Lierde onder de pen


DE BOEKENBEURS


Toen ik onlangs op de boekenbeurs liep in Antwerpen viel het mij op hoeveel boeken er elk jaar wel geschreven worden.
Ja, iedereen neemt tegenwoordig de pen ter hand om het een en het ander op papier te zetten.
Drie grote zalen met grote en kleine standen waar de boeken netjes in het spotlicht stonden en sommigen geschrankt gestapeld lagen.
Al slenteren liep ik door de gangen en tussen de teksten allerhande.
Fictie of non-fictie, roman of thriller, wetenschappelijk of geschiedkundig en nog zoveel andere teksten die gekaft werden om één of andere lezer te bekoren.
Zelfs vanachter het kookfornuis stegen de dampen ten hemel en elke kok die een beetje naam en faam had op het televisiescherm schreef met de grote pollepel een receptenboek om de boerinnenbond te doen blozen.
Sommigen schreven over hun avonturen en anderen schreven dan weer hun memoires.
Ja, zelfs de politiekers kropen in de pen om hun waarheid te verkondigen of een moord te plegen in de Senaat.
Zoveel variëteit van cursief tot rechtlijnig waar elke lezer wel zijn ding zou vinden.
Het lijkt er wel op dat telkens er iets in de media verschijnt er dan ook een boek moet over geschreven worden.
Zo stond ik bij een stand waar de verschillende godsdiensten vredig naast elkaar lagen en waar de lendendoek van Jezus niet groter afgebeeld was dan de hoofddoek die al zo vaak ter discussie kwam.
Iets verder dan weer de kalender van de Maya’s die volgens de schrijver het einde van de wereld verkondigen voor 2012 en die me deed beseffen dat ik hier dan één van mijn laatste bezoeken breng aan de boekenbeurs.
Er was blijkbaar niet echt een protocol aanwezig en dus lag de ernst er naast de fantasie.
Sommige boeken werden aangevuld met prachtige foto’s en in sommige gevallen is het ook nodig.
Vaak brengen foto’s meer duidelijkheid of zijn ze alvast een leuke aanvulling voor het oog.
Toen ik na een paar boeken over gezond bewegen en lichaamsoefeningen ook de Kamasutra ter hand nam prijsde ik mij gelukkig dat er foto’s instonden om mij verder op weg te helpen.
Ik vroeg mij telkens af of de schrijver ook alles uitprobeert eer hij iets op papier zet of dat hij gewoon zijn fantasie oplegt aan anderen.
Ja, op bepaalde standen waren de schrijvers zelfs in levende lijve aanwezig om hun boek te signeren en sommigen had ik mij totaal anders ingebeeld.
Wie zijn die schrijvers die hun vingers laten dansen op het toetsenbord en duizenden lettertekens omtoveren tot leesbare teksten.
Conscience,Claes, Streuvels,Timmermans en nog zoveel anderen zijn hier vervangen door namen als Aspe, Hemmerechts,Lanoye,Brusselmans en Huysentruyt.
De lezer ontmoet de schrijver achter het verhaal en fier trekt hij huiswaarts met het gesigneerde boek dat plots een meerwaarde krijgt.
De ontmoeting met man of vrouw die lezersogen bekoren en verleiden om in één of andere boekenkast te belanden.
Ik ben er de laatste jaren zelf van bezeten en hoewel ik in het begin opzoek ging naar oude Vlaamse schrijvers kan ik tegenwoordig al eens in nieuwe uitgaven bladeren.
Maar hoe zou het aanvoelen om aan de andere kant van de tafel te zitten?
Hoe zou het zijn om zelf een boek uit te geven en wanneer kan men als schrijver bestempeld worden.
Al honderden teksten schreef ik ondertussen zonder echt te weten wie ze leest en soms stel ik mij de vraag of ik niet zelf iets zou moeten uitgeven.
Maar wat?
Ik zou een rubriek moeten kiezen en keuzes maken.
Meestal dartelt mijn pen nogal ludiek op en neer en is er soms meer tussen de lijnen te lezen dan erop en dan blijft de vraag of er daar wel lezers voor zijn.
Mijn kookkunsten moet ik niet beschrijven wegens te aangebrand.
Over mijn leven en mijn familie zou ik kunnen schrijven maar misschien zou het ook wel wat aangebrand zijn.
Over de mensen in mijn dorp…misschien ook te aangebrand.
Ja, en over mijn leven als chauffeur in de politieke wereld, dat zou zeker aangebrand zijn.
Anderzijds denk ik wel dat er een lezerspubliek is voor aangebrande literatuur en misschien moet ik het er maar eens op wagen om mijn leven te bundelen tussen twee kaften.
Waarschijnlijk de droom van elke schrijver om ooit zijn werk te zien liggen op de boekenbeurs of het in één of andere boekenkast te zien staan.
Maar ja, er zijn schrijvers en schrijvers en sommigen moeten zelfs de moeite niet meer doen om het zelf te schrijven en laten de taak aan anderen over om nog juist eens op de voorgrond te komen en het te signeren.
Toen ik tijdens mijn bezoek voorbij Pieter Aspe liep zag ik direct dat het een echte was.
Een echte schrijver bedoel ik dan, hoewel hij zelf niet zinnens was van meer dan één boek uit te geven.
Het grijzige haar en stoppelbaard verstopten zijn fantasie waar velen van genoten.
Ik zou zelfs durven zeggen dat hij wat timide leek en zich pas echt kon uitleven achter het toetsenbord.
Exemplaar na exemplaar signeerde hij naar de volgende bestseller terwijl de man in kwestie doodgewoon bleef.
Slurpend aan een lauwe koffie en tussen twee signeerbeurten de krant doornemend.
Potverdekke, ne mens zou er kiekenvel van krijgen zonder één letter gelezen te hebben.
Ja, de boekenbeurs is veel meer dan op zoek te gaan naar een boek.
Het is door een wereld stappen met duizenden verhalen die de nieuwsgierigheid van de lezer moeten prikkelen.
Maar het is ook de mens ontmoeten die ons meeneemt naar een moment van spanning of ontspanning.
Naar een wereld waar men door de natuur bladert of waar men hakt en snijd met culinair geweld.
Och…ik heb de boekenbeurs terug verlaten met vers leesvoer en terwijl ik lees hoef ik zelf niet te schrijven.
Het is een hobby, waar ik soms mezelf meeneem op avontuur en wie weet…
Wie weet zit ik ooit op de boekenbeurs met de pen in de hand klaar om te signeren want je weet maar nooit dat iemand zo nieuwsgierig zou zijn en geld teveel zou hebben.

Groetjes chauffeurke







Terug naar 'Lierde onder de pen'

Terug naar homepage Lierde Online