Lierde onder de pen

Ja, mijn communie heb ik moeten doen met de nadruk op moeten.
Sommige van die kleine snotters stonden te springen om hun communie te doen maar eerlijk gezegd voelde ik mij al heilig genoeg.
Ja, thuis waren we zo katholiek dat ik op zeker moment dacht dat we familie waren van Jezus of dat die twaalf apostels allemaal nonkels waren van mij.
’t Was nog niet genoeg dat ik in mijn kinderjaren mijn slaap of speeltijd moest onderbreken om met oma naar de mis te trekken dat ze mij later nog bij de broeders in ’t school gestoken hebben waar ik bijna drie jaar misdienaar ben geweest (ook van moeten).
Natuurlijk moest ik ook mijn communie doen ppfff.
Mijn eerste communie om te trainen en daarna mijn plechtige communie om alles plechtig te laten verlopen hé.
Voor de familie bleek het wreed voornaam te zijn en het kwam er op aan van vooral de anderen de ogen uit te steken met schone kostuums en dus liep iedereen maar bij de kleermaker en bij de coiffeur om er op zijn paasbest uit te zien in mei.
Jawadde die mannen hadden nogal wat over voor mij, hoewel ik in feite maar een onderdeel leek te zijn want het leek al vlug dat de bijeenkomst van de familie veel belangrijker was om de voeten onder tafel te schuiven en dat ik gewoon de reden van hun samenkomst was.
Mijn plechtige communie herinner ik mij nog alsof het gisteren was.
Dat moest allemaal tot in de puntjes geregeld zijn en er mocht zeker niets fout lopen op de weg naar het heiligdom en dus moesten we op retraite.
Een paar weken voor we onze communie gingen doen moesten we met een paar man onze woensdagnamiddag opofferen om daar stijf bij één of ander madam te gaan zitten die ons dan wegwijs maakte in alles wat we nog niet wisten van mens en bijbel.
Potverdekke zeg het kwam er vooral op aan van ons daar wakker te houden.
Eén keer zijn we ook met broeder Leo op reis geweest en ook dat maakte deel uit van onze retraite.
Leren omgaan met zijne medemens en onze naaste waar we nog niet goed op den bus zaten en elkaar al in de haren vlogen om te zien wie er nu juist vooraan of achteraan mocht zitten.
En dan was er de dag van de communie.
Voor mijn plechtige communie moest ik dan achter een schoon en spiksplinternieuw kostuum en het schoonste van al was dat we er een lang wit kleed moesten over aantrekken zodat er van dat kostuum niks meer te zien was.
Iedereen had plaats genomen in de kerk en op psalm ik weet niet meer hoeveel moesten we twee aan twee onze intrede doen.
De jongens rechts en de meisjes links.
Strafste was dat er bij ons geen meisjes zaten en we die dus van haar of pluimen kenden.
Een lang wit kleed dat beter aan dat vrouwvolk stond dan aan mezelf want om de vijf voet moest ik opletten van mij niet te verstuiken over den boord van mijn kleed dat extra lang was door mijn korte beentjes.
Op onzen buik droegen we een groot houten kruis aan een koordje en onze handen moesten we in bidhouding gevouwen houden en tevens schoon recht voor ons kijken.
En serieus dat al dat volk daar in de kerk zat.
Wel vier of vijf pastoors en er was ook een hogere in graad die zeker al kolonel of generaal van de pastoors was want dienen had ook een ander kleur van rok aan.
En daar zaten we dan op onze knieën zoals ik vaak als straf al op mijn knieën had gezeten maar dan zonder rok aan.
Op zeker moment moesten we dan allemaal vooraan voor het altaar gaan staan en daar gingen we gezalfd worden.
Jawadde dat had ge moeten zien!
Daar liep daar zo een heilige met een “kommeke” zalf en iedereen kreeg op zijn voorhoofd een kruis getekend met die zalf.
Voila nu waren we ingeënt tegen de mazelen en tegen de pokken en ook tegen al het kwaad waar we zouden mee te maken krijgen.
Na de zalving mochten we rechtstaan en op ritme van psalm ik weet nog niet hoeveel achter onze communiekaars gaan die we gratis en voor niks kregen omdat onze ouders ze al hadden afbetaald.
Dat had ge daar moeten zien!
Door het zweten liep dat vet van uw voorhoofd en als ge voor het ongeluk geboren waard liep het juist op uw kaars waardoor de vlam groter werd en uw coiffure binnen de kortste keren zwartgebrand was.
Nadat iedereen aandachtig naar de preek had geluisterd over goed en kwaad en dat we onzen buik hadden dik gegeten met het lichaam van Christus mochten we eindelijk naar buiten waar de familie u rond de nek vloog met felicitaties en waar ge verplicht waard van te lachen tegen elke tante die met u op de foto wou.
Meneer pastoor werd nog eens hartelijk bedankt voor zijn goede zorgen en voor de twee strepen “vicks” die hij op uw voorhoofd had gezet en dan moesten we ons haasten om rap in de auto te zitten zodat de familie niet te lang moest wachten op het aperitief.
In feite was dat het interessantste moment van de dag want het was dan dat ik de geschenken kreeg.
Miljaar zeg ppffff.
Mijn eerste horloge waar er werd bij gezegd dat ik ze juist op zondag mocht dragen want daarom was het ook een zondagshorloge.
En dan kreeg ik daar twee schone doosjes, één met een vulpen omdat ik niet graag schreef in ’t school en één met een armband met mijn naam in gegrift.
De vulpen heb ik maar twee keer meegedaan want als ge dat niet gewoon zijt van met verse inkt te schrijven en ge daar te lang op zit te zabberen al nadenken die zien uw lippen binnen de kortste keren blauw en de meester dacht dat ik daar met de blauwtong opgescheept zat.
Dienen armband dat was om met mij een beetje te lachen denk ik want op mijn jonge jaren kon ik wel nog mijn naam onthouden hoor.
Ik moet zeggen dat ik daar iedereen hartelijk bedankt heb voor de wreed schone cadeaus omdat mijne pa het mij al zes keer herhaald had maar echt veel had ik er ook niet aan.
Och ja…er waren natuurlijk ook nog de centen die we verstopt in een schone wenskaart kregen.
500Fr van tante Regine,100Fr van tante Denise,75Fr van een tante die ik niet kende en een supplement van 25Fr van hare man om het af te ronden naar 100 en zeker niet de 20Fr vergeten van tante Amandine die als een klok op haar centen zat te broeden.
Tegen ’s avonds had ik daar een schoon pak centen in mijne zak en het was op dienen moment dat mijne pa ze kwam halen voor op mijn “spaarboekske” van Fortis te zetten en dus stond ik daar weer platzak.
Maar bon…ze kwamen om aan tafel te zitten en het was al opgevallen dat ze bij ons in de familie niet wilden onderdoen voor elkaar.
Dus was het ook voor mijn communie grote chique.
Een lange tafel waar ik als eregast in het midden moest zitten tussen ma en pa.
Ma was er vooral om mij te zeggen welke lepels en vorken ik moest gebruiken bij de ingewikkelde gerechten en mijne pa zat ernaast om mij een paar lappen te verkopen als ik daar teveel zat te “brosselen”.
De gerechten droegen allemaal ingewikkelde en moeilijke uitspreekbaren namen maar ’t klonk wel schoon in ’t Frans.
Coquilles saint-Jaques en dat terwijl we helemaal geen Jaak in de familie hadden.
Och…voor mij was het niet meer dan een teloor soep en een kleine teloor met wat sla en speciale dinges waar mijne pa mijn vieze lip af en toe rechttrok.
En omdat al die andere kleine snotters waarvan een paar die hun communie nog niet hadden gedaan omdat ze of te klein of te socialist waren hun daar ook wreed zaten te vervelen had nonkel Jean gezegd dat zijne kleine buiten mocht gaan spelen waarop de anderen hun ook gingen rechtzetten en schampavie waren.
Ik dacht hetzelfde maar een eregast mag zomaar niet de tafel verlaten en ’t was maar na veel zagen dat mijn ma het goed vond tegen de zin van mijne pa.
Opgelet voor ik buiten was kreeg ik daar de tweede preek van de dag, dat ik moest opletten en mijn kostuum niet vuil maken en zien dat we niet te ver liepen en dat we voorzichtig moesten zijn en dat ik vooral niks verkeerd meer mocht doen omdat ik nu in Gods kringen was opgenomen.
Ja, ik kan nog uren tetteren over mijn communie en binnen een paar weken moeten we terug naar een communiefeest waar het er waarschijnlijk anders zal aan toegaan.
De kinderen hebben wat meer in de pap te brokkelen en of ze hun er later nog iets van zullen herinneren is nog de vraag.
Ik heb op zolder zelfs nog de foto staan waar ik als Heilig chauffeurke opsta met dat kruis op mijnen buik en waar mijn haar zesendertig keren gekamd is dienen dag.
Ja, zoals ik zei…het was van moeten want ik was in blijde verwachting van al mijn heiligkennis.
Ik weet één ding zeker…toen er voor mijn kinderen ook sprake was van hun communie te doen ben ik daar ook met mijn verhaal naar boven gekomen en iedereen buiten de pastoor kon er wreed mee lachen.
Toen mijne kleine naar huis kwam met duizend vragen was er één vraag die ik kon beantwoorden.
-Pa…wat ga ik moeten aandoen want mijn vrienden gaan mij daar toch niet uitlachen met een middeleeuws kostuum hé.
-Ik zal u tonen hoe ge er uit gaat zien.
Ik trok het kleed aan dat we al jaren hadden om driekoningen mee te lopen en ging voor hem staan met het kruis van boven de deur op mijnen buik.
-Voila!
-Hoe..?
-Ja manneke…ge moet u dat kleed inbeelden zonder bloemen maar in ’t wit en dat koperen kruis zal in ’t hout zijn en als ge wreed braaf zijt krijgt ge nog een grote kaars in uw pollen voor als het licht uitvalt en nadat ze u daar gezalfd hebben krijgt ge een horloge en een vulpen.
-Euh…pa ik heb al een horloge en een vulpen!
-Ha…ja dan moet ge uw communie niet meer doen hé manneke als ge alles al hebt.
Voila dat spel was daar vlug opgelost.
Maar door de jaren ben ik beginnen nadenken en kan ik alleen maar zeggen dat het cursiefje ludiek geschreven is zonder ook maar afbraak te willen doen aan die heugelijke dag
Ik zie ook nog de glimlach en de fierheid van moeder.
En hoewel ik het communiekleed ontgroeid ben heb ik soms mijn eigen manier van bidden in moeilijke tijden.
Vooral hopend dat God onze kinderen een hand boven het hoofd mag houden ook al heeft niet iedereen de kans om zijn communie te doen (zelfs als ze het zouden willen).
Gelukkig begrijp ik vandaag de waarde van wat ik vroeger niet begreep.

Groetjes chauffeurke