St.-Kristoffel Londerzeel

Start
Welkom
Parochienieuws
Kalender
Leiding
Verenigingen
Vieringen
Foto's
nuttige info

Welkom in onze Sint-Kristoffelparochie.                          

Wij zijn één van de vier parochies van de Federatie Londerzeel. 

Bent U op zoek naar de website van de andere parochies:

St.-Jozef

Steenhuffel

Malderen

lezing van de dag

 tekst te klein? klik hier

 

 

Kwetsbaar gemeenschap vormen

Nieuwe structuren, de nieuwe parochie, nieuwe pastorale zones: heel wat 'nieuws' onder de schrale zon van het nieuwe jaar! Of toch niet? De kerk zou eigenlijk altijd nieuw moeten zijn. Paus Franciscus spreekt in dat verband over de 'eeuwige nieuwheid' van Christus en zijn boodschap. "Christus kan met zijn nieuwheid ons leven en onze gemeenschap altijd vernieuwen en al kent de christelijke boodschap tijden van duisternis en kerkelijke zwakheid, toch wordt ze nooit oud. Jezus Christus kan ook komaf maken met de vervelende concepten waarin we hem willen opsluiten en hij verrast ons telkens weer door zijn goddelijke creativiteit." ( Evangelii gaudium § 11)

Die nieuwe parochie, hoe moet dat dan? Dat nieuwe, wat is dat dan? Het maakt mij nieuwsgierig. Het bekommert mij ook. Het gaat immers over de geloofsgemeenschap en dus ook over mijn en uw eigen geloof. Want ja, geloven kan je niet alleen. Mensen hebben elkaar nodig om God blijvend te kunnen ontmoeten. En mensen leven in de wereld van vandaag. 

De 'nieuwe parochie' ontplooit zich ook in de wereld van vandaag en die is anders dan de wereld van gisteren. Laat ons dus stoppen met zeuren over wat voorbij is en doen wat we moeten doen. Vandaag. Stoppen met zeuren over wat niet meer is of over wat er 'nog maar is': hoeveel mensen er nog maar naar de kerk gaan; hoeveel kinderen er nog maar hun Eerste Communie doen; hoe weinig er nog maar gebeden wordt in onze gezinnen; wat de kerk vandaag nog te betekenen heeft etc. 

De tijd waarin de kerk en de wereld samenvielen, is al lang voorbij. De kerk is geen organisatie die zichzelf in stand moet houden. De kerk is een gemeenschap van kwetsbare mensen die zoekend en tastend op weg zijn naar het Rijk van God. Zolang wij dat woordje 'nog' in de mond nemen, richten wij ons op het verleden dat als maatstaf dient voor het heden. Daarom niet langer 'nog', maar 'nu'. Stoppen met zeuren dus en 'nu' doen wat wij moeten doen. In deze tijd en in deze wereld. 

In de plaats van ons blind te staren op wat wij zouden moeten bewaren, kunnen wij beter op weg gaan naar wat komt. Waar is het ons uiteindelijk om te doen? Hoe kunnen mensen toekomst krijgen? Wat trekt ons vooruit? Tijdens een eucharistie in Madison Square Garden, in de wereldstad New York verwees paus Franciscus naar de profeet Jesaja. "Het volk dat ronddwaalt in het donker, ziet een helder licht" (Jes. 9,1). Franciscus zegt: "In elke periode van de geschiedenis wordt Gods volk geroepen om dit licht te schouwen. (…) 

Eén van de karakteristieken van een gelovig volk is zijn capaciteit om te zien, om in haar "donker" het licht te zien dat Christus brengt. Een gelovig volk dat kan zien, dat kan onderscheiden, dat de levende aanwezigheid van God in het hart van zijn leven, in het hart van zijn stad kan schouwen. Met de profeet kunnen wij vandaag zeggen: het volk dat op weg is, dat ademt en te midden van de "smog" leeft, heeft een groot licht gezien, heeft levenwekkende lucht ontvangen. 

Dat Jezus door onze straten blijft gaan, zich op een vitale manier met Zijn volk blijft mengen en mensen in een unieke heilsgeschiedenis blijft engageren, vervult ons met hoop - hoop die bevrijdt van de krachten die ons willen isoleren en ongeïnteresseerd maken voor het leven van de anderen, voor het leven van onze stad. Hoop die ons bevrijdt van lege banden, abstracte analyses of de gewoonte sensatie te zoeken. Hoop die niet bang is zich te engageren, door als gist te zijn overal waar wij leven en werken. Hoop die ons uitnodigt te midden van de smog God aanwezig te zien die door onze stad blijft gaan. Want, God is in de stad. 

Jezus dringt erop aan op weg te gaan en de anderen tegemoet te gaan waar zij zich reëel bevinden, en niet waar wij graag zouden hebben dat zij zich bevinden. Op weg gaan, steeds opnieuw, onbevreesd, zonder afschuw, een vreugde verkondigen die voor heel het volk bestemd is. Het feit naar de anderen te gaan om de Blijde Boodschap te delen dat God onze Vader is, dat Hij aan onze zijde gaat, ons van anonimiteit bevrijdt, van een leven zonder gezicht, van een leeg leven, en ons leert wat ontmoeting is. 

Dat bevrijdt ons van competitiestrijd, van het verwijzen naar zichzelf, om ons open te stellen voor de weg van de vrede. De vrede die voortkomt uit de erkenning van de ander, de vrede die opwelt in het hart vooral wanneer men kijkt naar wie in nood is, als naar een broeder. God leeft in onze steden, de Kerk leeft in onze steden. "Het volk dat ronddwaalt in het donker, ziet een helder licht", en wij christenen, zijn daarvan getuigen." 

God is in onze wereld en Jezus blijft door de straten gaan, dat is het mysterie dat ons vooruit trekt, dat ons gaande houdt. Daarvan vreugdevol getuigen, dat houdt de kerkgemeenschap levend, dat maakt ons telkens weer nieuw. In de 'nieuwe parochie' gaat het dus daarover en over niets anders: God zien en zichtbaar maken in de wereld van vandaag. Dat is sneller gezegd dan gedaan… Hoe doen wij dat? 

Ook hier zet paus Franciscus ons op weg. In "Amoris Laetitia" staat hij lang stil bij het begrip breekbaarheid: "Ik geloof eerlijk gezegd dat Jezus een Kerk wil die aandacht heeft voor het goede dat de Geest uitstort over de wereld van de menselijke breekbaarheid" (308). Kwetsbaarheid is naar mijn aanvoelen een sleutelbegrip voor christenen vandaag. Geen kerk van macht, maar een zoekende gemeenschap. Geen verheven leiders of managers, maar voorgangers -vaak uit de eigen gemeenschap- die men vertrouwt en waardeert omdat zij teken zijn van de levende Heer. Mannen en vrouwen, gehuwden en ongehuwden die competent zijn om het Woord van God te laten klinken in het leven van mensen, die vreugde en hoop schenken. Een kwetsbare gemeenschap die weer leert te ontvangen. Die met lege handen voor God durft te gaan staan. Die niet weet hoe ze de grote problemen van deze tijd moet aanpakken, maar die er toch aan begint! Een gemeenschap die gelooft dat de heilige Geest mee op weg gaat en aan de tafel zit. Een gemeenschap die niet eerst op zoek gaat naar zichzelf en dan daarmee de wereld in trekt, maar een kerk die gewoon op weg gaat, onbevangen. Al doende groeit dan wel als vanzelf het besef van wie wij zijn. Want je bent wat je doet en je doet wat je bent.

 

 

 

 

Gepubliceerd op woensdag 31 augustus 2016 - 9:45

 

 

Dubbelklikken op onderlijnde woorden opent steeds de bijhorende informatie, website of e-mailadressen

 

 Luister naar een vleugje terwijl U de website bezoekt