Gaius Plinius Secundus Maior was een Romeinse schrijver en filosoof en iemand die een zeer grote bijdrage leverde aan de wetenschap in het oude Europa. 

Hij werd geboren in Novum Comum (nu Como, Italië) maar hij ging al op jonge leeftijd naar Rome. Toen hij ongeveer 23 jaar oud was ging hij bij het leger en diende hij in een campagne in Germanië. Hij keerde terug naar Rome in 52, waar hij aan een studie rechten begon. Hij bleek echter geen begenadigd strafpleiter en daarom wijdde hij zich aan de wetenschap en aan het schrijven.

Vanaf circa 70 n. Chr. tot 72 n. Chr. diende hij als procurator in Spanje.

In 79 n. Chr., stond Plinius Secundus Maior die in buurt van Misenum was, te popelen om de uitbarsting van de Vesuvius van dichtbij te onderzoeken. Op weg naar de Vesuvius zeilde hij in de baai van Napels naar Stabiae. Op die tocht werd hij verstikt door de giftige dampen van de vulkaanuitbarsting. 
Plinius schreef veel historische en wetenschappelijke werken, met inbegrip van ‘De Laculatione Equestri’, een verhandeling over het gebruik van het speerwerpen door cavaleristen. Een ander belangrijk werk, ‘Studiosus’, zijn 3 boeken over de opleiding van een jonge redenaar, allicht geschreven voor de begeleiding van zijn neef Plinius de jongere. 

Plinius’ grote encyclopedie over natuur en kunst, de Historia Naturalis, is het enige van zijn werken dat bewaard is gebleven. Het omvat om en bij 20.000 belangrijke feiten die hij verzamelde uit werken van meer dan 100 auteurs. De eerste tien boeken werden gepubliceerd in 77 n. Chr. en de rest na zijn dood, waarschijnlijk door Plinius de jongere.