Lierde onder de pen

Onlangs hoorde ik iemand vertellen over zijn vakantie en vooral hoeveel grenzen hij had overschreden.
Het was vooral het woord “grens” die bij mij was blijven hangen en die mij aan het nadenken had gezet.
Als men spreekt over een grens dan kijken de meeste naar de contouren van ons landje en alles wat er voorbijligt is zogezegd over de grens.
Vroeger kon je ze makkelijk herkennen want op elke grenspost stond er een douanier die u af en toe een paar vragen kwam stellen en als je goed had geantwoord mocht je oversteken.
Maar in feite zijn er veel meer grenzen dan we wel denken en ik begin te denken dat de mens alles begrenst heeft wat rond zijn schoenen ligt.
Op de landkaart zag ik niet alleen de grenzen van ons landje liggen maar ook de grenzen van onze provincies.
Nog dichter lagen de grenzen van onze steden en toen ik er een topografische kaart bijnam zag ik zelfs de grenzen liggen van onze gemeente waar de dorpen dan ook nog eens hun grenzen hadden getrokken.
In Lierde zag ik op de kaart een paar lijnen die de grens tekenden met Sint-Martens-Lierde, Sint-Maria-Lierde, Hemelveerdegem en Deftinge.
Zelfs in die kleine dorpen waren nog grenzen getrokken en schitterden namen als “De oude kerk” of “Gemeldorp” op hun schoonst.
Hoe dichter ik met mijne neus op de kaart ging zitten hoe meer grenzen ik zag.
Met een vergrootglas zag ik zelfs heel kleine lijntjes die een grens moesten uitbeelden.
In feite was elke eigendom begrensd en het was vooral dit fenomeen die mij deed nadenken.
Hoe vrijer de mens wordt hoe meer hij zich gaat omringen door grenzen.
Het beste kon ik het zien toen ik bij mij thuis naar buiten stapte en even in het rond keek.
De balustrade stond er als grens tussen de tuin en de straat en de prikkeldraad was dan weer de grens tussen mijne gazon en de koeien die er straks weer staan te grazen in de weide.
De buxus staat als grens tussen het pad naar de volière en de groentetuin en de veranda is de grensovergang van stal naar woonhuis.
Potverdekke hoe meer ik er begon over na te denken hoe meer grenzen ik zag.
Ja, zelfs in huis zag ik grenzen!
In de driezit zaten we soms maar met twee personen en met opgetrokken knieën in de zetel diende het kussen als grens tussen mijn zweetvoeten en deze van mijne zoon.
Een mens staat er niet bij stil hoeveel grenzen hij overschrijdt op een dag.
Soms zijn ze onzichtbaar maar kan je ze dan weer horen.
Sommige mensen kennen verbaal geen grenzen en anderen dan weer wel om nog maar te zwijgen dat er ook nog een taalgrens bestaat waar een mens zijn grenzen moet verleggen om zich verstaanbaar te maken.
Op den duur begon ik mij af te vragen of ik buiten de grenzen rond mij soms niet zelf begrenst was.
Ik hoefde maar de proef te doen!
Na tien Orvals binnengewerkt te hebben dacht ik dat ik geen grenzen had en was het vooral ’s anderdaags dat ik ze leerde kennen toen ik mijn grenzen dubbel zo goed zag.
Zelfs deze die bij mij in de wagen zitten moet ik er soms op wijzen dat er grenzen zijn en dat ook de snelheid begrenst is op de weg.
’t Is ongelooflijk hoeveel grenzen een vrij mens wel heeft en het is precies of we er elke dag nog uitvinden.
Ja, in feite moeten er grenzen zijn en moet men ze ook kennen.
Och er zijn er genoeg om op te noemen.
De grens van land tot land, van arm en rijk, van mens tot mens.
In feite teveel om op te noemen omdat we ze blindelings voorbijlopen.
Sommige zaken grenzen zelfs aan het ongelooflijke en bij deze grens wordt dan weer af en toe onze aandacht getrokken.
Ook als de media iemand in het nieuws brengt die zijn grenzen overschreden heeft of nog meer als iemand het nieuws haalt die zijn grenzen niet meer wist liggen.
Als ik er goed over nadenk zal gans ons leven omgrenst zijn en wie weet zelfs erna.
De grafsteen van mijn moeder en den dienen van Rogéke is de grens van mijn verdriet.
Elk liggen ze in hun eigen stukje grond waar iets verder een ander verdriet aan grenst.
Hoe meer ik erover nadenk hoe meer grenzen ik tegenkom.
Hoe meer ik begin te denken dat de mens pas vrij is als hij grenzen heeft.
Ik probeer mijn denken zelfs over de grens van mijn verstand te laten reizen, opzoek naar iets dat geen grenzen kent maar zelfs mijn verstand is begrensd.
Plots komt het woord herinneringen in mij op en daar reis ik mee naar het verleden.
Gans mijn leven zie ik plots onbegrensd aan mij voorbijflitsen tot ik aan de poort van mijn geboorte sta.
De poort die in feite ook een grens is en waar pa en ma mij bezig waren te fabriceren.
Ja, iedereen kan voor zich wel bepalen waar de grenzen liggen en voor ieder van ons zal dit wel verschillend zijn.
De ene zal al meer grenzen hebben dan de andere en iedereen kan zelf invullen hoe hij de grenzen verlegt of overschrijdt.
Onlangs wist er mij nog iemand te zeggen dat het een magisch jaar is want dat ik in de helft van mijn leven zit.
Ook daar ben ik beginnen over nadenken en ontdekte ik heel wat grenzen.
Als ik nu in de helft van mijn leven zit zou ik normaal gezien 100 jaar moeten worden.
Persoonlijk zie ik mijn levensgrens niet zo ver liggen en indien het toch zo zou zijn trok betrokken persoon mijn grens op 100 jaar en geen dag ouder.
Ja, soms bepaalt ge zelf uw grenzen niet hé!
Och…straks kijk ik terug door mijn raam over de grenzen heen.
Ik laat mijn ogen fladderen over ons Lierde en heb zelfs de vrijheid van ongecontroleerd de grens over te steken naar andere oorden.
Ook mijn lief kan zo ongecontroleerd in mijn ogen kijken en als we dan samen fladderen, denken we vaak aan hetzelfde.
Dat het maar te hopen is dat we onze grenzen kennen!

Groetjes chauffeurke