Ook als Roeland Raes gelijk heeft, heeft hij nog ongelijk

Het Vlaams Blok beseft niet altijd wat het "cordon" betekent

Elke partijvoorzitter, in binnen- en buitenland, prevelt soms al eens het oude gebed van de politicus: "Heer, ik bid u, bescherm mij tegen mijn vrienden; mijn vijanden kan ik wel alleen de baas." Ik neem aan dat Frank Vanhecke dit vorige week ook wel een paar keren zal gezegd hebben, indien niet biddend dan zeker wel vloekend. Want daar zat hij, door de schuld van ondervoorzitter Roeland Raes, met een fameuze rel opgescheept, en een die het Vlaams Blok onberekenbare schade kon berokkenen.

Maar voordat we daar nader op ingaan, toch eerst een voorstelling van de feiten, die wellicht enigszins afwijkt van wat u daarover via de media vernomen hebt. Raes dus werd in een Hollands tv-programma aan de tand gevoeld over de holocaust, en liet zich daar woorden ontvallen die weinig afwijken van wat vrijwel iedereen die zich voor dit historisch gebeuren interesseert, al eens bij zichzelf gedacht heeft. Als de woorden die Raes gebruikt heeft, correct werden weergegeven door het blad 'De Morgen' (waarop ik mij voor deze informatie steun), dan is hij volgens mij niet in overtreding van de wet die in België een soort verbod heeft ingevoerd om over de holocaust een serieuze discussie te voeren. Laat dit dus van meetaf duidelijk zijn: ik spreek Raes vrij.

Een voorbeeld: het aantal joodse slachtoffers van de holocaust. Hoeveel? Welnu, er is geen mens die het echt weet. Dat is de enige conclusie die men kan trekken uit de lectuur van de beschikbare teksten. Wat niet wegneemt dat elk slachtoffer, zelfs al zou het er maar één zijn geweest, een slachtoffer te veel is. Dat is het enige wat men volgens mij daarover moet zeggen, en voorts zou ik daaraan nog toevoegen - als men het mij vraagt - dat de onzekerheid die hierover bestaat, een reden te meer is om het historisch onderzoek aan te moedigen, in plaats van het door een wetgevende maatregel in een keurslijf te dringen. Om kort te gaan: Raes heeft in het interview, voor zover ik weet, het bestaan van de holocaust niet betwist, integendeel zelfs, en heeft dus niets gezegd dat in strijd is met de Belgische wet, maar...

Maar Raes is een ezel. Elk beetje politicus van het Vlaams Blok moet weten dat niemand uit de media met iemand van deze partij praat over de holocaust met het doel een eerlijke, eventueel persoonlijke, mening te vernemen, en daar vervolgens op een correcte manier verslag over uit te brengen. Een politicus van het Vlaams Blok die dat niet weet, pakt beter zijn biezen en gaat schapen hoeden in de Provence. Elk beetje verstandig politicus van het Vlaams Blok weigert een gesprek over dit thema, ook al is hij (zoals Raes) slim genoeg om zijn antwoorden zo te formuleren dat hij juridisch-technisch de wet niet overtreedt. Elk beetje politicus van het Vlaams Blok moet weten dat zijn gesprekspartner in de pers niet te goeder trouw is, en dat de media in het algemeen dat niet zijn als het over het Vlaams Blok gaat, en dient derhalve te weten dat zijn woorden verkeerd zullen uitgelegd worden. Elke nuancering die hij aanbrengt hoe wijs ook en hoe verantwoord ook, zal - ten onrechte, maar het is nu eenmaal zo - uitgelegd worden als een ontkenning van de holocaust, en de jachthonden zullen hun prooi met meer loslaten tot ze die verscheurd hebben.

Dat moet men weten, zoniet moet men niet in het Vlaams Blok aan politiek doen. Krijgt men een vraag over de holocaust, dan moet men daar niet ernstig op ingaan, maar moet men zeggen: "Dat is een zaak voor historici. Ik stel vast dat die verdeeld zijn over een aantal zaken in verband met dit onderwerp, en mijn taak als politicus beperkt er zich toe het wettelijk kader te helpen scheppen waarbinnen de vakmensen hun werk kunnen doen. Zelf hoef ik daar voorts geen mening over te hebben", of iets van die strekking. En zeker moet men niet, zoals Raes in zijn onhandigheid gedaan heeft, op de Nederlandse televisie gaan vertellen dat er twijfels rijzen over de authenticiteit van het fameuze dagboek van Anne Frank. Dat die twijfels er zijn, weten we allemaal, maar men moet daar, als niet-deskundige, niet over in detail treden, want dat wordt toch verkeerd uitgelegd. (Volgens mij is het dagboek wél authentiek, maar werd er achteraf aan geprutst.)

Heel deze zaak, - die waarschijnlijk nog een staartje krijgt als Raes zijn mandaat als senator niet neerlegt en alle goede Belgen tezamen straks zijn aanwezigheid in de Hoge Vergadering zullen aangrijpen voor een stukje anti-Vlaams Blok theater, duidt erop dat er zich bij het Vlaams Blok nog steeds mensen bevinden (en niet van de geringsten: Raes was ondervoorzitter) die zich geen reële voorstelling weten te maken van de positie waarin hun partij zich in de Belgische politiek bevindt. Een Blokker mag niet hetzelfde zeggen als een ander. Het is evident, maar Raes was het blijkbaar vergeten (zoals kort geleden, in een ander verband, ook Guido Tastenhoye het scheen te zijn vergeten). Wat veel te veel Blokkers, niet alleen mandatarissen maar ook militanten, onvoldoende beseffen, is dat zij zich in een oorlogssituatie bevinden met de andere partijen van dit land. Het "cordon" dat door het Belgische establishment werd aangelegd rond de enige politieke beweging van betekenis (met vijftien procent van de stemmen op haar actief) die de revolutie predikt (want wat is "België barst" anders dan een volledige omwenteling?), heeft een veel grotere betekenis dan alleen maar de onmogelijkheid van verkozenen van het Vlaams Blok om coalities te vormen met andere partijen teneinde in gemeentebesturen te gaan zetelen. Het gaat om een strijd voor het politieke voortbestaan (of niet) van België, en dit is een strijd waarin door België "alle middelen" zullen worden aangewend, zoals Louis Tobback zich eens liet ontvallen. En "alle middelen" dat wil zeggen: inclusief leugen, verdachtmaking, vervalsing, provocatie, enz. Niets zal nagelaten worden om België te redden en het Vlaams Blok te vernietigen, niets. En ik schrijf dit niet zonder nadenken, wees gerust.

De paradox doet zich voor dat het Vlaams Blok in België een revolutionaire strijd moet voeren in omstandigheden die niet revolutionair zijn, en daar zit niet slechts een grote moeilijkheid voor de partij, maar die paradox vormt ook de aanleiding tot heel wat misverstanden. De doelstelling van het Vlaams Blok is dezelfde als die van IRA of ETA of andere revolutionaire organisaties, namelijk de onafhankelijkheid van Vlaanderen (of van Baskenland, enz.). Maar wij prijzen ons gelukkig dat wij deze doelstelling slechts vredelievend willen bereiken. Dat is uitstekend, en ik zou het niet anders wensen, maar denkt de tegenstrever er ook zo over? Daar ben ik allerminst zeker van, en integendeel heb ik (met vele anderen) de indruk dat we afstevenen op een versterking van de Belgische staat in de richting van een autoritair bewind, laten we zeggen: een soort beschaafde Duitse Democratische Republiek (voormalig Oost-Duitsland), met stelselmatige beknotting van de opinievrijheid, vervolging van politieke tegenstanders, versterking van het repressie-apparaat (Centrum-Leman, Staatsveiligheid, enz.); psychologische oorlogvoering, gelijkschakeling van de media rond de ideologische dictatuur van het politiek correcte denken, en ga maar door.

Ik denk dat de Vlamingen in het algemeen niet voldoende beseffen wat er gaande is in België, omdat ze dit eigenlijk liever niet wensen te weten, bang als ze zijn voor de consequenties ervan, en ik vrees dat het Vlaams Blok in dit opzicht heel erg Vlaams is. En dat dit verklaart waarom sommigen van het Vlaams Blok zich gedragen zoals u en ik dat zouden doen (en dus bijvoorbeeld een genuanceerde mening geven over de holocaust), niet beseffend dat hun tegenstrevers alle nuanceringen per definitie overboord gooien als het om het Vlaams Blok gaat, - en wellicht ook niet helemaal beseffend waarom dat zo is.

NPC deskundig de nek omgewrongen

De Belgische Ziekte woekert welig voort

Als een van de krachten van deze regering wordt in Wetstraatkringen - naast de inherente zwakte van de CVP-oppositie - ook het feit beschouwd dat Verhofstadt, Vande Lanotte, Di Rupo en Michel heel wat mensen aan zich kunnen binden door een stroom van steeds opvallender benoemingen van politieke vrienden. De Loge draait volgens ingewijden op volle toeren inzake de selectie en de aanduiding van mensen die op hoge posten benoemd moeten worden. Alleen op justitie ging het nog wat stroef omdat Verwilghen nu eenmaal verkozen was omwille van zijn belofte dat hij de Belgische ziekte ging bestrijden en hijzelf dat niet helemaal vergeten scheen te zijn. Maar er treedt bij hem wel al een zekere amnesie in. Zoals Verwilghen zelf enkele weken geleden in 'Humo' nog wist te vermelden, heeft de Loge reeds voor en ook na het vetrek van een aantal van Verwilghens oorspronkelijke medewerkers, op diverse sleutelposten van het kabinet "Logards" weten te installeren. Het was dus enkel nog een kwestie van tijd vooraleer ook Verwilghen zelf overstag zou gaan. Er is een voor deze regering kenmerkende, een met de essentie en het bestaan van deze regering innig verweven beweging op gang gekomen. Een beweging naar politieke machtsuitzaaiing van de coalitiepartijen.

Wie ooit de illusie zou gekoesterd hebben dat er na de Witte Mars een nieuw tijdperk ging aanbreken in het Belgisch Koninkrijk, een tijdperk waarin politieke benoemingen zouden vervangen worden door de aanduiding van de kandidaten met de meeste bekwaamheid of van de kandidaten met meeste ervaring, die kan wat hem of haar nog rest van deze illusies best onderbrengen in een rariteitenkabinet. Wie bovendien nu nog steeds de illusie zou koesteren dat onder de kundige leiding van de auteur der Burgermanifesten, de genaamde Guy Verhofstadt, met chirurgische precisie de laatste verzetshaarden van de fameuze Belgische ziekte zouden verwoest worden, die kan zich best aanmelden bij een psychiatrische deskundige. Reeds toen Verhofstadt (nog als formateur Busquin deed benoemen bij de Europese Commissie en toen niet lang daarna de zuster van Didier Reynders werd benoemd aan de Luikse rechtbank, had men een klaar en helder beeld van wat er stond te gebeuren. Men zou de nieuwe politieke cultuur niet eens ten grave dragen: men zou haar gewoon achter een donker hoekje de nek omwringen en ze in een onzichtbare en onvindbare kuil neerkwakken. En zo is geschied.

De schaamteloosheid heeft opnieuw haar intrede gedaan en politieke benoemingen worden opnieuw als vanouds verricht. Niet meer voor het oog van de wereld, die immers niet meer op de hoogte wordt gebracht. De pers zwijgt namelijk de meeste van deze dingen dood. Tot voor een jaar of tien zou hier en daar een journalist er nog een stuk aan gewijd hebben en soms zelfs eens schandaal geschopt hebben. Maar die tijd is nu voorbij. Wij leven nu in het tijdperk van de journalistieke Peter Van der Meerschen. Zij richten hun pijlen op de oppositie, niet op de regering. En dus zijn ongemerkt maar met kracht de oude politieke gebruiken meer dan ooit gerestaureerd terwijl geen haan er naar kraait. Wij gaan hier geen uitvoerige lijst brengen van de vele sectoren waarin de Belgische ziekte opnieuw in volle hevigheid losgebarsten is. Wij halen hier enkel de nieuwe politiestructuren even voor het voetlicht.

Waals verzet