Lierde
onder de pen
Omdat ze dit jaar niet goed wisten wanneer de poppen
van ’t spelleke van Lierde aan het dansen zouden gaan had ik telkens mijn
werkuren moeten aanpassen en had ik al zestien keren de dagen veranderd bij
ons Rita.
Maar op vrijdag kon ik mij eindelijk vrijmaken en omdat het daar aan “ ’t
zoalke van Meeke Mol” altijd aanschuiven is ging ik maar een uur op voorhand
en stond ik dus te zevenen aan de deur.
Potverdekke zeg om acht uur was er daar nog geen kat te zien laat staan een
cavia.
Toen er daar rond negen uur nog niemand te zien was heb ik de facteur op
zijne brommer doen stoppen om toch wat uitleg te krijgen.
-Euh…facteur stop ne keer!
Dienen mens heeft daar zijn “freins” toegenepen om met zijn voorwiel juist
tussen mijn benen te stoppen.
-Awel chauffeurke wat scheelt er met u?
-Ha, ik sta hier al van te zevenen en normaal gezien gingen ze hier ten
achten toch komen spelen?
-Jamaar man, dat is maar deze avond hé.
-Hoe…dan is dat toch om 20u00?
-Ja, maar bij ons zeggen ze ten achten!
Miljaar…ik stond daar schoon op tijd en ik kan u verzekeren dat als ge daar
een ganse dag staat dat ge daar volk ziet passeren.
Van een ding was ik zeker, ik stond mijnen eerste om binnen te gaan.
Een geluk dat ik zo vroeg gekomen was want tegen 19u15 stonden ze daar op
het smalle trottoir zonder witte strepen aan te schuiven alsof het een
optreden in den “Ancien Belgique” was.
Eens de deuren werden geopend was het drummen om de juiste plaats te zoeken
en daar waar we vroeger werden ontvangen door de hostesses van het spelleke
hadden ze er toch wel een paar “zjieratten” bijgezet.
Volgens mij zal dat misschien voor de veiligheid geweest zijn want die
beesten kunnen wreed bijten als ze honger hebben.
Binnen de kortste keren zat het “zoalke van Meeke Mol” zoals gewoonlijk
overvol.
Op de derde rij had ik een schoon zicht en moest ik mij maar af en toe naar
links of rechts bewegen om naast de oren van den dienen die voor mij zat
zicht te krijgen op het toneel.
Geflankeerd aan mijne rechtse kant door mijne vriend Hendrik van de gemeente
met zijn madam en aan mijne linkse kant door Simonne van Tuur smet die de
dochter is van “Laerkieze Charles”.
Elke toeschouwer komt kijken hoe elk jaar de poppen in de vorm van de
volksfiguren van onze dorpen aan het dansen gaan en hoe ze zonder schroom of
gene de volle zaal aan het lachen krijgen.
Maar iedere aanwezige komt ook deels uit nieuwsgierigheid om te zien of zijn
of haar naam niet vernoemd wordt.
Of doodgewoon om te horen of er niets is dat ge van uw buren nog niet weet.
Ja, je weet maar nooit dat ge bij den bakker of bij den beenhouwer het
dorpsgeheim zou verklapt hebben of dat ge bij den apotheker wekelijks achter
uw doos viagra gaat.
De gewone zaken van het leven die ons kleurrijk ter herinnering worden
gebracht en waar ieder van ons herkenbare punten in vindt.
Als je de poppen hoort spreken zou je soms denken dat de echte personen hun
stem lenen aan het spel en zodanig weet iedereen direct wie ze daar in de
schijnwerpers zetten.
Ja, ten achten kwam Toone daar in zijn geel kostuum te voorschijn en werd de
voorstelling met het Vlaamse lied van bij ons ingeleid.
Fluite en Rosten Tieste moesten hun daar ondertussen een weg banen tussen
het volk om op het podium te geraken en nadat ze daar terug aan hun koordjes
hingen en het gordijntje werd opengeschoven zat het publiek op het puntje
van hun stoel.
Van in het begin werden ons ook de nieuwe poppen van het spelleke
voorgesteld die niet minder waren dan twee “zjierattjes”.
Opgelet…geen “zjieratten” aan een koordeken of met een stokske in hun gat
maar echte met haar op.
Het had zelfs niet veel gescheeld of ze hadden een paard (van sejans) in de
gang gezet.
Ja, de “zjierattjes” of cavia’s waren de rode draad in het spelleke van
Lierde dit jaar en zo kwam “Dieftinge” ook nog eens in het nieuws.
Opgelet als ge in het spelleke van Lierde wilt vernoemd (beroemd) worden dan
moet ge er ook iets voor over hebben en ik denk er sterk aan om ook een paar
honderden beesten te houden hoewel ik nog twijfel tussen muizen of slakken.
Maar allé, nadat de meeste “Zjieratjes” een nieuwe thuis vonden in onze
streken en zelfs tot in Holland schoten er niet teveel meer over om in de
kookpot te steken.
Ja, naar het schijnt zouden sommige politieke partijen een “zjieratje” op
het menu hebben gezet met hun eting.
Awel ik moet zeggen dat ik ook gaan eten ben en dat er misschien wel niet
veel vlees aan was en dat ge af en toe een haar van tussen uw tanden moest
trekken maar voor de rest vond ik het toch fijn vlees hoor.
Om nog maar te zwijgen dat er niks verloren gaat aan die beestjes want als
ik die chique madammen op den avenue Louise in Brussel zie die daar ganse
dagen “cava” zitten te drinken dan verdenk ik er sommigen van dat ze zelfs
een “caviafrak” aan hun lijf hebben.
Er was ook heel wat te doen over de trottoirs van “Marteslierde” waar we nu
niet meer op mogen parkeren en ook over het nieuwe gemeentepersoneel en over
een spiksplinternieuwe politieagente die naar het schijnt nog schoner zou
zijn dan onze Daniël of onze Eddy samen.
Awel ik ben eens opzoek gegaan op het internet en op zeker moment ben ik
daar toch wel op ons Katia gevallen zekerst.
Potverdekke, ik ga mij de komende weken een paar keren in “Marteslierde”
gaan parkeren op één of ander voetpad en ik hoop dat ze daar eens
langsgereden komt.
Ja, met zo een schoon volk gaan we er straks nog plezier aan beleven om eens
op den boek te staan.
Af en toe zagen we ook onze “berremiester” en “den 1ste schepenen” in een
ligstoel op het strand van Lierde liggen en toen ze daar over die fontein
bezig waren begon dat daar toch wel binnen te regenen zekerst in “het zoalke
van Meeke Mol”.
Potverdekke ze hadden die fontein recht op het publiek gericht en ten
gepaste tijden spoten ze daar een paar liter de zaal in.
Simonne hare permanent hing daar tot op haar wenkbrauwen van al dat water en
bij mij was mijn linkeroor direct uitgespoten en moet ik daarvoor ook geen
zotte kosten meer doen.
Ik heb mij in elk geval geamuseerd en volgens de reactie van het publiek was
ik niet de enige die terug genoten heeft van het spelleke van Lierde.
Ze hebben ons wel wat laten wachten maar ’t was de moeite waard.
Het spel dat de mens uit onze dorpen niet alleen terug tot leven wekt in al
zijn glorie maar de toeschouwer tevens een lach tovert in crisistijd.
Op de koop toe kon men een cd kopen met de liedjes van het spelleke van
Lierde en dus ga ik straks in de wagen met De Croo samen een duet zingen
over “Lierde boven” of “kai ne velo ver au”.
Ja, ’t is nog gemakkelijk als ge zo mensen vervoert die een beetje de
streektaal kennen hé.
Maar wat het voornaamste was is dat het “spelleke van Lierde” er dit jaar
terug was en dat we het niet zonder hebben moeten stellen want dat zou pas
een gemis geweest zijn.
Ps
Euh…over die kookpotten en die “fourure” frakken was maar om te lachen want
straks staat GAIA hier weer aan mijn deur met kaarten voor hun eting.
Groetjes chauffeurke
Terug naar 'Lierde onder
de pen'
Terug naar
homepage Lierde Online
|