Epictetus was een Grieks stoïcijns filosoof. Hij werd waarschijnlijk geboren in Hiërapolis, Phrygië (nu Turkije).

Hoewel hij als slaaf geboren was, bestudeerde hij in zijn jeugd de stoïcijnse filosofie. Zijn meester verleende hem zijn vrijheid en tot 90 n. Chr. werd Epictetus in Rome onderwezen in de filosofie. In dat jaar verdreef de Romeinse keizer Domitianus, die bang was voor de gevaren die konden worden veroorzaakt door de stoïcijnse leer, Epictetus en verschillende andere filosofen. Epictetus vestigden zich in Nicopolis waar hij uiteindelijk  stierf.

Zijn doctrines zijn bewaard gebleven. We vinden ze terug in twee werken die zijn samengesteld door zijn leerling, Grieks historicus en filosoof Arrianus. De twee werken zijn ‘Encheiridion’, een werk dat volledig werd overgeleverd en ‘Discourses’, waarvan vier van de acht boeken zijn overgebleven.  In deze werken denkt Epictetus vooral na over de moraal, dus over de grens tussen goed en kwaad. Epictetus stelde dat de mens omwille van zijn eigen zwakheden tolerant moet zijn ten opzichte van de fouten van anderen.  Alleen God, die de wereld in goede banen leidt, is almachtig en onfeilbaar. We moeten er ons als mens bij neerleggen dat we onvolmaakt zijn in ons leven en streven.