Lierde
onder de pen
|
SINTERKLAAS WOONT IN VLAANDEREN
|
Hoewel de buitentemperaturen het niet laten merken is
het toch terug Sinterklaastijd.
Als kind stelde ik er mij niet teveel vragen bij zolang mijne schoen maar
genoeg gevuld was maar de laatste jaren krijg ik vaak nog onverwachte
antwoorden te verwerken.
Thuis hadden ze het altijd over de Heilige man uit Spanje die met zijn
stoomboot gevuld met zwarte pieten in ons land aanmeerde om met zijn witte
schimmel dan zijn ronde te beginnen bij de braafste kinderen.
Blijkbaar wisten ze thuis niet beter omdat ze 40 jaar geleden nog
internetloos door het leven gingen en dat ze een mens van alles konden
wijsmaken.
Nu lees ik hier een paar dagen geleden dat de Heilige man helemaal niet in
Spanje woonde maar in Turkije.
Potverdekke zeg, jaren lang heb ik mijn brieven naar Spanje gestuurd en dus
is het niet verwonderlijk dat ik nog niet de helft gekregen heb van wat ik
vroeg.
En ik maar schrijven dat ik een goede relatie had met de kleine van Fabiola
haar kuisvrouw terwijl ze ginder in Turkije onze ex koningin maar juist
kennen van het haar en pluimen op hare hoed.
Nu versta ik wel beter waarom ik de meeste handleidingen niet kon lezen want
in mijn kinderjaren was mijn Turks niet al te fameus.
6 december was een dag waar ieder kind naar uitkeek en waar ze hoopten dat
hun schoenen goed gevuld zouden staan met alles wat het hartje wenste.
Ja, persoonlijk nam ik de schoenen van mijne pa en van mijnen bompa omdat
die een paar maten groter waren dan de mijne en dus kon er ook meer in.
Maar men kreeg niets voor niets en dus moesten we ook een offer brengen.
In de eerste plaats moest men braaf zijn en omdat er geen vervaldatum
opstond lukte het mij wel de twee laatste weken voor de Sint zou komen.
Het was ook wreed in de mode om het paard van de Sint en de ezel van de
pieten te voederen en daarvoor kwam oma mee naar de winkel omdat zij perfect
wist wat die beesten mochten eten.
Een paar wortels, een paar rapen, een paar spruiten en zelfs een schenkel of
wat soepvlees.
Ik vond dat die beesten wreed konden eten en bij ons thuis moesten de hond
en de kiekens het met veel minder stellen van onze overschot.
Maar ’t was ook eigenaardig hoe we de dagen nadat de Sint geweest een bord
met hutsepot kregen voorgeschoteld met dezelfde groenten als dat dienen ezel
en dat paard hadden gekregen.
In vergelijking met andere dagen hadden we op 6 december geen enkele moeite
met opstaan en gezwind sprongen we uit bed om met grote stappen oma en de
badkamer voorbij te lopen en met twee treden tegelijk de trap af te dalen.
En daar stond ik dan in mijne gestreepte pyjama en op mijn blote voeten voor
de kolenstoof.
Jaren heb ik mij afgevraagd hoe de Sint door die schouw kroop zonder hem
vuil te maken en ’t is maar achteraf dat ik eraan dacht dat het de zwarte
pieten waren die door de schouw kropen om die stoof telkens los te koppelen
en te verzetten zodat al mijnen brol in die schoenen konden gestoken worden.
Naast een paar schoenen waar de groenten van onze hutsepot uit verdwenen
waren en vervangen door een paar mandarijntjes en marsepein die de smaak van
zweetvoeten hadden stonden mijn geschenken.
Een doos met légoblokken, een puzzel, een zak met knikkers en hoe meer de
jaren vorderden hoe meer het speelgoed ging veranderen.
Maar meestal had je toch telkens iets tekort en dan kwam het er op aan van
terug een week braaf te zijn om een supplement aan blokken of een paar
meters rails voor uwe trein bij te bestellen.
Ja, ik herinner mij nog dienen trein alsof het gisteren was.
Een grote gekleurde doos waar de verpakking veel groter bleek te zijn dan
wat er in zou zitten.
Eens het karton verwijderd zat er een stuk plastiek in verdeeld in vakjes
waar alles mooi zat ingedeeld.
De rails, de wissel, de locomotief en de wagon.
Als ne mens het dagelijkse leven van de NMBS wou nabootsen met het station
van “Molierde” en van “Giesbaargen” dan zat je al vlug een paar jaren verder
en pasten de wissels niet meer op de rails en hadden ze thuis niet veel
goesting meer om nog te investeren in een perron of een nieuwe locomotief.
Zo bleef ik jaren zitten met een trein waarvan de rit niet verder reed dan
rond de tafelpoot van onze salontafel.
Maar door de jaren verdwijnt het kind zijn in handelen maar blijft het
anderzijds het kind zijn behouden om toch maar iets te krijgen van de Sint.
De blokken en de knikkers verdwenen en zo stond op een dag een kleine
werkbank met zaag en hamer naast mijn schoenen.
Mijnen bompa was het schoonste voorbeeld van wat een werkman was en de
schrijnwerker in hem motiveerde mij om ook af en toe de zaag en hamer ter
hand te nemen.
Nu de Sint zijn vertrouwen had getoond om mij eens echt werkmateriaal te
leveren kon ik niet anders dan mijn kunsten te laten zien en een deel van
het werk op mijn schouders te nemen om de Heilige man te danken.
Een nagel in onze voordeur om de kerstkrans aan op te hangen en het onderste
van de tafelpoten afgezaagd om ze wat aan mijn grootte aan te passen waren
genoeg om mij te bedanken met een paar vijgen op mijn oor en mijn materiaal
terug naar dienen Turk uit Spanje te sturen.
De Heilige man beperkte zich het jaar nadien tot een gewone meccanodoos waar
ik met mijn kleine vingers alle moeite had om die kleine vijzen op de
metalen plaatjes te vijzen en waar ik na twee keren buiten spelen naar de
dokter moest voor een spuit tegen de tetanus omdat die zwarte pieten dat
spel niet hadden ingewreven tegen het roest.
Ne mens zijn geloof zou ervan verdwijnen en hoe minder ik geloofde hoe
minder ik nog kreeg tot op het jaar dat ik daar voor mijn eigen schoenen
stond waar alle groenten nog aanwezig waren.
Potverdekke, ik kon zelf voor ezel spelen en met lange tanden in mijn
wortels bijten.
Ondertussen zit ik hier zelf met twee snotters die de Sint zijn ontgroeid
maar die toch zo slim zijn om hun schoen te zetten op 5 december.
-Euh…zeg jullie zijn toch braaf geweest hé.
-Ja ja pa.
-allé dan, wilt ge iets van de Sint uit Spanje of van den dienen uit
Turkije?
-Zeg pa geef ons gewoon iets van de Sint uit Vlaanderen hé.
-Euh…oei…en wat moet hij brengen, ne puzzel of ne zak “marbols”?
-Zeg pa…ge kunt best een enveloppe in onze schoen leggen zodat we de Sint
zelf kunnen betalen.
-Euh…gaat dat wel?
-Ja vaneigens want bij onze vrienden bestellen ze dat ook.
-Allé dan…en wat moet ik daar dan insteken?
-Och, als ge hier in elke schoen 150 Euro steekt hebt ge nog iets over om in
onze kousen voor de kerstman te steken.
-Wablieft…150 Euro…zeg gijle vergeet zekerst dat het crisis is.
-Jamaar pa uwen brol koste veel minder maar ge kreeg om de vijf minuten
onder uw voeten dus is het toch beter om iets te krijgen waar we
voorzichtig, stil en braaf voor de computer kunnen mee zitten.
-Euh…allé dan ik zal zien of ik…euh…hij wil komen als ge braaf zijt.
Ja, blijkbaar is het geloof in de Sint zodanig geëvolueerd dat de jeugd zelf
zijn bestelling doet hé.
Och…en toch kijk ik vol blijdschap naar de kinderogen die onschuldig geloven
in de Heilige man die met witte baard door zijn groot boek bladert.
Bij mijn buren zal hij waarschijnlijk nog wel komen want daar is het
Sintgevoel nog wel aanwezig.
Hoewel…de man zal zich waarschijnlijk zelf moeten aanpassen en zien dat hij
daar niet van dat dak slibbert dat vol ligt met zonnepanelen.
Ja, ’t is uitkijken want wie weet…wie weet zet ik zelf nog wel eens mijn
schoen.
Groetjes chauffeurke
Terug naar 'Lierde onder
de pen'
Terug naar
homepage Lierde Online
|