Vele mensen zijn bevreesd voor giftige planten in hun tuin uit schrik, dat hun kinderen of dieren er wel eens zouden kunnen van eten. Die bezorgdheid is begrijpelijk want in de zomermaanden krijgt het Antigifcentrum dagelijks tussen de 10 en 20 oproepen in verband met planten en kruiden. Dat vele planten en kruiden reeds een reactie of vergiftigingsverschijnsel vertonen bij het aanraken ervan is minder bekend. Het zou echter onvoorstelbaar en spijtig zijn, om hiervoor al die giftige planten uit de tuin te weren en/of geen kruiden meer te kweken en te gebruiken.
Een ruwe schatting leert dat ongeveer 250 à 300 vrij courante planten in onze tuinen en huizen, min of meer als gevaarlijk kunnen beschouwd worden.Als we de kruiden en vruchten erbij betrekken, zitten we snel boven de 500...!!! Bijna iedereen staat dus wel, onwetend of niet, de een of andere meer of minder giftige plant in de huiskamer of de tuin .
Wie zou er, bij het zien van riddersporen (Delphinium of Consolida), eraan denken dat die naar verluidt dodelijk giftig kunnen zijn voor koeien, net zoals trouwens ook boterbloemen (Ranunculus acris)?

Dat taxusgroen een paard of een koe kan vellen, hebt u ongetwijfeld al gehoord of gelezen. Maar de vele verhalen van mensen die het zelf al hebben meegemaakt, doen me soms denken aan de snoeken van 2 m die elke visser wel eens aan de haak heeft geslagen (zoals ik trouwens...hahaha). Een taxus is effectief erg giftig en indien u aan de rand van een weide woont of zelf dieren houdt, dan is het wellicht voorzichtiger om geen taxushaag te planten of die op veilige afstand van de weide te zetten. En zeker geen snoeiafval in de weide te kieperen. Dat gezegd zijnde, kan ik me echter moeilijk inbeelden dat mensen zomaar op taxustwijgjes beginnen te kauwen. Zelfs kleine kinderen vinden die stekelige takjes weinig aantrekkelijk. Iets anders zijn natuurlijk de felrode bessen . Eigenlijk zijn het schijnvruchten of zaadrokken die aan het einde van de zomer verschijnen en die wél verleidelijk kunnen zijn voor een kleine kinderhand. Die zaadrokken zijn een lekkernij voor bepaalde vogels en zijn ook eetbaar voor de mens. Maar de zaadjes die erin zitten zijn uiterst giftig. Enkele zaadjes kunnen reeds dodelijk zijn voor een kind..!!! Ook de groene twijgen zijn giftig als men ze consumeerd. We mogen echter niet vergeten dat deze plant ook een van de weinige werkzame geneesmiddelen leverd tegen zachte kankers. De werkzame stof Taxol zit meest in de schors van de boom of struik. Een glaasje thee getrokken op de bast ervan, mag om de drie à vier dagen genuttigd worden en heeft een voorkomend en zelfs genezende inwerking op bepaalde kankers....!!! (Bij gebruik van speciale planten of kruidentreksels steeds Uw huisarts inlichten). Door de giftigheid van de twijgen en de zaden weren veel mensen taxus uit de tuin en planten ze in de plaats hagen van laurierkers, liguster, thuja, berberis of hulst, wellicht zonder te beseffen dat die ook giftig zijn. Om van buxus nog te zwijgen. Een tiental besjes van de hulst volstaan voor min of meer erge maag- en darmklachten, enkele besjes van de liguster kunnen een pijnlijke diarree (heb ik al ondervonden...amaai amaai) en stuipen veroorzaken, thuja kan tot ernstige lever- en nieraandoeningen leiden en de bladeren en de zaden van laurierkers kunnen spierkrampen en hartritmestoornissen veroorzaken.

Helemaal tragisch wordt het wanneer diezelfde taxusvrezende tuineigenaars hun terras opfleuren met datura's of oleanders, toevallig twee dodelijk giftige planten.Ook de zo populaire klimop (Hedera) is een uiterst giftige plant : 2 of 3 bessen volstaan om een gastro-enteritis te veroorzaken. In ernstige gevallen kan een ademhalingsdepressie zelfs leiden tot de verstikkingsdood ! De zo onschuldig uitziende bremstruik (Cytisus en Genista), de Spaanse brem of bezemstruik (Spartium junceum) en de steekbrem (Ulex spp.) bevatten, vooral in de zaden, alkaloïden die het centraal zenuwstelsel kunnen aantasten, wat kan leiden tot verlamming van het ademhalingsstelsel en stuipen : vijf zaadjes zijn genoeg om de eerste symptomen op gang te brengen.Zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan : narcis, rhododendron, kerstroos (Helleboris niger), cotoneaster, kardinaalsmuts (Euonymus), aronskelk, Yucca, kamperfoelie (Lonicera), Clematis... , allemaal zijn ze giftig tot zeer giftig.

Sommige planten hebben dan weer ten onrechte een kwalijke reputatie, zoals b.v. de mahoniestruik. De loodblauwe bessen die net als druiven in trosjes groeien, zijn heel zuur en werken purgerend. Maar een kind mag er meer dan 50 van eten voor het ziek zal worden. Omgekeerd kunnen ogenschijnlijk onschuldige planten giftig zijn. Denken we b.v. aan rabarber, onrijpe tomaten, groene aardappelen en aardappelloof, rauwe bonen, beukennootjes, enz. Tijdens de hongerwinter van 1944 stierven er in België en Nederland bijvoorbeeld mensen die rabarberbladeren hadden gekookt... Zelfs vlierbessen zijn giftig : ze mogen zeker niet onrijp en ongekookt gegeten worden omdat ze dan diarree veroorzaken. Alleen de bloemen en rijpe bessen van de gewone vlier (sambucus nigra) gebruiken en niet deze van de giftige Kruidvlier (Sambucus  ebulis) Deze plant ruikt gelukkig zeer slecht
Ook veel zogenaamd geneeskrachtige kruiden, zoals bijvoorbeeld salie en munt, zijn giftig als men er te veel van eet. Salvia officinalis kan in hoge dosis b.v. een epilepsieaanval uitlokken. Een ander gevaar zijn planten zoals bereklauw of wolfsmelk, waarvan de "melk" bij contact met de huid of de ogen blaartrekkend is en die onder invloed van het zonlicht ernstige brandwonden kunnen veroorzaken. Misschien herinnert u zich nog het verhaal van enkele kinderen die een paar jaar geleden na een boottochtje op een kanaal in Schoten ernstige brandwonden hadden opgelopen. Eerst werd gedacht aan chemisch spul dat in het water was geloosd, maar uiteindelijk bleken ze in contact te zijn gekomen met het sap van bereklauw. Van de Bereklauwen heb je een aantal soorten; meest oorkomend zijn de inlandse of Gewone bereklauw (Heracleum sphondylium) en de Reuzen- of Perzische bereklauw (Heracleaum mantegazzianum). De Inlandse is nog wel aardig. Het is echter de Reuzenbereklauw waar we erg veel last van hebben. Als je een bereklauw aanraakt, dan kan je ten eerste je huid wat beschadigen, ten tweede komt er wat sap op je huid. Dat is het ergste bij de stengel. In dat sap zitten cumarinen en furocumarinen, die je huid overgevoelig maken voor zonlicht (foto-sensibilisatie). Als je dan in de zon gaat zitten, krijg je eerst een dikke rode plek. Als je er gevoelig voor bent dan kun je ook een lelijke rode blaar krijgen die wekenlang blijft zitten. Bloedvergiftiging schijnt ook veel te kunnen voorkomen. Raak de plant dus best niet aan. Als je de plant aanraakt hebt, spoel dan met schoon water (wrijf de stof niet uit over je huid), kom vooral niet aan je gezicht, en mijdt die dag de zon.

Tot de giftigste tuinplanten behoren, naast Goudenregen (Laburnum), Monnikskap (Aconitum napellus) - waarvan vroeger gifpijlen werden gemaakt, Vingerhoedskruid (Digitalis purpurea), Herfsttijloos (Colchicum autumnale) , het bekoorlijke Peperboompje (Daphne mezereum), Heggerand (Bryonia diaca), Slangewortel (Calla palustris) en de bessenzaden en het groen van de Taxus.

Niet alleen de tuin is een waar 'giflaboratorium'. Ook in de woonkamer is het niet allemaal "peis en vree". Bijna alle aronskelkachtigen die gekweekt worden om hun kleurige bloemschede in boeketten (zoals Anthurium en Arum) zijn gevaarlijk. Hun sap bevat irriterende stoffen die kunnen leiden tot een zwelling van de tong en keelholte, een intense speekselvorming, ernstige maagstoornissen, ademhalingsnood en hartritmestoornissen. In dezelfde familie kan het sap van de dieffenbachia (dief van Bagdad) en de caladium eveneens zwelling van de keelholte veroorzaken. Volgens de vakliteratuur zou men kunnen stikken wanneer men de hand naar de mond brengt na het aanraken van een blad. De Yanks noemen dit "Dumb cane", maar wellicht is dit lichtelijk overdreven (zoals trouwens het meeste van die "cowboy's" !

De erg populaire gatenplant (Monstera) en de Philodendrons behoren tot de planten die in de Verenigde Staten zorgen voor het grootste aantal plantaardige vergiftigingen, maar de in Europa ingevoerde variëteiten zouden minder giftig zijn ..... beweren de verkopers.... (????). De bovenste, felrode bladeren van de kerstster (Euphorbia pulcherrima), een lid uit de wolfsmelkfamilie, bevatten, net zoals alle wolfsmelkachtigen, een wit, rubberachtig vocht dat irriterend is voor het kleinste wondje.Alle delen van de pracht- of klimlelie (Gloriosa superba), een schitterende lelie uit Tropisch Afrika die hier als kamer- of orangerieplant wordt verkocht en die men soms ook in bloemenruikers tegenkomt, zijn uiterst giftig. In Afrika noemt men de prachtlelie ook "de zelfmoordplant" dit zegt wel genoeg.......!

NACHTSCHADE:

Tot de giftigste planten in onze tuin behoren de nachtschadeachtige waartoe, terloops gezegd, ook de aardappel, de tomaat, de aubergine en de tabaksplant behoren.
De bekendste plant uit deze familie is wellicht de Belladonna. De lange lijst met slachtoffers van Livia (de vrouw van Keizer Augustus) en Agrippina (de vrouw van Claudius) is het beste bewijs van de dodelijke efficiëntie van belladonna. Keizer Augustus was blijkbaar op de hoogte van de praktijken van zijn gemalin en bereidde al zijn voedsel en drank zelf. Uiteindelijk zou Livia er toch in slagen om hem te vergiftigen door het gif in te spuiten in de vijgen die aan zijn persoonlijke boom groeiden.

Ten tijde van de Borgias in Rome was belladonna het gif bij uitstek om lastige rivalen uit de weg te ruimen. Op verschillende plaatsen in de paleizen van de Borgias was belladonna verstopt om ongezien te worden toegevoegd aan eten en drinken. Volgens een gezegde uit die tijd at men best geen kersen in het gezelschap van de paus...

Een tweetal bessen, die effectief een beetje lijken op kersen, volstaan om een kind ernstig ziek te maken, een 10-tal bessen kunnen een volwassene doden !
Het bilzekruid (Hyoscymus niger) is een uiterst giftig familielid van de belladonna dat in onze contreien soms nog in het wild wordt aangetroffen. Toen Cleopatra besloten had om zelfmoord te plegen, experimenteerde ze met belladonna en bilzekruid op haar slaven om de precieze effecten te kennen. Het bleek dat het een snelle maar uiterst pijnlijke dood was. Daarom gaf ze uiteindelijk de voorkeur aan addergif... Het is een tot 80 cm hoge plant met kleine lichtgele bloempjes met een donkere kern en grote, groene bessen. De bloemen verspreiden een bedwelmende geur. De orakels van Delphi zouden de geur van brandend bilzekruid opgesnoven hebben om in extase te komen.

Een andere zeer giftige plant uit de nachtschadefamilie is de doornappel (Datura stramonium) die nog vrij algemeen in het wild voorkomt en ook kan worden aangetroffen op braakliggende gronden, op bouwland en in wat wildere tuinen. Het is een mooie plant die tot 1 m hoog kan worden met grote, trompetvormige bloemen die heerlijk zoeterig geuren. Het is een wild broertje van de Datura's of Brugmansia's zoals ze nu heten, die de laatste jaren erg populair zijn als zomerse terras- en balkonplant en die even giftig zijn.
De stekelige doosvrucht van de doornappel die bij het rijp worden verdroogt en opensplijt, zodat de zwarte zaadjes vrijkomen, wordt vaak door bloemisten gebruikt in droogboeketten. Vermits ook die zaadjes uiterst giftig zijn, is het beter om dit soort droogbloemen niet in huis te halen wanneer er nog kleine kinderen rondlopen.
Twee andere nachtschadeachtigen die bij ons veel voorkomen en die nog geregeld aanleiding geven tot vergiftigingsgevallen, zijn het bitterzoet (Solanum dulcamara) met blauwpaarse bloemen en verleidelijke rode bessen en de zwarte nachtschade (Solanum nigrum) met witte bloemen en zwarte bessen.

Ook het oranje-appelboompje (Solanum pseudocapsicum), een populaire kamerplant met kleine, tomaatachtige besjes, en Solanum crispum en Solanum jasminoides, twee niet-winterharde klimmers die bij ons vooral als terras- en balkonplant worden verkocht, horen in deze categorie thuis. Het solanine in de vruchten kan braakneigingen, diarree, kolieken, een versnelde hartslag en slaperigheid veroorzaken.

SCHERMBLOEMIGEN:

De Gevlekte scheerling is een van de giftigste planten die in ons land nog vrij algemeen in het wild voorkomt. Een zusje ervan, de Waterscheerling (Cicuta virosa), bloeit in het wild langs waterkanten, en is al even giftig. Dat geldt ook voor enkele neefjes : de reeds genoemde Dolle kervel, de Hondspeterselie (Aethusa cynapium) en het zeldzame Safraan torkruid (Oenanthe crocata). De scheerling wordt dikwijls verwisseld met het in dranken veel gebruikte Gewone duizendbladkruid en ligt daardoor aan de oorsprong van vele vergiftigingen. Het zijn stuk voor stuk zeer mooie, soms indrukwekkende planten die heel de zomer bloeien met grote, witte tot crèmekleurige bloemschermen. De Gevlekte scheerling (zo genoemd vanwege de donkerbruine vlekken op de stengels) en de Waterscheerling kunnen meer dan twee meter hoog worden, de Dollekervel en het Safraan torkruid worden gemakkelijk 1 m hoog. Ze behoren allemaal tot de familie van de schermbloemigen, een grote plantenfamilie waartoe ook heel wat keukenkruiden en -planten behoren, zoals o.m. Karwij of Kummel (carum karvi), Engelwortel (Angelica), Pastinaak (Pastinaca sativa), Venkel (Foeniculum vulgare), Roomse kervel (Myrchis odorata) en Anijs (Pimpinella).
En daar ligt nu precies het probleem met Scheerling, Dolle kervel en Hondspeterselie : het blad lijkt zeer sterk op die andere, wél eetbare variëteiten. De bloemschermen kunnen gemakkelijk verward worden met de bloemen van b.v. Anijs of Venkel, terwijl het Saffraan-torkruid doet denken aan lavas. Dat verklaart wellicht waarom nog geregeld vergiftigingsgevallen gemeld worden. Vooral kinderen die de holle stengels in hun mond steken, worden er geregeld het slachtoffer van.

Bijkomend probleem is dat de Dolle kervel en vooral de Hondspeterselie ook dikwijls voorkomen in moestuinen, waardoor de kans op vergissingen nog groter is. Daarom is het best om een op kervel gelijkend gewas dat ergens in uw tuin groeit zonder dat u het daar hebt gezaaid of geplant, niet te gebruiken voor de soep... of drank !

SCHIJNDOOD:

Antropologen vermoeden dat de doornappel ook aan de basis zou kunnen liggen van bepaalde voodoopraktijken op Haïti. Mensen die met een zalf op basis van doornappel en van een gif afkomstig van een bepaalde vis worden ingestreken, zouden nl. in een toestand van schijndood vallen. Ze zijn echter volledig bij bewustzijn en merken dus wat er rond hen gebeurt, maar ze kunnen absoluut niet reageren. Eens ze begraven zijn, worden ze door de tovenaar in het geheim terug opgegraven en opnieuw tot leven gewekt. Die 'zombies', die officieel dood zijn en niet naar hun familie kunnen terugkeren, werden dan verkocht als slaven om op de suikerplantages te werken.

Over de mandragora doet een gelijkaardig verhaal de ronde. Ten tijde van de kruisigingen door de Romeinen kregen de gekruisigden soms van barmhartige vrouwen een pijnstillend drankje op basis van wijn en een aftreksel van mandragora (Alruin), dat bekend stond als de "dodenwijn". Een mogelijk neveneffect was echter dat de gekruisigde in een soort slaaptoestand terecht kwam met een zwakke ademhaling en een bijna onbestaande hartslag. Met als gevolg dat hij schijndood maar nog levend van het kruis werd gehaald en aan de familie werd gegeven om te worden begraven. Sommige historici suggereren dat dit mogelijk het geval is geweest met Jezus van Nazareth die, gered door de "dodenwijn", zijn martelingen en het kruis overleefde en drie dagen later kon "verrijzen"...! Dit alles wordt natuurlijk ten stelligste ontkend door de kristelijke kerken. Maar zijn die dan zo geloofwaardig ...???. Zie ook "Alruin" (Mandragora officinarum) in hoofdstuk "Kruiden".

Twee andere planten met gelijkaardige effecten die ook vaak vermeld worden als ingrediënten van de 'heksenzalf', zijn de Gevlekte scheerling (Conium maculatum ) en de Dolle kervel (Chaerophyllum temulum).
De legende wil dat de gifbeker van de Griekse wijsgeer Socrates een aftreksel van onrijpe vruchten van de gevlekte scheerling of van de dolle kervel bevatte. De werkzame stof van beide planten, coiïne, verlamt de bewegingszenuwen van alle spieren, ook de ademhalingsspieren, zodat de dood door verstikking volgt. "Het bewustzijn blijft tot het laatst aanwezig", aldus een oud kruidenboek. De Grieken beschreven deze dood als de "koude afdaling naar Hades". Plato's beschrijving van de dood van Socrates in zijn Phaedo is zeer treffend : "En de man die het gif had toegediend, betastte zijn voeten en benen. Hij duwde hard op zijn voet en vroeg of hij iets voelde. Socrates zei neen. Toen kneep hij in zijn been, en zo hoger en hoger en hij was koud en stijf. "

HALLUCINOGENEN:

De nachtschadeachtigen waren in een niet eens zo ver verleden niet alleen populair als dodelijke gif. Belladonna, bilzekruid en doornappel waren in de oudheid en in de middeleeuwen ook onmisbare ingrediënten van de fameuze heksenzalf die ervoor zorgde dat de heksen op een bezemsteel konden rondvliegen en de paters, priesters en nonnen in kontakt traden met "God en de heilige geest". Ook de rode vliegenzwam of knolamaniet (Amanita muscaria) werdt niet geschuwd . Dat vele nonnetjes en andere "moeder maagden" in de oudheid en middeleeuwen kinderen baarden werdt toegeschreven aan deze "buitenaardse" omgang. Vandaag wordt echter algemeen aanvaardt dat, een sexuele ophitsing, veroorzaakt door gebruik van verschillende drogen, aan de basis lag van dit ongewenst verschijnsel. Zo werdt ook veelvuldig gebruik gemaakt van de "duivelsmelk" van de Klaproos (Papaver somniferum). De latex van deze plant bevat ca 40 verschillende alkaloiden met als belangrijkse: Morfine, Codeine, Thebaine, Papaverine en Noscapine. Geen wonder dat ze konden en wilden "uitvliegen"....!!!! In de latijnse naam van de Klaproos staat ook het woord "somniferum", hetgeen slapen betekend. Bij veelvuldig en overdadig gebruik van de papaverplant is het voor altijd "blijven slapen" niet denkbeeldig. Afblijven dus.

Ook de alruin of mandragora (Mandragora officinarum) , eveneens een nachtschadeachtige, kwam meestal in die mengsels voor. Het is een klein plantje dat oorspronkelijk alleen rond de Middellandse Zee groeide en waaraan in vroegere tijden bovennatuurlijke krachten werden toegeschreven. De Y-vormige wortels lijken vaag op een menselijke figuur, waardoor het onder meer, een symbool was van vruchtbaarheid en seksuele potentie. De bezitter van de zeldzame mandragora-wortel zou de toekomst kunnen voorspellen en zou zich onzichtbaar kunnen maken wanneer hij werd aangevallen.
De actieve bestanddelen van deze planten, atropine en vooral hyoscine (of scopolamine), waarvan de chemische structuur bijna identiek is aan cocaïne, hebben sterk hallucinogene eigenschappen. In Rome zou het bijvoorbeeld de gewoonte zijn geweest om tijdens bacchanalen de wijn aan te lengen met een aftreksel van belladonna. De zaden van de doornappel werden, vermengd met cannabis, in het Midden Oosten gerookt als een hallucinerend middel tijdens feesten, initiatieriten en om in contact te treden met de goden, een praktijk die nu nog bestaat in sommige landen.

Vooral bij de Indianen in Centraal- en Zuid-Amerika was Datura een populair hallucinerend middel. Het toaloatzin of tolohuaihuitl van de Azteken was b.v. een aftreksel van verschillende Datura-soorten. Carlos Castenada beschreef in 1968 bijvoorbeeld de effekten van een "vliegzalf"' op basis van Datura die heden ten dage door de Yaqui Indianen in Mexico nog wordt gebruikt : "The motion of my body was slow and shaky... I looked down and saw don Juan sitting below me, way below me. The momentum carried me forward one more step, which was even more elastic and longer than the preceding one. And from there I soared.. I saw the dark sky above me, and the clouds going by me... I enjoyed such freedom and swiftness as I had never known before.and then..... I saw her......."

De werkzame bestanddelen van deze planten worden, vermengd met olieachtige stoffen, door de huid of via de zweetklieren (b.v. in de oksels) of via bepaalde lichaamsopeningen (vagina, rectum) in de bloedstroom opgenomen zonder dat ze het maag-darmkanaal moeten passeren en dus zonder risico op vergiftiging. Dit zou een verklaring kunnen zijn van het hallucinogene vermogen van de middeleeuwse 'heksenzalven'.
In een recente studie beschrijven enkele Duitse wetenschappers hoe ze een 17de eeuws recept van een zalf op basis van belladonna, doornappel en bilzekruid aanbrachten op de armen en de oksels. Ze vielen in een diepe slaap tijdens dewelke ze droomden over wilde tochten door de lucht, over helse muziek en dans. Dit effect was ook Shakespeare niet onbekend. In Romeo en Julia beschrijft hij hoe Julia zich zou voelen nadat ze het brouwsel van Friar Laurence zou drinken : "No warmth, no breath, shall testify thou liv'st; / The roses in thy lips and cheeks shall fade / To paly ashes ; thy eyes' windows fall, / Like death, when he shuts up the day of life ; Each part, depriv'd of supple government, / Shall, stiff and stark and cold, appear like death; And in this borrowd likeness of Shrunk death / Thou shalt continue two-and-forty hours, / And then awake as from a pleasant sleep."

Wij gaan dit hoofdstuk afsluiten omdat men over deze "plantenmaterie" nog dagenlang verder kan zeveren en wij zijn al voldoende afgedwaald van het oorspronkelijk concept van "alles over Alcohol en Booze". Als U nog kleine kinderen hebt wees op Uw hoede...!!! Draag altijd gummi-handschoenen tijdens het werken in de tuin en dit zeker, als U er gifige planten hebt staan, of als U overgevoelig bent voor bepaalde sustanties ervan. Steek ook nooit onbekende bessen of plantdelen in Uw mond....of ergens anders....hahaha. Hoe gevaarlijk sommige planten ook zijn, zou het echt geen zonde zijn, indien u al deze mooie planten en smakelijke kruiden zoudt moeten missen in de  huiskamer, tuin, keuken en vooral dan, in onze drankenwinkel ? Het zijn tenslotte niet de planten die ons aanvallen, maar juist andersom...!!!!

 MAATREGELEN BIJ VERGIFTIGING:

In de praktijk moet men de gevaren van giftige planten echter niet overdrijven. Veel meer kinderen worden het slachtoffer van schoonmaakproducten, alcohol om de barbecue aan te maken, heet frietvet, antivries, geneesmiddelen, enz. dan van giftige planten. Om over het autoverkeer nog te zwijgen. En zoals men kinderen leert dat een hete kookplaat of een auto gevaarlijk is, zo kan men hen ook leren dat sommige planten gevaarlijk zijn. Voor een aantal planten is dat geen probleem. Zo kan ik me moeilijk inbeelden dat men zomaar een aronskelk, een yucca, een hulstblaadje of een taxustak in de mond gaat steken. Maar de bessen van taxus en hulst en de erwtachtige vruchten van goudenregen ogen bijvoorbeeld al veel verleidelijker. Omdat het moeilijk is om kleine kinderen te leren wat wel en niet kan, is de beste gedragslijn hen in het begin consequent te verbieden om ook maar iets in de tuin in de mond te steken, en uiteraard zelf het goede voorbeeld te geven. Maar zelfs dan zijn ongelukken natuurlijk nooit uit te sluiten en dan zeker niet als men. zoals ik "experimenteel" aangelegd bent en graag nieuwe kruiden en recepten uitprobeerd. Gelukkig zijn de gevolgen doorgaans beperkt. Meestal gaat het om maag- en darmklachten (braken, schijterij, krampen...), huidreacties, hoofdpijn of soms cardiovasculaire stoornissen (daling van de bloeddruk, versnelde of onregelmatige hartslag)..
Over het algemeen geldt, dat het inslikken van een of twee besjes geen gevaar betekent. In sommige gevallen is er wel meteen een irriterende werking (o.m. aronskelk en peperboompje). Wanneer een kind meer dan één of twee of een onbekende hoeveelheid besjes heeft ingeslikt, is het best om onmiddellijk het antigifcentrum te bellen (070/245 245) en de plant en de omstandigheden van het ongeval te beschrijven. Wanneer het kind toch bessen van zeer giftige planten heeft geslikt, is het aangewezen om het te doen braken (behalve bij de gevlekte aronskelk, de karmozijnbes en bij de meeste kamerplanten) en het zo snel mogelijk naar een ziekenhuis te brengen. Voor volwassenen is het meestal niet zo ernstig...maar toch!!