar was onze Elise niet zo gerust, ze zat liever veilig op de schouders van haar papa . Het was precies of deze mensen nog nooit toeristen gezien hadden. Toen maar weer verder gefietst tot aan een plaatselijke crèche. Daar werden de kindjes voor een ganse week opgevangen terwijl de ouders gingen werken. Echt tof. Ze waren allemaal onder de 6 jaar. We konden de slaapzaal zien,de refter, de speelruimtes en de speeltuin. De kindjes hadden volgens ons niks tekort. Toen maar weer verder de pedalen op door smalle steegjes met rinkelende bellen en sjirpende remmen naar een huis dat we mochten bezoeken. We zagen hoe de verschillende generaties daar naast elkaar leefden, we mochten de interieurs bewonderen en de gastheer gaf ons via de gids de nodige uitleg. Iedereen heeft ervan genoten. Alleen onze kleinste niet. Zij heeft het hele traject geslapen. Dan maar terug verder richting bus. We zijn meer dan twee uur onderweg geweest en moesten onze persoonlijke chauffeur van de pousse- pousse, 100 Yan betalen. Dit is omgerekend 1 euro. Niet te geloven hé. De man sprong een gat in de lucht toen we het hem gaven. Toen riep Stephanie , onze gids alweer met luide stem: "K O E K O E K" Als we dat hoorden wisten we dat we ons moesten reppen want dat we verder gingen. Allen de bus op, door de wijk waar we destijds gelogeerd waren met ons Evaline, naar een hotel dat ons een westers buffet aanbood. Alles erop en eraan tot en met de kaviaar. Eerlijk gezegd heb ik wanneer ik in China ben toch liever de plaatselijke keuken, maar we gaan niet mopperen hé. Na de lunch waren we even vrij. Van die tijd heeft Wendy gretig gebruik gemaakt om speciale zalf te gaan kopen voor Elise. Zij heeft namelijk een zeer tere huid en we zien haar met de dag op huidgebied achteruit gaan. Tijd dus om maatregelen te treffen. We hebben voor haar zalf gekocht op basis van olijfolie. Een wonderzalfje. Ze zegt zelf dat het zalig is wanneer we haar masseren. Om 16.10 werden de koppels en de kinderen die ingeschreven waren voor het Chinees circus beneden in de hall verwacht. Wij met zijn allen netjes op tijd vertrokken want om 17.15 uur begon de voorstelling. Schitterend ook. Om 19.00 uur waren we terug in het hotel . Precies op tijd om me de maten te laten nemen voor mijn nieuw ribfluwelen kostuum. De kleermaakster moest eens giechelen wanneer ze de stoel beklom om mijn maten te nemen. Wendy legde ondertussen alles netjes vast op tape voor het nageslacht. Ik ben benieuwd, binnen net geteld 2 dagen heeft ze onder andere voor mij 8 hemden klaar en een kostuum. Overmorgen zal ik genoodzaakt zijn om me nog een valies te gaan bijkopen, want onze koffers krijgen het allemaal niet meer verwerkt. Zo voor de rest gaat hier met ons alles opperbest. We hopen bij jullie allen ook hetzelfde; Och ja, nog even dit, op de ambassade houden ze de spanning er echt wel in. Vrijdagmiddag moeten we op de luchthaven zijn en waarschijnlijk zouden we vrijdagvoormiddag het visum krijgen voor onze kleinste spruit. Over spannend gesproken. Ik hou mijn vingers in elk geval gekruist. Ma, laat bij deze de kaars van Heppeneert maar branden hé, je weet maar nooit waar het goed voor is.

Zo tot binnenkort, groetjes vanwege Peter en de zijnen

Dag 11: 23/11/2005

Zo na dit nog 1 verslagje te gaan en dan staan we terug op eigen bodem.
We zijn net zoals de andere dagen opgestaan rond 7 uur. Met zijn allen hebben we een goede nacht gehad. Na het ontbijt, dat we vandaag vroeg moesten nuttigen, werden we in de lobby verwacht om 8.50 uur. Er waren groepsleden bij die om 8.40 nog aan hun ontbijt moesten beginnen. Ergernis bij mij natuurlijk troef want de bus kon maar pas vertrekken rond 9.15 uur.
Iets na 10 uur kwamen we toen uiteindelijk aan bij het "zomerpaleis". Je bent nog niet van de bus of ze klampen je daar aan met massa's "rolex", "breitling", "omega",. . . postkaarten van de streek, boeken over de omgeving en over de plaatselijke bezienswaardigheid,… We moesten alleen goed op onze centen letten zei de gids , want het liep er vol met gauwdieven. Ook moesten we aandachtig zijn dat we geen vals geld in de handen gestoken kregen.

Het mag gezegd dat dit zeker ook een toeristische plek is die elkeen die Beijing en omgeving bezoekt moet gezien hebben. Het voortreffelijke weer maakte alles natuurlijk nog aantrekkelijker en aangenamer. Hier is het namelijk tijdens de dag gemiddeld 12°. Jammer genoeg stond ook hier de hoofdattractie in de steigers. De reden, zoals enkele dagen geleden reeds gemeld, is dat alles er piekfijn dient uit te zien tegen 2008, het jaar van de olympische spelen. Na anderhalf uur wandelen kwamen we terug in de omgeving van de bus. Daar is het dus gebeurd. Een van onze groepsleden "Magda" die op de koop toe daar alleen is met haar 14 jaar oude dochtertje en haar adoptiekind kocht een deken van 100 Yuan. Ze gebruikte daarvoor een vals biljet van 50 yuan dat ze iets daarvoor als wisselgeld ontvangen had. Na haar aankoop zette ze het op een lopen naar de bus. Dit wekte argwaan bij de verkoopster die direct merkte dat het om een vals biljet ging. Die zette op haar beurt de achtervolging in. Ondertussen had Magda plaats genomen op de bus. De verkoopster wou de bus opkomen , doch werd door de chauffeur en de gids tegengehouden. Daarop kreeg onze 24-jarige gids Stephanie een dreun op het gezicht. Die rende al huilend de bus uit. Daarop vloog de verkoopster direct de bus op om "Magda" te zoeken. Uiteindelijk vond ze haar en begon een discussie waar geen van beiden iets van verstonden. We wisten direct waarover het probleem ging daar ze stond te wapperen met het valse biljet. Ondertussen had de chauffeur de politie gebeld en had hij de bus afgesloten. Wij zaten dus met zijn allen opgesloten in de bus samen met de Chinese verkoopster, die maar op de deur trommelde om naar buiten te kunnen. De mannen in de bus hadden ondertussen beslist om haar een ander biljet van 50 yuan te geven zodat we onze trip konden verder zetten en zodat we van haar af zouden zijn. Daarop opende de chauffeur de deur en vloog ze naar buiten. Ondertussen was de politie aangekomen. Als je de politie daar met zijn allen naast je autocar ziet staan , heeft dat eigenlijk niet zo een fijn gevoel. Op politioneel gebied blijft het namelijk een apenland. De verkoopster wou maar hebben dat we haar nog 50 Yuan gaven omdat ze zei dat het andere biljet ook vals was. Er werd druk gediscussieerd en veel over en weer gelopen. De bus werd uiteindelijk van het strijdtoneel weggereden. Ongeveer een uurtje later kwam onze zwaar aangeslagen gids terug opdagen. Ondertussen hadden wij in de bus een brief opgemaakt in het engels voor het bureau die de gids en de chauffeur uitzonden om ons te begeleiden. Wij vreesden namelijk voor de job van die mensen. Ik en nog iemand anders hebben toen aan haar ook aangeboden dat we naar het bureau zouden gaan om haar te verdedigen en om ons verhaal nog eens te doen tegenover haar oversten. Ze weende toen we het haar voorstelden, ze apprecieerde het enorm, maar zei dat ze het eerst zelf zou proberen uitleggen. Mocht het haar niet lukken zou ze beroep op ons doen. Tot daar de anekdote die een schaduw over onze reis liet vallen. Magda heeft tot nu toe met niemand meer gepraat. De groep op zo een manier in gevaar brengen wordt niet geapprecieerd.
Na het zomerpaleis ging het richting parelkwekerij. Daar moest het geld weer rollen. Nadat iedereen zijn aankopen gedaan had, ging het richting binnenstad voor de lunch. Onderweg kwamen we ook nog voorbij het in aanbouw zijnde olympische stadion . Gigantisch groot en mooi gebouw. Na de lunch zijn we naar een theeproeverij geweest, bij "Dokter tea". Daar konden we verschillende soorten thee proeven en konden we natuurlijk ook weer kopen. Na de middag hadden we vrij. Daarop zijn ik en mijn groepsgenoot Jean-Michel Trumf op zoek gegaan naar een extra koffer. Onze koffers krijgen we beiden niet meer dicht. Voor juist geteld 175 yuan (17,5 €) een goed degelijk koffer gekocht. Zo vanavond om 22.00 uur wordt ik verwacht bij de kleermaker om mijn hemden op te halen. Ik ben benieuwd naar het resultaat. En als alles volgens afspraak verloopt, mag ik morgen mijn kostuum ophalen.
Zo tot wederhoren.

P.S.- Voor de geïnteresseerden, tot op heden hebben we 1336 foto's geschoten en zijn we aan het zesde uur film bezig. Dat betekent dus veel werk thuis.
-De wonderolie werpt stilaan z'n vruchten af. Haar huid is zich aan het herstellen. Gelukkig!!!!

Peter, Wendy en hun tros chinezen.

Dag 12: 24/11/2005

Waarde landgenoten, hierbij waarschijnlijk het laatste verslag uit China vooraleer we terug afreizen, als alles natuurlijk volgens plan verloopt. Vandaag hadden we een vrije dag. We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om nog wat inkopen te doen. Afbieden was de boodschap. Ik heb tot 75% afgeboden en nog meegekregen. We wilden toch ook nog wat aan toerisme doen en zijn daarom te voet gegaan naar het tiananmen plein. Met zijn 44 ha blijft het toch nog steeds indrukwekkend. Via het plein zijn we dan ook de verboden stad binnengegaan via de grote poort. We waren enkele dagen geleden namelijk binnengekomen via de zijpoort. De andere poort en pleinen wilden we toch ook nog eens aanschouwen. 's Middags hebben we gepicknickt op een bankje aan de zijkant van de verboden stad. We waren voor de chinezen opeens attractie nummer 1 geworden. Op een bepaald moment stonden ze met 15 rond ons te kwetteren. En ze vroegen maar in het chinees en we konden niet antwoorden. Toch konden we duidelijk maken dat we 3 chinese kinderen hadden ,we konden ze zeggen van welke provincie ze waren en we konden hen ook onze ouderdom meegeven. Elk om beurt vertrokken ze met opgestoken duim om te laten merken dat ze het apprecieerden wat we deden. Na nog wat slenteren op het plein zijn we aan onze driekwartier durende wandeling begonnen richting hotel. Na een frisse douche en wat rust genomen te hebben werden we om 18.30 uur verwacht om het avondmaal te nuttigen met de groep. Een spectaculaire dag was het dus niet, wel een relaxe, rustige dag. Zo zonder verdere mails van onzentwege zitten we vanaf morgenavond terug op onze heimat. Indien jullie wel nog mail ontvangen vrees ik dat we hier langer zijn moeten blijven omdat het visum nog niet geregeld is. Tot op de luchthaven, tot thuis of tot hoors en mails.

Peter.

Reisverslag door Evaline

 

16/11

Hallo klasgenootjes, juf en meester

Ik hoop dat jullie 't mailtje leuk vonden? Deze morgen werd ik wakker en hoorde ik haar huilen. Ik ben gaan kijken en dacht dat het nog nacht was, maar het was zes uur. Toen hoorde ik het leger zingen. We zijn samen door het raam gaan kijken met haar. Daarna is ze in bad gegaan. Eerst vond ze 't niet fijn, maar nadien lachte ze een beetje. Bij het ontbijt heeft ze een ganse pot yoghurt opgedronken. Toen zijn we met het busje naar de Yangtze geweest. Er was een soort speeltuin voor kinderen en grote mensen. Daarna zijn we gaan eten in het restaurant, Het was wéér Chinees. Af en toe mocht ik haar dragen. We zijn gaan wandelen in de gang terwijl Elise aan het lezen was voor de school. Mijn kleine zus heeft voor het eerst gelachen. We hebben vandaag veel plezier gemaakt. Want gisteren was ik bang dat ze me vandaag niet zou herkennen, maar gelukkig wist ze nog wie ik was. We vinden het met z'n allen hier heel fijn. Mijn kan al kribbelen met onze fel gekleurde kleurtjes,maar gelukkig kan ze nog niet alleen lopen . Wel kan ze klappen in haar handjes en graag met blokjes. Ze vind het fijn we een liedje voor haar zingen dan klapt in haar handjes. Morgen zijn we er misschien weer met nieuws uit China. Als je er zeven uur bij doet dan heb je het uur van ons.
Elise en Evaline

Wuhan
16-11-05

 

 

18/11

Liefste juffen, meesters en klasgenootjes,

Gisteren ( vrijdag ) had ik een briefje geschreven, per ongeluk drukte papa op een knop en weg was alles. Dus doe ik het vandaag opnieuw.
We zijn eerst in de voormiddag terug naar het bureau moeten gaan, we kregen de officiële papieren van onze kleine zus. Ze heet nu ook Bartholomees, net als ik en mijn zus Elise. Haar voornaam mag ik nog niet verklappen, jammer hé. Dan weer de bus in en naar het steenmuseum. Wel groter dan dat van Neerpelt. Maar we konden geen stenen zoeken. Er waren wel zeer grote stenen. Eén steen was zo groot dat ze de steen eerst moesten binnen zetten en nadien konden ze pas het dak op het gebouw leggen. Ook hadden ze stenen die het licht konden doorlaten, stenen met bomen en boten erop,….. In de tuin groeiden veel bonsaibomen, aan één boom van 300 jaar mochten we een wens doen. Weten jullie welk mest de bonsaibomen nodig hebben. Nee, ik wel, CHICKENSHIT, grappig hé.
Daarna brachten we een bezoekje aan een Bhoedatempel. Er waren wel 800 verschillende soorten Bhoeda's. Een blije, een boze, een slapende, een gapende,… Er was ook één vrouwelijke, zij had 24 armen, daarmee kan ze iedereen helpen en met haar ogen kan ze alles zien. Ook kan ze verschillende gedaante aannemen.
Aan de tempel mochten we wierookstokjes aansteken en ook een wens doen.
Na het eten ( weeral Chinees ) is papa de papieren moeten gaan doorfaxen naar Brussel. Wij hebben ondertussen met onze zus gespeeld. 's Avonds moesten we vroeg naar bed want morgen moeten we zeer vroeg opstaan.

Evaline,

Wuhan, 18 november 2005-11-20

 

19/11

Beste juffen, meester en klasgenootjes,

Zaterdag, 19 november 2005.
Om 5:30 liep de wekker af.
Om 6:00 aan het ontbijt.
Om 6:4O de bus in.
Om 9:00 de lucht in. Wij mochten naast papa zitten, helemaal van voren in het vliegtuig, voor mama was er geen plaats meer. Zij zat de rij achter ons. Onze zus heeft niet geweend in het vliegtuig. We kregen koekjes, ik vond ze niet lekker, maar m'n zusje wel. Na 1:3O raakten we terug de grond in Beijing. Onze koffers hadden we vlug gevonden. Daarna het busje in en naar het hotel. We kregen een heel mooie kamer.
Terwijl mijn zusje sliep, ben ik met papa gaan wandelen in de stad. Ik heb in een riksja gezeten. Op straat klampen ons veel mensen aan en vragen naar geld om eten te kopen. We moeten we oversteken wanneer het licht op rood staat, maar niemand houdt zich aan de regels. Het is echt wel gevaarlijk.
's Avonds hebben we de andere mensen ontmoet met hun kindjes. Eén jongetje leek enorm op onze zus. Hij had net hetzelfde stekelhaar als haar. Echt grappig, die twee.




20/11

Zondag, 20 november 2OO5, Beijing.

In de voormiddag zijn we een jadefabriek gaan bezoeken. We zijn met de bus ernaar toe gereden, toen is mijn zusje op mijn schoot in slaap gevallen.. De mensen werken meestal 15 dagen aan één beeldje. Ik heb een armbandje gekocht van zwarte jade.
Daarna zijn we gaan wandelen op de muur. De muur is al trappen, trappen en nog eens trappen, smalle trappen en brede trappen, hoge trappen en hele hoge trappen. De muur is meer dan 6000 km lang. Ze loopt zo ver je kijken kunt over de bergen. De zon scheen, maar het was er wel een beetje fris. In het restaurant heb ik m'n zusje op m'n schoot mogen houden. Er waren frietjes en loempia's. Elise was zo moe, ze heeft bij mama op de schoot geslapen. Ik ben ook in slaap gevallen in de bus. Elise en mama hebben ondertussen een verhaaltje gemaakt over mus, mop en de drolletjes. Ook heeft Elise flink geteld in de bus. Ondertussen dat we nu aan het typen zijn is Elise haar dictee aan het schrijven. Ik wou mijn armbandje opbergen in de kluis. Ik kreeg de kluis open maarwist niet hoe ze dicht moest. Ik dacht dan typ ik maar een andere code. Ik wist niet dat ik toen per ongeluk de code had verwisseld. De kluis piepte, papa gromde. Hij zei ik bel iemand van het hotel. Daarna zei hij , ik heb een leuk strafje voor jou. Weet je wat het was? Ik moest 100 keer schrijven : " ik ga nooit meer met de kluis spelen." En nou ben ik er mee bezig. Stom hé?

 

21/11

Beste juf , meester en klasgenootjes,

We zijn wakker geworden met een glimlach. We zijn gaan ontbijten. Kroketten met loempia's, een eitje met spek. Ons zusje heeft ook een loempia gegeten. Ze heeft ook fruit gegeten. Toen zijn we met het busje naar de Verboden Stad geweest. Daar woonde den keizer met z'n 3OOO vrouwen. We hebben er 2 uur rond gelopen. Daarna gingen we naar het restaurant, dat lag aan het Tianamenplein, dit is het grootste plein van China (44 hectaren), daar ligt Mao begraven. Ik heb haar op mijn schoot mogen houden en haar ook een beetje eten mogen geven. Ze heeft daar twee kommen soep leeg gedronken. Daarna zijn we naar een zijdefabriek gegaan. We hebben gekeken hoe ze zijdedraad maken.We hebben ook zijderupsen gezien. Daarna zijn we terug naar het busje gegaan. Elise heeft in het busje gespeeld met een ander adoptiekindje. Ze speelden blad-steen-schaar, maar zij maakten er nog andere dingen bij. Toen we in het hotel aankwamen was het wel al laat. Mama en ik zijn nog even gaan winkelen. We hebben chips, fruit en drinken gekocht. Daarna hebben we nog even gespeeld. Toen zijn we gaan slapen.

Evaline,
Beijing, maandag, 21 november 2005

 

22/11

 

Beste juf, meester en klasgenootjes,

Vandaag heeft Evaline echt geen tijd gehad om voor jullie een briefje te schrijven, maar niet getreurd haar papa heeft nu haar huiswerk gedaan. Hierbij een extract uit zijn reisverslag van dinsdag 22 november 2005.

Laten we zeggen dat we vandaag iets meegemaakt hebben wat we nog nooit meegemaakt hadden. Maar beginnen bij het begin. We hadden een goede nacht. Onze oogluiken openden zich rond 7 uur. De staalblauwe hemel liet al blijken dat we een mooie dag zouden krijgen. Dan maar snel ontbeten want vandaag stond iets heel leuk op het programma. Om 9.45 uur hadden we afspraak om met zijn allen naar het oude stadscentrum van Beijing te gaan. Daar zijn we gaan rijden met de "pousse- pousse". De meesten onder jullie trekken nu waarschijnlijk een verwonderde frons? Wel dat is dus de riksja met daarvoor een fiets. We werden dus per twee rondgereden door het oude stadcentrum in zo een riksja fiets. Voortreffelijk. Ocharme de man die mij en daarbovenop nog eens ons Evaline moest verder fietsen. Wel we hebben dingen gezien die we nog nooit gezien hadden. We zijn gestopt op een openbare markt waar zowel vlees, fruit , vis als kleding,… verhandeld werd. Het was precies of deze mensen nog nooit toeristen gezien hadden. Daar was onze Elise niet zo gerust, ze zat liever veilig op de schouders van haar papa. Toen maar weer verder gefietst tot aan een plaatselijke crèche. Daar werden de kindjes voor een ganse week opgevangen terwijl de ouders gingen werken. Echt tof. Ze waren allemaal onder de 6 jaar. We konden de slaapzaal zien,de refter, de speelruimtes en de speeltuin. De kindjes hadden volgens ons niks tekort. Toen maar weer verder de pedalen op door smalle steegjes met rinkelende bellen en sjirpende remmen naar een huis dat we mochten bezoeken. We zagen hoe de verschillende generaties daar naast elkaar leefden, we mochten de interieurs bewonderen en de gastheer gaf ons via de gids de nodige uitleg. Iedereen heeft ervan genoten. Alleen onze kleinste niet. Zij heeft het hele traject geslapen. Dan maar terug verder richting bus. We zijn meer dan twee uur onderweg geweest en moesten onze persoonlijke chauffeur van de pousse- pousse, 100 Yan betalen. Dit is omgerekend 1 euro. Niet te geloven hé. De man sprong een gat in de lucht toen we het hem gaven. Toen riep Stephanie , onze gids alweer met luide stem: "KOEKOEK" Als we dat hoorden wisten we dat we ons moesten reppen want dat we verder gingen. Allen de bus op, door de ambassadewijk waar we destijds gelogeerd waren met ons Evaline, naar een hotel dat ons een westers buffet aanbood. Alles erop en eraan tot en met de kaviaar. Eerlijk gezegd heb ik wanneer ik in China ben toch liever de plaatselijke keuken, maar we gaan niet mopperen hé. Na de lunch waren we even vrij. Van die tijd heeft Wendy gretig gebruik gemaakt om speciale zalf te gaan kopen voor Elise. Zij heeft namelijk een zeer tere huid en we zien haar met de dag op huidgebied achteruit gaan. Tijd dus om maatregelen te treffen. We hebben voor haar zalf gekocht op basis van olijfolie. Een wonderzalfje. Ze zegt zelf dat het zalig is wanneer we haar masseren. Om 16.10 werden de koppels en de kinderen die ingeschreven waren voor het Chinees circus beneden in de hall verwacht. Wij met zijn allen netjes op tijd vertrokken want om 17.15 uur begon de voorstelling. Schitterend ook. Om 19.00 uur waren we terug in het hotel.
Zo voor de rest gaat hier met ons alles opperbest. We hopen bij jullie allen ook hetzelfde; Och ja, nog even dit, op de ambassade houden ze de spanning er echt wel in. Vrijdagmiddag moeten we op de luchthaven zijn en waarschijnlijk zouden we vrijdagvoormiddag het visum krijgen voor onze kleinste spruit. Over spannend gesproken. Ik hou mijn vingers in elk geval gekruist.

Vele groeten van Elise en Evaline, misschien zijn ze er morgen weer, maar ook dan staat er nog veel op het programma. Tot vlug.

P.S. Speciaal voor Juf. Cindy hetvolgende, ivm de naam, goed geprobeerd zou ik zo zeggen, doch jullie zullen net als iedereen geduld moeten hebben tot volgende week. Sorry!

 

23/11

Hallo juf , meester en klasgenootjes,
We zijn weer goed wakker geworden. Daarna zijn we gaan ontbijten. We zijn om 8:45 in het
busje gestapt. We zijn naar het Zomerpaleis gereden. Daar woonde de Ming-Keizer in de
zomer. Het was heel erg mooi .Er waren draakjes die het Zomerpaleis beschermde. De keizer
hield erg veel van stenen, daarom stonden er ook heel veel en heel grote stenen in het park. Er
was ook een grote vijver. Er was ook een man die allerlei chinese tekens op de grond zette met water en met een reuze penseel.Toen zijn we terug gegaan naar de bus. Iedereen zat er al in. Elise en ik zaten van voor in de bus. Toen zagen we een Chinese mevrouw die de bus wou
instappen. De chauffeur hield haar tegen, ineens zei een Chinese meneer dat de mevrouw
mocht instappen, dacht ik toch. Ze vroeg aan iedereen of ze het biljet van 50 yuan ( 5 euro )
mocht ruilen, want ze dacht dat haar biljet nep was. Ze vroeg het telkens aan Magda, want zij
had iets gekocht bij haar met een nep-biljetje. De Chinese mevrouw werd zo boos dat ze onze
gids Stephanie in het gezicht sloeg. De buschauffeur belde de politie. Al wenend is Stephanie
uit de bus gelopen. De politie heeft met hen gepraat en het biljet nagekeken. Het heeft een uur
geduurd. De ouders hebben een briefje geschreven voor het werk van Stephanie omdat ze
schrik hebben dat ze haar werk zou verliezen. Daarna zijn we naar een parelkwekerij gegaan.
Rond 14:00 zijn we gaan eten in het restaurant. De frieten waren helemaal niet doorbakken.
De rest was wel lekker. Na het eten mochten we naar een theeceremonie. Daar hebben we 5
soorten thee geproefd. We moesten ze al slurpend opdrinken om de smaak beter te kunnen
proeven. Ze hadden er ook een mannekepis, ze goten en water over en plots begon hij te
plassen. Daarna reden we terug naar het hotel. Toen zijn we met mama naar de winkel
gegaan. Ik mocht mijn zusje in de rugzak dragen.
Ondertussen dat ik dit mailtje schrijf, is Elise met ons zusje in het koffer aan het spelen.
Ook kan ze een ganse banaan in een wip opeten.

Groetjes,


Evaline
Elise,xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

P.S. Jullie zitten erg warm met de namen, meer mag ik echt niet zeggen.

Beijing, 23 november 2OO5

 

 

Elise en Evaline kregen ook van hun klasgenootjes vragen voorgeschoteld waar ze op geantwoord hebben. Hieronder het resultaat.

vragen voor Elise:

Dag juf Cindy en klasgenootjes,


Ik vind je zusje echt heel mooi. De foto's vond ik leuk. We hebben ondertussen in het klasje alweer nieuwe letters geleerd. ( Gilles) Ik ook de g, oe, ou,... Ik lees, schrijf en reken ook in China.

Ik mis jou eigenlijk wel.. Ik ben blij dat we iedere dag van de juf horen wat jullie ginds doen. Vind jij het eigenlijk leuk ginds? De juf vertelde dat jullie met stokjes hebben gegeten. Was dat moeilijk? ( Zizou) Ik vind het heel leuk in China. Ik vind het een makkie om met stokjes te eten.

Ik vond jouw tekening heel erg leuk. De juf heeft ze opgehangen in de klas. ( Achille) Ik heb die tekening speciaal voor jullie gemaakt.

Jouw zusje lijkt me echt wel lief, Elise. ( Parsifal) Ze is ook echt heeeel erg lief.

We hebben gisteren een vrije dag gehad. Er is een vriendje komen spelen. ( Alexander) Wij zijn naar het museum geweest van een hele oude marquis en naar een parelkwekerij, daar hebben we allemaal een parel gekregen, die zat nog in een pareloester van 4 jaar. Nadien zijn we gaan zwemmen

Het rode bolletje op het hoofd van jouw zusje vond ik wel grappig. ( Hanne) Dat is haar geluksbolletje dat ze van haar pleegmama gekregen heeft.

Ik vind jouw zusje leuk. Ik ben ook jarig geweest. Ik heb een feestje gegeven.. Jammer dat
je er niet was. Hoe is het weer daar? (Gzem) De eerst 2 nachten heeft het hard gewaaid, de eerste dag regende het en nadien is het droog gebleven en helemaal niet koud. 14°C.

Ik hoop dat je snel terugkomt. ( Luna) Je moet nog even wachten. We gaan morgen( zaterdag) naar Peking voor 1 week.. En dan komen we naar huis.

Weet je wat er gisteren gebeurd is... Terwijl ik chips at, slikte ik mijn tand in.. het deed geen pijn hoor.. Hopelijk kan je je zusje snel leren stappen. ( Marijse) Ik heb nog geen wiebeltanden. Ze loopt al aan een handje.

Ik ben echt wel benieuwd naar de naam van je zusje. ( Sarah) Er zitten 5 letters in en een E.De rest mag ik nog niet verklappen.

Weent jouw zusje veel of kent ze jullie al goed? ( Sil) Ze kent me al heel goed, maar soms weent ze. Vandaag heeft ze al heel veel gelachen.

Duurde de vlucht lang of heb je veel kunnen slapen? ( Leen) Ik heb véééééééééééééééééééél geslapen. In het tweede vliegtuig waar we tien uur hebben gezeten ( Kopenhagen naar Peking) Er was ook een computer.

Gisteren is Sinterklaas thuis op bezoek geweest... er waren ook 2 zwarte Pieten bij...maar...ik was niet bang. (' Eveline) In CHINA kennen ze Sinterklaas niet.

Het rode bolletje op het hoofd van jouw zusje vond ik leuk. ( Suzana) Dat hebben we niet afgewassen, dan heeft ze nog langer geluk.

Heb je al fijn kunnen spelen met je nieuwe zusje? ( Stijn) ja.


Een dikke zoen van ELISE

 

vragen voor Evaline:

Hallo klasgenootjes, juf en meester,

We missen je. We hebben je iets te vertellen of iets te vragen. Iedereen van onze klas heeft iets geschreven voor jou.

We zijn vandaag gaan zwemmen en ineens ging de alarmbel. (Jessica)
Evaline, ik mis je en ik verlang al dat je terugkomt. (Bieke)ik mis je ook
Weent ze veel ? (Ward)In het begin weende ze heel veel, maar nu niet meer
hoe is het weer daar ? (Yana) Meestal is het hier ook een beetje koud ( in Peking gaat het echt koud zijn), nu zijn we nog in Wuhan
We zijn vandaag van plaats veranderd en je zit naast Andrew. (Florien)
We vinden het heel leuk dat je een dagboekje hebt geschreven. (Steve)
Het zijn ook leuke foto's. (Alexander)
Je hebt een mooi zusje gekregen. (Siene)
Is je nieuwe zusje plezant ? (Robbin)ja héééééél plezant
Ben je in de buurt van de Chinese muur ? (Djon)zondag gaan we wandelen op de chineese muur
Heb je al vrienden of vriendinnen gemaakt in China ? (Hans)nee ze zespreken bijna allemaal Engels of Frans
Is China een mooi land ? (Emiel) Ja, heel mooi en ook heel groot.
Meester Philippe was onze namen bijna allemaal vergeten. (Karel)
Vind je het leuk dat je een nieuw zusje hebt ? (Manu)Ja, heeeeeeeeel leuk
Sporten ze ook in China ? (Darryl) Ja ze fitnissen in het park heel veel
Alles goed daar ? (Flore) ja heel goed met mijn zus en met ons
Waar zijn de foto's gemaakt ? (Yannick) overal, in de bus, in het hotel, in het restaurant, buiten
Is het in China leuk ? (Andrew) ja
Ik hoop dat jullie het heel leuk vinden met je nieuwe zusje. We lezen elke dag het verslag in de klas en dat vinden we heel leuk. (juf Nathalie en meester Philippe)

Ik vind het fijn dat jullie een mailtje hebben gestuurd, bedankt.

Vele lieve Chinese groeten,

Evaline

dit heeft mijn kleinste zus getypt: dbfvdvgjkkc gcfsj,fddzzedfhgvffgnklkiihggfgfgf vn²²²²²²iugujhggyygg