Lierde onder de pen

Toen ik thuis mijne rommel een beetje aan het klasseren was val ik daar toch wel over een oude ijzeren doos.
Ge kent dat wel zo van die dozen waar onze Koning nog als Prins op afgebeeld stond en waar de dynastie aan de ene kant geblutst was en aan de onderkant roest begon te vertonen.
Door de jaren werden deze dozen voor alles en nog wat gebruikt en ik gebruikte ze in mijn jonge jaren als doodskist voor onze kanarie of om mijn verzameling pieren in op te bergen.
Voorzichtig trok ik het deksel open en daar lagen wel honderden foto’s van in de jaren stilletjes.
Foto’s uit de tijd waar er van digitale fotografie nog geen sprake was en waar men op geel of bruin papier zijn ouders of grootouders nog zonder rimpels zag staan.
Herinneringen uit een andere periode waar zelfs het uiterlijk belangrijk was.
De kledij viel nog het meeste op tussen de auto’s, het landschap en het meubilair uit vervlogen tijden.
Mijne pa had nog haar en fier poseerde hij met zijn hond of met het geweer tijdens zijn legerdienst.
Op andere foto’s stond hij dan weer als coureur en ook mijn ma stond er nog stralend bij in bolletjesjurk waarvan je de kleur alleen kon raden op een zwart-wit foto.
Af en toe kwam ik wel een kleurenfoto tegen waar het gras eerder blauw zag omdat ook de kleuren van vroeger op papier anders waren dan in de realiteit.
De jaren gingen door mijn handen en speciale evenementen zag ik gefotografeerd.
Hoewel de meeste in sepia kleuren getrokken waren kon je zo het kleurrijke leven waarnemen.
Een stoet, een kermis, een trouwfeest, een volksbal in een tent maar ook de gewone zaken zoals grootmoeder die stond te poseren voor het huis dat nog niet gevoegd was en moeder die met de glimlach voor de kinderkoets stond.
Ja, zelfs ik stond er een paar keer zwart-wit op in korte broek.
Als ge maar twee kleuren hebt moet ge niet te bleek zien want anders staat uw zwarte broek in fel contrast met de magere pijpenstelen die van uw broek naar uw schoenen lopen.
Op sommige foto’s stond ik zelfs met een klak en meestal ook met bretellen wat me nu doet vermoeden dat ik de broeken droeg van gasten uit de familie die struiser waren dan ik.
Wat ook fel opviel was dat voor sommigen de lach niet spontaan was.
Ge doet meestal uw best om te glimlachen op de foto maar meestal is dit niet voldoende voor de fotograaf en voegt hij er nog snel aan toe van niet vergeten te lachen naar het vogeltje waarbij men zijn mondhoeken dan nog wat meer naar zijn oren trekt.
Met bolle wangen staat ge u daar dan te forceren terwijl de mensen jaren later denken dat het wreed plezant was en dat ge in een periode waar ge om de vijf minuten een trap onder uw broek kreeg of een paar lappen op uw oor niets anders moest doen dan daar mee lachen.
Nee, een foto is een momentopname waar men door een druk op een knopje een herinnering vastlegt voor het nageslacht of om van uw eigen te verschieten jaren later.
Bewust of onbewust staat ge daar niet alleen op en staat er vaak iemand naast u of staat ge voor één of ander panorama of monument.
Een paar foto’s van pa en ma met vrienden of van Bompa of Oma voor de kapel van “Den Oudenberg”.
Oma voor het oude kiekenkot of Bompa voor zijne “lochtink” (Groentetuin).
En ik stond er op zonder gespierde kuiten bij de driewieler waarmee ik een tijd door het leven reed.
De foto’s waren ook een manier om de tijd te meten en door de jaren zag ik mij groeien terwijl mijne pa zijn haar uitviel.
Mijn korte broek verdween en een paar foto’s verder stond ik er dan weer op met een maagdelijk wit kleed en een grote kaars in mijn handen om mijn plechtige communie te doen.
Ik moet wel zeggen dat de meeste foto’s officiële, plechtige of leuke momenten weergaven maar dat de deugnietenstreken niet op papier kwamen.
Vaak denk ik nog aan momenten uit mijn jeugd waar het potverdekke jammer is van er niks van op papier te hebben.
Anderzijds is het misschien wel goed om ook niet teveel bezwarend materiaal in huis te hebben.
Foto na foto zag ik de jaren défileren en ging ik op stap met de mensen uit mijn jeugd.
Tantes in zwart-wit en nonkels in sepia kleuren, samengetroept bij een geel bruine kerstboom.
Ik herinner me nog de kerstperiode bij tante “Maria” of tante “Esther” en volgens de archieven in mijn doos werden de foto’s getrokken als iedereen nog nuchter was.
Een grote groep die met bolle wangen naar het vogeltje keek en waar ne plezante achteraan zijn twee vingers als ezelsoren achter iemand zijn hoofd stak om jaren later nog op te vallen.
Jammer genoeg zijn velen uit de groep al van ons heengegaan en blijven de foto’s als enige herinnering achter.
Foto’s die telkens men ze in handen neemt wat meer gaan kreuken en de jaren rimpelen.
En wie weet zullen de kinderen van onze kinderen binnen een paar jaar een ijzeren doos vinden met fotomateriaal waar ze niet de helft meer van kennen.
Persoonlijk heb ik duizenden foto’s in een kast liggen en soms stel ik me de vraag of ik ze ooit nog ga in handen nemen.
Landschappen, familie, bloemen, dieren, dorpen en steden, vliegtuigen en noem maar op want je kan het zo zot niet bedenken.
Nu de digitale wereld ook zijn poorten heeft geopend verschijnen ze ook nog eens op het scherm van de pc en waarschijnlijk zal ik nooit de tijd hebben om ze te archiveren of te bekijken.
Momentopnamen waar ik me misschien ooit eens zal afvragen of ik er geen beeldmateriaal van heb terwijl ook anderen mij vragen of ik geen foto’s heb van dit of dat.
Een kleine chipkaart vervangt nu mijn ijzeren doos waar de foto’s zonder crash hun kleuren zullen bewaren.
Maar na mijn dood zullen ze zonder wachtwoord nooit meer te vinden zijn en zal al het beeldmateriaal voorgoed verdwenen zijn.
Ja, soms volgt het modernisme het leven van de mens en neemt deze laatste zijn herinneringen mee.
Geen oude vergeelde foto’s meer waar kinderen vragend naar opkijken hoe het vroeger was en waar ze zich niet teveel vragen stellen over hoe het leven was in een periode waar maar met twee kleuren gefotografeerd werd.
Wie weet verhuizen de verborgen souvenirs wel van zolder naar de container van het oud papier en zullen onze herinneringen door het hedendaagse versnipperd en vervangen worden.
Ik kijk alvast met heimwee naar de tijd van toen!
Naar mijn Deftinge waar men onder een sepiazonnetje stond te poseren.
Maar vooral naar de mensen en het leven die deel uitmaakten van ons landschap en waar elke fotograaf oog voor had, al was het maar om ze door de tijd te laten reizen voor hedendaagse ogen.

Groetjes chauffeurke