GETUIGENIS rTMS |
September
2010, ik ben inmiddels ruim 3 jaar onderweg met een depressie. Tot dat
moment van alles geprobeerd: medicatie, psychotherapie, groepstherapie,
running therapie, een natuurgeneeswijzer geraadpleegd, een medium
bezocht en zelfs een opname.
Niets hielp (echt).
Ik
zat toen aan medicatie waarvan de psychiater vond ik dat dit misschien
wel de rest van mijn leven moest slikken. Dit zou geen probleem zijn
als ik me dan ook goed zou voelen. Geestelijk was mijn situatie
redelijk stabiel, maar gelukkig was ik niet. Lichamelijk had ik enorm
veel klachten van de medicatie. Waarvan de hoofdpijn, een hoge
bloeddruk en vermoeidheid de grootste waren. Deze bijwerkingen van de
medicijnen beperkte me enorm in mijn doen en laten. Volgens de
psychiater moest ik dat maar accepteren ‘een suikerpatiënt moet ook
altijd insuline spuiten’, was zij van mening. Ik was toen 27 en voelde
er niks voor om de rest van mijn leven niet normaal te kunnen
functioneren. Daar vond ik mezelf veel te jong voor. Dus ik wilde heel
graag van mijn medicatie af, want dit was toch de grootste boosdoener
van alle kwaaltjes waar ik op dat moment last van had. Echter was mij
erg veel angst aangepraat over wat er kan gebeuren als je gaat afbouwen
en er niet aan toe bent. Met tot gevolg dat ik niet durfde. Ik was op
een dood punt aanbeland.
Happy was ik niet, maar volgens mijn arts wel genezen van de depressie.
Toen zagen mijn ouders een reportage op EenVandaag over de rTMS techniek. Toen ik de aflevering zelf zag, werd ik heel erg emotioneel. Dit was precies wat ik zocht! Ik heb meteen contact gezocht bij het voor mij dichtstbijzijnde punt waar ze deze techniek ten uitvoer brengen. Dit was een uur rijden vanaf mijn huis, maar dit vond ik het bij voorbaat al waard.
Door de reportage was ik niet de enige die heil zag in deze methode, maar ondanks deze drukte kon ik in oktober al voor de benodigde onderzoeken komen en eind november begon ik al met de eerste cyclus behandelingen. De eerste cyclus, omdat de bedoeling van de behandelingen voor mij was om af te gaan bouwen van mijn medicatie, maar met de medicatie die ik slikte kon het afbouwen niet tegelijkertijd met de rTMS behandelingen plaatsvinden. Ik zou dus eerst een cyclus doen om sterk te worden. Dan zelf gaan afbouwen en daarna nog een aantal behandelingen om de rTMS behandeling bij te stellen aan de situatie zonder medicatie.
Drie
keer in de week op en neer. Een hele opgave, die veel energie kostte,
maar ondanks dat voelde ik al na een behandeling of 4 dat dit het wel
eens kon gaan worden. De dag erna tussen 2 behandelingen in voelde ik
me fit en vrolijk. Dit gevoel kende ik niet meer. Altijd had ik me
afgevraagd of ik het verschil zou merken als ik me weer eens ‘normaal’
zou voelen. Die dag kreeg ik het antwoord. Ik kon gewoon doen wat ik
wilde zonder moe te worden. Ik had het naar mijn zin, stond zingend te
koken op een tijdstip dat ik anders altijd niet van de bank af te slaan
was. Ook voor mijn omgeving was het een wereld van verschil.
Maar de twijfel was ook nog aanwezig, want stel dat dit eenmalig was of
een psychologisch effect? Na alle teleurstellingen van de eerdere jaren
durfde ik niet meer te hopen.
Na
10 behandelingen gaf mijn psycholoog aan dat het wel erg goed met mij
ging. En ook ikzelf merkte naarmate de behandelingen vorderde dat ik
steeds vaker vrolijke momenten had. Het was vooraf de bedoeling geweest
om 20 behandelingen te doen de eerste cyclus, maar dit bleek eigenlijk
niet nodig. Tot de kerst zou het 15 behandelingen worden en we spraken
af het hierbij te laten. Dit overleg gaf zoveel vertrouwen. Zij
geloofde er helemaal in en ik ook in mezelf!
Na de laatste behandeling ging ik daar weg met een euforisch gevoel. Ik
voelde me lekker, zeker en kon de hele wereld aan. Kom maar op met die
periode van afbouwen. Ik wilde vanaf het nieuwe jaar gaan starten met
afbouwen, maar ik kon niet meer wachten en begon meteen! Hierbij kreeg
ik nog wat voor mijn kiezen, want mijn psychiater zag het niet zitten
en weigerde me te helpen met het opstellen van een afbouwschema. Iets
waar natuurlijk weinig vertrouwen uit spreekt, maar zelfs dat kon me
niet deren. Ik besloot mijn huisarts om advies te vragen. Hij was al
die jaren nauw betrokken met alles rondom mijn depressie en zag wél in
dat ik er klaar voor was. Hij gaf meteen aan dat hij me niet zou laten
vallen en samen met hem ben ik begonnen met het moeilijkste deel van
dit traject.
Drie
maanden lang ben ik bezig geweest om af te bouwen. Alles extra
voorzichtig want het moest niet mis gaan. Ik had om de paar weken een
afspraak met mijn huisarts om te bespreken hoe het ging en de volgende
stap te bepalen. Omdat ik een vrij hoge dosis slikte, moesten er een
hoop stapjes genomen worden om uiteindelijk op nul te komen.
Ik was gewaarschuwd dat er moeilijke periodes bij zouden zitten, maar
die bleven vrij lang uit. Tot in de laatste weken de twijfel ineens
toesloeg en als je die als piekeraar eenmaal hebt toegelaten, blijft
hij zeuren. Ik zocht contact met de rTMS behandelkliniek om dit met
mijn psycholoog te bespreken, want ook al was ik daar nu niet onder
behandeling ik kon er altijd terecht. We belden dezelfde middag en
maakte ook meteen een afspraak dat ik de week erna meteen komen. Niet
voor een rTMS behandeling, maar om even te praten en de twijfels te
bespreken. Na deze afspraak zag ik het weer helemaal zitten. Door de
intensieve therapie die je tijdens de rTMS bezoeken hebt (3 keer in de
week), wist zij meteen de juiste snaar te raken om mij weer vertrouwen
terug te geven in waar ik mee bezig was en wat zo goed ging.
Het laatste stukje afbouwen verliep voorspoedig. Het moment van het nemen van de laatste pil zal ik nooit vergeten. Na 3 weken helemaal zonder medicatie kon ik weer terugkomen. We zouden nog een serie behandelingen doen om bij te stellen op de situatie zonder medicatie. Deze behandelingen gaven me nog net die extra zekerheid om het verder alleen te kunnen.
Voor
mij was de rTMs behandeling precies wat ik zocht. Een intensieve
therapie waarbij je serieus genomen wordt in wie je bent en waar door
middel van vragenlijsten wordt gemeten welk verschil er is
bewerkstelligd.
Volgens mij is de combinatie van de hersenstimulatie en de cognitieve
therapie een heel mooie. Qua therapie had ik al wat ervaring en het
verschil voor mij was dat je nu een korte periode zo intensief begeleid
wordt dat je veel sneller bewust wordt van jezelf. Omdat je 3 keer in
de week de rTMS nodig hebt, heb je ook 3 keer in de week gesprekken.
Elk obstakel waar je in je dagelijkse leven tegenaan loopt, kan je
meteen onder de loep nemen, waardoor je inziet hoe je patronen zijn van
handelen. Kwam ik eens in de 2 weken bij een therapeute, dan was de
situatie al vergeten of veranderd en daardoor lukte het ze niet om tot
de kern te komen. De gesprekken in combinatie met de hersenstimulatie,
waarvan je vooral merkt dat je energiepeil stijgt en je stemmingen
veranderen, zorgt ervoor dat je je direct beter voelt, maar ook dat je
dingen leert waardoor je in de toekomst jezelf beter kan redden.
Het
is nu augustus. Nog geen jaar geleden kreeg ik kennis van de rTMS
techiek. In dit jaar is er voor mij zoveel veranderd, waarbij het
belangrijkste is dat ik zonder medicatie kan leven.
Iets wat een jaar geleden als onmogelijk leek. Ook kan ik weer volop
sporten wat in combinatie met de medicatie niet meer lukte. Mijn rTMS
ervaring is dus enkel positief, dit komt door het effect wat het heeft
bereikt, maar zeker ook door de goede ondersteuning die ik gekregen heb
in dit hele proces!
Medicatie is de makkelijkste weg, maar misschien niet voor iedereen de
juiste.