In februari van 2010 kwam Leen op de hondenschool met haar hondje, Duffie.  Het was een probleem voor de instructeurs want Leen kon niet gewoon praten.  Wij hebben toch de uitdaging aangenomen om haar met haar hondje te leren omgaan en dat ging veel beter dan verwacht.  Ze gebruikte volledig lichaamstaal en gebaren.  Duffie was zo slim.  Als ze geen zin had om te werken ging ze met haar rug naar Leen toe staan zodat ze Leen niet zag.  Dan greep de instructeur even in met zijn stem.  Het was niet gemakkelijk maar Leen hield vol en ze behaalde het brevet gehoorzaamheid.  Later heeft Leen ook nog agility geoefend en dat ging betrekkelijk goed maar Duffie vond het na een tijdje toch niet meer zo fijn en liet dat ook merken.  Leen is er dan maar mee gestopt maar ze kwam wel nog naar de agility trainingen om voor alles en iedereen te zorgen.  In de recreantengroep van de gehoorzaamheid vonden Duffie en Leen wel hun draai.
Intussen ontpopte Leen zich in de hondenschool stilletjes aan tot een duiveltje-doe-al.  Iedere keer dat er hulp gevraagd werd voor een of ander werk stond ze als eerste klaar.  Wij konden altijd op haar rekenen.  In 2014 is ze Werkend Lid geworden van onze v.z.w.  Na lang aandringen is ze in 2016 in het bestuur gekomen.  Ze kreeg de verantwoordelijkheid voor het clubhuis.  Bij feesten of wedstrijden regelde zij alles in de keuken.  Maar het bestuur ging haar niet zo goed af.  Ze hield niet van de discussies die soms nodig waren om alles geregeld te krijgen en stapte er terug uit.  “Zeg maar wat er moet gebeuren, ik zal het wel doen” was haar woord en dat deed ze ook.  Ze bleef de taken die ze in het bestuur gekregen had uitvoeren, even goed als toen ze actief in het bestuur was.  Ze bleef haar beurtrol van dienst in de kantine doen en nam zelfs regelmatig die van anderen over.  Meestal was zij degene die de kantine en het terrein afsloot.  Ze nam zelf nog initiatieven.  Ze ronselde mensen om de grote kuis te houden in het clubhuis en op het terrein, terug zoals dat vroeger gebeurde.  De versiering en de aankleding van het clubfeest en andere feesten waren haar idee en zij voerde het uit.
In 2016 werd Leen nog instructeur ook, ondanks haar handicap.  Ze twijfelde altijd of ze het wel goed deed maar dat was zeker niet nodig.  Ze deed dat prima en de geleiders waren zeer tevreden.  Haar cake of ander gebak waar ze op iedere instructeursvergadering mee trakteerde was legendarisch.
En dan waren er de wandelingen.  Ze nam samen met Dominique en Koen het initiatief om minstens een keer per maand op zondag met de honden te gaan wandelen.  Zo werden de Viervoeters geboren.

Op zaterdag 28 juli waren de overgangsproeven.  Omwille van het warme weer stelde ze voor om die in de voormiddag te houden.  Op 27 juli wenste ze op Facebook alle deelnemers geluk.  Samen met Stef heeft ze die proeven afgenomen en daarna tot ’s middags gewerkt om de kantine weer op orde te zetten en alles af te sluiten.  
En dan ‘s avonds komt het verschrikkelijke bericht: Leen is er niet meer.  Onbegrijpelijk, onvoorstelbaar, niet te geloven….
Wij kunnen alleen maar met het diepste respect Leen in onze herinneringen bewaren.
Rust zacht lieve Leen.