Lierde onder de pen

Telkens ik op wandel ben loop ik met een hoofd vol herinneringen voorbij de boomgaarden die het landschap sieren.
De fruitbomen staan er schoon op rij en ook zij doen me terugdenken aan mijn jeugdjaren.
Vroeger werd het fruit geplukt en de bomen onderhouden maar tegenwoordig zie ik vaak dat het fruit blijft hangen tot het overrijp op de grond valt als viersterren menu voor spreeuwen of wespen.
Ja, waar is de tijd dat mijn grootmoeder confituur maakte van de kersen en pruimen die we zelf mochten gaan trekken.
Voor het verlof liep ik nog voorbij een boom met noorderkrieken en omdat de boom er eenzaam en verlaten stond dacht ik maar van er een paar te trekken.
Ze smaakten nog naar vroeger en in de namiddag ging ik terug om er een zak te trekken zodat mijn lief confituur kon maken op grootmoeders wijze.
’s Avonds een paar scheppen met zwarte pensen en ’s morgens een paar scheppen op mijn boterhammen en de pot was leeg.
Ge moet veel fruit eten hadden ze mij gezegd en dus was op een dag de confituurpot leeg.
Toen we in de Alpen op één van de wandelingen een boom met zwarte kersen tegenkwamen gingen we ook aan het plukken en we voelden ons als jonge snotters die de verboden vrucht plukten om daarna met donkerrode lippen en vingers te genieten van wat de natuur ons schonk.
Toen we terug waren uit verlof waren die fruitbomen ons bijgebleven en zo gingen we verleden week terug wandelen in de streek van Zegelsem en lopen we als bij wonder daar toch wel een pruimenboom tegen het lijf zekerst.
Mijn lief vertelde mij dat het blauwe wilde pruimen waren en dat ze zich uitstekend leenden voor confituur.
De pruimen die vroeger bij mijn tante Amandine stonden waren geen wilde maar van die tamme en tante Amandine kennende had ze ze zelf getemd.
Het was eerder tante Amandine die wild werd als er aan haar pruimen gezeten werd.
Ik denk zelfs dat ze die pruimen elke dag ging tellen want ze wist verdomd goed als er klein snotters aangezeten hadden.
Een boom met gele pruimen en een boom met blauwe pruimen en vandaag stel ik mij de vraag waarom we juist die pruimen bij tante Amandine wilden plukken terwijl we het op een ander maar te vragen hadden of dat zelfs een pruimendiefstal niet zou aangegeven worden.
Nee, het was verboden en dus veel avontuurlijker om te doen wat verboden was met de kans dat we daar binnen de kortste keren een pruimenoorlog zouden ontketenen.
Maar in Zegelsem stond de boom er moederziel alleen langs een klein pad en ver uit het zicht van elke pruimenopzichter.
Na het ontdekken van de boom en het proeven van de verboden pruim besloten we na de wandeling met de wagen zo dicht mogelijk te rijden en er een paar te plukken in een plastiek zak.
Zoals vroeger baanden mijn korte benen zich een weg tussen de braambessen om de takken naar beneden te trekken en kon het plukken beginnen.
Af en toe rond ons kijkend om toch maar niet betrapt te worden want wie weet stond de wilde pruimelaar wel op een stuk verwilderde grond van één of andere wilde die er niet zou mee kunnen lachen dat we de boom hier een paar pruimen lichter maakten.
En zoals vroeger hadden we alleen oog voor de vrucht en veel minder voor mijn broek die al op verschillende plaatsen gescheurd was door de prikkeldraad en de braambessen.
Maar zoals steeds duikt het verwachte of onverwachte op en plots stopt er daar een fietser naast ons.
Een forse man met brede schouders, echt het type boer die juist van zijn veld kwam om ons hier eens de les van tante Amandine te spellen.
Maar mij hadden ze altijd gezegd dat als er u iemand betrapt met het stelen van fruit dat ge moet zeggen dat ge de toelating hebt en dat ge zeer goed de eigenaar kent.
Ja, meestal is het toch maar een buurman of een omstaander die u daar de les komt spellen uit jaloezie omdat ze er zelf geen mogen plukken.
-Awel…pruimen aan het plukken?
-Ha...dag meneer…ja ja
-En ze zijn goed zekerst?
-Ja ja…’t is tijd dat ze eraf zijn.
-Awel ge zijt precies goed bezig.
-Ja, ze hadden beter wat lager gehangen dat we ons niet zoveel moeten rekken.
-En weet de eigenaar dat ge zijne boom aan het scheren zijt?
Dat is de vraag waar ge best direct op uw poten valt met een gepast antwoordt hé.
-Ja ja, dat is geen probleem want dat is hier van mijne pa hé.
-Ha…allé welkom in de familie!
-Euh…familie?
-Ja, als dat hier van uwe pa is dan zijt gij mijne zoon hé.
Potverdekke ik kan u verzekeren dat ge wreed verschiet als ge daar plots een andere vader voor u staan hebt.
Maar omdat dienen mens zag dat we daar ondertussen bijna zo blauw als die pruimen waren van schrik en dat het toch maar om te lachen was wenste hij ons nog een leuke dag en nog veel trekgenot.
Ja, hij wist ons zelfs te zeggen dat ze jaarlijks met hopen op de grond vallen en er liggen te rotten en dat we niet de enigen zijn die hier een pruimenstop organiseerden.
Dat gaf ons pas moed om verder te trekken en eens hij uit het zicht verdwenen was trokken we alsof ons leven ervan af hing.
Af en toe even op adem komend en vlug even proevend waarna we de harde pit om ter verst spuwden zoals we ook in de tijd wedstrijden hielden om de pit zo ver mogelijk te spuwen.
Zoals altijd hingen de schoonste en de rijpste boven in de boom maar dat was een onmogelijke zaak om deze te plukken zonder ons te verongelukken.
Maar de zakken waren goed gevuld en we zouden alvast met onze oogst een potje confituur kunnen maken.
Thuis werd de weegschaal bovengehaald en de wijzer schoot naar 7kg600.
Maar confituur maken is meer dan pruimen trekken en dus konden we ze allemaal één voor één ontpitten en ik kan u verzekeren dat als ge 7kg pruimen ontpit hebt dat uw vingers niet alleen blauw zijn maar dat ge het eerste half uur geen goesting meer hebt om er nog te gaan trekken.
Netjes werden ze in twee kommen verdeeld en nadat de suiker er was aan toegevoegd konden ze aan de kook gebracht worden.
Potverdekke zeg, waar ge ook moet aan denken als ge zo een halve boom leegplukt hebt is van zeker te zijn dat ge potten genoeg hebt!
Omdat we drie potten tekort hadden heb ik daar vlug een bokaal Zwanworstjes moeten naar binnen spelen met een bokaal erwtjes en de rest van ons kriekenconfituur.
Wat ge buiten de bokalen ook moet voorzien bij pruimenconfituur is genoeg onderbroeken want dat is een soort fruit die enorm op de darmen werkt als ge niet gewoon zijt van confituur te eten hé.
Nadat de confituur was afgekoeld konden we beginnen met onze boterhammen te smeren en waarschijnlijk hebben we nu voor gans de winter een voorraad pruimenconfituur.
Ja, veel lekkerder dan in de winkel en dat is vooral gelegen aan het avontuur dat er aan vooraf gaat.
Maar allé, als er iemand is die zijn fruit niet meer moet hebben of het als sierfruit op de bomen laat hangen mag men mij altijd iets laten weten en dan krijg je zeker een pot confituur cadeau.
Euh…liefst geen noten want die zijn te moeilijk te ontpitten en dat is confituur die wreed tussen de tanden kruipt.

Groetjes chauffeurke