gestrande vaart
een bataljon onrust
nadert mijn kust
wat verstrooit mijn vaart
de boot vlot niet meer maar ligt gestrand
alsof het breuklijdend de verte in staart
geen water, zilt noch zoet
spat spetters over de boeien
geen zeelucht zucht nog in de zeilen
zij, mij zo nabij, keren het roer
ankeren met zijden draden mijn reilen
ze kleuren of havenen mijn varen
dat als een stip de mist ingaat
mijn blik zeewiert op hun gelaat
de onschuld die niet duldt
dat springtij mij weer te water laat
©Marleen De Smet
|
|