JWOC 2004: Polen

4/7/2004: Afreis

Na enkele maanden voorbereiding was het eindelijk zover. Met het vliegtuig van Zaventem naar Warschau en van daaruit met een binnenlandse vlucht naar Gdansk. Op het vliegveld kwamen we heel wat bekende gezichten tegen, eerst enkele Vanderlindens en daarna stonden Sofie Herremans en Marlon Gevaert in een rijtje aan te schuiven. De vlucht met LOT, de Poolse luchtvaartmaatschappij verliep goed, alleen was de landing de oorzaak van wat stoppen in de oren van Kim. In Warschau moesten we een paar uurtjes niksen voordat we op de vlucht naar Gdansk konden stappen. Deze vlucht was iets minder prettig, want op enkele meters van de grond besloot de piloot dat hij iets te ver zat en dus waren we gedwongen om het terrein rond Gdansk nog eens goed te bekijken. Dat terrein leek vanuit de lucht vlak, en dus waren we redelijk goed gehumeurd, totdat we met een Pools minibusje naar onze slaapplaats reden. Hoe dichter we naderden, hoe hoger de heuvels rondom de weg werden, weg goede moed. De slaapplaats en het competitiecentrum waren gelegen in 3 studentenhuizen van de universiteit. Wij sliepen in nummer 7, samen met leuke landen zoals Oekraïne, Litouwen, Tsjechië en bovenal Bulgarije. Dan bleek het toiletpapier nog eens op te zijn en vond iedereen, buiten ikzelf, het eten barslecht. Dit zou een constante blijven gedurende de hele week en het ontlokte opmerkingen, niet gehinderd door enige voorkennis, over het eten bij mij thuis. Dit was ook de dag van de finale van het WK voetbal en nadat we uit de eetzaal (waar een tv was) waren gezet, vonden we snel een studentenclub. We waren niet het eerste team dat die plaats gevonden had, en dus konden sommigen de concurrentie en anderen de barmeid aanschouwen.

5/7/2004: Model Event en Openingsceremonie

Na een ‘lekker’ ontbijtje namen we een bus van Pools niveau naar het gebied van de Model Event. Nadat we daar een plaatsje in het bos hadden gevonden, konden we op het kaartje Niedzwiednik 3 beginnen met een steile klim. Wat we die dag vooral leerden was dat 1 hoogtelijn van 5m ook echt 1 hoogtelijn van 5m is en dat putten pas vanaf 1 meter diepte worden getekend. De meesten van ons liepen het vooraf uitgestippelde parcours, maar onze jongste, Johan Goubau, wou graag meer zien en had zelf nog enkele postjes bijgeplaatst. Tot onze opluchting en ook wel wat verrassing, deed hij zijn toertje aan een ongelofelijke snelheid.

In de namiddag was het dan de openingsceremonie, die volgens de coaches de slechtste was die ze al ooit hadden meegemaakt: optochtje door het centrum, eindeloze reeks toespraken, een wave die bij ons vertrok en dan de bus op terug naar ‘huis’. Ondertussen doken de eerste teampresentatieblaadjes al op. Enkele teams hadden er heel wat geld ingestoken, maar wij hadden niets. Op de briefing werd er nog eens benadrukt waar we op moesten letten in het bos en dat we de Belgische ploeg waren, en niet de Vlaamse en Waalse. De verstandhouding tussen beide landsdelen was toch al goed, dus veel problemen leverde dat niet op.

6/7/2004: Kwalificatie Middle Distance

De kaart voor de kwalificatie heette Owczarnia, en er was een opwarmingskaartje voorzien. Tijdens die opwarming was er nog tijd voor een photoshoot van ons in actie. Er waren drie reeksen en van elke reeks mochten de eerste twintig naar de A-finale. Uitslagen zijn te vinden op:
http://www.wksflotagdynia.pl/WKS%20FLOTA/jwoc2004/results.htm Link niet meer bereikbaar

Zoals te zien is, zijn de wedstrijden zwaar. Merk op dat het tijdsverschil tussen de eerste twee in de M-B reeks 1 seconde is. Het beste resultaat van ons werd gelopen door Christian Bastin, die op iets meer dan een minuut van de A-finale strandde. Niemand had technisch echt goed gelopen, om over het bergop klauteren maar te zwijgen.

Tegen de avond hadden we eindelijk een presentatieblaadje klaar. Omdat er telkens medebewoners van ons in ons internetlokaal zaten, moesten we de foto’s gaan zoeken in een lokaal in de beschaafde wereld. Het blaadje is trouwen onder ‘photos’ te bewonderen op de website van JWOC.

7/7/2004: Finale Middle Distance

Aangezien we allemaal in de B-finale zaten, was er niemand echt zenuwachtig voor de start van de finale. De start en aankomst waren op dezelfde plaats als bij de kwalificatie, maar deze keer was het lopen op het noordelijke deel van de kaart, dat Dolina Ewy 3 heet. Het reliëf was iets overzichtelijker en dat resulteerde direct in betere prestaties. Etienne liep op elk been toptijden, buiten ergens heel op het laatste, waar hij al zijn tijd verloor.

Christian Bastin was terug beste Belg. Johan in secondenstrijd met mij, net zoals Severine en Kim bij de meisjes. De winnaar van de B-finale bij de jongens is dezelfde die tijdens ISF op Wolfsbusch 4’43 liep.

We hadden vooraf afgesproken dat we in Gdansk zouden gaan eten die avond, maar uiteindelijk bleek het toch beter dat we wachtten tot na de Klassiek. Om toch nog iets fatsoenlijks te eten, hebben we dan maar zelf spaghetti gemaakt. Om borden en zo waren we in de eetzaal gaan zagen. De rest van de avond was er om op te vullen met allerhande kaartspelletjes, die ons een mooie Franse woordenschat opleverden. Toch maar niet op school gebruiken. De Walen van hun kant leerden ook wat Nederlands: klassiekers als Hottentottententententoonstelling, maar ook andere leuk klinkende uitdrukkingen als ‘trapetaf’.

8/7/2004: Classic Distance

De lange afstand werd gelopen op de kaart Dolina Radosci, en lang was hier wel het geval, want voor de jongens 11,7 km met 480 m hoogte is een pak meer dan de 7,5 km die ik hier bij ons normaal moet lopen. Gelukkig waren er drie drankposten en hadden we ons voorzien van druivensuiker om tussen de drankposten in te nemen. Deze wedstrijd was de enige die op schaal 1:15000 gelopen werd, maar het reliëf bleef toch nog duidelijk zichtbaar. De aankomstplaats was weeral net dezelfde als bij de vorige wedstrijden, maar de start was een pak dichter bij ons logement. Omdat er 150 lopers hetzelfde parcours moesten lopen met telkens 2 minuten tussentijd, was het nodig dat sommigen vroeg opstonden, anderen stonden ook vroeg op, kwestie van genoeg tijd te hebben om rustig te ontbijten en de andere ochtendlijke behoeften te vervullen. De wedstrijd zelf was selectief gelegd, dus heel wat wegkeuzes en altijd weer dat dilemma: moet ik hier nu rond of gaan we afzien en wat hoogte meepakken?

Net zoals bij de kwalificatie van de middle distance was het verschil tussen Matthias Merz en Martin Johansson 1 luttele seconde. Bij de meisjes waren er bijna twee minuten verschil. Van de Belgen geen verrassingen en dus waren de resultaten te vergelijken met de vorige dagen., alhoewel Severine eventjes heel goed hing, want de resultatenhangers hadden de getallen 9 en 7 omgewisseld.

In het terugrijden waren we rustig aan het afdalen toen er plots een fiets werd omhooggegooid door onze bus. De fietser was net ervoor van zijn fiets afgesprongen en dus was het allemaal zo erg nog niet, alleen wou het zeggen dat we weeral wat langer in de warme bus moesten zitten..

’s Avonds gingen we dan pizza eten in de oude stad. Om daar te geraken namen we de tram, want het had er alle schijn van dat ze daar ook gratis openbaar vervoer kenden. Het was wel een beetje hopen dat we de goede richting uitreden, maar de rit verliep vlekkeloos.We waren niet de enigen die een bezoekje brachten aan Gdansk, want het liep daar vol oriënteurs. Na de pizza deden Fré en Christian een terrasje, net als Desmond en François. De rest maakte een stadswandeling met enkele dwaze foto’s als gevolg. In het teruggaan namen we dezelfde tram als de Zwitsers, dus zouden we wel goed zitten, wat ook het geval was.

9/7/2004: Culturele uitstap

Deze morgen begon zoals alle andere: Christian zat op toilet en François was aan het snoepen. Iedereen die droomde van uitslapen was er aan voor de moeite, want de bus voor de uitstap was al om kwart voor 9. De meeste ploegen hadden kennelijk gekozen om niet mee te gaan, wat wel spijtig was, nu ja, de meesten vonden er niks aan, maar eigenlijk was er toch heel wat te zien. Het was een boottochtje door de haven van Gdansk, langs grote scheepswerven, oude forten en restmetaalstorten. Van daaruit volgde dan een tochtje langs de kust van de buursteden Sopot en Gdynia. Daar meerde de boot eventjes aan om wat toeristen aan boord te nemen of van boord te laten. In Gdynia scheen het langer te duren en dus ging de Oosterijkse ploeg eens een kijkje nemen wat er allemaal te zien was. Resultaat: boot weg en met de trein terug. Wij gingen op volle snelheid recht naar het hoofddoel van onze excursie: Hel, het uiterste punt van een 35 km lang schiereiland dat maar enkele honderden meters breed is. Onderweg was het lijstjes opstellen, want het is de gewoonte van een toptien jongens en meisjes te maken. Nu wilden de Walen origineel zijn en dus werd het een top soixante-neuf, met namen als Gauffre Sucre, of verdwaalde jongens als gevolg van te veel inspiratie. Ons ander plan was een top 10 van de meisjes van één of ander land, dat helemaal niet daar was, te maken, met onze namen erin, maar de Spanjaarden waren ons voor. Eenmaal aangekomen in Hel bezigden we onze ‘favoriete’ activiteit: eten, want het was ondertussen al 13 uur. Na het eten in de militaire club gingen we een kijkje nemen bij een aantal kanonnen en torpedo’s uit de tweede wereldoorlog en dan volgden we onze meertalige gids naar het zeehondencentrum. Dan was er een uurtje vrij, dat abrupt beëindigd werd door een stortbui. De terugreis duurde een pak minder lang, want dat was per Jetfoil. De golven hadden er ook geen effect op.

Als we dan terug waren hebben we nog een rondje losgelopen en dan de briefing van de aflossing gekregen. De meisjes wisten nu ook dat ze met een Portugese moesten lopen, en dus kwam er een eind aan het afwachten. Eventjes later, tijdens het ophangen van onze toplijsten, zagen we dat er enkele Belgen voorkwamen in de andere lijstjes, ondanks onze relatieve onbekendheid.

10/7/2004: Relay

De aflossing was eindelijk eens in een nieuw gebied, maar onze bus was niet vooruit te krijgen. We waren dan nog net op tijd voor de massastart. Die leverde enkele mooie foto’s op. De ploegen waren: Belgium 1: Johan, François, Desmond en Belgium 2: Etienne, Christian, Jeroen. Kwestie van de concurrentie om de tuin te leiden. Er was voor gekozen om de fysiek sterkste lopers te laten starten en dan te hopen dat die goed uit de massastart kwamen.

Al bij al toch behoorlijke prestaties van de Belgen, want we lieten zelfs de Oostenrijkers achter ons. In de meisjesreeks kwam de Finse met kilometers voorsprong uit het bos, maar de volgende loopsters hielden het niet. Bij de jongens kwam Polen 2 als eerste uit het bos, maar daar zat alles dichter bijeen en won uiteindelijk Zweden.

Na de aflossing was het prijsuitreiking, met bijhorende naambordjesstormloop en daarna een slotceremonie en vlagoverdracht aan Zwitserland, maar daar was maar 5 man naar blijven kijken. Ondertussen was het ook de start van de VIP- en coachesrace, maar omdat die van ons daar toch niet aan meededen, namen we nog een paar foto’s en zagen net een volle bus voor onze neus wegrijden. Dat betekende wachten, want we waren de laatste ploeg die overbleef en niet de intentie had te blijven. En dus konden we de VIP-race volgen vanuit de bus. Op het ogenblik dat de coaches voorbij begonnen te komen, kwam daar ook de laatste Japanse voorbij gecrosst.

Eenmaal terug haastten we ons naar de winkel, want we hadden afgesproken om die avond zelf pizza te maken. Iedereen 1 was de bedoeling, maar dat lukte uiteindelijk niet. De rest was te lekker om aan onze blokgenoten, die overigens een collectief oog hadden op Kim, te geven en dus kreeg de vuilbak anderhalve pizza te verwerken. Daarna nog wat gekaart en dan naar de geïmproviseerde JWOC-party, zonder een buffet vooraf. Over de party geen details, buiten dat onze coaches daar ook de hele tijd aanwezig zijn geweest, en dat Fré moest toekijken hoe Christian de meest gekke danspasjes tentoonspreidde.

11/7/2004: Terugreis

Het vliegtuig was pas iets voor twee in de namiddag, dus je zou denken dat we tijd genoeg hadden om uit te slapen en te pakken. Dat uitslapen ging al niet want het ontbijt was maar tot 9 uur en dus moesten we zorgen dat we nog iets hadden. Dat zorgde er dan wel voor dat we genoeg tijd hadden om te pakken. Onze bus naar het vliegveld was om twintig voor twaalf, want er moesten ook nog Duitsers mee, die –althans dat dachten we- een uur voor ons op de vlieger moesten. Om de tijd te doden hebben we in de hal van het Lech Walesa International Airport nog wat gekaart en een heleboel later afgezette lopers zien passeren. Het vliegen verliep goed en uiteindelijk stond ons vervoer ons op te wachten in de aankomsthal van Zaventem.

Als we terugkijken, blijkt dat we vooral fysiek wat tekort kwamen in vergelijking met de toppers, maar iedereen heeft zijn uiterste best gedaan om er te staan, en dan is er net ervoor die examenperiode geweest, die in sommige landen uitgesteld werd voor de lopers. Het was dus vrij moeilijk om fysiek top te zitten. Maar het blijft een hele ervaring voor ons met het oog op de toekomst.