DRIEKONINGENAVOND
Twelfth night
van William Shakespeare

Raamtheater op 't Zuid

Iedereen in Driekoningenavond is verliefd. Op zichzelf, op de drank, op een hersenschim, op een overleden broer, op een onbereikbaar iemand, op een verklede seksegenote, soms lijkt het op de liefde zelf, In ieder geval op de verkeerde en dus worden ze afgewezen, komen ze voor schut te staan, voelen ze zich dwaas en belachelijk.
Dit alles leidt tot verwarring, wanhoop, razernij en zelfs tot doodsdrift. En wanneer het even goed dreigt te gaan is daar altijd de dwaasheid, in de persoon van de nar Feste, die nieuw voedsel geeft aan de driften, waaruit nieuwe verlangens, verwarring en teleurstelling vloeien. En zo komen we terecht in een eeuwige rondedans, een spel van grillige verlangens, een schimmenspel, van driften.

Orsino, hertog van lllyrië, is verliefd op de rijke gravin Olivia, maar zij rouwt om de dood van haar broer en wil van geen huwelijk weten. Hertog Orsino stuurt de jonge page Cesario om Olivia van zijn liefde te overtuigen. Cesario is echter het meisje Viola, dat tijdens een schipbreuk gescheiden werd van haar tweelingbroer Sebastian en aan de kust van lliyrië aanspoelde. Zij heeft zich als een jongen verkleed en is bij Orsino, op wie zij verliefd wordt, in dienst. Tot haar verbazing wordt gravin Olivia verliefd op Cesario (Viola).
Aan het hof van Olivia leeft ook haar oom Baron Tobias, die met zijn rijke vriend Baron André graag de bloemetjes buiten zet, tot ergernis van Olivia en vooral van haar hofmeester Malvolio. Malvolio, die hoopt ooit graaf te worden, gedraagt zich dermate arrogant dat Olivia's hofdame Maria beslist hem een lesje te leren. Samen met Feste (de nar), Tobias en André, schrijft zij een brief waaruit blijkt dat Olivia verliefd zou zijn op Malvolio. Malvolio trapt in de val en maakt zich hopeloos belachelijk.
Het onverwacht opduiken van Sebastian, Viola's broer, en Antonlo, de kapitein die hem redde maakt de verwarring des te groter. Er wordt geduelleerd, er wordt gehuwd, Malvolio wordt krankzinnig verklaard, foute personen beschuldigen elkaar van ontrouw of ondankbaarheid. Maar een komedie zou geen komedie zijn zonder een goed einde. Hoe de knoop ontward wordt verklappen we niet.

Ingrid Vander Veken in De Nieuwe Gazet van 25 mei 1991: “Meesterbelichter- en decorontwerper Josef Svoboda, al eerder te gast bij het Raamteater, heeft de hele ruimte vol zilverwitte balonnen gehangen. Speels, doorprikbaar, licht en vol lucht. En zo is deze komedie van Shakespeare ook. Driekoningenavond is een per definitie wat rommelig, en zeker niet Shakespeares meest indringendste stuk (…) maar regisseur Walter Tillemans en zijn acteurs weten er bij het Raamteater toch een heel frisse en vrolijke, zelf verhelderende vertoning van te maken.”
Lili Lebeau in de Gazet van Antwerpen van 25 mei 1991: “Laatste regie van Walter Tillemans in Raamteater-oude-stijl: Driekoningenavond zet kroon op het werk.” “Regisseur Walter Tillemans hanteerde een frisse, levendige en eigenhandige bewerking van de beeldrijke Shakespeare-taal en kneedde alles tot een smeuïg geheel.”
Marc van Steenkiste in De Standaard van 29 mei 1991: “In zijn nieuwe vertaling en regie is de eerbied die Walter Tillemans voor Shakespeare koestert, duidelijk voelbaar. Driekoningenavond is een dankbaar toneelstuk en op het lijf van de ploeg van het Raamteater geschreven.”
W.S.B. in Het Nieuwsblad van 23 mei 1991: “Klassieke stukken uit het repertoire-toneel in een aangepaste en hedendaagse vorm bewerken met respect voor de oorspronkelijke sfeer en ideeën, is altijd een doelstelling geweest van het RaamTeater. Driekoningenavond bewijst eens te meer dat Shakespeare nog steeds perfect speel- en genietbaar is.”

Vertaling en regie: Walter Tillemans
Decor en belichting: Josef Svoboda
Kostuums: Sarka Hejnova
Muziek: Jan Leyers
Met: Anneleen Cooreman, Nora Tilley, Inge Van Olmen, Roger Van Kerpel, Eric Kerremans, Dirk Lavrysen, John Willaert, Marc Lauwrys, Marc Stroobants, Jan Bijvoet

Speelperiode: 17 mei t.e.m. 22 juni 1991