Lierde onder de pen


SINTERKLAAS WOONT IN VLAANDEREN


Hoewel de buitentemperaturen het niet laten merken is het toch terug Sinterklaastijd.
Als kind stelde ik er mij niet teveel vragen bij zolang mijne schoen maar genoeg gevuld was maar de laatste jaren krijg ik vaak nog onverwachte antwoorden te verwerken.
Thuis hadden ze het altijd over de Heilige man uit Spanje die met zijn stoomboot gevuld met zwarte pieten in ons land aanmeerde om met zijn witte schimmel dan zijn ronde te beginnen bij de braafste kinderen.
Blijkbaar wisten ze thuis niet beter omdat ze 40 jaar geleden nog internetloos door het leven gingen en dat ze een mens van alles konden wijsmaken.
Nu lees ik hier een paar dagen geleden dat de Heilige man helemaal niet in Spanje woonde maar in Turkije.
Potverdekke zeg, jaren lang heb ik mijn brieven naar Spanje gestuurd en dus is het niet verwonderlijk dat ik nog niet de helft gekregen heb van wat ik vroeg.
En ik maar schrijven dat ik een goede relatie had met de kleine van Fabiola haar kuisvrouw terwijl ze ginder in Turkije onze ex koningin maar juist kennen van het haar en pluimen op hare hoed.
Nu versta ik wel beter waarom ik de meeste handleidingen niet kon lezen want in mijn kinderjaren was mijn Turks niet al te fameus.
6 december was een dag waar ieder kind naar uitkeek en waar ze hoopten dat hun schoenen goed gevuld zouden staan met alles wat het hartje wenste.
Ja, persoonlijk nam ik de schoenen van mijne pa en van mijnen bompa omdat die een paar maten groter waren dan de mijne en dus kon er ook meer in.
Maar men kreeg niets voor niets en dus moesten we ook een offer brengen.
In de eerste plaats moest men braaf zijn en omdat er geen vervaldatum opstond lukte het mij wel de twee laatste weken voor de Sint zou komen.
Het was ook wreed in de mode om het paard van de Sint en de ezel van de pieten te voederen en daarvoor kwam oma mee naar de winkel omdat zij perfect wist wat die beesten mochten eten.
Een paar wortels, een paar rapen, een paar spruiten en zelfs een schenkel of wat soepvlees.
Ik vond dat die beesten wreed konden eten en bij ons thuis moesten de hond en de kiekens het met veel minder stellen van onze overschot.
Maar ’t was ook eigenaardig hoe we de dagen nadat de Sint geweest een bord met hutsepot kregen voorgeschoteld met dezelfde groenten als dat dienen ezel en dat paard hadden gekregen.
In vergelijking met andere dagen hadden we op 6 december geen enkele moeite met opstaan en gezwind sprongen we uit bed om met grote stappen oma en de badkamer voorbij te lopen en met twee treden tegelijk de trap af te dalen.
En daar stond ik dan in mijne gestreepte pyjama en op mijn blote voeten voor de kolenstoof.
Jaren heb ik mij afgevraagd hoe de Sint door die schouw kroop zonder hem vuil te maken en ’t is maar achteraf dat ik eraan dacht dat het de zwarte pieten waren die door de schouw kropen om die stoof telkens los te koppelen en te verzetten zodat al mijnen brol in die schoenen konden gestoken worden.
Naast een paar schoenen waar de groenten van onze hutsepot uit verdwenen waren en vervangen door een paar mandarijntjes en marsepein die de smaak van zweetvoeten hadden stonden mijn geschenken.
Een doos met légoblokken, een puzzel, een zak met knikkers en hoe meer de jaren vorderden hoe meer het speelgoed ging veranderen.
Maar meestal had je toch telkens iets tekort en dan kwam het er op aan van terug een week braaf te zijn om een supplement aan blokken of een paar meters rails voor uwe trein bij te bestellen.
Ja, ik herinner mij nog dienen trein alsof het gisteren was.
Een grote gekleurde doos waar de verpakking veel groter bleek te zijn dan wat er in zou zitten.
Eens het karton verwijderd zat er een stuk plastiek in verdeeld in vakjes waar alles mooi zat ingedeeld.
De rails, de wissel, de locomotief en de wagon.
Als ne mens het dagelijkse leven van de NMBS wou nabootsen met het station van “Molierde” en van “Giesbaargen” dan zat je al vlug een paar jaren verder en pasten de wissels niet meer op de rails en hadden ze thuis niet veel goesting meer om nog te investeren in een perron of een nieuwe locomotief.
Zo bleef ik jaren zitten met een trein waarvan de rit niet verder reed dan rond de tafelpoot van onze salontafel.
Maar door de jaren verdwijnt het kind zijn in handelen maar blijft het anderzijds het kind zijn behouden om toch maar iets te krijgen van de Sint.
De blokken en de knikkers verdwenen en zo stond op een dag een kleine werkbank met zaag en hamer naast mijn schoenen.
Mijnen bompa was het schoonste voorbeeld van wat een werkman was en de schrijnwerker in hem motiveerde mij om ook af en toe de zaag en hamer ter hand te nemen.
Nu de Sint zijn vertrouwen had getoond om mij eens echt werkmateriaal te leveren kon ik niet anders dan mijn kunsten te laten zien en een deel van het werk op mijn schouders te nemen om de Heilige man te danken.
Een nagel in onze voordeur om de kerstkrans aan op te hangen en het onderste van de tafelpoten afgezaagd om ze wat aan mijn grootte aan te passen waren genoeg om mij te bedanken met een paar vijgen op mijn oor en mijn materiaal terug naar dienen Turk uit Spanje te sturen.
De Heilige man beperkte zich het jaar nadien tot een gewone meccanodoos waar ik met mijn kleine vingers alle moeite had om die kleine vijzen op de metalen plaatjes te vijzen en waar ik na twee keren buiten spelen naar de dokter moest voor een spuit tegen de tetanus omdat die zwarte pieten dat spel niet hadden ingewreven tegen het roest.
Ne mens zijn geloof zou ervan verdwijnen en hoe minder ik geloofde hoe minder ik nog kreeg tot op het jaar dat ik daar voor mijn eigen schoenen stond waar alle groenten nog aanwezig waren.
Potverdekke, ik kon zelf voor ezel spelen en met lange tanden in mijn wortels bijten.
Ondertussen zit ik hier zelf met twee snotters die de Sint zijn ontgroeid maar die toch zo slim zijn om hun schoen te zetten op 5 december.
-Euh…zeg jullie zijn toch braaf geweest hé.
-Ja ja pa.
-allé dan, wilt ge iets van de Sint uit Spanje of van den dienen uit Turkije?
-Zeg pa geef ons gewoon iets van de Sint uit Vlaanderen hé.
-Euh…oei…en wat moet hij brengen, ne puzzel of ne zak “marbols”?
-Zeg pa…ge kunt best een enveloppe in onze schoen leggen zodat we de Sint zelf kunnen betalen.
-Euh…gaat dat wel?
-Ja vaneigens want bij onze vrienden bestellen ze dat ook.
-Allé dan…en wat moet ik daar dan insteken?
-Och, als ge hier in elke schoen 150 Euro steekt hebt ge nog iets over om in onze kousen voor de kerstman te steken.
-Wablieft…150 Euro…zeg gijle vergeet zekerst dat het crisis is.
-Jamaar pa uwen brol koste veel minder maar ge kreeg om de vijf minuten onder uw voeten dus is het toch beter om iets te krijgen waar we voorzichtig, stil en braaf voor de computer kunnen mee zitten.
-Euh…allé dan ik zal zien of ik…euh…hij wil komen als ge braaf zijt.
Ja, blijkbaar is het geloof in de Sint zodanig geëvolueerd dat de jeugd zelf zijn bestelling doet hé.
Och…en toch kijk ik vol blijdschap naar de kinderogen die onschuldig geloven in de Heilige man die met witte baard door zijn groot boek bladert.
Bij mijn buren zal hij waarschijnlijk nog wel komen want daar is het Sintgevoel nog wel aanwezig.
Hoewel…de man zal zich waarschijnlijk zelf moeten aanpassen en zien dat hij daar niet van dat dak slibbert dat vol ligt met zonnepanelen.
Ja, ’t is uitkijken want wie weet…wie weet zet ik zelf nog wel eens mijn schoen.

Groetjes chauffeurke








Terug naar 'Lierde onder de pen'

Terug naar homepage Lierde Online