Zelfhulpgroep bipolair
(Manisch Depressief )
UPS & DOWNS
REGIO BRUGGE
Mijn leven met een fantastische
manHelena
Ik had een fantastische partner. Een vijftal jaar
geleden zijn we uit elkaar gegaan, maar dat had eigenlijk weinig te
maken met
zijn bipolaire stoornis. Ik zal het dus niet zozeer hebben over onze
relatie.
Wel over het leerproces dat ik heb doorgemaakt in het omgaan met zijn
ziekte.
Ik ben er als een rijker mens uit tevoorschijn gekomen.
Ik heb Luc leren kennen toen hij 18 jaar was, ik 16. Hij was een mooie
jongen, had
een heerlijke humor, was speels, erg belezen, boeiend, ik verveelde me
geen
minuut bij hem. Twee
jaar later werden
we een koppel. Dat zijn we 35 jaar lang, met de nodige ups en downs,
gebleven.
De
symptomen van zijn bipolaire stoornis kwamen pas rond zijn 50e
duidelijk
naar boven.
Ongetwijfeld
had hij er al vroeger last van. Bijvoorbeeld voelde
hij zich bij het vroege overlijden van zijn broer depressief, maar liet
hij er
toen niets van merken. Pas later heeft hij dat verteld. Zijn zus
vertelde me dat
Luc als tiener al last had van angstaanvallen. Luc
was ook bijzonder stressgevoelig. Dat en een zeer stresserende baan met
grote
verantwoordelijkheid, was een onzalige combinatie. Helaas was hij zeer
gesloten,
tegelijk (ogenschijnlijk) vlot in de omgang, wat zeer misleidend was.
Ik had
daardoor geen flauw idee had wat er allemaal in hem omging; hoe vaak ik
hem ook
heb uitgenodigd dat te delen. Dat betekende ook dat ik hem jammer
genoeg niet in
zijn problemen kon bijstaan en steunen. Hoe graag ik dat ook had gewild.
De dood van zijn broer, de aanhoudende extreme stress op het werk in
combinatie
met kalmeerpillen besteld over de hele wereld en overvloedige alcohol,
lokten op
zijn 50e een eerste manie uit. Hij sliep nog
nauwelijks, gaf heel
veel geld uit, verdween ’s nachts, terwijl ik ongerust op zijn
terugkeer
wachtte. Ik voelde duidelijk aan dat er iets grondig mis was, maar kon
er de
vinger niet op leggen. Hij werd ‘onbereikbaar’; ik was het contact met
hem
helemaal kwijt was. Het was beangstigend.
Ik leefde plots met een ‘vreemde man’ en wist niet hoe hem
te bereiken. Onnodig
te zeggen dat de stress ook bij mij op
dat moment piekte. De toestand werd onhoudbaar.
Gelukkig heeft Luc zich toen laten opnemen.
In het ziekenhuis
werd de diagnose van bipolaire stoornis vastgesteld.
De puzzelstukjes vielen in elkaar. Ik was
‘blij’ met de diagnose. Zo kon ik Lucs gedrag veel beter begrijpen.
Tegelijk
was het ook slikken: psychisch ziek zijn was voor mij, tot dan toe, een
ver-van-mijn-bed-show. En
plots was dit
heel nabij en dat voor de rest van ons leven.
Op dat moment was voor mij de bipolaire stoornis nog ‘terra incognita’.
Ik wist
wel dat de ziekte gepaard ging met depressies en manieën, maar dat was
ongeveer
het enige. Dus ben ik alles beginnen lezen wat ik tegenkwam om meer
inzicht in
de ziekte te krijgen en mijn man zo beter te begrijpen en te
ondersteunen. Ook
voor mijn eigen zieleheil. We hebben psycho-educatie gevolgd en zijn
vervolgens
terechtgekomen bij Ups & Downs.
Ik
was heel blij dat Ups & Downs bestond. Waar de bipolaire stoornis
me eerst angst inboezemde - onbekend maakt onbemind - leerde ik uit de
verhalen
en tips van lotgenoten bij Ups & Downs dat je de ziekte als
patiënt en ook als
partner in grote mate kunt ‘managen’. Als je alert bent voor de
symptomen en de
voortekenen van een hypomanie of depressie herkent, kan je de nodige
voorzorgen
nemen. Dat is een leerproces. Met vallen en opstaan.
Een leerpunt voor mij was ‘ontspannen en loslaten’. In het begin zag ik
Lucs
gedrag voortdurend in het teken van zijn ziekte. Ik was altijd aan het
speuren
naar ‘tekenen van’ omdat ik angstig was en proactief elke opstoot in de
kiem
wilde smoren. Dat wantrouwen was natuurlijk allesbehalve prettig voor
Luc en
creëerde alleen maar extra stress voor hem en voor mij.
Bij Ups & Downs wordt er ook sterk gehamerd op preventie:
door gezond te leven, gezonde voeding, geen alcohol of
drugs, voldoende nachtrust, veel te bewegen ... Maar vooral door
‘mentale
hygiëne’ te beoefenen en te onderhouden. Bv. alert zijn voor ‘donkere
gedachten’, het rumineren tegengaan, positieve gedachten bevorderen.
Mijn
zoektocht daarin bracht me bij mindfulness. Een boeiend boek dat ik
iedereen
kan aanraden is: ‘Mindfulness en bevrijding van depressie’ van Mark
Williams,
John Teasdale en nog een paar andere auteurs. Daarin wordt haarfijn uit
de
doeken gedaan hoe een depressie kan ontstaan, maar ook hoe je die kan
voorkomen. En kan beëindigen.
Over mindfulness zijn al vele boeken in het Nederlands verschenen: van
David
Dewulf, Edel Maex, Thich Nhat Hanh … De websites zijn legio.
Aandacht.net is
alvast een interessante site.
Uiteraard wil ik ook verwijzen naar Dr. Gerbert Bakx en zijn
onvolprezen boek
‘De Strategie van het Geluk’. Een absolute aanrader. Een ander boek van
hem is:
‘Gelukkiger leven. 101 vragen over geluk en levenskunst’. Zie ook zijn
site www.academievoorlevenskunst.be.
Ondertussen zijn Luc en ik als goede vrienden uit elkaar gegaan. Ik had
het
liever anders gehad. Maar we waren “twee koningskinderen en het water
was veel
te diep”. Ik ben dankbaar dat ik 35 jaar met hem heb kunnen samenleven.
Het was
geen gemakkelijke relatie. Maar ik heb dankzij hem ontzettend veel
geleerd. Ook
over mezelf. Ik heb bv. meer leren ‘loslaten’; geleerd dat begrippen
als
‘normaal’ en ‘gewoon’ zeer relatief zijn. Er is bij iedereen een
hoek(je) af,
mezelf incluis. Ik ben gegroeid als persoon, een rijker mens geworden.
Met meer
mededogen voor mezelf en mijn medemens. Door de voorbije problemen heb
ik ook mindfulness,
Dr. Bakx en andere boeiende ‘geestelijke voeding’ ontdekt. En ik kan
zeggen dat
mijn leven zoveel meer aan intensiteit, levensvreugde en betekenis
heeft
gewonnen ...