Lierde onder de pen

Elk jaar opnieuw is het uitkijken naar het krokusverlof en ook dit jaar was dit het geval.
Een week genieten in “la douce France” waar we de batterijen proberen op te laden voor een gans jaar.
Hoewel ik dit jaar vertrok met een ietwat triest gevoel omdat ik de krakelingenstoet zou moeten missen waar de 550ste verjaardag van het Manneken-Pis in beeld zou worden gebracht en waar de kersverse minister van binnenlandse zaken als schepen en echte “Giesbaargeneir” een visje zou drinken
Dat G.A.I.A en de groenen zich daarin zouden verslikken had ik al een paar weken voorspeld.
Natuurlijk hebben die mannen oog voor de tradities en daarom hadden ze als alternatief een visje in marsepein voorgesteld.
Ja, nu nog chocolatten biefstukken en mijnen tandarts gaat wreed content zijn
Euh…ik heb zo eens wreed zitten nadenken en thuis ben ik zelf aan het experimenteren geweest.
Amai mijne frak, toen ik aan mijn lief mijne vis in marsepein maar met echte vissmaak liet proeven was het kot te klein en dacht ze dat onze liefde over was en dat ik haar probeerde te vergiftigen.
Van de slag durfde ik aan mijne pa al niet vertellen dat als ik de volgende keer naar de visvijver zou gaan er ne forel in marsepein in zijn pan zou liggen want ik denk dat hij mij met mijn klikken en mijne visbak mijn maden zou doen opeten.
Ook het carnaval van Aalst heb ik moeten missen en dit jaar kon men naar het schijnt echt niet naast onze politiekers en de crisis kijken.
Ja, ik heb zelfs van iemand horen zeggen dat sommigen er nog echter uit zagen dan in het echt en dus ben ik wreed curieus wat er de komende weken in mijne auto zal stappen.
Potverdekke zeg, nog een geluk dat we kunnen lachen met de miserie en wie weet gaan we nog content zijn van af en toe een levend visje te mogen slikken als de crisis nog wat langer duurt.
Ik heb het in elk geval niet aan mijn hart laten komen en ben met het krokusverlof de grens overgestoken.
In feite was ik ze nog maar juist over als het aroma van de “Tartiflette” de “Pierrade” en de “saucisson des Alpes” ons al tegemoet kwam.
Ongeveer 950km verder konden we beginnen aan de rust en ontspanning waar we zolang naar uitgekeken hadden.
We spreken wel van rust maar vergis u niet als ge na een ganse nacht rijden de valiezen moet uitpakken en dan de skibotten aantrekken om uw krakende ledematen eerst naar boven te sleuren om ze daarna met volle vaart naar beneden te laten glijden.
Zonder training gaan skiën of wandelen op stukken die ongeveer 2500m hoger liggen dan “de muur van Geraardsbergen” of de “Wassegem” in Deftinge wordt wel als rustgevend en ontspannend in de mond genomen maar voelt eigenaardig genoeg anders aan.
’s Avonds kwamen we dan wel tot rust bij een glas witte wijn uit de streek en de heerlijke recepten die zeker ten goede kwamen van mijn dieet waar ik al zes jaar mee bezig ben.
Maar indien mijn huisdokter ook de beiaard zou lezen kan ik hem geruststellen dat ik elke dag mijn pilletje gepakt heb tegen de cholesterol.
Nee nee, we hebben echt genoten van elke minuut en hoewel ik al jaren naar dezelfde plaats trek ontdekken mijn ogen steeds een verschillend panorama.
De sneeuw dekt elk jaar de bergen anders toe en ik moet zeggen dat we dit jaar goed voorzien waren.
Het is vooral gedurende een week afstand doen van de dagelijkse dingen en te genieten van zoveel andere zaken in een steeds nieuw decor.
In feite is het ook een beetje opzoek gaan naar nieuwe avonturen om zo de inspiratie door de pen te laten vloeien, hoewel de belevenissen mij blijven achtervolgen sinds ik mij als “chauffeurke” heb laten omdopen.
Toen we de laatste dag terug in het appartement waren vond mijn lief het een goed idee om ginder gebruik te maken van de was en droogtrommel om onze was te doen met Frans water en zo het werk niet meer hoeven te doen bij onze thuiskomst.
Ja, als uw lief uwe was wil doen kunt ge daar moeilijk nee op zeggen en dus zou ik terug ons Lierde binnen rijden met propere onderbroeken en niet stinkende kousen.
We verdeelden het werk en terwijl zij de was in de wasmachine ging steken aan de receptie begon ik mijn kookkunsten boven te halen.
Omdat ik alles volgens de regels wou doen zette ik zelfs het menu op papier omdat dit veel chiquer is.
-La feuille verte au lardons
-coulis de haché dans son emballage sur un lit de sucre de couleur et pommes de terre en chemise.
Opgelet in het Frans klinkt dat veel schoner dan in het “Dieftings” hé.
In feite is dit bij ons beter bekend als;
-Een blad saloë mee brokskes geregeld
-trippen met confiture en pellepataten.
Tegen dat mijn lief de was had ingestoken konden we eten en terwijl ik de afwas begon zou zij de was in de droogtrommel steken.
Ondertussen had de avond de bergen in het duister gehuld en konden we in de verte de andere verlichte dorpjes tegen de bergwand zien hangen.
Maar aan alles komt een einde en zo moesten we ook onze valiezen pakken en liep mijn lief achter de was die wel droog zou zijn geblazen met Franse warme lucht.
Ineens vliegt de deur van het appartement daar terug open en staat mijn lief daar buiten adem en zo wit als mijn “onderlijveke”.
-Onze was!
-Ja, is hij niet droog?
-Ik kan er niet meer aan!
-Hoe, is de droogtrommel gegroeid hahahahaha?
-Zeg kieken ge moet er niet mee lachen ze hebben daar beneden alles op slot gedaan.
Miljaar zeg, toen ik ook ging kijken was niet alleen de receptie gesloten maar ook alle andere plaatsen zoals het lokaal waar de was kon gedaan worden.
We zouden om vier uur ’s nachts vertrekken en konden dus ook niet wachten tot ze “s anderdaags terug zouden openen.
En zoals het hoort bij een echt avontuur waren ook hier alle elementen voorzien.
De telefoonnummers hingen waarschijnlijk bij de receptie die ook gesloten was en dus stonden we daar schoon met onze propere onderbroeken achter gesloten deuren.
Ik moet zeggen dat het wel makkelijk inpakken was want ge hebt opeens veel meer plaats in uw valiezen hé.
Maar toen ik daar nog ¾ plaats overhad in mijn valies schoot het mij opeens te binnen dat er een telefoonnummer stond op het reisticket.
Dus hoefde ik maar even mijn gsm te nemen en mijn beste Frans boven te halen.
Buiten veel tuut…tuut…tuut kreeg ik niemand aan de lijn tot een automatische stem mij verwees naar een ander nummer in geval van nood.
Ja, ik moest eerst even overleggen of dit nu wel een noodgeval was of niet, volgens mezelf niet maar mijn lief vond het ongehoord dat ik zonder onderbroeken Lierde terug zou betreden.
Dus toch maar gebeld.
Tuut…tuut…ring…ring..
-Oui allo.
-Euh…oui bonzour madam ma fiancée avoir mis mes calcons et mes chaussetes dans machine et tout etre fermé.
-SVP...vous pouvez parler plus doucement?
-Awel ici tout etre fermé en onze was zit encore dans la machine!
-Oui je comprends mais tout ferme a 19h00 en sa ouvre demain a 9h00
-Euh...oui mais alors nous déja etre presque a Deftainge.
-Je suis désolé mais je ne peus rien faire, si vous voullez je vous envoie le tout par la poste.
-A sa etre gentille...merci beaucoup.
Toen we ‘s nachts vertrokken zaten we met veel vragen van hoe ze dit nu allemaal zou opsturen.
Hopelijk gaat ze niet elke onderbroek en kous in een enveloppe steken en want dat gaat mij een pak geld en postzegels kosten en onze facteur gaat daar niet kunnen mee lachen als hij een remorque aan zijne brommer gaat moeten hangen.
Och we zien wel…en daarbij doe ik via deze weg een oproep dat als mijn ondergoed ooit verkeerd gepost wordt, het niet meneer of madam is die een speciale bestelling gedaan heeft voor een late Valentijn maar dat het mijn klodden zijn die vers gewassen van uit “La douce France” komen hé.

Groetjes chauffeurke