Lierde onder de pen

Toen ik onlangs na een nachtelijke vergadering meneer De Croo in bed had gestopt en terug naar huis reed viel het mij op hoe stil en kalm de landelijke dorpen erbij lagen.
Een donker heuvelend landschap waar een paar huizen met gedoofde lichten langs de straatkant stonden en de voorbijtrekkende wolken in grote regenplassen werden weerspiegeld dankzij het maanlicht.
Alleen op de baan en geen flikken te zien en dus gaf ik maar wat gas om mijn nachtelijke zonde op te drijven van 50 naar euh…euh…61 denk ik.
En daar rijd ge dan, moe en verlangend naar uw bed na een lange en vermoeiende dag waar de concentratie steeds optimaal moet blijven.
En opeens in de straten van Michelbeke zie ik daar iets uit de grasberm springen en voor ik op de rem kon staan hoor ik daar ne patat dat ik er potverdekke van wakker geschoten was achter mijn stuur.
Een paar meters verder kwam ik tot stilstand en in mijn achteruitkijkspiegel viel er mij niets speciaals op.
Maar ik reed toch maar terug en nadat ik was uitgestapt zag ik daar in de schijnwerpers van het maanlicht iets liggen spartelen op het wegdek.
Potverdekke zeg, een konijn!
Ja, het konijn was zonder kijken en zonder fluovest overgestoken en onder mijne wagen terechtgekomen.
Met de laatste stuiptrekkingen stond het al voor de hemelpoort van het dierenrijk en toen ik het bij de achterpoten nam en het een ferme karatéslag in de nek gaf omdat ik geen goesting had om mond op mondbeademing toe te passen op die twee uitstekende tanden waar sommige politiekers nog eens jaloers op konden zijn was het helemaal gedaan met afzien.
Ppfff nu stond ik daar schoon, in kostuum midden in de nacht met een konijn in mijn handen.
Maar lang moest ik er niet over nadenken, de feestdagen kwamen in zicht en waarom de kalkoen met kerstmis niet eens vervangen door konijn.
Ik gooide het konijn in de koffer naast mijn brooddoos en de wetsvoorstellen over dierenwelzijn en vervolgde mijn weg naar het rustige Lierde.
Ge gaat mij niet geloven maar ik was nog maar de Lepelstraat in Michelbeke uitgedraaid dat ik daar op de baan naar het voetbalplein ook plots moest uitwijken voor overlopend wild en dat ik daar terug ne klop hoor onder de wagen.
Miljaar ’t was precies mijne nacht niet!
Terug gestopt en uitgestapt en het maanlicht hielp mij het slachtoffer terug te vinden in de grasberm.
Jawadde zeg, hier was zelfs geen sprake meer van spartelen want het konijn was zo dood als een pier om het in dierlijke termen uit te drukken.
Maar toen ik het konijn in mijn handen had bleek het totaal anders dan het eerste.
Het was niet alleen dikker maar ook zwart!
Potverdekke zeg ik had daar een geïmmigreerd konijn overhoop gereden!
Straffer nog, het had ook geen papieren bij en dus kon ik zelfs de eigenaar niet terugvinden.
Ja, het beste is van u dan rap uit de voeten te maken want als het opvanggezin of de kweker van dat konijn het te weten komt is het meestal dikken ambras.
Maar in de wagen zat ik zo te denken dat alles in feite nog zeer goed meeviel voor mij.
Geen schade aan de wagen en in crisistijd kon ik binnenkort een schoon kerstmenu op tafel zetten met mijn twee konijnen met builen.
Ik zag mij al als beste hobby kok van Vlaanderen en indien nodig kon ik nog altijd naar Piet Huyzenspruit bellen om me te komen helpen.
Maar geen nood, ik had nog tijd en zou mezelf wel behelpen want zo moeilijk zou het wel niet zijn om konijn klaar te maken.
Veel goesting om er ’s nachts nog aan te beginnen had ik niet en volgens mijne pa die niet alleen een befaamd jager is in onze streek maar ook in Plankendael en Paradisio was het best om die konijnen een beetje te laten liggen om ze te faisanderen.
Ik liet de beesten in de garage liggen tot het weekend en daar ging ik er eens werk van maken.
Villen en de diepvriezer in zodat ik met kerst wat volk zou kunnen uitnodigen.
Toen ik daar het eerste konijn moest villen was mijn eerste vraag hoe ge daar in Godsnaam aan begint.
Volgens mijne pa moet ge dat ergens ophangen om gemakkelijk te werken en dus hing er daar enige tijd later een konijn aan onze luster.
“t Was precies een tafereel uit de middeleeuwen waar een gestrafte aan de galg hing met zijn ogen wijd open en zijn tong naar buiten.
Toen ik nog eens naar mijne pa had gebeld om te zien met welk bijl ik dat nu juist moest villen wist hij mij te zeggen dat het makkelijker was om het met de achterpoten op te hangen en een scherp mesje te gebruiken.
Na een operatie van drie uur hing dat konijn daar nog juist met zijn kousen aan en voor de rest zo bloot als Adam.
Bij het zwarte konijn ging het al iets vlugger en wat mij daar direct was opgevallen was dat onder dat zwart vel hetzelfde vlees zat.
Ik probeerde direct de link te leggen en dus zou het waarschijnlijk ook bij de mens zo zijn dat alleen het uiterlijk van kleur verschilt maar dat voor de rest de inhoud hetzelfde zou zijn.
Een schoon roos vel met daaronder hart, nieren en een aangetaste lever als het al geen myxomatose was.
Ge ziet dat ge in feite eerst een zwart konijn moet villen om te weten te komen dat ze u nogal wat kunnen wijsmaken over de gekleurde mens hé.
Maar bon na een halve dag villen en delen kon ik alles in plastiek zakken steken om ze in de diepvriezer te plaatsen.
Met de feestdagen in zicht vroeg ik dan maar of mijn lief interesse had om kerst te vieren met een konijn en hoewel ze me eerst had slecht verstaan zegde ze toch maar toe.
-Zeg chauffeurke weet ge ook hoe ge dat moet klaarmaken?
-Euh…vaneigens, gewoon in de oven aan ’t spit.
-Hoe…dat heb ik nog nooit gehoord.
-Als het met een kieken lukt zal dat met een konijn niet veel verschil zijn zekerst.
-Maar nee gij ge moet dat in een kom klaarmaken met pruimen en bier.
-Euh…amai voor twee konijnen ga ik mogen naar de brouwerij bellen dan.
-Twee konijnen…met hoeveel gaan we daar aan tafel zitten misschien?
-Awel een klein voor u en dat dik voor mij hé.
-Maar manneken dat is veel teveel voor twee man.
-Euh…jamaar het is ne ganse menu met konijn hé.

Chauffeurke’s kerstmenu

Borrelhapjes met lange tanden
Toastjes met konijnenoortjes en uitstekende tong
Soep van konijnenstaart
Hazenrug (maar dan van konijn) op een veldbedje van verse groenten.
En als dessert een mousse van voor en achterpoten met frambozen

-Euh…zeg manneken ik zal dat wel zelf komen klaarmaken en nog wat volk meebrengen want ge gaat er daar weer wat van maken.
-Euh…allé dan als ge dat echt wilt doen.
Mijn lief kennende gaat ze daar weer een pak volk uitnodigen en ben ik misschien best van nog een konijn extra onder mijn wielen te krijgen.
Mijne pa zegt dat ook altijd “wat ge zelf overreden hebt smaakt altijd beter”.
’t Is nu maar te hopen dat er daar tegen kerst nog een paar de straat oversteken hoewel veel verschil met een kat ziet ge toch niet als dat vel daar af is hé.


Groetjes chauffeurke