Lierde onder de pen

Eens de zon komt piepen kijken we totaal anders tegen het leven aan en het lijkt wel of er in de mens iets verandert.
Men krijgt plots een andere kijk op de wereld en we hebben al wat meer de neiging om onze mondhoeken naar boven te krullen.
De weerman had het enige tijd geleden voorspeld dat we een paar zonnige dagen gingen krijgen en zoals altijd is het hier dan alles of niets.
In de tijd van Armand Pien was het nog allemaal een beetje verdeeld en voorspelde hij meestal een hittegolf voor lange weekends of vakantieperioden zodat hij zeker was dat de horeca aan de kust er niet onder te lijden had.
Het meteorologische instituut in Ukkel beschikt weliswaar over alle moderne snufjes maar soms is het nog moeilijk om de juiste voorspellingen van dag tot dag te maken.
Natuurlijk is alles een beetje streekgebonden en kunnen Sabine of Frank niet altijd vertellen of het hogedrukgebied op dezelfde tijd boven “Gemeldorp” en “Marteslierde” zal hangen, laat staan dat de zon op hetzelfde uur boven Geraardsbergen en Zottegem moet schijnen.
Soms stel ik me de vraag of ze het vroeger niet allemaal beter wisten zonder computers.
Mijnen bompa kon aan de zonsondergang en de lucht zien welk weer het ’s anderdaags zou worden en als mijn oma haar gewrichten begonnen zeer te doen dan was er verandering van weer op komst.
Mijne nonkel zijn eksteroog zag de bui al van ver hangen en persoonlijk wist ik ook wanneer er onweer op komst was hoewel dat dan in de figuurlijke zin was en het meer binnenshuis begon te donderen.
Door de jaren hebben we wel leren leven tussen de buien en is het weer vaak een gesprekonderwerp als men niet echt weet wat te vertellen.
Woordeloos staan we soms tegenover elkaar alsof alles al gezegd is tot we even onze neus naar boven richten en plots onze inspiratie in het weer vinden.
-Awel Romain wa peisde van ’t weere?
-Georges ik peis da ’t geene vette za waren.
En als het dan al eens een zonnige dag is hopen beide partijen dat het nog zo een beetje zal blijven.
Och…klagen zullen we altijd wel doen want als het te lang goed weer is zal het weer te droog worden voor de boeren of zal er daar de ene of de andere zijne visvijver verdampen.
Ik heb ondertussen leren genieten van alle weertypes maar moet toch zeggen dat alles veel mooier oogt als de zon ons landschap in de schijnwerpers van haar stralen zet.
Verleden week was het dan zover en na een grijze periode waar de temperaturen schommelden tussen 14° en 18° schoot het kwik van onze thermometer daar plots de hoogte in.
Een stralende zon die maar aangekondigd was voor maximum twee dagen deed de temperatuur tot tegen de 25° in de zon stijgen.
Dat is dan het moment waar ik moet kiezen tussen het Pallietergevoel of dat ik voor zolang de zon er is in de huid van “De witte” van Ernest Claes kruip.
Ik trek dan de weide wereld van ons Lierde en omstreken in en met een margrietje of een grassprietje tussen mijn tanden vergeet ik alle zorgen van het leven.
Genietend hoe de wind de gele boterbloemen doet dansen in de weiden en hoe grote boeketten madeliefjes en margrietjes in de bermen staan.
Het is alsof ze terugzijn van weggeweest en waarschijnlijk is er de laatste jaren minder gesproeid tegen het onkruid waardoor ook die mooie details uit ons verleden terug de kop opsteken.
Langs kronkelende veldwegen trok ik door het heuvelige landschap waar afwisselend de kerktorens van de Kartuizerkerk in Sint-Martens-Lierde en deze van “Sesjans” boven de velden kwamen piepen om me te gidsen.
De aren van het nog groene koren vormden een geheel dat op een dekbedovertrek leek in ons landschap en door een zachte bries fluisterden de bladeren van de populieren dat het vroeger niet anders was.
Het was aan de watermolenbeek dat ik in het laagstaande water de herinneringen van vroeger tussen de grasbermen zag vloeien.
Hoeveel keer waren we hier niet naartoe gekomen om als jonge snotters onder een stralende zon verfrissing te zoeken en onze heldendaden te water te laten.
In korte broek en sommigen in onderbroek op zoek naar stekelbaarsjes die in al onze fantasie al vlug uitgroeiden tot zalmforellen.
Voor de “schrikschijters” kwamen al vlug de verhalen over de bloedzuigers boven en het was het aaneenknopen van al die verhalen waar we onze zonnige dagen mee overbrugden.
Maar het snottergevoel ligt ondertussen al ver achter mij en hoewel het nog steeds dezelfde zon is die komen onze jonge jaren nooit meer terug.
Al denkend wandelde ik verder en trokken een paar zoute zweetdruppels baantjes op mijn voorhoofd en kaken.
Iets verder nodigde het hoge groene gras mij uit om wat te rusten en wat is er nu zaliger om onder een stralende zon tot rust te komen.
Onder een prikkeldraad kroop ik de weide in en ver van de straat stond ik daar zonder dat er blikken op mij gericht waren.
Zonder koeien, paarden of andere ezels had ik de weide voor mij alleen.
Ik trok zoals in het verleden mijn T-shirt uit en daar stond ik nu als de echte “Witte” afgaand op de kleur van mijn vel.
Naar mijn lange broek kijkend stelde ik me de vraag of ik zou durven … en ja waarom niet.
Ik trok mijn schoenen, kousen en broek uit en daar stond ik dan in mijn onderbroek onder een helder blauwe hemel en blakende zon.
Ik vleide mijn lichaam in het groene gras en genoot van de overvliegende vogels en het ruisen van de wind.
Een paar vliegen kwamen zich laven aan mijn zweetdruppels en de grassprietjes kietelden mijn voeten en mijn oksels.
De grond van Lierde was plots een groot bed geworden waar de blauwe lucht me toedekte en waar ik in alle rust de ogen sloot, wegdromend naar vroegere tijden.
Potverdekke zeg, het was er zo rustig dat ik er beter geslapen had dan in mijn eigen bed en dat de dag al een stuk gevorderd was toen ik wakker werd.
Toen ik wou recht kruipen en mij nog eens goed uitrekken voelde ik mijn vel precies een beetje tegen trekken en ik had alle moeite om daar mijn kleren terug aan te krijgen.
Toen ik terug thuis was en me in de badkamer wat wou opfrissen ben ik daar wreed verschoten van mijn eigen.
Jawadde zeg, dat had ge moeten zien!
Gans mijne voorkant zag zo rood als een tomaat die overrijp was en in mijnen achterkant stonden de afdrukken van boterbloemen en grassprietjes.
Volgende keer moet ik zeker mijne wekker meenemen zodat ik mij op tijd eens kan draaien en wie weet zet ik er wel een nachttafeltje waar ik wat zonnecrème en de beiaard kan opleggen.
Och…ik had in elk geval een rustige en ontspannende dag en ’s avonds in de zetel zat ik naar tv te kijken nog steeds knabbelend op een grassprietje dat op mijne rug was blijven plakken, hopend dat ze in Vlaanderen vakantieland misschien onze dorpen in beeld zouden brengen.
Hoewel…teveel volk moeten we hier nu ook weer niet hebben want een dorp blijft maar rustig zolang het er rustig is hé.
Nee, niet dat ik egoïstisch ingesteld ben maar heb toch graag wat privé als ik daar in mijnen halve blote in ’t veld lig.

Groetjes chauffeurke