Lierde onder de pen

Pasen, Kerstmis, Allerheiligen het zijn allemaal dagen die elk jaar terug op de almanak staan en zo staat er ook elk jaar opnieuw Valentijnsdag tussen.
Meestal brengen we die dagen telkens op dezelfde manier door en sommigen lijken al vlug op elkaar.
Met Pasen loopt men steeds naar die chocolatten eieren te zoeken en met Allerheiligen zeult men terug met onze chrysanten.
Met Valentijn komt het er vooral op aan van wat afwisseling te brengen en vooral niet af te komen met paaseieren of Chrysanten.
De geschenken van kerstmis waren nog niet goed uitgepakt of ik kon weeral beginnen zoeken naar iets origineels.
Ja, naar het schijnt hoe origineler het geschenk hoe groter de liefde is.
De eerste jaren is dat allemaal geen probleem maar als ge elkaar al twee jaar en zes maanden kent moet ne mens toch al eens nadenken hé.
Ze zeggen wel dat het de geste is die telt maar sommige blikken vertellen u dat ze liever een geschenk hebben zonder teveel geste.
Het modernisme en de luxe van tegenwoordig maakt het allemaal niet makkelijker, zeker niet als de crisis er tegenover staat.
Persoonlijk onderhoud ik wekelijks de liefde en dat doe ik door elke week een paar rupsen te eten.
Ja, ge kunt daar mee lachen maar dat is om vlinders in uwen buik te krijgen hé.
Maar daarmee had ik natuurlijk nog niets om mijn lief in de bloemetjes te zetten.
Ja, een tuil bloemen hoort er nog bij maar dat is in feite het supplement of de afwerking.
Al weken zat ik erover na te denken wat ik mijn lief zou kunnen geven voor hare Valentijn en ik was zelfs eens gaan graven in mijn herinneringen om te zien wat ik zoal aan mijn jeugdliefdes geschonken had.
Ja, als twaalfjarige zijt ge nog geen grootverdiener en dus moest ge daar met uw zondagsgeld dat ge juist met Nieuwjaar kreeg niet teveel het zotteke uithangen.
Amai mijne frak, dat was nog eens een schone tijd.
Ik had mijn lief in dienen tijd een reis cadeau gedaan.
Ja, op een dag waren we vertrokken van de Elleboogstraat naar de oevers van de watermolenbeek.
Potverdekke zeg zo een schone reis dat da was!
Naast elkaar zaten we in het gras op de oever en telkens we elkaar eens durfden in de ogen kijken schoven we wat dichter bij elkaar.
Natuurlijk duurt dat even als er daar twee meter tussen is en tegen dat ik mijn hand op haar hand ging leggen was het tijd om naar huis te gaan.
De vlinders vlogen daar over de pisbloemen en als jonge snotter kent ge uw eigen geluk niet.
De meeste jeugdliefdes lagen of zaten verscholen tussen het hoge gras ver weg van de volwassen blikken die maar al te graag een vervroegde scheiding zouden inzetten moesten ze ons ontdekt hebben.
Ooit had mijn tante Amandine ons betrapt terwijl ik een gedicht in mijn lief haar oor aan het fluisteren was en de echo van haar stem weergalmt nu nog tussen Deftinge en “Martenslierde”.
Met in elke hand een oor te nemen sleurde ze ons uit elkaar en was ik gescheiden nog voor ik mijn schoonouders had leren kennen.
Iemand graag zien hield toen heel veel risico’s in en op jonge leeftijd hadden de ouders, grootouders, moeilijke tantes en meneer pastoor ook hunne zeg te doen in uw liefdesleven.
Telkens men zijn lief ontmoette was het een beetje Valentijn en een gedroogde pisbloem of een geplukt klavertje vier bestempelde het prille geluk.
Hand in hand wandelde men door zijn grootste fantasie en een gewone blik deed onze wangen blozen om nog maar te zwijgen dat een kus op mijn kaak mij telkens veertien dagen deed dromen.
Ja, het was een periode waar elke ontmoeting een beetje Valentijnsdag was.
Maar nu ik terug uit mijn herinneringen ontwaak sta ik terug in de realiteit met de vraag wat ik nu voor Valentijnsdag ga doen.
Op de oevers van de Watermolenbeek gaan zitten zie ik niet echt gebeuren…hoewel.
Naarmate ik mijn verstand deed werken en begon te denken schoten de schoonste geschenken door mijn hoofd.
Een vlucht met een luchtballon maar omdat mijn lief niet durft vliegen en ook nog eens met hoogtevrees zit liet ik dit idee maar varen.
Tijdens een golf van romantiek dacht ik haar een cruise cadeau te doen maar omdat ik onlangs de film over “de Titanic” gezien had was ik ook niet meer op mijn gemak en zette ik mijn zoektocht verder.
Een romantisch etentje, een juweel, een citytrip, alles passeerde de revue en toch geraakte ik er niet aan uit.
Ik weet uit ervaring dat geschenken soms dubbel of miskocht worden en je weet ook nooit wat de vroegere lieven van uw lief voor hun lief gekocht hebben en wie weet sta je daar dan met een strijkijzer waar ze van zegt “goh wat een toeval, ik heb vroeger van mijn oud lief juist hetzelfde gekregen voor mijne Valentijn.
Voorzichtig was ik af en toe eens gaan polsen met eenvoudige vragen:
-Euh…bolleke, hebt ge zo niks vandoen voor in huis?
-Och, ik zou eens een nieuwe aftrekker en een dweil nodig hebben.
Het was wel een goedkoop geschenk geweest maar ziet ge mij daar de 14e februari al staan met een dweil en aftrekker in cadeaupapier.
-Euh…hebt ge echt niets anders nodig?
-Nee
-Euh…maar is er zo niets dat ge voor uw eigen zou willen?
-Maar nee waarom vraagt ge dat?
-Euh…zomaar om te weten omdat ge zeker niets tekort zou komen hé.
-Amai gij zijt nogal bezorgd.
Ja, teveel vragen moet ge ook niet stellen want dan is er de verrassing af en komen ze zelf af met moeilijke vragen.
Hoe meer een mens begint te denken hoe moeilijker het wordt en dus besloot ik maar op eigen gevoel af te gaan.
Ik weet dat mijn lief graag leest en muziek beluistert en dat ze ook te vinden is voor een gezellig etentje.
De twee laatste jaren had ik dan nog de tegenslag dat ik telkens moest werken op Valentijnsdag en daar zouden ze mij dit jaar niet mee liggen hebben.
Op een dag dat we allebei thuis waren haalde ik het grof geschut boven en toen ze rustig in hare peignoir in de zetel zat schonk ik twee glazen champagne in.
-Alstublieft bolleke dat is voor u.
-Watte champagne en dat in het midden van de week?
-Ja, ’t is voor een speciale gelegenheid.
-Oei…wat krijgen we nu.
-Awel bolleke ik heb hier nog een paar pakjes voor u.
-Euh…het is toch mijne verjaardag niet?
-Nee nee…surprise…’t is voor uwe Valentijn.
-Hoe…maar dat is toch maar binnen een paar dagen.
-Ja maar ’t is om zeker te zijn hé.
Ik gaf haar het eerste pakje af en nieuwsgierig opende ze het mooie papier dat voor de gelegenheid vol stond met hartjes.
-Euh…wat is dat?
-Awel, ge leest toch graag en dus dacht ik ik ga mijn bolleke eens iets kopen om te lezen hé.
-Watte, den beiaard?
-Euh…ja.
Al vlug haalde ik het tweede pakje boven.
-Is dat ook nog voor mij?
-Ja, doe maar vlug open.
Ze scheurde opnieuw het geschenkenpapier met hartjes open en ik zag direct dat ze verrast was.
-En…?
-En watte, dat is een lege cd.
-Ja, ge luistert graag naar muziek en dus dacht ik ik zal haar eens een lege cd kopen zodat ze nog een paar liedjes kan downloaden van het internet.
Ik zag in haar ogen een paar vragen en dus gaf ik haar het laatste geschenk.
Met een ernstige blik scheurde ze het hartjespapier en zat ze daar met een omslag die ze voorzichtig opende.
Met een blik waar ik niet echt kon opmaken of ze nu nog verliefd was keek ze mij aan.
-En, lees maar ne keer voor wat er in de enveloppe zit.
-Cadeaubon voor een romantisch etentje in “De Karmeliet”, amai bolleke meent ge dat echt?
-Natuurlijk meen ik dat.
-En is dat “De Karmeliet” in Brugge waar diene topchef in de keuken staat?
-In Brugge?...Nee ik denk dat het in Geraadsbergen op dienen hoek is.
Toen ze mij in stilte aankeek begon ik terug te blozen.
-Ha ja, ik ben nog vergeten te zeggen hoe graag ik u zie en hoeveel ik tezelvertijd van u hou.
-Awel brollie uw woorden zijn veel schoner dan gelijk welk geschenk en het is de geste die telt hé.
-Euh…maar ge zijt toch content met uw geschenken hé.
-Natuurlijk, ge zijt het schoonste geschenk dat ik ooit gekregen heb.
Potverdekke de rupsen in mijnen buik waren terug vlinders geworden en fladderen terug naar de volgende Valentijnsdag.

Groetjes chauffeurke