Lierde onder de pen

Onlangs was het nog eens expositie in het OCMW van Lierde en omdat ik graag eens iets anders wou zien dan de schilderijen aan mijne muur trok ik er maar naartoe.
Tien schilderijen van Yvan De Vos hingen er ten toon en ik moet zeggen dat niet alleen de kunstenaar maar ook kunstminnend Lierde aanwezig was.
Voor mij is het steeds de mens ontdekken na jaren afwezigheid en ik kan niet anders dan toegeven dat er zich ondertussen heel wat kunstenaars in onze contreien ontpopt hebben.
Yvan is geboren en getogen in Parike en na een eerste ontleding van de persoon vond ik er direct de kunstenaar in terug.
De eenvoud getooid met een baret maar waar de mens met passie spreekt over zijn werken.
Op de tast met borstel en penseel om kleurmengend kunst op doek te zetten.
Yvan maakt deel uit van de kunstkring “Parnassos” en is een leerling van Antoine Van Riet.
Als leek is het altijd interessant om eens een klapke te doen met die mannen en ge kunt niet geloven hoeveel een mens op een avond bijleert.
Kunst is veel meer dan wat gekleurde strepen of lijnen op een doek zetten en zo vertelde Yvan mij over zijn voorliefde voor de Franse impressionisten en over de vlindertechniek of “papillonisme”.
Ja, allemaal woorden waar ge ze op de universiteit nog kunt mee doen blozen en waar ge op het scrabbelspel veel punten mee haalt.
Maar laat het ons eens over de kunst hebben.
Door de jaren is er al heel wat afgeschilderd geweest en ook bij ons thuis hingen er wat kunstwerken.
Hoewel ik moet zeggen dat “De zaaier” en het oog met de tekst onder van “God ziet u” kunst uit vervlogen tijden zijn.
Het oog van God had me altijd in zijn ban en het viel me op dat in welke hoek van de huiskamer ik ging staan het oog steeds naar me keek.
Door de jaren kreeg ik te maken met het onrecht uit onze wereld en had ik op het kunstwerk “het oog van God” een bril getekend omdat ik dacht dat dienen mens last had van zijn ogen en het onrecht niet had gezien.
Maar ook mijn kunstige aanpassing had het cataractprobleem niet opgelost.
Ja, het was een soort van kunst die me door de jaren bleef achtervolgen en waar er een lege en verbleekte plaats achterbleef toen het van de muur viel toen onze kanarie bij God zijn oog ging schuilen voor onze kat die met een sprong het katholicisme naar beneden hielp.
De tien werken van Yvan waren totaal niet te vergelijken met wat er hier vroeger aan mijne muur hing en toch liet het me nadenken.
Twee en een halve maand had Yvan De Vos zijn penseel laten vlinderen om daar tien vrouwen op evenveel doeken te zetten.
Daar begon ik te vergelijken en zoals het oog van God keken ook die vrouwen naar mij telkens ik er naar keek.
Ik probeerde mij in te leven in de werken van de kunstenaar en het viel mij op hoe stil en mystiek een vrouw kon zijn als ze tegen de muur hing.
Zo schoon gekleurd en zoals de titels van de schilderijen het vertelden, zo fascinerend, verleidend, vreugdeloos, aanbiddelijk geheimzinnig en nog zoveel andere zaken die ik ontdekte tussen de stilte op de doeken.
Geschilderd hadden ze geen maquillage meer nodig en stonden ze naturel op doek volgens de kunstenaar.
In al mijn vergelijkingen viel het mij zelfs op dat ze heel verschillend waren van de vrouwen die ik door de jaren had gekend.
Ja, doeken zonder gezaag of misserie zijn een kunst op zich hoewel samenleven met een vrouw dan ook weer een soort van kunst is en in de twee gevallen komt alles op begrijpen aan.
Eigenaardig hoe een doek u kan doen nadenken en dat aanzie ik als kunst.
De kunstenaar brengt iets waar deze die het aanschouwt andere zaken ziet of het hem zelfs doet nadenken.
Opgegroeid in het landelijke Parike is het niet verwonderlijk dat onze kunstenaar ook pentekeningen maakte van landschappen en wat me veel minder bekend was is dat hij ook beelden maakte.
Zo vernam ik dat hij er een paar figuren had neergepoot op het pleintje aan “den boulevard spets” alhoewel er over de uitspraak en de schrijfwijze enige twijfel was.
-Zeg chauffeurke kent ge dat pleintje daar in Parike.
-Ja ja, ik ben daar onlangs nog eens gaan wandelen met mijn schildpad en dan zijn we een paar uur onderweg hé.
-En hebt ge de beelden daar dan gezien.
-Ha vaneigens heb ik ze gezien.
Maar het was toen hij de namen van de beelden vertelde dat ik mij daar wreed verslikte in mijne witte wijn.
Eén van de beelden is niemand minder dan mijne nonkel “Thor” waar ik met mijne pa af en toe op bezoek ging.
Ja, Thor Leroy waar mijne pa nonkel tegen zei en ik dus ook omdat ik de zoon was van mijne pa en dus was het ook een beetje mijne nonkel hé.
Ik zie zijn potje konijnenstoverij daar nog op zijn stoof staan en toen Yvan mij de nodige uitleg verschafte geurden de herinneringen mij terug voor ogen en neusgaten.
De vervlogen tijden stonden daar nu vereeuwigd en dat vond ik nu persoonlijk de echte kunst.
De mens terug in beeld brengen zoals hij vroeger was en de herinneringen begroeten alsof ze nooit zijn weggeweest.
In de toekomst roep ik zeker nog eens “dag nonkel Thor” en wie weet neem ik wel eens plaats naast zijn bank om door de souvenirs te bladeren.
Omdat een tentoonstelling veel meer is dan een paar doeken aan een muur kon men ook een kunstwerk kopen per opbod en heb ik vandaag al spijt dat ik er zelf niet op geboden heb.
Zoals de wandelingen met mijn schildpad ging ook hier de prijs traag naar omhoog en werd het prachtige werk geveild voor amper 275€.
Potverdekke die drie vrouwen hadden daar nochtans schoon gehangen in de plaats van mijne zaaier.
Maar bon tussen de kunst was er ook nog plaats voor de gesprekken met de mens van bij ons en zo stond ik daar een tijdje met “De velomoaker” Ludwig D’Hose te klappen en ook dit is een kunstenaar in zijn branche.
Ja, ik ontdekte alvast dat ons Lierde en omstreken heel wat te bieden heeft en dat elke mens een beetje een kunstenaar is op zijn manier.
En of het nu Parike of Lierde is wat doet het ertoe vermits kunst grensoverschrijdend is.
Mijn kennis is alvast een kunstenaar rijker en bracht de vrouwen in stadskleuren naar ons Landelijke Lierde.
Ja, totaal iets anders dan de gespierde wijven van Rubens die wellicht twee kruiwagens konden duwen hoewel ik ze dat nu ook niet echt zag doen.
Ik heb alvast kunst gezien en vooral leerling en meester horen praten over hun passie die ze ons voor ogen brachten.
Ze hebben me tevens doen inzien dat ik thuis de kitscherige tableaus waarvan ik kopie nummer 216 heb maar eens moet vervangen door een penseeltrek van bij ons.
Maar ja, zelfs een vrouw op doek is moeilijk kiezen hé.

Groetjes chauffeurke