Lierde onder de pen

Zoals een mens af en toe bij de tandarts of bij de dokter eens binnenspringt moet hij ook af en toe eens bij de coiffeur binnen stappen.
Tijdens al mijn bezoeken viel het mij steeds op dat de sfeer bij de coiffeur totaal anders is dan bijvoorbeeld bij de tandarts.
Je mag dan nog haar op je tanden hebben, meestal zit je in de wachtzaal stil te wachten en meer dan eens knikken of een goedendag tegenover de anderen in de wachtzaal komt er niet.
Meestal zit men dan nog stijf te wachten of bladert men in één of ander vrouwenblad of gezondheidsmagazine dat ons als man nog bleker doet uitslaan.
Daarom dat ik liever bij mijne coiffeur ga omdat ik daar veel meer op mijn gemak zit.
Zijn wachtzaal trekt veel meer op mijne salon en ook daar kan ik mij in het lederen bankstel laten vallen.
Op de salontafel ligt er ook wel leesvoer maar dat is al meer voor de gewone lezer.
Een automagazine, de streekkrant of een stripverhaal, er is keuze genoeg.
Maar in feite blader je niet teveel door de geschreven lectuur omdat er al vlug gesprekken op gang komen die je bij de tandarts niet zou voeren.
Sommigen kennen elkaar en anderen dan totaal niet.
En toch komen de tongen los en ook dat is zeer kenmerkend bij de coiffeur.
Zelfs toen ik met mijn haar nog naar Brussel trok om het te laten knippen kon ik steeds debatteren met kapper en wachtenden.
Och…de thema’s liggen vaak uit elkaar, soms zijn ze streekgebonden of gaat het over de politiek of over één of ander evenement dat al uitgebreid in de media aan bod kwam en waar iedereen toch nog eens zijn mening over kwijt wil.
Soms is het gewoon uit het leven gegrepen en is het een blad uit het dagboek van de verteller.
Iets voor oudejaarsavond stapte ik ook nog eens bij de coiffeur binnen en blijkbaar was ik niet alleen die er met Nieuwjaar op zijn paasbest wou uitzien.
Potverdekke, het salon zat er overladen bij en het was wringen om daar nog ergens een plek te vinden.
Blijkbaar stonden er al aan te schuiven voor de deuren waren geopend en dus was het wachten geblazen.
Eerlijk gezegd heb ik liever ook wat te wachten want zo kan je zien hoe het verloopt met degenen die voor u aan de beurt zijn hé.
Voor ik mij in het lederen salon liet vallen ging ik eerst opzoek naar wat leesvoer in de vorm van “De beiaard” maar volgens mij moet dienen mens daar een abonnement op hebben en dus is dat persoonlijk hé.
Ik hield het dan maar bij de streekkrant en echt lang zat ik er niet in te bladeren want al vlug werd de aandacht getrokken door de gesprekken die gevoerd werden door de aanwezigen.
Natuurlijk zit er enig verschil tussen de verhalenlijn bij de kapper in een grootstad of een coiffeur in één van de landelijke dorpen uit onze gemeente.
Als men het in de grootstad heeft over “haar” dan gaat het meestal over blond of bruin haar en over de permanent of over hoeveel bekken of krulijzers er moeten inkomen maar op de boerenbuiten bedoelen ze met “haar” meestal hun vrouw of in de volksmond “mijn wijf”.
Het haar in de vorm van lange lokken moet dan plaatsmaken voor haar, voor zij die leeft naast deze die hier zijn verhaal komt doen over haar.
Verhalen van mensen die men vaak van haar of pluimen kent en ook de pluimen hebben hier een ander verhaal.
In de grootstad gebruikt men het woord pluimen als men het over het chique en over het uitzicht van de personen heeft en over hoeveel sommige mensen al van hun pluimen verloren hebben voor ze bij de kapper binnen stappen.
Bij de coiffeur op den boerenbuiten heeft men het ook vaak over pluimen en dan is het vaak een gesprek van één of ander fervent duivenmelker of van de mens waarvan zijn kiekens met ’t snot of de vogelgriep zitten.
Toen ik daar rond Nieuwjaar mijn pluimen ging laten knippen begon er ook een fervente duivenmelker te vertellen over zijn hobby.
Binnen de kortste tijd zaten alle wachtenden te luisteren naar het verhaal van een persoon die al in de zeventig was en waarvan zijn hobby rond zijn twaalfde levensjaar was begonnen.
Gedreven en met passie vertelde de man over zijn beestjes en over zijn duivenkot zodat ik af en toe eens naar zijn haardos keek om te zien of dienen mens nu haar of pluimen had.
De grootte van zijn duivenkot, het voederen, het kweken, het spelen, het lossen, het wachten en alles wat met de gevederde diertjes ook maar iets te maken had kregen we daar als een interessante les over ornithologie te horen.
Bescheiden voegde hij er zelfs aan toe dat met de duiven geen geld te verdienen was en dat een “goei duivesoepke” niet te versmaden was.
Meteen had ik het eerste gerecht op mijn Nieuwjaarsmenu staan.
Maar met verschillende personen die zaten te wachten kreeg men ook wat variatie in de verhalenlijn en sprong men van het duivenkot naar dat andere kot in de Wetstraat waar er nog politieke crisis was en waar door het verhaal bleek dat niemand zijn haar kwam laten doen om naar de stembus te trekken.
Zo had iedereen wel iets te vertellen om de tijd te doden en vlugger dan verwacht kon ik dan in de kappersstoel gaan zitten.
-Dag chauffeurke, wat zal het zijn?
-Euh…’t is voor mijn haar.
-Ja, en wat moet ik er mee doen?
-Euh…ha ja, er mag een goed stuk aan af maar ook niet te kort en daar waar het uitvalt mag er een beetje mest op.
De coiffeur beweegt met een vlugge geautomatiseerde beweging zijn vingers waarna je haar in de schaar genomen wordt en de lokken rond de kappersstoel vallen.
Daar voer je dan het gesprek rechtstreeks met de coiffeur en naarmate hij met de schaar rond je oren komt of het scheermes op de onderkin zet verzwakt even het verhaal.
Tussen het gesprek kijk je even in de spiegel en kijk je mede de blikken van de wachtenden achter u hoe de coiffeur elk hoofd tot kunstwerk beschouwt.
Ieder voor zich hoopt dan ook dat hij zijn eigen kunstwerk het best zal dragen.
De schaar, de tondeuse en het scheermes volgen elkaar op om daarna plaats te maken voor de haardroger die het gesprek even verstoort.
Als laatste wordt de borstel of kam nog even door het haar gehaald en maak ik plaats voor de volgende klant.
Terwijl mijn afgeknipte lokken worden bij elkaar geveegd neem ik mijn portefeuille om af te rekenen en groet ik de mensen achter het verhaal.
Binnen enige tijd zit ik hier terug en dan luister ik wel terug naar de andere kappersverhalen.
Verhalen uit het dagelijkse leven die hun schoonheid bewaren zonder dat ze bijgeknipt worden.

Groetjes chauffeurke