Lierde onder de pen

Vlaanderens sportfeest ligt al terug achter de rug en dus moeten we even terugblikken over wat zelfs de niet sportfanaten kan beroeren.
Op zaterdag 4 april hadden we al prijs met de wielertoeristen die dit jaar zelfs met een recordaantal waren.
Meer dan 19000 ingeschrevenen reden een deel of de volledige Ronde van Vlaanderen en tel er daar nog maar een paar duizend zwartrijders bij en je ziet al vlug een massa volk voor je deur passeren.
Jawadde zeg, een half uur had ik nodig om van mijnen oprit te geraken en het leek wel of de sliert blinkende spaken een ganse dag onafgebroken zouden rondtoeren.
De gekleurde truitjes die ze bij de sponsor hadden gekocht kleurden het straatbeeld en het stalen ros was af en toe vervangen door een model in carbon dat in fel contrast stond met het verleden.
Ja, waar is de tijd van een Emiel Faignaert waar een biefstuk zowel versterkend voor coureur als verzachtend voor de zadelpijn was.
Toen spraken ze nog over bidons en over trappisten met een ei, daar waar ze tegenwoordig over sportvoeding in de vorm van vloeibare suikers en oppeprepen spreken.
Ook ik probeer elk jaar van de Ronde te genieten en daar draait het in de eerste plaats rond wat er zich afspeelt rond het parcours.
In de eerste plaats de mens die in al zijn facetten naar buiten komt en zijn plaats als supporter of zelfs dromende profrenner waarmaakt.
Sommigen zouden zelfs een evenbeeld van een Karel Van Nieuwerkerken of een Michel Wuyts kunnen zijn en geven hun ongezouten mening als bijna echte sportreporters.
Buiten een paar opvallende rijwielen en de al even opvallende uitrustingen zou je ook de wielertoeristen van de profs moeilijk kunnen onderscheiden.
Gewapend met fototoestel trok ik dan naar de muur waar het wielerleven volop in bloei stond.
Soms hielden de supporters de adem in en hoorden we de tandwielen knarsen en de wielerfanaat zuchten en kermen hoewel er ook waren die gezwind naar boven reden op de kasseien die in menige kuiten zullen gebeten hebben.
En gaat er al ééntje tegen de grond op de muur dan hoort men geroep en getier uit de achtergrond omdat ook anderen voet op de grond moeten zetten en hoor je een grote oooch uit het publiek opstijgen gevolgd door een paar aanmoedigingen in verschillende landstalen.
Ja, ze komen van overal om hier een dag te komen genieten of doodgewoon om af te zien.
Spanjaarden, Italianen, Fransen,Engelsen,Nederlanders,Duitsers,Zweden en zelfs Limburgers ben ik er tegen het lijf gelopen.
Herkenbaar door hun vlag of taal lieten ze elk van zich horen en zou de Ronde van Vlaanderen voor hen zeker twee dagen duren.
Man of vrouw, jong of oud ze beleefden het elk op hun manier en tempo.
Papa die zwoegend en zuchtend de pedalen probeerde rond te krijgen terwijl vrouwlief met de kinderen hun amandels bloot riepen om hem aan te moedigen.
Een Italiaan die “animo,animo” riep om er ambiance in te krijgen waarop de menigte plots ging brullen en applaudisseren voor de onbekende renner die zich plots Boonen of Pozzato waande.
Omdat de Ronde van Vlaanderen nu éénmaal Vlaams is en dus ook de traditie van de Vlaamse mens moet in ere gehouden worden werd alles gespijsd met friet, hamburgers en mattentaarten en regelmatig doorgespoeld met streekgebonden gerstenat of patersbier van ver over de taalgrens.
De bolle buiken stonden gespannen tegen de dranghekkens en sommige supporters werden bijna zot als nonkel Frans of tante Magda naar boven reden.
Gedragen door de drank riepen ze met troebele ogen naar alles en nog wat die in hun zichtveld passeerde.
In feite moet je het zien om te geloven en vooral op de details letten want de dag van de Ronde van Vlaanderen kan met geen ander vergeleken worden.
De zaterdag was ik daar op de muur zelf nog een tante en nonkel tegen gekomen langs moeders kant van “te Roelses zoals ze bij ons zeggen” die ik in geen jaren meer had gezien.
Terwijl de echte supporters in peloton de nacht introkken met bier en wijn om zeker de ochtend te halen trok ikzelf naar huis om fris en monter de zondag klaar te staan voor de grote dag.
Ook die dag trok ik naar de muur die gehuld in een mistig truitje iets mystiek had.
De televisiestations monteerden hun camera’s en rond half negen namen de eerste supporters hun plaatsen in.
Sommigen met een pint in de handen waar ik me de vraag stelde of het er nu één was van gisteren of al een nieuwe om de dag te beginnen.
Aan de kapel van den oudenberg waren zelfs een paar Italianen blijven kamperen in een klein tentje waar een eend met haar kuikens kwakend en verbaasd voorbijliep.
De Ronde van Vlaanderen is veel meer dan de rustige man die diep weggezakt in zijn zetel voor de beeldbuis ligt met een pint naast hem het zijn ook de zenuwen die zich spannen voor deze die ter plaatste staat om daar gedurende een paar seconden een glimp op te vangen en aan zijn buurman moet vragen wie er nu juist voorbijgereden is.
Het is een vredevolle wedstrijd waar het ook een beetje oorlog is en waar de zwarte pater van de kapel zijn meubilair moet verdedigen tegen de snoodaards die een trapje hoger willen staan om over de massa te kijken.
Het is uren wachten om dan duw en trekwerk te verrichten om toch maar een fiets, trui, bidon, oor of voor sommigen de renner in zijn geheel te hebben gezien.
Op sommige plaatsen is het kijken naar het grote scherm of het oor tegen de radio te houden om dan plots naar de beste plaats te spurten en zijn favoriet juist te missen.
Een strijd van 261 km waar de geallieerden aan de rand van het slachtveld staan te schreeuwen en waar de kasseistroken en de heuvels als verwachte vijand te overwinnen zijn met vlugge en hevige pedaalslagen.
Zo vorderen ze kilometer na kilometer tot aan de meet waar er maar één beide armen kan in de lucht steken om de overwinning te vieren.
De mooiste koers waar de wegen tussen het natuurschoon slingeren en waar ze dus ook door ons Lierde reden.
Op de noen was er nog een herdenking geweest voor Emiel Faignaert waar niet de grote massa maar wel de harde kern aanwezig was om de herinnering aan een groot coureur hoog te houden.
Ja, ’t was een tijd waar het nog rijden op kracht en karakter was en waar er geen massa volgwagens waren om u te depanneren.
Een tijd waar ge uw tuben rond uwe nek kon binden om zeker te zijn van een reserveband bij de hand te hebben als ge ooit met een platte tube zou staan.
En van herinneringen gesproken, iets verder loop ik daar toch wel mijne nonkel Gerard tegen het lijf die ik al in geen jaren meer had gezien.
Hier was het langs vaders kant en dus een Van den Bossche (ja vergis u niet want chauffeurke is mijn voornaam).
Ja, dank zij de Ronde liep ik ook de familie tegen het lijf en ik moet zeggen dat ik er wreed content mee was om via hem ook nog eens de herinneringen boven te halen.
Een kort gesprek dat me zoveel leerde over hoe mijne pa opstellen kon schrijven en hoe een koerstrui een “vareus” werd genoemd.
Maar het was vooral de ontmoeting met de mens achter het woord die me plezierde en me een warm gevoel gaf.
Ondertussen vorderde de Ronde richting Lierde waar de huizen de renners tegemoet lachten met Belgische en Vlaamse vlaggen en aan de feesttent zat er de ambiance al goed in.
Ik moest me nog haasten om er zelf iets van te zien en dus haastte ik mij maar naar huis waar ik de laatste kilometers van de Ronde zelf zou meefietsen.
Ja, voor mijn televisietoestel nam ik plaats op mijn hometrainer en zo voel ik mij een beetje als Ferdi Van Den Haute Koen Barbé of een Van Peteghem.
Met een “drinkpulle” (bidon) gevuld met Orval en in het zakje van de groene koerstrui van EBO een reserve aan chocolat die binnen de kortste keren gesmolten was probeerde ik mij een beetje in de plaats van die mannen te zetten.
Af en toe stak ik mijn hand op en dan moest mijn lief een nieuwe bidon brengen of wat extra krachtvoer en zo volg ik makkelijk door mij uit de wind te zetten achter de boekenkast en Devolder die op het scherm verscheen.
’t Is maar toen ik daar op de markt van Geraardsbergen even naar het Manneken-Pis wou zwaaien dat ik mijn evenwicht verloor en onder de salontafel ben gerold met twee tanden minder omdat dienen bidon juist in mijne mond zat.
Nee nee, de beste heeft gewonnen en het was weer een wreed schone Ronde van Vlaanderen in al zijn facetten.
Een Ronde waar de sportman geschiedenis schrijft en de supporter in al zijn facetten ze kleurt.
Een evenement waar men elk jaar opnieuw naar uitkijkt al was het maar om de mens in al zijn schoonheid te zien.

Groetjes chauffeurke