ANTIGONE
van Sofokles

(GESCHREVEN 442 - 441 V.C)

Raamtheater op 't Zuid

In Antigone hebben we te maken met één enkel en betrekkelijk eenvoudig conflict. Een koning, ten volle en oprecht bewust van zijn verantwoordelijkheid voor de integriteit van de staat, wil een verrader en rebel meedogenloos straffen en heeft bevolen dat diens lichaam elk begrafenisritueel ontzegd wordt en aldus diens ziel geen vrede zal vinden.

Een vrouw, voor wie politieke opportuniteit op de tweede plaats komt, ver na vroomheid en medelijden, heeft het bevel getrotseerd en is ter dood veroordeeld.

Hier is voldoende stof voor conflict en tragedie - niet in het martelaarschap van duidelijk goed onder duidelijk kwaad, maar in de veel bitterdere, en tegelijkertijd meer opbeurende strijd tussen twee opvattingen van het goede waaraan hartstochtelijk wordt vastgehouden, elk gedeeltelijk gerechtvaardigd, en elk tot op een zekere hoogte vergiftigd door een halsstarrige blindheid voor de verdiensten van de tegenpartij.

Maar er is meer: tussen deze twee antagonisten bevindt zich een derde persoon, in wie, hun tragedie en die van de hele situatie geconcentreerd en verpersoonlijkt is. Een jonge man, verloofde van de vrouw, die hij vereert om haar moed en vroomheid, en zoon van de koning, die hij respecteerde en graag wil blijven waarderen om zijn vaderschap en zijn functie. Staatsmanschap zien vervallen in een godslasterlijk tarten van vroomheid is voor hem de grootste tragedie; de opoffering van een goedbedoelende vrouw de minste. Zo is de uiteindelijke vernedering en loutering van de koning, door het verlies van zijn zoon, van een grotere dramatische betekenis dan het noodlot van de vrouw.

Wim van Gansbeke in De Morgen van 8 november 1990: “Sporen van een authentieke opvoeringspraktijk” “In zijn regie wil Walter Tillemans blijkbaar sommige sporen aanwenden van de antieke opvoeringspraktijk.”
Lili Lebeau in de Gazet Van Antwerpen van 20 november 1990: “Antieke Antigone de perfectie nabij. Aan de hand van de geslaagde hedendaagse bewerking van Johan Boonen volgt regisseur Walter Tillemans het klassieke draaiboek en houdt daarbij de fatale tragiek zorgvuldig onder ogen.”
Helga Botermans in Het Laatste Nieuws/De Nieuwe Gazet van 13 november 1990: “Tillemans heeft in tegenstelling tot vele voorgangers er niet voor geopteerd het stuk te actualiseren. Zo worden de oorspronkelijke structuur en wijze van overdracht behouden. Het resultaat is een
boeiende en vlotte voorstelling met vaart en grote duidelijkheid wat betreft de verschillende standpunten.”
Jan Lampo in De Standaard van 8 december 1990: “Gave Antigone in Raamteater. Regisseur Walter Tillemans koos niet voor één van de vele bewerkingen van het stuk, maar voor Sofocles' origineel, dat hij zonder franje op de planken zet.”
W.S.B. in Het Nieuwsblad van 13 november 1990: “Regisseur Walter Tillemans opteerde voor de klassieke versie in een vertaling van Johan Boonen. Het zwaartepunt ligt bij het koor, dat de stuwende kracht vormt. De individuele prestaties gaan een beetje gebukt onder dat sterke collectieve en inventieve geweld.

Regie: Walter Tillemans
Vertaling: Johan Boonen
Muziek: Wannes Van de Velde
Klank: Rene Vanhove
Decor en kostuums: Jan Vanriet
Maskers: Flo Collins en Luk Plettinckx
Choreografie: Jos Brabants
Met: Anneleen Cooreman, Nicole Persy, Bert André, Eric Kerremans, Roger Van Kerpel, John Willaert Mark Van den Bos, Koen De Sutter, Inge Verhees, Martine Christie, Philippe Liekens, Niels Van de Velde

Speelperiode: van 19 november tot 22 december 1990