berusting
als nooit tevoren trekt de zon strepen
ze is me goedgezind, treft
en spelt ondergang
ik herken wat ik negeer
de inzinking spreekt een epiloog
onder mijn voeten drijfzand
het slikt niet, het duwt desolaat
mijn leeftijd in de ruggengraat
en de drommelse maan ligt op de loer
kromt kwartiervullende lachlippen
spot met elk ingepakt moment
verdomd, dat laat ik niet ontglippen
eigenaardig, ja, heel eigenaardig
hoe leegte zich vult met zinvol
© Marleen De Smet
|
|