Voorbij
Van op een
bank in de schaduw kijken we uit over het uitgestrekte groene plein. Langs de
paden die het doorkruisen, staan her en der wat oude, grote bomen. Het is
windstil, en op wat duiven na beweegt er niets. Ergens achter ons aan een blauwe
hemel verjaagt de zon elke twijfel: het is zomer, en zondag bovendien.
Na een tijdje verschijnt er links van ons, tussen
de bomen die het plein omgeven, een groepje fietsers. Achter elkaar rijden ze
over het middelste pad het plein op, vader voorop. Dan een meisje op een
middelgrote kinderfiets. Achter haar aan rijdt de moeder, gevolgd door een
jongetje, de kleinste van het stel. De rij van vijf wordt gesloten door een wat
ouder meisje. Kaarsrecht op hun fietsen kijken ze allemaal recht voor zich uit
en wijken niet af van de lijn die vaders fiets uittekent. Er wordt niets gezegd
of geroepen. In een rustig tempo steken ze het plein over, om tenslotte naast de
oude gevels uit het zicht te verdwijnen.
Onbeweeglijk staan de bomen langs hun paden. Duiven scharrelen onbekommerd
voort. Nog altijd schijnt de zon.