Lierde onder de pen

De grote vakantie is nu voorgoed voorbij en we kunnen terug beginnen aftellen naar volgend jaar.
Och…ondertussen hebben we nog wel wat feestdagen en ook het kerst en krokusverlof om dan via Pasen terug onze valiezen te pakken.
Zolang zal het misschien niet duren en hopelijk kunnen we met krokus terug de latten aanbinden.
Ja, zo vlug kan het allemaal gaan, de tijd dat de klein snotters hun boekentas daar in de hoek zwieren en twee maand later stappen ze terug de schoolpoort binnen.
Wat de zomer betreft mogen we zeker niet klagen hoewel er ook nu zullen zijn voor wie het te warm was omdat ze hun winterkleding nog steeds in de kleerkast hadden hangen.
Zelfs de thuisblijvers zullen dit jaar kunnen zeggen dat ze bruingebrand waren door in hun tuin te liggen en dat het onnodig was van naar Spanje of Griekenland te reizen.
Ja, ’t ligt allemaal achter ons en met nieuwe opgeladen energie stappen we de herfst tegemoet.
Mijn zwembroek en T-shirts heb ik ondertussen terug gewisseld voor mijn kostuum en ik moet zeggen dat het maatpak precies gekrompen is met die zomerse warmte.
Vooral ter hoogte van mijn broeksriem is mijn broek en vest wreed gekrompen!
Af en toe nemen we de foto’s nog eens ter hand die ons terug een prachtige vakantie voor ogen brengen en waar ons juist de geur van de Alpenbloemen ontbreekt.
Hoewel, als ik de foto in het restaurant bekijk is het alsof ik nog de kaasschotel ruik.
Een groot contrast met onze boterhammen met “gekapt” of onze witte en zwarte trippen.
Zeer eigenaardig hoe we die Franse specialiteiten bewieroken terwijl het voor hen dagelijkse kost is.
Anderzijds staan zij dan weer versteld van onze voedingsgewoonten die voor ons dan weer dagelijkse kost zijn.
Ja, en zo gaan we af en toe opzoek naar de leefgewoontes van anderen om dan na een paar dagen of weken terug onze manier van leven op te nemen.
Sparen in crisistijd om af en toe de grenzen over te steken naar andere oorden en andere gewoonten.
De TGV of het vliegtuig brengen ons op een paar uur kilometers ver en sommigen verkiezen liever een uur op hun bagage te wachten in Benidorm dan hier twee uur in de file te staan voor Blankenberge.
Nee, er zijn geen afstanden meer en terwijl het leven alsmaar sneller gaat eens men een zekere leeftijd moet meesleuren moet men er van profiteren om iets van onze aardbol te zien.
Ik moet wel vaststellen tijdens mijn wandelingen in Lierde en omstreken dat we soms een halve wereldbol afreizen en hier zoveel schoon aan ons laten voorbijgaan.
Ja, natuurlijk gaan we niet alleen voor het land maar ook voor de mens en hun cultuur.
Naar Frankrijk voor de Fransmannen en Françaises, naar Spanje voor de Spanjaarden en hun señorita’s en naar Marokko voor de Euh…euh…Awel voor de couscous hé.
De lila gekleurde lavendelvelden van de Provence in de schaduw van een veld zonnebloemen die hun gele kop draaien volgens dat de zon hen gidst.
De rust van de Alpen waar een zomerdeken van sneeuw nog de hoogste toppen dekt.
De stilte van de siësta van die Spanjaarden waar de zon haar hitte weerspiegelt over dorre landschappen.
De Paëlla waar garnalen en mossels naast elkaar in grote pannen dansen en waar het zweet van de kok de goudgele rijst kruid.
Marokko met de vele kraampjes waar ezels hun vel laten bewerken tot handtassen of schoenen in echt ezelleder.
Halssnoeren met oesterparels in plastiek of Rolexhorloges waar men na het afbieden nog meer betaald dan de waarde van het lederen bandje.
Ja, elke vakantieganger gaat opzoek naar wat hem of haar het beste lijkt en via het internet kan men al deels genieten van verafgelegen oorden waar men naartoe wil trekken.
Het is ook via dat Internet dat ik vaak mensen woordelijk ontmoet die me dan vertellen hoe mooi ze de Vlaamse Ardennen wel vonden toen ze op vakantie waren in België.
Als ik dan probeer los te peuteren wat hun is bijgebleven lees ik vaak bepaalde trappistenbieren en frieten alsof ons landje maar eters en drinkers herbergt.
Nee nee, sommigen hadden ook oog voor het Atomium en het Manneken-Pis hoewel weinigen weten dat het oudste ventje in Geraardsbergen staat.
Maar ook de steden kwamen aan bod Brugge, Brussel en Antwerpen waren de meest voorkomende hoewel velen de tussenstops vergeten waren.
Ja, en dan zijn er de sportievelingen die onze streken doorkruisen met wandelschoenen of fiets en heerlijke verhalen vertellen van hoezeer ze afgezien hebben op de hellingen van de Ronde van Vlaanderen of andere klassiekers.
Zo draagt elke vakantieganger zijn avonturen, belevenissen of gebruind vel mee naar een volgende vakantieperiode.
Och…elke mens ontsnapt aan de sleur des levens op zijn manier en als ik in sommige huiskamers de spreuk “oost west thuis best” aan de muur zie hangen dan is het vaak de prullaria of souvenir van anderen dat hun kasten siert.
Ja, hij bestaat nog de mens die de dorpse grenzen nooit overschrijd en voor wie een grote roze onderbroek aan de wasdraad evenveel waarde heeft als het kleine strooien rokje op Hawaï.
Geen foto’s met vergezichten of Provençaalse pleintjes met fontein maar zijn eigen kerk of straat in sepia kleur.
Zijn geschiedenis in ere houdend voor het goedkeurende oog van elke toerist die de man op bank of stoel voor zijn deur ziet zitten in vakantiedagen.
De dorpsmens zoals ze ook in andere landen bestaan en die nooit hun streek verlaten, misschien juist omdat ze een zekere waarde brengen voor de lens van elke wereldreiziger.
Ze zitten niet op de terrasjes maar je kan ze ontmoeten onder de kerktoren in rokerige café’s waar ze verbloemde verhalen brengen die niet meer zijn dan een greep uit hun dagelijkse leven.
Verhalen die voor de wereldreiziger soms moeten vertaald worden maar aandachtig beluisterd worden al was het maar om eens terug thuis te kunnen vergelijken of te vertellen dat ze met één van de inwoners uit die kleine dorpjes gesproken hebben.
Ja, na de verlofperiode kunnen velen nu terug hun werkdagen beginnen te vergelijken en ook bij mij is dat niet anders.
Hoewel ik momenteel nog met een lege achterbank rij zal straks het politieke landschap wel terug ontwaken.
Een landschap met flamboyante politici die door diepe wateren waden om te ontdekken dat de cactussen van de gewesten wreed gegroeid zijn.
Logerend in hotel “Parlement” waar met een all in formule de debatten worden aangevat en ze een bagage van wetteksten mee te zeulen hebben.
Een commissiezaal of halfrond waar velen zullen kamperen tot het volgende verlof.
Ja, het zal misschien ook uitkijken zijn of we in het vervolg nog reizen in eigen land of de grens over moeten om naar Wallonië te reizen.

Groetjes chauffeurke